ΟΙ ΣΕΙΡΗΝΕΣ ΤΩΝ ΜΠΑΤΣΩΝ

Αν και Γάτος και δη Μαύρος, και άρτι Μεταμορφωθείς εν μέρει σε γιγάντιο Κατσαρίδο, δεν είμαι ανατρεπτικό στοιχείο, όπως ίσως θα περίμενε κανείς. Βρίσκω τον Αναρχισμό υπερβολικά ουτοπικό, στην ορθολογική του εκδοχή, και υπερβολικά βίαιο, στην αποκαλυπτική-"επαναστατική" του έκδοση. Θεωρώ την Αστυνομία απαραίτητη για να προστατεύει τον άνθρωπο από τον συνάνθρωπο, τουλάχιστον μέχρι να γίνουμε όλοι Άνθρωποι, που, μεταξύ μας, δεν το βλέπω για μεθαύριο. Και είμαι ένας σχετικά νομοταγής πολίτης, κάτι σαν το Σωκράτη, ας πούμε, στο πιό ατίθασο.

Δεν έχω ψυχικά τραύματα από εποχές που "ακόμα και τα σκυλιά μας έκαναν πως κοιτάζουνε αλλού όταν συναντούσαν χωροφυλάκους". Δεν ζούσα τότε, ή μάλλον ζούσα, αλλά ήμουν ένα ανυποψίαστο νήπιο.

Μετά, στο σχολείο, αισθανόμουν άνετα με τον Νόμο. Ναι ρε γαμώτο, ήθελα να τιμωρηθεί εκείνος που έφταιξε, και όχι όλοι μαζί αδιακρίτως, καλύπτοντάς τον με μια αρρωστημένη και κακώς εννοούμενη αλληλεγγύη. Όχι ότι κάρφωσα ποτέ. Από μέσα μου όμως έκλαιγα, όταν έτρωγα τις άδικες χαρακιές της δασκάλας. ΗΘΕΛΑ έναν δίκαιο Νόμο, έναν αδιάφθορο Αστυνόμο, να βρει τον φταίχτη, κι έναν αδέκαστο Δικαστή, για να τον τιμωρήσει. Δίκαια.

Αργότερα, πίστεψα ακόμα κι αυτό που λένε κάποιες πινακίδες "φίλος της Τροχαίας είναι ο συνετός οδηγός". Χωρίς να είμαι και πολύ συνετός, άρα χωρίς ίδιον συμφέρον. Δεν είδα ποτέ εχθρικά την Αστυνομία, ακόμα και στο Βέλγιο που ήμουν φοιτητής Erasmus και τους είδα που γυρνούσαν ζωσμένοι με τα πολυβόλα, ακόμα κι όταν στο πάρτυ της αποφοίτησης από το πανεπιστήμιο στην Θεσσαλονίκη ήρθανε λίγο μετά τις δώδεκα δυό παλικάρια και μού έκαναν με την πρώτη μήνυση για διατάραξη κοινής ησυχίας, χωρίς καμμιά προειδοποίηση. Ήταν Σάββατο βράδυ σε άδεια φοιτητική οικοδομή και με τους γείτονες ειδοποιημένους, η μουσική και ο χορός είχαν σταματήσει, κι εγώ έπαιζα "άστα τα μαλλάκια σου" στο ακορντεόν, φορώντας μαύρα χοντρά γυαλιά, καθιστός σταυροπόδι στο πάτωμα, με το κουτί του ακορντεόν ανοιχτό μπροστά, με τους πολυπληθείς φίλους μου που στριμώχνονταν στο φοιτητικό μου διαμερισματάκι να τραγουδάνε στο τσακίρ κέφι και να μού πετάνε κέρματα μέσα στο κουτί. Πήγα και στο Δικαστήριο λόγω αυτής της μήνυσης, άλλο που αθωώθηκα "λόγω αμφιβολιών". Ακόμα και πριν από λίγο καιρό, όταν ήρθε η κλήση για λεωφορειοδιάδρομο, σ'εμένα που τους σέβομαι όσο κανείς, είπα, λάθος θα είναι, δικό μου ή δικό τους, αλλά αφού καταγράφηκε, θα πληρώσω.

Είμαι παιδί της Μεταπολίτευσης, και της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης του Ράλλη και του Τρίτση. Ποτέ δεν συμπάθησα τους γνωστούς-άγνωστους και την τυφλή τους βία. Η 17Ν για μένα ήταν τρόμος και όχι αυτοδικία. Άσε που ποτέ δεν μού κάθησε καλά εκείνο το 'ΜΠΑΤΣΟΙ-ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ-ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ". Πιό καλά μού κάθεται το ΜΠΑΤΣΟΙ-ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ-ΑΔΕΛΦΙΑ ΜΑΣ'. Δικό μου, μη μου το κλέψει κανείς, θα φωνάξω την Αστυνομία.

Όλα όμως αυτά τα ειδυλλιακά ανατράπηκαν, από τότε που η ΕΛΑΣ πήρε αυτές τις "καινούργιες" κόρνες. Ξέρετε, αυτές τις βαθιές, τις μπάσσες, που συνοδεύουν ή συμπληρώνουν τις σειρήνες, αυτές που σού παγώνουν το αίμα. Και που οι μπάτσοι (ναι, τώρα οι αστυνομικοί έγιναν "μπάτσοι") χρησιμοποιούν ΚΑΤΑΧΡΗΣΤΙΚΑ, για ψύλλου πήδημα. Και που αν τύχει, λέμε, να είσαι αμέριμνος μπροστά από μπατσικό (ναι, μπατσικό, περιπολικό θα ήταν αν με σεβόταν), ακόμα κι αν αυτό δεν κατευθύνεται κάπου επειγόντως, θα σού την σφυρίξει ο οδηγός μπάτσος την φοβερή μπουρού, και μακάρι να μην έχεις καμμιά καρδιοπάθεια, γιατί μπορεί και να μείνεις στον τόπο.

Αυτόν τον χυδαίο θόρυβο δεν μπορώ να τον ξεπεράσω. Κι όσο πιό συχνά τον ακούω - και ζώντας στο κέντρο της πόλης τον ακούω, πιστέψτε με, πολύ συχνά - τόσο πιό πολύ θα επιφυλάσσομαι απέναντί στους Αστυνομικούς, τόσο πιό πολύ θα αμφιβάλλω αν "έχουν γνώσιν οι φύλακες", τόσο πιό πολύ θα ανησυχώ για το "ποιός θα μάς φυλάξει από τους φύλακες".

Σάς φαίνομαι παράλογος; Λέτε να είμαι νευρωτικός; Δε νομίζω. "Εξ όνυχος τον Λέοντα", να κι ένα τρίτο ρητό καπάκι. Δείχνει πολλά για το Ήθος τους και για τον Σεβασμό των "Οργάνων της Τάξης" απέναντι στον Πολίτη η θορυβώδης τους αυτή επίδειξη, είναι μια ανούσια και σχετικά αβλαβής κατάχρηση εξουσίας που όμως δεν είναι χωρίς σημασία. Εξίσου σημαντική είναι και η αδιαφορία των ανωτέρων τους για το θέμα, δεν μπορώ να φανταστώ ότι δεν γνωρίζουν τι συμβαίνει, απλά συναινούν.

Κάνω έκκληση λοιπόν στους φίλους αστυνομικούς:
[Ναι, έχω και φίλους αστυνομικούς, και έχει πολλά καλά παιδιά στην Αστυνομία. Αλλά μην ξεχνάμε, "Αρχή άνδρα δείκνυσι", η "Εξουσία" δείχνει την ποιότητα του ανθρώπου. Άμα είσαι αποκάτω τι να το κάνεις να είσαι "καλός", έτσι κι αλλιώς δεν μπορείς να κάνεις διαφορετικά.]

Φίλοι μου Αστυνομικοί, φίλοι μου Μπάτσοι, αδέλφια μου,
αδέλφια μου στην γουρουνιά, γουρούνι εγώ, όινκ όινκ, γουρούνια κι εσείς,
αίμα από το αίμα μου,
δεν είστε ούτε καλύτεροι ούτε χειρότεροι από εμένα, και είναι λογικό,
αλλά ΜΗΝ βαράτε τις τρομοκόρνες σας για το τίποτα, ρε γμτ!

Pink Floyd, "Pigs On The Wing" (2.6Mb, 256Kbps)
.

If you didn't care what happened to me,
And I didn't care for you
We would zig zag our way
through the boredom and pain
Occasionally glancing up through the rain
Wondering which of the buggers to blame
And watching for pigs on the wing

.