15 Απρ 2007

ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑ, ΒΡΑΔΥ ΣΑΒΒΑΤΟΥ



Τί νά 'ναι ο Χρόνος; Όταν είσαι νέος και άπειρος νομίζεις ότι και ο χρόνος είναι άπειρος, κι όλο αναβάλλεις, κι όλο πολεμάς να σκοτώσεις το χρόνο, δεν λογαριάζεις πως στο τέλος σε σκοτώνει πάντα αυτός, αφήνεις τα κορίτσια να περνάνε δίπλα σου χωρίς να τους μιλήσεις - Τα κορίτσια είναι όμορφα την άνοιξη στη Σαλονίκη, το είχα σχεδόν ξεχάσει, όσο ζει η μητέρα σου παραμένεις ακόμα παιδί, η μητέρα μου είναι σχετικά ηλικιωμένη αλλά φταρνίζεται σαν ποντικάκι, ατσίι, ατσίι, η αδερφή της έμεινε χήρα στα 37- φαντάζει πολύ μεγάλη ηλικία όταν είσαι εννιά, αλλά τώρα είμαι εγώ 37, αν και δεν έχω δυό παιδιά δεκατρία και εφτά να τ’ αφήσω ορφανά και χαροκαμένα – σαν τη γριά στο Φραγκοκάστελλο με το μαύρο τσεμπέρι που μού φώναζε από μακριά ρούμς, ρούμς, δεν της απάντησα, περνούσα λαχανιασμένος με το ποδήλατο, ήτανε ανηφόρα, - η δικιά μου γιαγιά ήταν κάποτε δασκάλα, στο τέλος φώναζε την κόρη της μαμά, όχι, όχι αλτσχάιμερ, πολυεμφραγματική εγκεφαλοπάθεια λέγεται, γίνεται το μυαλό διαμπερές, ευάερο και ευήλιο- όχι ότι το είδε ποτέ κανείς, όπως εκείνου του μάγειρα στο νεκροτομείο, ο μάγειρας βέβαια δεν είχε τέτοιο πράγμα, είχε στην τσέπη εκατόν τριάντα δύο ευρώ και πενηνταεφτά λεπτά ακριβώς, και μια λίστα με παραγγελίες για την κουζίνα, δεν ψώνισε τελικά, τον σκότωσε το απέναντι αυτοκίνητο- ήταν χοντρός, αν δεις πουθενά μάγειρα αδύνατο σήκω καλύτερα και φύγε, η λιπαρή κοιλιά του άνοιξε σαν γαρύφαλλο, το συκώτι του ήταν ενάμισι κιλό, μάλλον θα μπεκρόπινε, αλλά ο εγκέφαλός του ήταν μια χαρά, ροδαλός ροδαλός, εξάγωνο κατά φύση, χωρίς εμφανείς συνταγές μαγειρικής ωστόσο, τις πήρε όλες μαζί του- τώρα ακούω το πιάνο τρίο του Σούμπερτ, όσο θέλω, με τις ώρες, στο Repeat, κι ας είναι όσο πεθαμενατζίδικο θέλει, να κι ένα καλό του να ζεις μόνος, κάνεις ό,τι θέλεις ό,τι ώρα θέλεις και σε κανέναν δε δίνεις λογαριασμό - λαχταρούσα ν ακούσω Τρίτο όταν ήμουν δεκατρία, αλλά η θεία μου η χήρα άλλαζε αμέσως το σταθμό, έβαζε κάτι λαϊκά, μα πώς μπορείς ν’ ακούς αυτά τα πεθαμενατζίδικα έλεγε, μια φορά πιο παλιά μού είχε κλείσει το φως γιατί ξόδευα λέει το ρεύμα έτσι που διάβαζα μόνος στο δωμάτιο. Τέλος πάντων, περασμένα ξεχασμένα, και πάλι δεν προχώρησα καθόλου την εργασία μου, και κάθομαι και γράφω ιστορίες, κι αύριο πάλι δεν θα προλάβω, και τί να προλάβω, και γιατί να προλάβω, κανείς δεν προλαβαίνει, όλοι όμως έχουνε μιαν ιστορία να σού πούνε, έξι δισεκατομμύρια άνθρωποι, έξι δισεκατομμύρια ιστορίες, και όλες έχουν μέσα πόνο, πολύ πόνο, δεν σού ανοίγονται αμέσως, σού λένε πρώτα τα τετριμμένα, ο παππούς μου ήταν από εδώ κι η γιαγιά μου από εκεί, αλλά πάντα στο βάθος παραφυλάει ο πόνος, ακόμα και στους πιο έξω καρδιά, στους πλακατζήδες, εκεί να δεις πόσος πόνος… Πολύς πόνος, πώς έλεγε ο Παπαγιαννόπουλος πολύ πιάτο βρε παιδί μου, ή μήπως ήταν ο Χατζηχρήστος, ή κάποιος άλλος ασπρόμαυρος, τί σημασία, είναι όλοι τους νεκροί. Καληνύχτα.

.

16 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

koita na deis pou kai alloi epathan ena kati kai parallhloun shmera...kai exoun afhsei kai ergasies pisw...
eis ugeias mas..

GLOBAL είπε...

να σε προλάβει ένα όμορφο ξημέρωμα, με όση "πεθαμαντζίδικη" μουσική αντέχεις, με ένα ζεστό τσάι σερβιρισμένο όπως στις ταινίες εποχής.

nosyparker είπε...

Αχ γάτε, με διέλυσες πρωινιάτικα. Ήτανε στραβό το κλήμα, το ΄φαγε κι ο γάιδαρος... :-(

nosyparker είπε...

"αλλά πάντα στο βάθος παραφυλάει ο πόνος, ακόμα και στους πιο έξω καρδιά, στους πλακατζήδες, εκεί να δεις πόσος πόνος…" Αυτό!

ion είπε...

τρέχουμε να ξεφύγουμε ή να προλάβουμε;
Μια μελαγχολία..ένα κάτιτίς σήμερα..και το κείμενο σου πιό δυνατο απο τον πρωϊνό μου καφέ που κατα έναν παράξενο τρόπο κάθε μέρα γίνεται πιό αραιός και αδυνατεί να με ξυπνήσει..

Η γιαγιάκα "ξαναβρήκε" τη μαμά της ε?
Μια μελαγχολία σήμερα..μια μελαγχολία

*********************

Ανώνυμος είπε...

Γάτε μου, καλημέρα! ... (βάλε και εμένα στις καθυστερημένες εργασίες).

Ανώνυμος είπε...

Καλημέρα Γάτε!
Πάντοτε, όταν μας επισκέπτεται η νύχτα, όλο και από λίγο παραληρούμε.
Απλά, κάποιοι τα μετατρέπουν σε γράμματα και κάποιοι άλλοι σε αυτοκαταστροφή.
Εσύ, έκανες το πρώτο και μάλιστα όμορφα.
….
Πολύ πιάτο ρε παιδί μου. Ο Χατζιχρήστος.

Marie-Hélène S είπε...

Χριστός Ανέστη!κaι πολλές ευχές από μένα,

Ανώνυμος είπε...

Όταν ανακήρυξαν τον Δασκαλόπουλο επίτιμο διδάκτορα στη Φιλοσοφική Σχολή του Α.Π.Θ. μίλησε για το έργο του και την αγάπη του για τα βιβλία. Δε θυμάμαι πολλά, ίσως και τίποτε πια. Μόνο την κατακλείδα και την παραθέτω: ότι πίσω από κάθε βιβλίο κρύβεται ένας αναμολόγητος και άφατος πόνος. Έστι κι εδώ, από τη σύντομη περιδιάβασή μου στα μπλογκ διαπιστώνω ότι στα ημερολόγια αυτών των ανθρώπων ένας πόνος αγωνίζεται να βρει την έξοδό του στο φως. Ελπίζω, Καλή Μέρα σήμερα :)

elafini είπε...

ακριβώς έτσι ξύπνησα κι εγώ σήμερα το πρωί..γι'αυτό έβαλα στη διαπασών Handel..τι να φταίει...

Μαύρος Γάτος είπε...

Καλημέρα.. δεν ήθελα να σάς μελαγχολήσω ένα τόσο όμορφο πρωϊνό Κυριακής... για αυτό σάς προτείνω ένα πολύ όμορφο κομμάτι του 16ου αιώνα.
Belle, qui tiens ma vie
captive dans tes yeux...


Σ;)




Σ;))))

Ανώνυμος είπε...

Είναι μεγάλες οι αλήθειες που φέρει ολόκληρο αυτό.
Όσο κι αν δεν τολμάς να τις κοιτάξεις. Μα το σφίξιμο στην καρδιά είναι ανθρώπινο, αν και ασπρόμαυρο!

Ανώνυμος είπε...

Σε διάβασα κι αμέσως ένα μπούγιο σκέψεις άρχισε να αλληλοσφάζεται χρησιμοποιώντας λέξεις, για να επικρατήσει η καλύτερη, σα σπερματοζωάρια που ποθούν να γονιμοποιήσουν μια νέα φθαρτή φύση...
Τελικά συνειδητοποίησα πως δεν είναι πάντοτε οι σκέψεις - απόψεις ο καλύτερος τρόπος επικοινωνίας.. Είδα τι θα έπρεπε να πω. Αυτό:
Θα ήθελα να ήμουν μαζί σου και να πίναμε ένα κατιτίς, ακούγοντας ότι σου κάνει κέφι - ή ακεφιά.
(βέβαια, άργησα κατά μια μέρα...)

An-Lu είπε...

Καληνυχτούδια μαυρογατούλη μου....
σ' αγαπώ, το ξέρεις;
ΧΧΧ

John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...

Δεν είναι διόλου θέμα μελαγχολίας και, επομένως, δεν τίθεται και θέμα συγγνώμης...
Φυσικά υπάρχει πόνος σε κάθε ιστορία και σε κάθε άνθρωπο - πώς αλλιώς; Το θέμα είναι αν, πώς και πού διοχετεύεται αυτός ο πόνος, αν φεύγει με κάποιο τρόπο από μέσα μας και μοιράζεται και γίνεται, δηλαδή, βίωμα λιγότερο ή περισσότερο κοινό. Έτσι συχνά προκύπτει όχι μόνον ίαση, αλλά συχνά και Τέχνη, υψηλή Τέχνη.
Κι αν δεν μπορείς ουσιαστικά ποτέ να βρεις τον χαμένο χρόνο, μπορείς τουλάχιστον να ισοσκελίζεις με τον κερδισμένο πόνο, γιατί χωρίς αυτόν τον πόνο δεν θάταν κανένας από μας αυτός, που είναι, και, ό,τι κι αν λέμε μερικές φορές, βαθιά μας το ξέρουμε : δεν θα μπορούσαμε όύτε και θα θέλαμε καν νάμαστε κάποιοι άλλοι κι όχι αυτοί ακριβώς, που είμαστε!

Ανώνυμος είπε...

Μαυρόγατο, αν είναι να γράφεις τέτοια κείμενα τα Σαββατόβραδα, τότε θα κανονίσω πραξικόπημα για να σε κρατάμε επίτηδες μέσα στο σπίτι κάθε Σάββατο!

Είναι να μην γίνει η αρχή σε τέτοια πράγματα ξέρεις... ;^)