ΤΟ ΤΣΟΥΤΣΟΥΡΑΚΙ

Με αφορμή μια παραίνεση του Νίκου Δήμου

Στο βρώμικο πάτωμα σέρνεται ένα μικρό, βρώμικο, γούνινο σκιουράκι.

Έλαμπες εκείνο το βράδυ που σε γνώρισα, μέσα στο κατάλευκό σου φόρεμα. Έλαμπε το ευγενικό σου πρόσωπο, έλαμπαν τα τεράστιά σου μάτια, έλαμπαν τα μαργαριταρένια σου δόντια όταν γελούσες, τι όμορφα που γελούσες, έλαμπαν τα μακρυά σου τα μαλλιά, έλαμπε η κελαρυστή σου η φωνή. Ήσουν ολόκληρη μια γιορτή, σαν να σε τύλιγε μία απόκοσμη μαγική αύρα, αύρα γοητείας, αύρα ομορφιάς, αύρα Έρωτα.

Έλαμπες μέσα στην ανθισμένη σου νεότητα σαν παιδούλα. Ήμασταν άλλωστε σχεδόν παιδιά. Μπήκαμε για πλάκα σε ένα κατάστημα παιχνιδιών. Μού χάρισες ένα μικρό γούνινο σκιουράκι.

Δεν ήταν τυχαίο. Τσουτσουράκι σε φώναζα, σκιουράκι στα παιδακίσια. Σαν σκιουράκι κούρνιαζες μέσα στην αγκαλιά μου, μαζεύοντας την φουντωτή σου ουρίτσα, ακουμπώντας απαλά το κεφάλι σου στο στήθος μου.

Όμως ποτέ δεν το χώνεψα αυτό το σκιουράκι, αν και ποτέ δεν σού το είπα, για να μην σε στεναχωρήσω. Είχε μια μουρίτσα λυπημένη, κακότροπη, με τις άκρες του στόματος να κρέμονται, σε μιάν έκφραση που έμοιαζε με την δική σου, όταν στραβομουτσούνιαζες, όταν σ' έπιανε το παράπονο, που σ' έπιανε συχνά... Και για ασήμαντες αφορμές, ή τουλάχιστον αφορμές που εγώ θεωρούσα ασήμαντες...

Όταν έφυγες , σού επέστρεψα τα πολύτιμα, μάζεψα όλα τα υπόλοιπα δώρα σου σε μια μεγάλη σακούλα, και την έθαψα στο βάθος ενός ντουλαπιού. Όλα σου τα δώρα, εκτός από ένα.

Δεν την έχω αγγίξει από τότε αυτήν την σακούλα, αλλά ούτε στιγμή δεν σκέφτηκα να την πετάξω. Μπορεί στο βάθος να πιστεύω ότι μια μέρα θα ξαναγυρίσεις. Στο "ρήχος", δεν θέλω να σε ξαναδώ.

Αντιπαθούσες τις γάτες, δεν ήθελες να πάρουμε γατάκι. Το γατάκι μου όμως τρελλαίνεται για το σκιουράκι. Το κουβαλάει πέρα δώθε, παλεύει μαζί του, είναι το αγαπημένο της παιχνίδι. Την παρακολουθώ να το κουρελιάζει σιγά σιγά, και μια βαθιά χαιρεκακία που με εκπλήσσει αναδύεται από το βάθος της συνείδησής μου, δίνοντάς μου μια διεστραμμένη ικανοποίηση.


Πέρασε καιρός, αλλά οι πληγές δεν έκλεισαν. Ποτέ δεν κλείνουν. Αρκεί ένα ερέθισμα, μια μνήμη, για να σε ξαναφέρει στη μνήμη του νου και του κορμιού. Με αβάσταχτο πόνο.

Στο πάτωμα όμως σέρνεται πέρα δώθε ένα βρώμικο γούνινο σκιουράκι.

Είναι κι αυτό μια ανακούφιση.