Ο ΕΡΩΤΑΣ ΩΣ ΣΚΛΗΡΟ ΝΑΡΚΩΤΙΚΟ: Η ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ
Το μυαλό μπορεί να ξεχνά, το σώμα όμως θυμάται....
Κι εκεί που έλεγες πως πάει πιά, πέρασε
ξυπνάς ένα πρωί αναστατωμένος, μέσα σ' ένα ολοζώντανο ερωτικό όνειρο,
που σε τσακίζει για όλη την υπόλοιπη ημέρα...
photo: morning plugin by adnrey.deviantart.com.
.
Κι εκεί που έλεγες πως πάει πιά, πέρασε
ξυπνάς ένα πρωί αναστατωμένος, μέσα σ' ένα ολοζώντανο ερωτικό όνειρο,
που σε τσακίζει για όλη την υπόλοιπη ημέρα...
photo: morning plugin by adnrey.deviantart.com.
.
8 σχόλια:
παραμύθια του διαδικτύου αυτές οι πουστιές του χαμού του χωρισμού
καυλώνουν όμως άλλες δεσποινίδες αγάμητες και εκστατικές
της ποιήσεως και του Τσακνή
πρέπει να βρεις όμως την αξιοπρέπεια για να βάλεις χέρι καριόλη
που είναι
Καλημέρα σας Μάυρε Γάτε!!!...τί έξαρση ρομαντισμού είναι αυτή τελευταία;;;.....πολύ μου αρέσει το ύφος αυτό που έχετε υοθετήσει τελευταία....δεν έχετε και άδικο όντως έτσι είναι...ο έρωτας όντως είναι ίσως ένα από τα πάρα πολύ σκληρά ναρκωτικά....ίσως το πιό σκληρό από όλα τα άλλα ναρκωτικά...και δυστυχώς ποτέ έως τώρα δεν βρέθηκε και ούτε και θα βρεθεί πιστέυω καμία θεραπεία και κανένας τροπος α-πε-ξά-ρτη-σης από αυτόν....και αλίμονο σε όποιον βρεθεί μπροστά του την ώρα που θα χτυπήσει με τα βέλη του!!!!Τις καλημέρες μου.Με αγάπη,Ηλιαχτίδα.
χάλια σου λέω..
το έχω ζήσει!
και μετά μένεις να αναρωτιέσαι!
δεν υπάρχει χειρότερο.. και αντε μετά να πείσεις τον εαυτό σου οτι ζεις την πραγματικότητα!!
Ελπίζω, το όνειρο να αφορούσε εμένα, Μ. Γ. Γιατί τελευταία με έχεις ξεχάσει...
Καλησπέρα.Ωραία η φώτο.
Απόψε συζητάμε για το Πολυτεχνείο.
Τι συμβολίζει το Πολυτεχνείο για εσένα;
Συζήτηση για το Πολυτεχνείο, με λόγια «στον αέρα» και λόγια «του αέρα»…
Θα χαρούμε να πείς την άποψη σου.
Ένα χρόνο πριν ωραίε Γάτε θύμιζες σε όλους μας από ένα πόστ σου, "τακ εσύ-τακ τακ εγώ"....Μύρισε το σφαγείο μας θυμάρι και το κελί μας κόκκινο ουρανό...
17 του Νιόμβρη αύριο. Σκεφτόμουν πολλά, δεν έχουν σημασία, ίσως και να έχουν...
συγνώμη, επανήλθα, θα σκάσει μέσα μου αν δεν το γράψω.
Τότε: μαζί με χιλιάδες άλλους, εκεί. Κάποιοι άφησαν το χαμόγελό τους για πάντα καρφωμένο στην άσφαλτο όπως ο Διομήδης ο Κομνηνός. Ήξερε πολύ καλά γιατί ήταν εκεί και ας ήταν μόνο 17 χρόνων. Μόλις λίγους μήνες πριν, στο Γαλαξίδι, είχε "μπουκάρει" Κυριακή σε ένα σχολείο κλειστό και γέμισε όλους τους πίνακες με αντιδικτατορικά συνθήματα, να τα βρουν οι μαθητές τη Δευτέρα.
Ημέρα Παρασκευή, Νοέμβρης 1973. 10 μέτρα από την πύλη, γύρω στις 7 και 45. Κουβαλάει στους ώμους έναν τραυματία. Ο συνταγματάρχης Ντερτιλής τον προστάζει με προτεταμένο το περίστροφο να αφήσει τον τραυματία κάτω και να φύγει.
Ο Διομήδης: είναι τραυματίας ρε.
Ο συνταγματάρχης: άντε γαμήσου κωλόπαιδο.
Πυροβόλησε. Το χαρτί του Ευαγγελισμού έγραφε: θάνατος προκληθείς από διαμπερές τραύμα περί την καρδιακή χώρα.
Φέτος, η κόρη μου, πρωτοετής πια του Παντείου, μου τηλεφώνησε να μου πει πως ήταν στο Πολυτεχνείο στη "μνήμη".
Άραγε...είναι το Πολυτεχνείο ακόμα επίκαιρο; Ή εγώ είμαι ένα χαμένο χθες;
Άραγε...είναι το Πολυτεχνείο ακόμα επίκαιρο; Ή εγώ είμαι ένα χαμένο χθες;
Μαλλον το δευτερο
Δημοσίευση σχολίου