Ο ΔΟΥΛΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΑΜΠΝΤΕΛ ΟΥΑΧΑΝΤ

Έτσι μού συστήθηκε ο συμπαθητικός πενηντάρης με τα μούσια. "Αμπντέλ Ουάχαντ". Που σημαίνει, λέει, "ο υπηρέτης του Ενός", δηλαδή του Αλλάχ. Αμπντελουάχαντ, ο δούλος του Αλλάχ, ο δούλος του Θεού. Ένα είδος Χριστόδουλου, θα μπορούσε κανείς να πει, στο πιό εξωτικό.

Γρήγορα έμαθα πως ο Δούλος του Αλλάχ ήταν κάποτε Γάλλος, και τον έλεγαν αλλιώς. Ίσως Ζερόμ. Ιερώνυμο δηλαδή. Τζερόνυμο θα ταίριαζε πιο πολύ σ΄αυτόν τον γαλανομάτη και ψαρόξανθο κοκκινομούρη Απάτσι, με το ασπροκόκκινο βεδουίνικο μαντήλι γύρω από τον λαιμό. Όταν όμως ο Ζερόμ βρήκε στο Ισλάμ την πνευματική γαλήνη που αναζητούσε, απαρνήθηκε τους Τζερώνυμους, τους Ιερώνυμους, και όλους τους άλλους αγίους, πρόφερε την φράση «Λά ιλαλλά ιλαλλάχ, λά ιλαλλά ιλαλλάχ, λά ιλαλλά ιλαλλάχ» δηλαδή χοντρικά «πιστεύω στον Αλλάχ, πιστεύω στον Αλλάχ, πιστεύω στον Αλλάχ», ξεμπέρδεψε με το γαλατικό και με το φαντασιακό μου ινδιάνικό του παρελθόν, και εισήλθε στο μουσουλμανικό του παρόν. «Λά ιλαλλά ιλαλλάχ», «Δεν υπάρχει άλλος θεός εκτός από το θεό» (τι ταυτολογία, ε;!;!;), το λες φωναχτάτρεις φορές, και έγινες αυτόματα μουσουλμάνος. Αν κάνατε το λάθος και το διαβάσατε φωναχτά, και γίνατε μουσουλμάνοι, εγώ δεν φέρω καμμιάν ευθύνη, ας προσέχατε.

Έτσι λέει γίνεσαι μουσουλμάνος, τόσο απλά. Είδες ο Μουχαμέτης, ο μέγας Προφήτης, Ιδρυτής και C.E.O. του Ισλάμ;;; Μανούλα ο Μεγάλος. Τι κατηχήσεις νονοί βαφτίσεις κολυμπήθρες μπομπονιέρες και Τζάμπο μπεμπέ και σαχλαμάρες. Τρισαλλάχ και ξεμπέρδεψες. Σημειωτέον δε ότι η ποινή που προβλέπεται από το Κοράνι για τον Νεοφώτιστο που έχει ήδη εκφωνήσει το Τρισαλλάχ, αν αλλάξει γνώμη, είναι φυσικά ο αποκεφαλισμός. Η ιδιοφυής αυτή απλότητα του προσηλυτισμού και η δρακόντεια απαγόρευση κάθε υπαναχώρησης, εξηγεί εν μέρει και τη ραγδαία εξάπλωσή του Ισλάμ στον Αραβικό κόσμο. Το άλλο «μέρει» έχει σχέση με χατζάρια να κρέμονται πάνω από κεφάλια, με Ουρί του Παραδείσου, και λογιών λογιών πιλάφια, στους Εφτά Ουρανούς, όπου καταλήγουν οι Πιστοί του Προφήτη. Όσο πιό Πιστός, και όσο πιό Δίκαιος (=συνεπής στην εφαρμογή του Νόμου, δηλαδή του Κορανίου), τόσο πιό ψηλό μοντέλο Ουρανού σε περιμένει, όταν με το καλό τα τινάξεις κι αποχωρήσεις από τον μάταιο τούτο κόσμο. Οι πιό μεγάλες δόξες και περιποιήσεις, στον Έβδομο Ουρανό, προορίζονται για τους Μάρτυρες του Αλλάχ, αυτούς που έχασαν τη ζωή τους για χάρη του, στο όνομά του.


Πάντως ο Αμπντέλ-Ουάχαντ-τέως-Ζερόμ δεν έδειχνε να έχει απολύτως κανέναν σκοπό ν’αλλάξει γνώμη για τον εξισλαμισμό του. Δεν έκανε και πολλή παρέα με τους άλλους συγκατοίκους, στην βίλα του προαστείου της Βαγδάτης, της Βαγδάτης που είχε μόλις βγει από τον πόλεμο, τις πρώτες εκείνες μέρες την αμερικανικής κατοχής. Οι υπόλοιποι Γάλλοι TSF («Οτετζήδες Χωρίς Σύνορα») τον ψιλοαπέφευγαν, όπως άλλωστε κι αυτός εκείνους. Παρά την στενότητα χώρου που υπήρχε, τού είχαν κατ' εξαίρεση παραχωρήσει ένα ολόκληρο δωμάτιο, ένα ολόκληρο δωμάτιο μόνο γι’ αυτόν, απ’ όπου αυτός είχε αφαιρέσει όλα τα έπιπλα, είχε στρώσει κάτω ένα βαρύ χαλί, και κοιμόταν στο πάτωμα. Όταν κυκλοφορούσε συνήθως φορούσε ένα ασπροκόκκινο βεδουίνικο μαντήλι στο λαιμό, άχρηστο φυσικά σε κλειστούς χώρους, αλλά δυνητικά πολύτιμο έξω, όπως διαπίστωσα κατόπιν εορτής στην πρώτη αμμοθύελλα, ιδανικό για να καλύψεις με αυτό το κεφάλι σου και να αναπνέεις χωρίς να γεμίσει ο λαιμός, τ’αυτιά και η μύτη σου με άμμο.

Τα γαλάζια παιδικά μάτια του Αμπντελουάχαντ έμοιαζαν τόσο αθώα, άστραφταν από καλωσύνη, μέσα στο παιδικό του χαμόγελο. Καλόκαρδος, δεν συνεριζόταν τα χοντρά πειράγματα μερικών, και δεν κρατούσε ποτέ καμμία κακία. Εργατικότατος, πάντα ευγενικός, πάντα γελαστός, πάντα με χιούμορ. Έμοιαζε γραφικός και φευγάτος, αλλά αν σού έκανε την χάρη να συζητήσει μαζί σου σοβαρά, έμενες με το στόμα ανοιχτό. Ο «παλαβιάρης» εκείνος μόνο παλαβιάρης δεν ήταν…. Αντίθετα, ήταν βαθιά καλλιεργημένος, με κάμποσα πτυχία, γνώστης πολλών γλωσσών, τέως παιδί του Μάη του ‘68, και δούλευε τα τελευταία χρόνια στον γαλλικό ΟΤΕ. Όπως όλοι οι υπόλοιποι Γάλλοι συγκάτοικοι, είχε έρθει στο Ιράκ εθελοντικά, άμισθος, στην άδειά του, για να κουβαλάει πέρα δώθε δορυφορικά τηλέφωνα, με τα οποία οι χαροκαμένοι Ιρακινοί επικοινωνούσαν με τους ξενιτεμένους τους.

Ο Αμπντέλ-Ουάχαντ-τέως-Ζερόμ ήταν ο πιο φανατικός προστάτης των αποστεωμένων και εξαθλιωμένων γατιών της πίσω αυλής. Τους πήγαινε κάθε πρωί και κάθε απόγευμα νεράκι, ίσως και λίγο γαλατάκι, και κανένα αποφάι. Τα γατιά ήξεραν τι ώρα θα έρθει, και τον περίμεναν όλα μαζί ανυπόμονα, βγάζοντας τις πιο ανατριχιαστικές κραυγές που έχω ακούσει ποτέ να βγάζει γατί. Και μόλις τον έβλεπαν σήκωναν τις ουρίτσες κι έτριβαν το τρισάθλιο κορμάκι τους επάνω στα πόδια του, κι αυτός τους μιλούσε τρυφερά, τις χάιδευε λίγο. Κανέναν άλλον δεν άφηναν να τις πλησιάσει, εξαφανίζονταν αμέσως, μόνο ο Αμπντελουάχαντ είχε αυτό το προνόμιο. Δυό τρεις μέρες που έλειψε ο Αμπντέλ στην Κέρμπαλα, ανέλαβα εγώ να τον αντικαταστήσω. Χωρίς φυσικά ν’αγγίξω τα γατιά, άλλωστε ούτε εγώ είχα όρεξη για κάτι τέτοιο, ούτε αυτά.

Μια φορά σταμάτησαν το πανάρχαιο αυτοκίνητό μας οι Αμερικανοί σε ένα μπλόκο. Τα μπλόκα ήταν κάτι συνηθισμένο εκείνες τις μέρες, λίγες εβδομάδες μετά το τέλος του πολέμου. Μετά από την φοβερή έξαρση της βίας τις πρώτες εβδομάδες στην κατεχόμενη Βαγδάτη, και την πλήρη αναρχία που επικρατούσε, με κλοπές, απαγωγές, καθημερινούς φόνους, οι Αμερικανοί αποφάσισαν να βγάλουν κάποιους ταλαίπωρους εφέδρους στους δρόμους να βάλουν κάποια στοιχειώδη τάξη. Οι Ιρακινοί ανακουφίστηκαν κάπως, αλλά το τίμημα της όποιας ασφάλειας ήταν να ανέχονται οποιαδήποτε στιγμή να τους σταματήσουν οι δυνάμεις κατοχής, στην ίδια τους την πατρίδα, και να τους υποβάλουν σε ταπεινωτικούς ελέγχους, φυσικά και σε σωματικό έλεγχο. Από τον έλεγχο δεν εξαιρούνταν ούτε οι ξένες αποστολές, ΑΚΑ εμείς.

Μπροστά λοιπόν καθόμουν εγώ με τον οδηγό, πίσω ο Αμπντελουάχαντ με τον μεταφραστή μας, όταν μας έκαναν νόημα οι γιάγκηδες να σταματήσουμε. Μας κατέβασαν όλους κάτω, έλεγξαν τις ειδικές μας ταυτότητες, μας έκαναν έναν υποτυπώδη σωματικό έλεγχο, έψαξαν και το αυτοκίνητο. Δεν βρήκαν τίποτα, μας ευχαρίστησαν και μάς άφησαν να φύγουμε.

«Ευτυχώς δεν βρήκαν τις σφαίρες στο πορτ μπαγκάζ», γυρίζει και μού λέει αγγλικά ο Αμπντελουάχαντ, πριν καλά καλά ξεκινήσουμε. Σπάνιο να βρεις Γάλλο να μιλάει αγγλικά, κι ακόμα πιο σπάνιο να βρεις Γάλλο που να μιλάει αγγλικά και να θέλει να τα μιλήσει. Ο Αμπντελουάχαντ βέβαια ήτανε τέως Γάλλος, ίσως γι’ αυτό η αναπάντεχη συμπεριφορά, αλλά μάλλον η αιτία ήταν η ευγένειά του, μού μιλούσε στα αγγλικά, παρόλο που ήξερε πως μιλούσα καλά γαλλικά, γιατί θεωρούσε ότι για τους περισσότερους ξένους είναι πιο άνετη η συνεννόηση στα αγγλικά.

«Τι είπες, του λέω, δεν κατάλαβα». «Λέω, ευτυχώς που δεν βρήκαν τις σφαίρες στο πόρτ μπαγκάζ». «Μα τι λες, ποιες σφαίρες;;; Πάς καλά;;;» «Να αυτές», μού λέει, και μού δείχνει ένα κουτί, «τις σφαίρες για το καλάσνικοφ, τις είχα στο πορτ μπαγκάζ». «Ποιο καλάσνικοφ, του λέω;;; Τίνος;;;» «Το δικό μου φυσικά, μού λέει, το έχω στο δωμάτιό μου, δεν το ήξερες;;;»

Δεν το ήξερα, και δεν ήθελα να το μάθω.

Περίεργο. Τα λαμπερά γαλάζια μάτια του Υπηρέτη του Ενός, δεν έλαμπαν πιά όπως πριν.