30 Νοε 2007

ΕΞΙ ΜΗΝΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ ΚΑΛΥΒΙΝΟΥ - ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΔΕΝ ΈΧΕΙ ΑΛΛΆΞΕΙ


Wed, 25 Apr 2007 20:27:40 +0100 (BST)

Καλησπέρα γλυκιά μου Αμαλία.Σού υποσχέθηκα να γράψω κάτι, κι έχω την συνήθεια να κρατώ το λόγο μου. Το συνημμένο κείμενο που σού στέλνω είναι μια πρώτη μορφή του κειμένου, αύριο θα το ξανακοιτάξω, αλλα σκέφτηκα να σού το στείλω απόψε ώστε να μού πεις κι εσύ τις παρατηρήσεις σου.

Καλό βράδυ
Μίλτος



Tue, 1 May 2007 19:36:50 +0300

Kαλησπέρα γλυκέ μου Μίλτο...
μ'αυτά και μ εκεινα είχα ξεχάσει - πρεει να παραδεχτω- να διαβασω το κειμενο σου.Συγγνωμη.
Ειναι ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ!!!!
Δεν έχω λόγια..... ειναι ολες αυτές οι μαλακίες που με βγάζουν από τα ρούχα μου...
Χίλια μπράβο
Σε φιλώ
Αμαλία


Η Αμαλία Καλυβίνου πέθανε στις 25 Μαΐου 2007. Πολλοί μεγαλόσχημοι έχυσαν τότε κροκοδείλια δάκρυα, με πρωτοστάτες τον Υπουργό Υγείας Δημήτρη Αβραμόπουλο και τον επίδοξο αρχηγό του Πασόκ Βαγγέλη Βενιζέλο. Έγινε αρκετός θόρυβος, όταν όμως καταλάγιασε φάνηκε ότι δεν επρόκειτο ν' αλλάξει τίποτα, γιατί κανείς δεν είχε σκοπό ν αλλάξει τίποτα. Ούτε οι πολιτικοί που ευθύνονται για την κατάντια του Εθνικού Συστήματος Υγείας, ούτε οι Έλληνες ψηφοφόροι, που τους ξαναψήφισαν πανηγυρικά τον Σεπτέμβρη σε ποσοστό 80%.

Λίγο πριν πεθάνει έγραψα το ακόλουθο κείμενο και της το έστειλα. Της άρεσε.

Το αναδημοσιεύω σήμερα. Όχι σαν μνημόσυνο.

Σαν όπλο.



Αφιερωμένο στην Αμαλία Καλυβινού

(1977-2007)

Το κείμενο αυτό είναι στη διάθεση οποιουδήποτε θα ήθελε να το αναδημοσιεύσει
σε οποιανδήποτε μορφή, με ή χωρίς αναφορά της πηγής.



Τα όσα ακολουθούν ΔΕΝ ΑΦΟΡΟΥΝ ΤΗΝ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΓΙΑΤΡΩΝ. Αφορούν όμως ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΜΕΡΟΣ ΤΟΥΣ. Ένα κομμάτι των γιατρών που ΑΣΚΕΙ ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΗ ΒΙΑ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ, σε πολλαπλά επίπεδα, με ολέθριες συνέπειες.

Η ΒΙΑ ξεκινά από την πρώτη επαφή πρόσωπο με πρόσωπο. Ο ασθενής έχει δικαίωμα να θέλει το γιατρό του σοβαρό, ευπρεπή, ευγενικό. Αντίθετα, αντιμετωπίζει συχνά γιατρούς αγενείς, επιθετικούς, αμίλητους, αντιμετωπίζει αδιαφορία, ειρωνίες, προσβολές, ταπεινωτικά σχόλια. Πολλοί γιατροί χρησιμοποιούν χυδαία τη θέση τους για να επιβληθούν, μιλούν με λίγες και απότομες κουβέντες, χρησιμοποιούν άγριο ενικό, κάνουν χοντρά και άτοπα πειράγματα.

Αυτά όμως είναι πταίσματα. Το βασικό συστατικό της λεκτικής βίας είναι η άρνηση παροχής πληροφοριών: Πολλοί γιατροί λες και προσβάλλονται βαθιά αν τυχόν ο ήδη τρομοκρατημένος ασθενής τολμήσει να ζητήσει διευκρινίσεις, εξηγήσεις, πληροφορίες.

Περιττό να πω ότι η βίαιη αντιμετώπιση των ασθενών είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση, ειδικά στην Δημόσια Υγεία, όπου οι γιατροί είναι κακοπληρωμένοι και μονίμως υπερφορτωμένοι.

Πάμε τώρα σε ένα πολύ πιο σημαντικό κεφάλαιο: ΤΗ ΒΙΑ ΤΗΣ ΑΓΝΟΙΑΣ.

Ο Έλληνας γιατρός έχει συνήθως αποφοιτήσει από ένα πανεπιστήμιο, ελληνικό ή ξένο.

(λέω συνήθως, γιατί υπάρχουν κα οι γιατροί-μαϊμούδες, που τους ξεχωρίζεις εύκολα, πετώντας τους μια μπανάνα: αν ο γιατρός ορμήξει να την πιάσει, σήκω και φύγε τρέχοντας…).

Όσοι έχουν έρθει από Ιατρικές Σχολές του εξωτερικού, σπούδασαν στην πλειοψηφία τους σε κάποια άγνωστης φερεγγυότητας και άγνωστου επιστημονικού κύρους σχολή του τέως ανατολικού μπλοκ, και μάλιστα με το προκλητικό για τους καθηγητές status του "πλούσιου Δυτικού"- ναι, μιλάω ΚΑΙ για μαθήματα περασμένα με μπαξίσια (άλλο αν η οικογένεια στην Ελλάδα στερούνταν, για να στέλνει δίδακτρα και έξοδα στον ξενιτεμένο). Ας μην ξεχνάμε άλλωστε πως γράφτηκαν στην εκεί Ιατρική χωρίς κανένα απολύτως αξιοκρατικό κριτήριο επιλογής...

Φυσικά δεν είναι όλες οι Ιατρικές Σχολές της Ανατολικής Ευρώπης ίδιες, ούτε όλα τα παιδιά που αναγκάστηκαν να σπουδάσουν εκεί μπορούμε να τα βάλουμε στο ίδιο τσουβάλι. Τί να σημαίνουν όμως όλα αυτά που ανέφερα για το επίπεδο του μέσου όρου αυτών των γιατρών;

Όσον αφορά τις Ιατρικές Σχολές της Ελλάδας τώρα: η φοίτηση σε ελληνική Ιατρική Σχολή επαφίεται στον πατριωτισμό του φοιτητή.

Σε παραλαμβάνουν ορεξάτο μόλις βγήκες από το Λύκειο, και σ' εγκαταλείπουν στην τύχη σου. Λες και κάνουν ό,τι μπορούν για να χάσεις κάθε διάθεση για επιμέλεια. Εργάστηκες βέβαια σκληρά για να μπεις στην Ιατρική, και μόνο το γεγονός ότι τελικά τα κατάφερες σημαίνει ότι είσαι και πολύ δυνατό μυαλό και πολύ επιμελής. Για να σού δώσουν όμως κουράγιο ώστε να καταστρέψεις τα ομορφότερα χρόνια της εφηβείας σου στα φροντιστήρια, σού είχαν τάξει ότι αρκεί να καταφέρεις να περάσεις στην Ιατρική, και μετά θ’αράξεις (θα καααααάθεσαι, μού είχαν πει εμένα). Στη Σχολή θα δεις να σού δίνονται ένα σωρό ακόμα κίνητρα για να διαφθαρείς και για να το ρίξεις στους φραπέδες και στο χαβαλέ: θα δεις τους κουρασμένους, ανεπαρκείς και αδιάφορους καθηγητές σου ν' απαξιούν ν' ασχοληθούν μαζί σου, θα δεις ότι η υποδομή των Σχολών είναι αδύνατον να εκπαιδεύσει τον αριθμό των εισακτέων, θα δεις παρόλ' αυτά τον αριθμό των συμφοιτητών σου να πολλαπλασιάζεται με μεταγραφές από το παράθυρο κι από τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Αλλά υπάρχουν κι ακόμα χειρότερα… Στα κλινικά έτη, εκεί που θα έπρεπε να μάθεις την πράξη της ιατρικής, ΔΕΝ ΘΑ ΜΑΘΕΙΣ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ ΤΟ ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΧΡΗΣΙΜΟ, παρά μόνο ατέλειωτα κατεβατά και τα SOS για τις εξετάσεις.

Το θλιβερό αποτέλεσμα είναι ότι ο μέσος απόφοιτος των ελληνικών Ιατρικών σχολών μπορεί να χαρακτηριστεί ΑΠΟΦΟΙΤΟΣ ΙΑΤΡΙΚΗΣ και όχι ΓΙΑΤΡΟΣ.

Και πού θα μάθει την ΕΦΑΡΜΟΣΜΈΝΗ ιατρική (δηλαδή την ΑΛΗΘΙΝΗ ιατρική) ο ανίδεος απόφοιτος;

ΣΤΟΥ ΚΑΣΙΔΙΑΡΗ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΘΑ ΤΗ ΜΑΘΕΙ
(ΑΝ ΠΟΤΕ ΤΗ ΜΑΘΕΙ). Ναι, όταν θ’ αρχίσει να δουλεύει… [Το γεγονός αυτό το αναγνώρισε και η ίδια η πολιτεία, καθιερώνοντας εδώ και μερικά χρόνια την υποχρεωτική τρίμηνη άσκηση στα νοσοκομεία πριν την έναρξη της Υπηρεσίας Υπαίθρου (του «Αγροτικού»)].

Έτσι εξηγείται η πολύ χαμηλή ποιότητα ιατρικών υπηρεσιών σε αγροτικά ιατρεία, κέντρα υγείας (όπου συνήθως εφημερεύουν ΑΝΕΠΙΒΛΕΠΤΟΙ αγροτικοί) και εφημερεύοντα νοσοκομεία (όπου συνήθως εφημερεύουν ΑΝΕΠΙΒΛΕΠΤΟΙ ειδικευόμενοι)…

Αυτή η ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑ των νέων (και παλιών…) γιατρών είναι κι αυτή μια πολύ σοβαρή μορφή ΒΙΑΣ απέναντι στους ασθενείς.

Πάμε τώρα στο κεφάλαιο των γκρίζων οικονομικών συναλλαγών πολλών γιατρών...

Από τις πρώτες επαφές του αγροτικού γιατρού, είναι οι λεγόμενοι «φαρμακάδες». Ακόμα και αυτός που ξεκινά με τις καλύτερες προθέσεις είναι δύσκολο να μην μπλεχτεί στο παιχνίδι της προτίμησης μεταξύ ισότιμων φαρμάκων με κάποιου είδους αντάλλαγμα. Οι πιο προχωρημένοι μπορούν να κερδίσουν πάρα πολλά λεφτά με την ΚΑΤΕΥΘΥΝΟΜΕΝΗ ΣΥΝΤΑΓΟΓΡΑΦΙΑ, συνταγογραφώντας φάρμακα άλλα αντ’ άλλων, ακόμα και χορηγώντας πανάκριβα φάρμακα που όμως δεν είναι απαραίτητα και που μπορεί να είναι ακόμα και επικίνδυνα. Οι ακόμα πιο προχωρημένοι μπορούν να κάνουν περιουσίες μέσα σε μερικούς μήνες, γράφοντας φάρμακα εκατομμυρίων σε βιβλιάρια ασχέτων ή και νεκρών (έχει γίνει κι έχουν πιαστεί).

Αλλά ας μην πάμε τόσο μακριά (;;;). Ας μείνουμε στην απλή προτίμηση του ενός ΙΣΟΤΙΜΟΥ φαρμάκου απέναντι σε ένα άλλο. Είναι πιθανό όντως να πρόκειται για εντελώς ισότιμα και ισοδύναμα φάρμακα, επειδή όμως η απληστία πολύ συχνά συνδυάζεται με την άγνοια, πολύ φοβάμαι ότι ο Έλληνας γιατρός δεν επιλέγει πάντα (λέμε τώρα) το καταλληλότερο φάρμακο για τον κάθε συγκεκριμένο ασθενή…

Πάμε τώρα στα γνωστά φακελάκια. Χωρίζονται σε δυό είδη: τα ΑΠΑΙΤΗΘΕΝΤΑ και τα ΑΠΟΔΕΧΘΕΝΤΑ. Για την βία των ΑΠΑΙΤΗΘΕΝΤΩΝ δεν το συζητάμε, υπενθυμίζω μόνο την περίπτωση του γιατρού που καταγράφτηκε από κρυφή κάμερα να ζητά τρίπτυχο φακελάκι για να χειρουργήσει ασθενή (για την εγχείρηση, για τον αναισθησιολόγο, και για την αφαίρεση των ραμμάτων), υποστηρίζοντας ευθαρσώς ότι «δεν μπορεί η κάθε Καραγκούνα να χειρουργείται σε αυτό το Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο μαζί με τους Δικαστικούς και με τους Εφέτες». Αθωώθηκε από το Πειθαρχικό Συμβούλιο του Πανελλήνιου Ιατρικού Συλλόγου με το επιχείρημα ότι α) η κάμερα ήταν κρυφή και άρα δεν αξιολογείται σαν στοιχείο και β) ότι τα χαρτονομίσματα δεν ήταν προσημειωμένα.

Ας πάμε όμως στα ΑΠΟΔΕΧΘΕΝΤΑ φακελάκια… Όταν ο έτσι κι αλλιώς οικτρά αμοιβόμενος γιατρός μάθει ΝΑ ΤΟΥ ΔΙΝΟΥΝ «ΕΝΑ ΔΩΡΑΚΙ» κάθε φορά που ΚΑΝΕΙ ΤΟ ΚΑΘΗΚΟΝ ΤΟΥ, ακόμα και άγιος να είναι, κάποια στιγμή που ΔΕΝ ΘΑ ΤΟΥ ΔΩΣΟΥΝ «ΔΩΡΑΚΙ», θα το ΑΠΑΙΤΗΣΕΙ. Με αυτόν τον τρόπο οι ασθενείς, μέσα στο φόβο τους και μέσα στην ανασφάλειά τους, ΔΙΑΦΘΕΙΡΟΥΝ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ….

Όλα αυτά βέβαια βολεύουν πάρα πολύ το Κράτος, ώστε να προσποιείται ότι παρέχει δημόσια δωρεάν υγεία,
στην πλάτη των ασθενών... και φυσικά και στην πλάτη των γιατρών, που τελούν έτσι υπό καθεστώς παρανομίας και μόνιμου εκβιασμού...

Το φακελάκι είναι λοιπόν κι αυτό άλλη μια μορφή ιατρικής βίας, είτε έχει ζητηθεί είτε όχι. Αλλά δεν είναι η χειρότερη μορφή ιατρικής βίας… Υπάρχουν και ΠΟΛΥ χειρότερα.

Η ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ ΜΟΡΦΗ ΙΑΤΡΙΚΗΣ ΒΙΑΣ είναι η ΑΓΝΟΙΑ και η ΑΣΧΕΤΟΣΥΝΗ πολλών Ελλήνων ΕΙΔΙΚΩΝ γιατρών. Είτε σπούδασαν σε κάποιο ανεπαρκές ελληνικό πανεπιστήμιο κοιτώντας να περάσουν με SOS όπως όπως τα μαθήματα (μια και κουράστηκαν πολύ για να μπουν στο Πανεπιστήμιο, ή για να μεταγραφούν από την Βουλγαρία και τη Ρουμανία), είτε σπούδασαν σε κάποιαν τριτοκοσμική και αναχρονιστική σχολή του τέως Ανατολικού μπλοκ, ΑΡΚΕΤΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ «ΕΙΔΙΚΟΙ» ΓΙΑΤΡΟΙ, και ΠΟΝΑΩ ΠΟΛΥ ΠΟΥ ΤΟ ΛΕΩ ΑΥΤΟ, ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΑ ΑΣΧΕΤΟΙ. Αυτό είναι απόλυτα αναμενόμενο, αν αναλογιστεί κανείς ότι οι συνθήκες λήψης της ειδικότητας είναι άθλιες, με τους ειδικευόμενους να είναι ΑΝΕΠΙΒΛΕΠΤΟΙ, ΑΔΙΔΑΚΤΟΙ, ΤΑΛΑΙΠΩΡΗΜΕΝΟΙ ΑΠΟ ΑΠΕΙΡΕΣ ΩΡΕΣ ΕΦΗΜΕΡΙΩΝ, από ΕΥΘΥΝΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΑΝΗΚΟΥΝ, εκτεθειμένοι σε ΛΑΘΗ ΚΑΙ ΠΑΡΑΛΕΙΨΕΙΣ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΟΣΤΙΣΟΥΝ (ΚΑΙ ΣΥΧΝΑ ΚΟΣΤΙΖΟΥΝ) ΖΩΕΣ, ΕΚΠΑΙΔΕΥΟΜΕΝΟΙ ΕΙΚΟΝΙΚΑ, χωρίς ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ, χωρίς ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΝΟΙΑΖΕΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΤΟΥΣ.

Στην Ελλάδα ο ειδικευόμενος έχει το επίπεδο του τελειόφοιτου φοιτητή της Δύσης και ο ειδικός έχει το επίπεδο του ειδικευόμενου της Δύσης. ΣΚΛΗΡΕΣ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ ΑΛΛΑ ΑΛΗΘΙΝΕΣ.

Από την ώρα λοιπόν που τελειώνει και την ειδικότητα, ο Έλληνας γιατρός έχει δύο δρόμους: Ή θα μπει με κάποιον τρόπο στο ΕΣΥ, ή θα δουλέψει σαν ιδιώτης. Αν ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΠΟΛΥΤΑ ΑΝΑΞΙΟΚΡΑΤΙΚοΥΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΥΣ ΕΠΙΛΟΓΗΣ ΠΟΥ ΙΣΧΥΟΥΝ καταφέρει να μπει στο ελληνικό ΕΣΥ, όπου επικρατούν ομολογουμένως άθλιες συνθήκες εργασίας, δύσκολα θα αποφύγει τις παγίδες της Νιρβάνας και του ΩΧΑΔΕΡΦΙΣΜΟΥ. Αν δουλέψει σαν ιδιώτης, είναι τόσες και τόσο τεράστιες οι δυσκολίες και τα ηθικά διλήμματα που θα αντιμετωπίσει, ειδικά στην αρχή, που δεν θα του περισσεύει πολύς χρόνος για ΣΥΝΕΧΙΖΟΜΕΝΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ. Και στις δύο περιπτώσεις, ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΓΙΑΤΡΟΙ ΔΕΝ ΕΝΗΜΕΡΩΝΟΝΤΑΙ ΟΣΟ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΤΗΣ ΙΑΤΡΙΚΗΣ και για τις νεότερες θεραπείες.

ΑΥΤΗ είναι λοιπόν η πιο σοβαρή μορφή ΙΑΤΡΙΚΗΣ ΒΙΑΣ στην Ελλάδα: Η ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΕΙΔΙΚΩΝ ΙΑΤΡΩΝ.

Αφού τελειώσαμε με τους γιατρούς, ας μπούμε τώρα σε ένα άλλο τεράστιο και σοβαρότατο κεφάλαιο ΒΙΑΣ: στη ΔΙΑΔΙΚΑΣΤΙΚΗ (ΤΕΧΝΙΚΗ) ΒΙΑ του συστήματος.

Στο δημόσιο τομέα ο ασθενής υφίσταται την βία της ΕΙΚΟΝΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΙΣΗΣ: οι ασφαλισμένοι των ταμείων έχουν να αντιμετωπίσουν:

1. κακοπληρωμένους και υπερφορτωμένους γιατρούς, ανεπαρκείς σε επίπεδο ΚΑΙ σε αριθμό.

2.μακρόχρονη αναμονή σε λίστες για ραντεβού για εξέταση και για εγχείρηση, προοπτική που σπρώχνει ακόμα και τον πιο φτωχό προς το φακελάκι ή προς τον ιδιωτικό τομέα.

3. ατέλειωτη κούραση και ΑΝΑΜΟΝΗ σε εξωτερικά ιατρεία και επιτροπές και ξαναεπιτροπές.

4. αδυναμία πραγματοποίησης σημαντικών εξετάσεων
και συχνά παράλειψη τους λόγω ανυπαρξίας προσωπικού και μέσων (άλλο αν πανάκριβα μηχανήματα σαπίζουν σε διάφορες αποθήκες του ΕΣΥ λόγω απουσίας προσωπικού κλπ κλπ).

Στον ιδιωτικό τομέα τώρα: εκεί ο ασθενής υφίσταται συχνά τη βία της ΥΠΕΡΔΙΑΓΝΩΣΗΣ (κάπως πρέπει να δουλέψουν και τα τόσα κέντρα, και με το αζημίωτο για τον παραπέμποντα ιατρό…) και της ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΤΟΠΗΣ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ, βλέπε χειρουργεία που θα μπορούσαν να αποφευχθούν, πανάκριβα άχρηστα εξαρτήματα και ιατρικά βοηθήματα, κλπ, κλπ…

Για να πούμε τέλος και του στραβού το δίκιο, πρέπει να τονίσω ότι ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΑΡΝΗΘΕΙ Ή ΝΑ ΑΠΟΣΙΩΠΗΣΕΙ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΟΤΙ ΚΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ υφίστανται σημαντική ΒΙΑ από το σύστημα, σε όλα τα στάδια της εκπαίδευσης και της εξέλιξής τους, όπως ήδη ανέφερα σε διάφορα σημεία. Αλλά αυτό είναι άλλο μεγάλο κεφάλαιο….


Προσπάθησα να σικαγραφήσω με συντομία το πολύπλοκο φαινόμενο της ΙΑΤΡΙΚΗΣ ΒΙΑΣ στην Ελλάδα. Δεν το ξεχωρίζω από τη βία που αντιμετωπίζουμε ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΟΨΕΙΣ ΤΗΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑΣ ΜΑΣ σε αυτήν την χώρα (και όχι μόνο), σε ΌΛΑ ΤΑ ΕΠΙΠΕΔΑ. Κι εδώ, όπως και σε όλες τις άλλες μορφές βίας, το κλειδί είναι Η ΕΛΛΕΙΨΗ ΑΛΛΗΛΟΣΕΒΑΣΜΟΥ.


Εν κατακλείδι, το ξαναλέω, η βία είναι ΜΙΑ. Η Ιατρική Βία είναι απλά μία της ακόμα πλευρά…

Διαβάστε ακόμα:

ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΕΙΑ ΤΗΣ ΒΙΑΣ: Η ΠΑΙΔΙΚΗ ΒΙΑ

ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΕΙΑ ΤΗΣ ΒΙΑΣ: ΒΙΑ ΚΑΙ ΜΗ-ΒΙΑ

ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΕΙΑ ΤΗΣ ΒΙΑΣ: ΖΗΤΟΥΝΤΑΙ ΓΡΑΦΙΣΤΕΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΒΙΑ

ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΒΙΑ - ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΤΗ ΒΙΑ

ΤΟ ΠΡΩΙ ΣΗΚΩΘΗΚΑ ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ ΚΑΙ ΚΡΕΜΑΣΤΗΚΑ

ΕΧΕ ΓΕΙΑ ΑΛΕΞ, ΕΧΕ ΓΕΙΑ ΕΛΠΙΔΑ

Η ΒΙΑ ΣΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

.

9 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Γειάσας και πάλι μάυρε Γάτε!!...άνοιξα με την ευκαιρία της ανάρτησής σας αυτής για το θέμα της Α.Καλυβινού....τα σχόλια και διάβασα ένα δικό μου σχόλιο που εκείνο τον καιρό (πρίν μήνες πολλούς)...είχα αφήσει με την υπογραφή τότε 'Ανώνυμος'αργότερα έβαλα το σημερινό μου ψευδόνυμο 'Ηλιαχτίδα')...και μιλάει για το θέμα της βίας όπως τη λέτε στα νοσοκομεία...και έχετε δίκιο...είναι ένα μακροσκελές σχόλιο...που μπήκε κατά λάθος στο πόστ για το θέμα του Άλεξ...τα άρθρα σας αυτά είναι πάρα πολύ ενδιαφέροντα..όλα..(για την Αμαλία,τον Άλεξ,για τη βία γενικά) θυμάμαι όταν διάβασα αυτό το πόστ για τη βία στα νοσοκομεία...ένιωσα πολύ παράξενα....ήταν σάνα διάβαζα αυτά που έχουν συμβεί σε μένα...σάνα διάβασα τη ζωή μου...ένιωσα έναν έντονο πόνο...και είναι απίστευτα απογοητευτικό να βλέπουμε ότι η κατάσταση αυτή παραμένει ακόμη η ίδια...δεν αλλάζει..και ίσως γίνεται όλο και χειρότερη...πονάει πάρα πολύ αυτό...πάρα πολύ...Με αγάπη,Ηλιαχτίδα.

Roadartist είπε...

Μπράβο σας για αυτό το ποστ. Μπράβο που δεν ξεχάσατε.

Ανώνυμος είπε...

Και τα δικα μου συγχαρητηρια που δεν ξεχνατε την Αμαλια οπως ολοι μας.

Μαύρος Γάτος είπε...

Καλημέρα γλυκιά μου Ηλιαχτίδα, Roadartist, Garfield. Σάς ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια, το ζήτημα όμως είναι ν αλλάξει επιτέλους κάτι στην δημόσια και ιδιωτική Υγεία. Και δεν βλέπω ν αλλάζει απολύτως τίποτα...

Σ:(((((

δ η μ ο λ ό γ ο ς είπε...

Εξαιρετικά ακριβές κείμενο που περιγράφει σχεδόν πλήρως μια κατάσταση σημαντικής έλλειψης πολιτισμού. Το πρόβλημα όμως είναι ταυτόχρονα και κοινωνικό,καθώς μια ημι-ανεπτυγμένη κοινωνία όπως η δική μας υπερτιμά το ρόλο και τη θέση μέσα σ'αυτή των θεραπευτών της, αυτών που η ίδια ορίζει στο ρόλο αυτό αλλά που με τον καιρό αποσχίζονται και τη δυναστέυουν. Η χαμηλή αυτοπεποίθηση του νοσούντος ασθενή μπροστά στον καλοζωισμένο και υγιή ιατρό του αποτελεί μια σχέση δυνατού-αδυνάτου όπου ο δυνατός επιβάλεται χρησιμοποιώντας όλες τις μεθόδους, θεμιτές και κυρίως αθέμιτες: χρήση ενικού, απαξίωση της προσωπικότητας του ασθενούς, υπερτίμηση του βαθμού ασθενείας του, δυσκολία στο να του αφιερώσει τον απαιτούμενο χρόνο, έλλειψη διευκρινίσεων στον "αδαή" ασθενή και τέλος απόλυτη υποτίμησή του μέσω της ανάγκης να πληρώσει για το μοναδικό προνόμιο να του αφιερώσει πολύτιμο χρόνο κάποιος τόσο σπουδαίος!
Όλο αυτό είναι ένα επικοινωνιακό παιχνίδι που ο γιατρός το μαθαίνει από το πανεπιστήμιο, πριν ακόμη πάρει τις βάσεις της επιστήμης του και στο οποίο γίνεται εξπέρ. Ο κύκλος σπάει μόλις ο ασθενής τυγχάνει με πλήρη αυτοπεποίθηση και κυρίως ενημερωμένος και απαιτητικός. Εκεί αντιστρέφονται οι ρόλοι και η γάτα γίνεται ποντικός και μάλιστα θρασύδειλος.
Βέβαια δε μπορεί όλοι να γίνουν...Βενιζέλοι αυτοπεποίθησης, όμως με μικρές κινήσεις είναι δυνατόν να επανατοποθετηθούν οι ρόλοι σε άλλη βάση, πιο δίκαια, χωρίς την παρέμβαση του κράτους, χωρίς τυμπανοκρουσίες και χωρίς δικαστήρια.
Μπράβο που ασχολείστε με το θέμα.

Rodia είπε...

Συγχαρητηρια Μεγαλε Γατε μας!:-)
Α ψ ο γ ο ς

Γραφεις "(λέω συνήθως, γιατί υπάρχουν κα οι γιατροί-μαϊμούδες, που τους ξεχωρίζεις εύκολα, πετώντας τους μια μπανάνα: αν ο γιατρός ορμήξει να την πιάσει, σήκω και φύγε τρέχοντας…)" αλλα τοτε.. πως εξηγειται η παραμονη και εργασια επι 26 χρονια (ουτε ενα ουτε δυο) του "χειρουργου" μαιμου στο Ιπποκρατειο..?
Κατι τετοια μαθαινω και τρελαινομαι.
Τελικα, το να γιατρευτεις ειναι καπως σαν λαχειο... :-(

blogger είπε...

Γάτε, συγχαρητήρια.
Δεν ξεχνάμε. Που και που πολλοί από εμάς δημοσιεύουμε κάτι για την Αμαλία.
Η Αμαλία γέννησε ένα κίνημα. Μπορεί να βρίσκεται σε χειμερία νάρκη τώρα, αλλά σε λίγους μήνες... είναι τα γενέθλιά του...!

Ανώνυμος είπε...

Είσαι απίστευτα αληθινός σε αυτό που γράφεις,και τίποτα δεν είναι πιο συνταρακτικό από την ωμή αλήθεια. Αν φωνάζουμε πιο πολύ γι αυτά τα αυτονόητα, μπορεί να αλλάξει και κάτι σε αυτή τη χώρα.
Για τη βία έχεις δίκιο, φταίμε και εμείς οι γιατροί με την άγνοια και την αδιαφορία μας να μορφωθούμε παραπάνω, αλλά και εμείς παιδιά της ίδιας ελλάδας είμαστε,- πατρίδα θρησκεία σουβλάκι με πίτα, ντάτσουν αντίντας και χάνι της γραβιας.

http://voice.pblogs.gr/

Mantalena Parianos είπε...

Συμφωνώ μέχρι και στα σημεία στίξης. Μπράβο σου που έχεις το θάρρος της γνώμης σου.