20 Οκτ 2008

ώΣΠΟΥ Η ΘάΛΑΣΣΑ ΝΑ ΜάΣ ΕΛΕΥΘΕΡώΣΕΙ ("Suzanne", Leonard Cohen - autoplay enabled)

.

...ήτανε λέει, μια φορά κι έναν καιρό,
τα Παιδιά των Λουλουδιών...


Στης Σουζάν το κρυφό μέρος
εκεί δίπλα στο ποτάμι
άκου να περνούν τα πλοία
πέρνα πλάι της τη νύχτα
είναι θεότρελη,
το ξέρεις,
μα γι αυτό είσαι μαζί της
μακρινό απ' την Κίνα τσάι
πορτοκάλι σε κερνάει
κι όπως πας να τής το πεις
πως αγάπη δεν μπορείς
συντονίζεσαι μαζί της
κι απαντάει το ποτάμι:
ήσουν πάντοτε δικός της

και μαζί της θες να φύγεις
όπου ο δρόμος θα σάς πάει
ξέρεις, θα σ' εμπιστευτεί:
άγγιξες το τέλειο σώμα
της
με το νού...


Κι ο Χριστός ήτανε ναύτης
και περπάτησε
στο κύμα
και πέρασε πολύ καιρό
στη μοναχική του βάρδια
κι όταν έμαθε καλά ότι

όσοι πνίγονται τον βλέπουν
μόνο
είπε "όλοι θά 'ναι ναύτες
, ώσπου
η θάλασσα να τους ελευθερώσει"

μα κι εκείνος τσακισμένος
πριν ανοίξουν οι ουρανοί
τόσο ανθρώπινος
, συγχωρημένος,
βούλιαξε σαν πέτρα

στη σοφία σου

και μαζί του θες να φύγεις
όπου εκείνος θα σε πάει
και λες να τον εμπιστευτείς:
άγγιξε το τέλειο σώμα
σου
με το νού...


Σε παίρνει
η Σουζάν από το χέρι
και σε πάει στο ποτάμι
κουρέλια πούπουλα φοράει
από το φτωχοκομείο
- ρέει
ο ήλιος τού μελιού
σ
την Παναγιά του Λιμανιού -
και σού δείχνει πού να ψάξεις
στα σκουπίδια στα λουλούδια
ήρωες μέσα στα φύκια
και παιδιά του πρωϊνού
που ζητούν λίγη αγάπη
κι έτσι πάντα θα ζητούν
και η Σούζαν θα κρατάει
τον καθρέφτη


και μαζί της θες να φύγεις
και να πάς όπου σε πάει
μπορείς να την εμπιστευτείς:
άγγιξε το τέλειο σώμα
σου
με το νού...





Η ιστορία της Σουζάν και του τραγουδιού της
ΕΔΩ κι ΕΔΩ

Η Suzanne Verdal (Vaillancourt), τότε...


...και τώρα!


Peace! Love!

"Success does things to people - 'success' like fame," Verdal (Suzanne) says. "It could be that Leonard was intimidated by the fact that I stayed true to the 60s. I stayed true to those values, as it were, and he became a big star. Maybe it was embarrassing to him to see me still in my simplicity and my humility while he was … I don't know. I'm trying to understand these things, the mechanics of why we didn't connect anymore."

3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

ακολουθώ τη ματιά σου και εκεί που στέκεται στέκομαι ,σαν ηδονοβλεψίας της ψυχής σου που καθορίζει το βλέμμα σου που ορίζεται από..
λέω να αποκτήσω ταυτότητα κι από άγνωστος πιά στο εφεξής evvissa για σένα μαύρε γάτε

Μαύρος Γάτος είπε...

Καλησπέρα Evvissa, χαίρομαι που είσαι εδώ και με "κατασκοπεύεις".

Σ;-)))

Μαύρος Γάτος είπε...

Δευτέρα, 20 Οκτώβριος 2008 12:01:00 πμ EEST

Ο "Δημήτριος ο Ταξιδευτής" είπε...


Καλή εβδομάδα να έχετε, με ένα ποίημα από τον Λορέντζο Μαβίλη
Have a nice week, with a poem by Lorenzo Mavilis

LETHE

Fortunate are the dead who forget
the bitterness of life. When the sun sets
and dusk follows, do not weep for them,
no matter how deep your sorrow may be!
At such an hour the souls are thirsty and go
to οblivion's crystal-cold spring;
but the water will turn muddy,
if a tear is shed for them by the beloved.
And if they drink turbid water, they recall,
passing through fields of asphodels,
past sorrows that sleep within them.
If you cannot but weep, at sunset,
your eyes should lament for the living
who seek to forget, but cannot do so.
'Lethe', or 'Oblivion' is a pessimistic poem. Mavilis mingles in it the ancient Greek belief about the Underworld, so well described by Homer in the Odyssey (XXIV, 1-14), and the Modern Greek tradition about the Realm of the Dead. According to Homer, the Underworld is a vast field where the plant asphodel grows.
ΛΗΘΗ
Καλότυχ' οι νεκροί, που λησμονάνε
την πίκρα της ζωής. Όντας βυθίσει
ο ήλιος και το σούρουπο ακλουθήσει,
μην τους κλαις, ο καημός σου όσος και να 'ναι!
Τέτοιαν ώρα οι ψυχές διψούν και πάνε
στης λησμονιάς την κρουσταλλένια βρύση.
Μα βούρκος το νεράκι θα μαυρίσει,
Σα στάξει γι' αυτές δάκρυ, όθε αγαπάνε.
Κι αν πιουν θολό νερό, ξαναθυμούνται
διαβαίνοντας λιβάδι' απ' ασφοδίλι,
πόνους παλιούς, που μέσα τους κοιμούνται.-
Α δε μπορείς παρά να κλαις, το δείλι,
τους ζωντανούς τα μάτια σου ας θρηνήσουν,
θέλουν -μα δε βολεί να λησμονήσουν.
Η "Λήθη" είναι απαισιόδοξο ποίημα. Ο Μαβίλης αναμειγνύει σ' αυτό την αρχαία ελληνική πίστη για τον Άδη, που με ενάργεια έχει περιγραφεί από τον Όμηρο στην Οδύσσεια (ραψ. κδ΄, 1-14), και την νεοελληνική παράδοση για τον Κάτω Κόσμο. Σύμφωνα με τον Όμηρο, ο Άδης είναι ένα απέραντο λιβάδι γεμάτο με ασφοδέλους.


Δευτέρα, 20 Οκτώβριος 2008 1:23:00 πμ EEST
Ο/Η anepidoti είπε...


...γιατί άγγιξες το τέλειο σώμα της με το μυαλό σου...γιατί άγγιξε το τέλειο σώμα σου με το μυαλό της...
καλό βράδυ κ. γάτε! ευχαριστώ για τα πέντε λεπτά διαδρομής, μεταξύ μας, έφτασαν τα δεκαπέντε.



Δευτέρα, 20 Οκτώβριος 2008 9:26:00 μμ EEST
Ο Μαύρος Γάτος είπε...


Καλησπέρα Δημήτρη μου Ταξιδευτή, καλησπέρα καλή μου ανεπίδοτη.

Ας μην σταματήσουμε ποτέ να ταξιδεύουμε!

Σήμερα άλλαξα αρκετά τη μετάφραση, αλλά μια και αφήσατε εδώ αυτά τα όμορφα σχόλια, θ' αφήσω κι αυτήν την εκδοχή στο Κύμα του Διαδικτύου...

Σ;-))))