22 Απρ 2007

«ΟΛΑ ΘΑ ΠΑΝΕ ΚΑΛΑ»

«Γιατί δεν μπορώ κι εγώ να βρω έναν άνθρωπο να με θέλει στα σοβαρά, για να ζήσουμε μαζί;» μού είχε πει κλαίγοντας η Ά. "Θα τον βρεις βρε χαζό, μην ανησυχείς, κάνε υπομονή", της είχα απαντήσει. Το όμορφο και αξιόλογο αλλά κάπως ιδιόρρυθμο αυτό κορίτσι είχε μεγαλώσει χωρίς πατέρα και σχεδόν χωρίς μητέρα, μόνη με ηλικιωμένους παπούδες. Όταν θέλησε να γνωρίσει τα ετεροθαλή της αδέρφια κάπου στην Πελοπόννησο, ο ίδιος της ο αδερφός της ρίχτηκε, στο σινεμά όπου είχαν πάει. Ήταν πάντα πολύ μόνη. Χρόνια αργότερα, τον βρήκε τον άνθρωπό της. Ζήσαν μαζί δυό τρία ευτυχισμένα χρόνια, έκαναν σχέδια, όρισαν ημερομηνία γάμου, ένα βράδυ υπέγραψαν και τα συμβόλαια για το σπίτι τους, ποτέ δεν την είχα ξαναδει τόσο χαρούμενη και ισορροπημένη. Και το επόμενο πρωί έπεσε νεκρή από άγνωστη αιτία στο μπάνιο του σπιτιού της…. τριανταδύο χρονών.

Ο Δάσκαλός μου και φίλος μου ο Κώστας ήταν ένας εξαιρετικός άνθρωπος κι ένας εξαιρετικός Φιλόλογος. Το 1985 έπαθε ένα τροχαίο που τον κράτησε ένα μήνα στο νοσοκομείο και άλλους δύο στο κρεβάτι. Μόλις συνήλθε έπαθε ένα καραμπινάτο έμφραγμα. Μόλις συνήλθε ΚΑΙ από αυτό, ήρθε η λευχαιμία. Τα πολέμησε όλα παλικαρίσια. Χάθηκε πάνω σε μιά χημειοθεραπεία, μερικά χρόνια μετά το πρώτο ατύχημα.

«Έχω πολλές φορές την παράλογη αίσθηση», έλεγα στην Αναστασία, τη σύντροφό του, «ότι οι δυσκολίες και οι απειλές που συναντάμε στη ζωή δεν είναι είναι παρά μέσα για να γίνουμε ακόμα καλύτεροι, σκόπιμες δοκιμασίες, όχι βέβαια «θεόσταλτες» με την χριστιανική έννοια, αλλά πάντως σκόπιμες κατά κάποιον τρόπο, εμπόδια που έρχονται για να τα ξεπεράσουμε, για να πάμε ακόμα πιο ψηλά»

Η Αναστασία βούρκωσε. «Αυτό το έλεγε συχνά και ο Κώστας», είπε.

Άφωνος εγώ. Πώς αν χωνέψεις ότι κάποιος που ήδη έχασε το παιχνίδι της επιβίωσης είχε την ίδια αίσθηση ΑΦΘΑΡΣΙΑΣ και ΥΠΕΡΦΥΣΙΚΗΣ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ μ’ εσένα;

Από τότε πολλές φορές συνέλαβα τον εαυτό μου να έχει τέτοιες παράλογες ιδέες μη–τρωτότητας, συνήθως για να διασκεδαστεί κάποιος φόβος, κάποιος κίνδυνος, ένα αεροπορικό ταξίδι, κάποια αρρώστια, κάποιο ατύχημα, ένας χωρισμός. «Όλα καλά θα πάνε, θα βρεις τον άνθρωπό σου, θα πετύχει η εγχείρηση, θα γυρίσεις και από αυτό το ταξίδι, κι ας είναι στη Βαγδάτη μετά τον πόλεμο», λέει η εσωτερική φωνή… Παρά το ότι η αίσθηση αυτή είναι ολοφάνερα εντελώς παράλογη, είναι τόσο πολύτιμη που η λογική δεν μπορεί εύκολα να την απορρίψει. Όταν τελικά η λογική μου άρχισε να την απορρίπτει συστηματικά κόβοντάς μου κάθε περιθώριο αμφισβήτησης, αυτό μού κόστισε πάρα πολύ. Τόσο που δεν ξέρω αν συνήλθα ποτέ...

«Όλα καλά θα πάνε», μού έλεγε συχνά το Φιλάκι. Δεν πήγαν, τουλάχιστον όχι για τη σχέση μας, αλλά αυτήν την αίσθηση ότι «όλα θα πάνε καλά» την είχα κι εγώ πάντα μέσα μου, ακόμα και τις πιο δύσκολες στιγμές. Πάντα πίστευα στο βάθος ότι στο "τέλος" ΟΛΑ ΘΑ ΠΑΝΕ ΚΑΛΑ, ότι παρά τις προσωρινές δυσκολίες θ’ ακολουθήσει η ηρεμία και ίσως και κάποια ανταμοιβή, ότι κάθε εμπόδιο είναι για καλό. Αυτή η βαθιά πεποίθηση συνοδευόταν πάντα από μια αίσθηση ότι κάποια ανώτερη δύναμη – πές την όπως θέλεις – παρακολουθούσε την πορεία μου, και ότι όχι μόνο δεν θα με άφηνε να χαθώ, αλλά θα μ’ έβγαζε ΚΑΙ από αυτήν την εμπειρία- δυσκολία- ταξίδι- κίνδυνο- ατύχημα ακόμα καλύτερο και δυνατότερο από πριν ("ό,τι δε σε σκοτώνει"...).

Δεν είναι και πολύ δύσκολο να το καταλάβεις - για τους πιστούς αυτή η αόρατη Δύναμη που προσπάθησα να σκιαγραφήσω είναι ο Φύλακας Άγγελος, ή κι ο ίδιος ο Θεός, που μάς επιβλέπει και μάς φροντίζειι από τον Ουρανό όπως ο Παντοκράτωρ από το ταβάνι της εκκλησίας, μαζί με την Αιώνια Μητέρα- καταφυγή-αγκαλιά-Πλατυτέρα των Ουρανών, την Παναγία. Και η σκοπιμότητα που ανέφερα δεν είναι παρά η Θεία Πρόνοια...

Αλλά τα όσα ανέφερα παραπάνω ισχύουν ακόμα και για εμάς τους άπιστους. Έ
χω καταλήξει λοιπόν στο συμπέρασμα ότι αυτή η παράλογη αίσθηση- νομίζω ότι όλοι καταλάβατε πολύ καλά για ποιο άφατο πράγμα σάς μιλώ – είναι βαθιά εγεγραμμένη στο firmware μας, στη ROM μας βρε παιδί μου, στο BIOS, στο βάθος του εγκεφάλου μας και της βιοχημείας μας. Είναι ένα μίγμα από συγκαλυμμένη υπεραισιοδοξία και μεταφυσική ελπίδα και παιδική αφέλεια, που χωρίς αυτό δεν κάνουμε. Πώς να ζήσεις αν παραδεχτείς ΚΑΙ στο βάθος πόσο λίγος είναι ο χρόνος σου, πόσο εύθραυστος είσαι, πόσο μικρή και μάταιη είναι η ύπαρξή σου, πόσο εκτεθειμένη σε τόσους και τόσους κινδύνους και απειλές; Έχουμε ανάγκη αυτήν την εσωτερική φωνή που μας λέει «όλα θα πάνε καλά», αυτήν την αόρατη Πατρική-Μητρική παρουσία που φανταζόμαστε ότι μάς προστατεύει. Την έχουμε απόλυτη ανάγκη για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε να ζούμε.

Νομίζω ότι η αίσθηση αυτή – αν δεν είναι εγεγραμμένη στα γονίδιά μας - ξεκινά από την παιδική ηλικία και εμπεδώνεται στην Εφηβεία, όταν ακόμα είμαστε οι περισσότεροι όντως άφθαρτοι και έχουμε ακόμα την ιδιότητα του παιδιού που το εποπτεύει και το προστατεύει κάποιος γονιός. Ο Έφηβος δεν είναι σε θέση να συνειδητοποιήσει ότι είναι φθαρτός και αναλώσιμος, ότι θ’ αρχίσει σιγά σιγά να χάνει δόντια, μαλλιά , φίλους… έχει την οικογένεια να τον παρακολουθεί και να τον προστατεύει, μπορεί στενά κι ασφυκτικά, πάντως τον παρακολουθεί και τον προστατεύει. Κι αυτή η αίσθηση δε σβήνει ποτέ από την ψυχή. Μπορεί να είσαι εξήντα χρονών, το αεροπλάνο σου να πέφτει, να σού έχουν διαγνώσει άγριο καρκίνο, να βουλιάζει το καράβι σου, αλλά η αίσθηση ότι «Ο μπαμπάς και η μαμά είναι κάπου εκεί και θα δώσουν λύση και θα σε προστατέψουν και θα σε σώσουν στο τέλος» σού δίνει κάποια ελπίδα, βαθιά κρυμμένη στην ψυχή σου.

Ψεύτικη και παράλογη, αλλά πάντως ελπίδα. Πολύτιμη ελπίδα..

Ίσως για αυτό η έκφραση στα πρόσωπα των περισσότερων πεθαμένων να μοιάζει πιο πολύ με έκπληξη παρά με οτιδήποτε άλλο…

Τί θα κα΄νουμε λοιπόν; Θα χάσουμε κάθε ελπίδα; Θ αυτοκτονήσουμε μαζικά για να γλυτώσουμε μιαν ώρα αρχύτερα;

Φυσικά όχι. Απλά θα κατεβούμε από τα ουράνια, θα προσγειωθούμε και θα ζήσουμε στο έδαφος. Όταν έχεις ρεαλιστικές προσδοκίες από τη ζωή, όταν γνωρίζεις τα αληθινά σου όρια, τότε μόνο μπορείς να είσαι αληθινά ευτυχισμένος....

Αλλά αυτό (η ευτυχία) είναι ένα άλλο κεφάλαιο...
.

21 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Πόσο το κείμενό σου μου θύμισε τον Εγγονόπουλο. Όλο αυτό το παράλογο της ύπαρξης στο "Πρωινό τραγούδι". Παραθέτω απόσπασμα:

γιατί;

διότι
―είπε ίσως ο πατέρας μου―

διότι
πρέπει να έχει
ο στρατιώτης το τσιγάρο του
το μικρό παιδί
την κούνια του
κι ο ποιητής
τα
μανιτάρια
του

διότι πρέπει
να έχει
ο στραδιώτης την
πλεκτάνη του
το μικρό παιδί
τον τάφο του
ο ποιητής τη
ροκάνα
του

διότι πρέπει
να έχει
ο στραθιώτης
το σκεπάρνι του
το μικρό παιδί το
βλέμμα του
ο ποιητής
το
ροκάνι του


«Πρωινό τραγούδι», 37-66. Τα κλειδοκύμβαλα της σιωπής, 1939. Ποιήματα, Α΄. Ίκαρος, 1977. 129-130.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Βαρύ κείμενο σήμερα. Ξεπέρασες κάθε προηγούμενο γάτο. Απελπισία, αλλά κάπου στο τέλος μέσα στην απαισιοδοξία των μαύρων σκέψεών σου ξεπετάγεται η αισιοδοξία της ελπίδας, όπως η αρχαία Ελπίς εκ του της Πανδώρας ανοιγομένου κυτίου.

Anasazi είπε...

Τι κείμενο.... Από τα πιο εντυπωσιακά blogs που έχω πετύχει. Πόσες φορές να ξερες έχω γυροφέρει στο μυαλό μου αυτές τις σκέψεις...

itelli είπε...

Μήπως επειδή έτσι λειτουργεί το ένστικτο της επιβίωσης στους ενήλικες; Μήπως επειδή μια τέτοια σκέψη είναι που χρειάζεται για να σε ηρεμήσει μέχρις ότου αποφασίσεις ψύχραιμα κ λογικά τον τρόπο αντίδρασής σου; Μήπως επειδή είναι ο μόνος τρόπος για να χαρτογραφήσεις τις επόμενες κινήσεις σου;

Ένας έφηβος πανικοβάλλεται κ τρέχει στη μαμά κ στον μπαμπά σε μια στιγμή κρίσης (άσχετο που τις υπόλοιπες στιγμές ΘΕΛΕΙ να φύγει όσο πιο μακριά τους γίνεται) γιατί δεν ξέρει από πού να αρχίσει για να την αντιμετωπίσει. Ένας ενήλικας έχει περάσει πολλές τέτοιες στιγμές πανικού, κ τουλάχιστον μέχρι που άρχισε να πέφτει το αεροπλάνο, που βγήκε η διάγνωση, που βούλιάξε το καράβι, επέζησε όλων αυτών των στιγμών - ίσως κ χάρη στην ίδια ιδεολογία: "όλα καλά θα πάνε".

Ας το πάρουμε κ ανάποδα: πόσα μωρά κ βρέφη είναι που επιβιώνουν καταστάσεων στις οποίες ένας ενήλικας θα είχε πρόβλημα; Είναι μήπως επειδή οι ίδιοι οι ενήλικες βάζουν έναν στόχο στο παιδί (όλα να πάνε καλά) αφήνοντάς το ευλογημένα αδιάφορο για τις όποιες περιπλοκές μέχρι να φτάσει στον πολυπόθητο στόχο του να είναι όλα καλά; Ενώ οι ίδιοι δεν μπορού να βγάλουν τα εναλλακτικά σενάρια (αυτά με τις επιπλοκές) κ να δουν το τέρμα το ίδιο εύκολα;;

Δεν ξέρω... κ ζητώ συγγνώμη για το κατεβατό. Το προηγούμενό σου ποστ για τον Άλεξ κ τη Ναάντ, με εξέπληξε γιατί δείχνει να έχει χαμένη αυτήν την ελπίδα... Όχι άδικα ίσως, αλλά...

Ανώνυμος είπε...

Όντως βαρύ θέμα. Απ' αυτά που μπορεί να ξεσηκώσουν πολλές και έντονες ανιπαραθέσεις. Κι αυτό, γιατί κάπου στη βάση του, είναι ζήτημα επιλογής ή πεποίθησης, αν θες.
Η γνώμη μου δεν έχει σημασία. Το ποιά είναι η κοσμοθεωρία μου ούτε. Αλλά θα ήθελα να πω ότι στη ζωή μου τουλάχιστον τρεις φορές έχουν συμβεί πράγματα (ακολουθίες γεγονότων) που δείχνουν κάτι σαν πρόνοια. Συμβάντα απίθανα λογικά, τρελλές συμπτώσεις. Το να αρνιόμουνα την παρέμβαση - γιατί τέτοια ήταν - θα ήταν απλά μια προκατάληψη.
Οι ερμηνείες, δικές σας.

Ανώνυμος είπε...

οι στιγμές της ελπίδας είναι αυτές που το φως του παρελθόντος έρχεται κοντά και ζεσταίνει την αγωνία του αύριο...
η αγωνία είναι η άγνοια του τέλους της...αν μπορούσαμε να θυμόμαστε πως παρότι δεν επιλεγουμε πως θα νιώθουμε, πολλές φορές δεν επιλέγουμε ούτε πως να μη θυμόμαστε όσα νιώσαμε...φαντάσου... η δύναμή μας είναι μόνο στο τώρα... μόλις το οριοθετήσουμε σκοτώνουμε την ελπίδα και την απελπισία! Όλα είναι χαρισμένα... όλα είναι συχνά ζήτημα ετοιμότητας....
η πρόνοια υπάρχει... ως δημιουργία ευτυχίας, ως δημιουργία συμπτώσεων, ως ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ!

Sad Angel

Ανώνυμος είπε...

συμπτώσεις... μιλάμε για συμπτώσεις!
μια τέτοια σύμπτωση είναι αυτή εδώ :
ενώ δεν σε αρέσουν οι γάτες να βρίσκεις κοινά όπως :
1. το ότι παρακολουθούσατε τη 'ζώνη του λυκοφωτος' και θυμάσαι από τότε έναν μαύρο γάτο που σχολίαζε διάφορα
2. ότι ένα ταξίδι στο Περού είναι το "απωθημένο" σου ταξίδι
3. ότι έχετε μάλλον την ίδια ακριβώς ηλικία
4. ότι αυτόν τον καιρό διαβάζεις το Θερβάντες
5. ότι μόλις παράτησες μια διατριβή που δεν τραβούσε...

η σύμπτωση δεν είναι τίποτα άλλο από συγχρονικότητα που έλεγε και ο Γιουγκ!

καληνυχτα λοιπόν
πάντα ξημερώνει σιγά-σιγά...

Ντάμα Κάππα

Ανώνυμος είπε...

Μιας και αναφέρθηκες στο κακόμοιρο το φιλάκι. Θες να πεις στο κοινό σου γιατί ανάρτησες το πρόσωπό της καθαρότατο στο νετ -χωρίς την άδεια της φυσικά; Μόνο ότι θέλησες να την εκθέσεις μπορώ να σκεφτώ. Διαφορετικά γιατί δεν κάνεις το ίδιο και για σένα -φροντίζεις σε κάθε δική σου φωτογραφία να κρύβεις στοιχεία που απαρτίζουν τη φυσιογνωμία -θες να κρυφτείς από τα μάτια των πολλών... Γιατί λοιπόν στέρησες αυτό το δικαίωμα από εκείνη;

Μαύρος Γάτος είπε...

Αρχίζω από το τέλος., μια κα τέθηκε ζήτημα επί προσωπικού. Ανώνυμ-, αν κα δεν αισθάνομαι ότι χρωστάω εξηγήσεις σε κάποιον και ειδικά σε καποιον ανώνυμο, με αναγκάζεις να πω ότι λες ψέμματα και πουθενά δεν έχω αναρτήσει καθαρή φωτογραφία της. Οι μόνες φωτογραφίες που έχω ανεβάσει είναι πολύ πειραγμένες και είμαστε μαζί, άρα η φάτσα μου και η δική της είναι στον ίδιο βαθμό πειραγμένες. Αντίθετα, υπάρχουν στο blog κάποιες δικές μου φωτογραφίες (ΜΟΝΟΣ ΜΟΥ) που είναι σχετικά αναγνωρίσιμες. Τέλος αναρωτιέμαι από που κι ως που την χαρακτηρίζεις "κακόμοιρη" και με ποιό θράσος παρεμβαίνεις με αυτόν τον τρόπο και μού αποδίδεις πρόθεση να την εκθέσω. Αυτά, και πολλά είπα.

Ντάμα Κάππα, το 5 δεν είναι ακόμα έτσι - και ούτε θα γίνει, ελπίζω Σ;))). Τον Θερβάντες τον τελείωσα κι έμεινα πολύ εντυπωσιασμένος. Από τη ζώνη του λυκόφωτος προτιμόύσα τον πόλεμο των Άστρων...

Sad Angel, γενικά συμφωνούμε! Εκτός από εκεί που λες "όλα είναι χαρισμένα". Εγώ λέω πως "όλα είναι κερδισμένα".... Σ;)))

Sandmanivo, σέβομαι την άποψή σου. Και σε μένα (όπως σε όλους) έχουν συμβεί κάποιες δυσεξήγητες συμπτώσεις. Για καλό ή για κακό, δεν ξέρω σίγουρα να σού πω...

Itelli, με παρεξήγησες, αλίμονο αν είχα χαμένη την ελπίδα! Αλλά η ελπίδα αυτή δεν είναι δυνατόν να βασίζεται σε παράλογες υπεραισιοδοξίες, αυτό ήθελα να πω σε αυτό το κείμενο. Λείπει βέβαια το 'δια ταύτα", το καταθέτω εδώ: Αγαπημένη μου σκέψη είναι πως όταν έχεις ρεαλιστικές προσδοκίες από τη ζωή, τότε μόνο μπορείς να έχεις και ευτυχία. Ξέροντας τα αληθινά σου όρια και περπατώντας πάνω στη γη, τότε μόνο μπορείς να είσαι ευτυχισμένος.

Ανασάζι, σ ευχαριστώ - όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε, έχουμε πάρα πολλά κοινά, κι ας το ξεχνάμε...

Δείμο, κάτι παθαίνω φαίνεται τα σαββατοκύριακα Σ;))))

Δώρα, ο παραλληλισμός σου με τιμά πολύ. Σ ευχαριστώ, πολύ δυνατό ποιήμα.

Καλό βράδυ σε όλους

Ανώνυμος είπε...

Ιούλιος 2006, ανέρτησες φωτογραφία της, το πρόσωπό της δε χωρούσε στην οθόνη, καθόμουν και μετρούσα ακόμα και τα σπυράκια. Δύσκολα ξεχνάς όταν αηδιάζεις από την κενότητα ορισμένων ανθρώπων... Κατάλαβες;! Αν σε προσβάλει σβησε τα σχόλια μου και μην απαντήσεις, αλλά σκέψου πως την ταλαιπωρείς ακόμα και τώρα που σε απέβαλε σαν παρουσία από τη ζωή της. let her rest

Μαύρος Γάτος είπε...

Δεν σβήνω ποτέ σχόλια. Αν την ανάρτησα την φωτογραφία που λες για πέντε λεπτά κάποιο βράδυ, και πρόλαβες και την είδες... πολύ κακώς την ανάρτησα και κακώς την είδες. Πάντως την κατέβασα αμέσως, αυτό ξέχασες να το πεις. Δεν ξέρω ποιός/ποιά είσαι, αλλά δεν έχεις κανένα απολύτως έρεισμα για να μού αποδίδεις πρόθεση να της κάνω κακό. Δεν την "ταλαιπώρησα" ποτέ ούτε στο ελάχιστο, γιατί ακόμα κι αν κάποιος κοινός γνωστός αναγνώριζε πρόσωπα και καταστάσεις, που είναι μάλλον απίθανο, ποτέ δεν έγραψα κάτι προσβλητικό και μειωτικό γι αυτήν, αντίθετα την τίμησα και όταν ήμασταν μαζί και την τιμώ ακόμα. Αυτά, καληνύχτα

Lupa είπε...

"Ψεύτικη και παράλογη, αλλά πάντως ελπίδα. Πολύτιμη ελπίδα.."
Ψεύτικη και παράλογη η ελπίδα?
Και τί είναι αληθινό και λογικό στη ζωή μας γατούλη μου; Μπορούμε με σιγουριά να πούμε τί είναι πραγματικότητα και τι όχι? Ποίοι ακριβώς είμαστε και πού πάμε?
Εγώ λέω πως όχι. Έτσι κρατώ την ελπίδα. Ούτε ψέυτικη ούτε αληθινή. Ούτε παράλογη, ούτε λογική.
Απλά την ελπίδα!

Sissi Soko είπε...

Κάπου σου έκρυψα ένα δικό μου σχόλιο...

Ανώνυμος είπε...

συμφωνώ για το 'ολα κερδισμένα'. το ίδιο εννοούσα.
τι διδακτορικό κάνεις;
εγώ άφησα ένα θέμα λογοτεχνίας, λόγω έλλειψης συνεργασίας με τον επιβλέποντα και τώρα ψάχνω για μια νεα αρχή... ήδη νομίζω πως έχω καταληξει...
δε θεωρείς λίγο 'κάλο' το να σπουδάζει κανείς μια ζωή;; όμως ακόμα κι όταν αποφασίζω το αντίθετο, ο δρόμος πάλι με οδηγεί εκεί... όπως σε όλα..
συχνά αναρωτιέμαι πόσες φορές στις σημαντικές αποφάσεις μας, είμαστε εντελώς 'μόνοι'...είτε δρόμος, μοίρα, πεπρωμένο, υπάρχει κάτι που μας καλεί;;
υπάρχει άραγε κάτι για μας, πριν από μας;


Sad Andromeda (Angel-star)

Ανώνυμος είπε...

Την κατέβασες μαλάκα αλλά μετά από πολλή ώρα. Βράδυ νομίζω την είδα, το επόμενο μεσημέρι ήμουν μαζί με έναν φίλο και του έδειξα το μπλογκ σου -έμεινε κι εκείνος σύξυλος, ακριβώς επειδή είχε κάνει το ίδιο και βλέποντας από απόσταση την πράξη του... σηκώθηκαν οι τρίχες του. Κάποιοι βλέπεις συνειδητοποιούν και μετανιώνουν, εσύ θέλησες να της κάνεις κακό, αφού τραγούδησες σε όλους τους τόνους πόσο σε αδίκησε στη σχέση, έβγαλες το πρόσωπό της στο νετ. Εγώ αν δω αυτό το κορίτσι στο δρόμο θα της μιλήσω, θα της πω τι έκανες μόνο για να χαζέψω τις αντιδράσεις της. Σ' αρέσει; Γουστάρεις που όποιος θα την αναγνωρίζει in public θα σκέφτεται α! να το γκομενάκι του μαύρου γάτου, σκύύύλαααα που άφησε τέτοιο παλικάρι -ενώ για σένα κανείς δε θα πει α! να ο μαύρος γάτος.

Ανώνυμος είπε...

Το τελευταίο σου κομμάτι "...Όταν έχεις ρεαλιστικές προσδοκίες από τη ζωή, όταν γνωρίζεις τα αληθινά σου όρια, τότε μόνο μπορείς να είσαι αληθινά ευτυχισμένος...." μου θύμισε τον Καζαντζάκη στην Ασκητική. Κάπου λέει ότι το πρώτο χρέος σου είναι να μάθεις τα όριά σου (ή τα ότια του νου σου ή κάπως έτσι τέλος πάντων). Το επόμενο (ή ένα από τα επόμενα) είναι τα ξεπεράσεις.

Το ένστικτο της επιβίωσης και η λαχτάρα για ζωή ή "ζωή" είναι πολύ ισχυρότερο από την οποιαδήποτε δυσκολία βρεθεί στην πορεία σου. Ακόμα και αν ξέρεις ότι οι πιθανότητές σου είναι μηδαμινές δεν το ποτέ βάζεις κάτω, μέχρι την τελευταία σου ανάσα, όσο απαισιόδοξος και αν είσαι στη ζωή. Εντάξυ υπάρχουν και οι εξαιρέσεις, αλλά αυτές οδηγούν σε παθολογικές καταστάσεις (π.χ. μελαγχολίες).

Μαύρος Γάτος είπε...

"Ανώνυμε"

Λυσσοχτηπήσου και βρίσε με όσο θέλεις. Απλά δέιχνεις το επίπεδό σου. Δεν σού επιτρέπω όμως να αναμιγνύεις και τρίτους, στην περίπτωση αυτή την τέως μου. Εγώ ό,τι είχα να πω το είπα, η φωτογραφία (προσωπου μόνο, για να μην παέι το μυαλό κανενός στο πονηρό) ανέβηκε για λιγότερο από μιαν ώρα, και ήταν μεγάλο λαθος μου που την ανέβασα. Για αυτό και την κατέβασα αμέσως. Την εποχή εκείνην έμπαιναν στο μπλογκ μου εκατό άτομα την ημέρα, από Ελλάδα κι εξωτερικό. Αν κάποιος από αυτούς πρόλαβε και την είδε, τόσο το χειρότερο, και σιγά το πράγμα δηλαδή, δεν ήταν ποτέ κρυφή η σχέση μας, ούτε και παράνομη. Εσύ τί ζόρι τραβάς δεν κατάλαβα. Αντε γειά και να μη μάς γράφεις, ανώνυμε.

Μαύρος Γάτος είπε...

Καλησπέρα φίλε μου Xberliner, λυπάμαι που με πέτυχες εκτός εαυτού πριν εξαιτίας του ανώνυμου. Με τον Καζαντζάκη διαφωνώ έντονα σε αυτό το σημείο, η παραδοξολογία του να "φτάσεις όπου δεν μπορείς" ποτέ δεν με έλκυσε. Ούτε και πιστεύω ότι ο άνθρωπος είναι "ελεύθερος", ακόμα κι όταν δεν ελπίζει τίποτα και δεν πιστεύει τίποτα. Πιστεύω σε ένα ανθρώπινο ον με όρια, όρια που μεταβάλλονται, αλλά σε πολύ μικρή κλίμακα, και μόνο η συμφιλίωσή μας με αυτά τα όρια είναι δυνατόν να μάς οδηγήσει στην ευτυχία...

Καλό απόγευμα

Μαύρος Γάτος είπε...

ΑΝώνυμη Ανδρομέδα, ΣΑύλβια, Lupa, καλό απόγευμα Σ:))))

Ανώνυμος είπε...

Ψεματάκια βρε; Η φωτογραφία (η συγκεκριμένη) έμεινε μέρες. Χαλάρωσε όμως -πολύ μυγιάζεσαι και πολύ σφίγγεσαι επιπλέον.

For the record, ass: Εσύ την ανέμειξες!! Την κάνω, μου ήρθε αναγούλα.

Ανώνυμος είπε...

Ένστικτο αυτοσυντήρησης είναι.
Στο κάτω κάτω αν δεν πιστέψεις ότι είσαι αήτητος πως στην ευχή μπορείς να ζήσεις!
Και αν πρόσεξες ότι ενέργειες κάνει ο άνθρωπος έχεις την εντύπωση ότι θα ΄ζησει για πάντα!