ΠΑΡΑΛΊΑ

Όταν έπεσε η δροσιά, ο ήλιος είχε ήδη δύσει, κατέβηκα στην παραλία για να ξαλαφρώσω. Δεν τα κατάφερα να κλάψω, αν και τα καραβάκια ήταν εκεί, μπροστά στον Λευκό Πύργο, με την συνωμοτική τους ομοιοκαταληξία, Εν Πλώ, Αργώ, Κλειώ... Μόνο εσύ έλειπες, από τα εις -ώ. Δεν είχαμε πάρει κανένα από αυτά τα τρία, θυμάσαι, ήσουν ντυμένη στα κατάλευκα, το δεύτερό μας βράδυ, εσύ στα κατάλευκα, κι εγώ στα κατάμαυρα, είχαμε ανεβεί στην Αραμπέλλα, το ξύλινο ιστιοφόρο με τις ζωγραφιστές γοργόνες και τις ροκ μπαλάντες, το πιό όμορφο καραβάκι, για το πιό όμορφο κορίτσι. Σχεδόν ντρεπόμουν, τόσο όμορφη ήσουν, μια πριγκίπισσα του παραμυθιού, ανάμεσα στα φοιτητάκια και στους ροκάδες.

Από μακριά πέρασε η λιτανεία, για την Παναγία ήταν, για τα παιδιά του Λιβάνου, για την μαύρη μας τη Μοίρα, των ανθρώπων... δεν ξέρω.
Ήρθε ένας συχαμένος δίπλα μου που κάθε πέντε δευτερόλεπτα ρουφάει τη μύτη του. Δεν τα κατάφερα ακόμα να κλάψω, και τώρα εξαιτίας του πρέπει να φύγω... Ας γινόταν όταν γυρίσω στη φωλιά μου να μη με νοιάζει πια για σένα... Όπως δε με νοιάζει για τίποτε άλλο... Ούτε καν για τη ζωή μου...

Έφυγε ο συχαμένος. Ας κάτσω λίγο ακόμα. Από μακριά ακούω τις καμπάνες, Δεκαπενταύγουστος αύριο... Του 2006. Πρώτη φορά στη ζωή μου τον περνάω ολομόναχος, και πρώτη φορά στη Θεσσαλονίκη... Κι εσύ, πού νά'σαι άραγε απόψε... Και με ποιόν...

Update από το σπίτι: Τα μάτια μου ήταν υγρά σε όλο το γυρισμό, πάνω στο ποδήλατο. Μάλλον θα έφταιγε το αεράκι. Πήρα ένα σχόλιο και ένα μήνυμα, κι ευχαριστώ. Αν καταφέρω να πιάσω και την εκπομπή του Γιώργου, μού φτάνειμε το παραπάνω για να τη βγάλω κι απόψε...