ΦίΛΛΛΟΣ ΣΚύΛΛΛΟΣ

.

"Φίλος" και "σκύλος" ήταν οι μόνες ελληνικές λέξεις ήξερε ο Ουμπέρτο από την Βραζιλία, συνάδελφος και μεταπτυχιακός συμφοιτητής μου στη Γαλλία. Τού είχαν κάνει μεγάλη εντύπωση (εγώ του τις είχα μάθει), και τις επαναλάμβανε κάθε φορά που μ' έβλεπε, γελώντας. Είχε μεγάλη πλάκα, με τη βραζιλιάνικη προφορά του (πολλλύ χοντρό "Λ" και περίεργο "Σ" Σ;-).

Πήγα να γράψω "ο φίλος μου ο Ουμπέρτο", αλλά ήταν μάλλον γνωστός μου παρά φίλος μου. Πώς ξεχωρίζεις τον "φίλο" από τον "γνωστό"; Από τον βαθμό οικειότητας και αλληλοαποκάλυψης, ναι, αλλά κυρίως, στα δύσκολα...

Αυτά για τους φίλους. Τα σκυλιά, από την άλλη, τα συμπαθώ λιγότερο από τις γάτες, αλλά ποτέ μου δεν τα αντιπάθησα αληθινά, αν και μού έχουν επιτεθεί πολλές φορές: στις ατέλειωτες ποδηλατικές βόλτες μου στα βουνά, τα άγρια (τσομπανό)σκυλα είναι μεγάλο πρόβλημα. Στα συνήθη μου λημέρια ξέρω πού περίπου έχει σκυλιά, κι αν αυτά είναι φίλια ή εχθρικά. Υπάρχουν ακόμα και πανάγρια τσομπανόσκυλα που μ' έχουν συνηθίσει και δεν με πειράζουν. "Σι γνουρίζν' τα σκλιά κι δεν σι π'ράζν', ιτούτον ιδώ κόντιψαν να τουν φάν", μού είπε πρόσφατα ένας τσομπάνος. Σε μια τυχαία συνάντηση με άγνωστα σκυλιά, έχω μάθει να αντιδρώ κατάλληλα, μια που οι εκάστοτε προθέσεις τους είναι συνήθως εμφανείς. Σε κάθε περίπτωση, έχω γλυτώσει - ως τώρα- το δάγκωμα ή την πτώση.

Μαθαίνεις όμως να ξεχωρίζεις τον φίλο από τον εχθρό, μόνο μετά από μερικά εξαιρετικά επώδυνα λάθη.

Γιατί, όταν ένας σκύλος σε δαγκώνει... πονάει.
Αλλά, όταν σε δαγκώνει ένας φίλος...
πονάει πολύ περισσότερο...

.
.