Οι ΜΟΙΡΑίΟΙ (ΤΟυ ΧώΣΤΑ ΛάϊΚΑΛΗ)

Μες στην καλώδεια φατσομπούκα

μέσα σε λάικ και ποστιές

(επάνω, στρίγγλιζε η γιουτούμπα)

όλη η παρέα σερφάραμ' εψές

εψές, σαν όλα τα βραδάκια

να πάνε κάτω τα φαρμάκια

Σχόλιαζε ο ένας πλάι στον άλλο

και κάπου εφτούσε κάνα λινκ

θέ μου, τί βάσανο μεγάλο

το βάσανο είναι του σερφίνγκ

όσο ο νους κι αν τυρρανιέται

άσερφη μέρα δε θυμιέται

(Ηλιε και θάλασσα γαλάζα

και βάθος του άσωτου ουρανού,

ω! της αυγής κροκάτη γάζα

γαρούφαλλα του δειλινού,

λάμπετε-σβήνετε μακριά μας,

χωρίς να μπείτε στην καρδιά μας!)

ο ένας στα φόρουμ χρόνια δέκα
παράλυτος, ίδιο στοιχειό
τού άλλου είναι μπλόγκερ η γυναίκα
στο σπίτι λιώνει από χτικιό



στο τρωκτικό η μισή στρούγκα
κι όλη η υπόλοιπη στη ζούγκλα

-Φταίει το κακό τ' ωράριό μας!

-Φταί' η κρίση η οικονομική!

-Φταίει κι η πρώην γκόμενά μας!

-Φταίει πρώτ' απ' όλα η εποχή!

"Ποιος φταίει; ποιος φταίει;" κανένα στόμα

δεν τόβρε και δεν τόπε ακόμα.

Έτσι, στην άψυχη  οθόνη

λιώνουμε πάντα μας σκυφτοί,

σαν τα σκουλήκια κάθε φτέρνα

όπου μας εύρει, μας πατεί:

δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα,

προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!

Πόστας Βλόγαλης
(Κώστας Βάρναλης)

μετάφραση: Μαύρος Γάτος