eaU de viE

1. Οι Αόρατες Πόλεις, Ίταλο Καλβίνo

"Ψάξε και μάθε να ξεχωρίζεις, ποιός και τί, στην μέση της κόλασης, δεν είναι κόλαση, και κάντο να διαρκέσει, δώσε του χώρο"

2. Γελοίοι Έρωτες, Μίλαν Κούντερα

"Εγώ, αναγκάζομαι να ψεύδομαι, για να μην παίρνω στα σοβαρά τους τρελλούς, και για να μην τρελλαθώ κι εγώ"

3. Ο Ηλίθιος, Ντοστογιέφσκι

"Η Ομορφιά θα σώσει τον κόσμο"

4. Το μακρύ ταξίδι της μέρας μέσα στη νύχτα", Σελίν

"H αλήθεια, είναι μια αγωνία χωρίς τέλος. Η αλήθεια αυτού του κόσμου είναι ο θάνατος. Πρέπει να διαλέξεις ανάμεσα στο θάνατο και στο ψέμα."

5. Γυρίστε το γαλαξία με ωτοστόπ, Ντάγκλας Άνταμς

"O πλανήτης αυτός έχει, ή μάλλον, είχε, ένα πρόβλημα: Οι περισσότεροι άνθρωποι που ζούσαν σ' αυτόν ήταν δυστυχισμένοι τον περισσότερο καιρό"

6. Όλα, Φίλιπ Ντικ

"Πόσο αδιατάρακτος, ο ύπνος των ηλιθίων"

7 Ι Τζινγκ, Πρίγκηπας Γουέν και Κομφούκιος

"Η εγκαρτέρηση προάγει"

8. Η Καινή Διαθήκη

"Η αγάπη ποτέ δεν εκπίπτει"

9. Τα Τραγούδια του Άριελ, ΤΣ Έλιοτ

"Επειδή δεν ελπίζω να ξαναγυρίσω"

10. Ποίηση (άπαντα) Οδυσσέα Ελύτη

"Και θα λάβουνε τα όνειρα εκδίκηση"

11. Τρικυμία, Ουίλιαμ Σαίξπηρ

"Είμαστε από το υλικό που φτιάχνονται τα όνειρα"

12. Ποίηση (άπαντα),  Γεώργιου Σεφέρη

"Κι αλλάξαμε ζωή"

αλλιΏς

Πάρτο λιγάκι πιο απλά

είν' η ζωή μια σκανταλιά

και όλοι μας για κάτι φταίμε

κι οι άλκιμοι, και οι μοιραίοι

πάρτο λιγάκι πιο γλυκά

είν' η ζωή μας μια σταλιά

και όλοι μας για κάτι κλαίμε-

και οι δειλοί, και οι γενναίοι

<μ<

photo by Jean Francois 

http://jeanfrancois.deviantart.com/

διακεκαΥμένη ζώΝη

όταν το Φώς γίνετ' εχθρός

δε σημαίνει - αυτόματα - πως το Σκοτάδι

γίνεται φίλος.

<μ<

μώΒ

Δεν έλπιζα να ζω μόνο χαρές

μα πώς μπορώ να κουβαλώ μονάχα

πόνους;


art by Robert και Shana ParkeHarrison

τΗς προσΜονής

Ήλιε μου χρυσοφτέρουγε, Φεγγάρι λυπημένο

εκεί ψηλά που σύρνετε, ψηλά που σεργιανάτε,

αν δείτε την Αγάπη μου, κι ακόμα με θυμάται,

πείτε της πως δεν ξέχασα, 

και πως την περιμένω.

<μ<

Άνθρωποι για την Αξιοπρέπεια και τον Αλληλοσεβασμό

Άνθρωποι για την Αξιοπρέπεια και τον  Αλληλοσεβασμό

Κίνημα Ανθρώπων

Ιδρυτική Διακήρυξη

1. Πιστεύουμε στον άνθρωπο, ως αρχή και μέτρο των πάντων. Πρωταρχικό μας Ιδανικό είναι η προάσπιση της Ανθρώπινης Αξιοπρέπειας με κάθε τρόπο. Επιδιώκουμε την ευρύτερη δυνατή επικράτηση της Ανθρωπιάς, κι αγωνιζόμαστε από επιλογή για έναν καλύτερο κόσμο, που δεν τον βλέπουμε σαν έναν  χαμένο Παράδεισο, στον οποίο «οφείλουμε» να επιστρέψουμε, αλλά σαν μια καθημερινή κατάκτηση.

2. Πιστεύουμε στην Αλήθεια, ως τη μόνη βάση για την οικοδόμηση υγιών Ανθρώπινων Προσωπικοτήτων και υγιών Ανθρώπινων Σχέσεων κάθε είδους. 

3. Πιστεύουμε στην Ελευθερία, όχι ως κεκτημένο, αλλά ως συνεχή Αγώνα. Αναγνωρίζουμε ότι τα όρια της προσωπικής μας Ελευθερίας σταματούν εκεί που αρχίζει η Ελευθερία του Άλλου. Πιστεύουμε στον Αλληλοσεβασμό ως το στερεό θεμέλιο κάθε ανθρώπινης συνύπαρξης.

4. Πιστεύουμε στη Δημοκρατία, όχι σαν κάποιο Ιερό Θέσφατο, αλλά σαν το ιδανικότερο εφικτό Πολίτευμα μέσα στα πλαίσια του Ανθρωπισμού. Επιδιώκουμε τον μέγιστο βαθμό Άμεσης Δημοκρατίας. Όπου αυτή δεν μπορεί αντικειμενικά να εφαρμοστεί, συναινούμε στην Αντιπροσωπευτική Δημοκρατία.

5. Πιστεύουμε στην εξάντληση των περιθωρίων της μη-βίας, αλλά εγκρίνουμε τη χρήση της βίας όταν είναι ανάγκη να κατασταλεί η βίαιη απανθρωπιά.

6. Πιστεύουμε στην Ανθρωπιστική αλλά αδέκαστη Δικαιοσύνη, και στην απόλυτη Ισονομία, χωρίς καμμία απολύτως εξαίρεση  για κανέναν.

7. Πιστεύουμε στην Παιδεία ως το βάθρο οικοδόμησης της Ανθρωπιστικής Κοινωνίας και του Πολιτισμού. Στόχοι μας είναι η παροχή Δωρεάν Βασικής Παιδείας και δια βίου Παιδείας για όλους.

8. Πιστεύουμε στην Δημόσια Δωρεάν Υγεία για όλους ως βασική προτεραιότητα, που θα παρέχεται μέσω ενός απλού, διαφανούς και αποτελεσματικού ασφαλιστικού συστήματος.

9. Επιδιώκουμε μια κοινωνία οικονομικής Αλληλεγγύης, όπου οι οικονομικές ανισότητες και η απληστία δεν θα είναι δυνατόν να καταδικάζουν ανθρώπους στη δυστυχία της ανέχειας, την ώρα που  άλλοι θα υποφέρουν από την κενότητα του υπερβολικού πλούτου.

10. Ρυθμιστής σε θέματα Παιδείας, Υγείας, Δικαιοσύνης,  Άμυνας, Οικονομίας, είναι το Κράτος, ένα Κράτος όσο το δυνατόν μικρότερο, όσο το δυνατόν φιλικότερο στον Άνθρωπο, όσο το δυνατόν πιο Αξιοκρατικό, όσο το δυνατόν Αντί-αυταρχικό.

11. Σχολιάστε, συμπληρώστε, διορθώστε, κοινοποιήστε όσο θέλετε!

12. Με τη Νίκη!

ο τελευταίΟς μάΗς

"Θα χαθεί κι αυτή η Άνοιξη- στό 'χα πει

θα τελειώσει, και θα είναι η τελευταία

και θα έρθει η Σιωπή, καμμία προσμονή-

όλα μοιραία."

επανεΚΚίνηση

αν ήσουν Όμορφη θα είχα από κάπου να πιαστώ

θα μαλάκωναν οι ρύποι της ψυχής μου

οι χτύποι της καρδιάς μου θα πονούσαν πιο γλυκά

θ' άντεχα λίγο πιο πολύ 

την προστυχιά και τη ντροπή του Κόσμου

αν ήσουν Όμορφη, κι αν ήσουνα εδώ
 θα ήμουνα λίγο πιο Όμορφος

κι εγώ

<μ<


Art: Edward Burne- Jones, "Pan and Psyche"

cRiMinallY cRiMinal

Such was my offence: I did jump a fence

T'was a fence too high- That, I can't deny

And the Jury says, "Where's your penitence?"

And the Judges say, "Nick til you decay!

Since you jumped a fence, there is no defence!"

Now, behind the bars, I don't shed no tears

In the gloomy clink, wide my eyes blink:

"Holy fence I jumped! Jolly, what a crank!" 

<μ<

loVelorn

Μαύρος ο ουρανός επάνω από το Γιούστον

κι εγώ που σ' αγαπούσα απελπισμένα

ταΐζω μαύρα περιστέρια, και περιμένω τη Βροχή

να με ξεπλύνει από σένα

<μ<

τΟ φεγγάΡι σΤο μάνΤσεσΤερ

Το φεγγάρι στο Μάντσεστερ μοιάζει με όλα τα φεγγάρια του κόσμου- δηλαδή με όλα τα φεγγάρια αυτού εδώ του κόσμου, αυτής εδώ της μοναχικής Γης- 

κάποιοι λένε πως όλα τούτα τα φεγγάρια είναι ένα και το ίδιο φεγγάρι, ένα μόνο, και πάντα το ίδιο- μα έχουν άδικο, αγάπη μου- τόσα είναι τα φεγγάρια, όσοι και οι ερωτευμένοι- κι όλα τούτα τα φεγγάρια

είναι ίδια

[κάποιοι λένε πως υπάρχουν κι άλλα φεγγάρια, 

αλλιώτικα- σε άλλους, λέει, κόσμους- 

μ’ακόμα κι αν υπάρχουν άλλοι κόσμοι, 

δε μπορεί νά 'χουν αλλιώτικα φεγγάρια, αγάπη μου, 

αν δεν υπάρχει εκεί κανένας να τα δει.]

- ναι, όλα τα φεγγάρια είναι ίδια, αγάπη μου- όλα, εκτός από εκείνο 

που κοιτάξαμε μαζί

<μ<

αυτό αυτό κι εκείνο αυτό

Είμαι αυτό που είμαι, μα είμαι και τ' άλλο που δεν είμαι.

 Γιατ' είμαι δεμένος με αυτό, το "άλλο", 

βαθιά, ουσιαστικά, οριστικά.

<μ<

art by Irina Silviu Szekel

Είχα ξεχάσει πόσο σ' Αγαπώ

- Πάρε με μέσα σου, απέραντή μου Ζάλη

- Γυμνώσου, κι έλα μου, Αγαπημένε, πάλι

- Μα είσαι παγωμένη, Αγαπημένη μου 

σαν λυπημένη 

- Όλο το Χειμώνα ήμουν μόνη,

ξεχασμένη

- Είχα ξεχάσει πόσο σ' Αγαπώ,

κοντά σου μόνο ανθίζω

- Όλο το Καλοκαίρι 

θα στο θυμίζω

21/4/2014

Ρακοπόταμος Μαυροβουνίου

πρώτη βουτιά για φέτος!

τΟ φαγΗτό μου πειΝάει

- Μαμά, το φαγητό μου πεινάει;

- Πεινούσε, κάποτε...

- Και χόρτασε;

- Κανείς ποτέ δε χορταίνει

- Τότε γιατί τρώμε;

- Για να μη μας φάνε

(- μαμά, το φαγητό μου πονάει;
- σκάσε και δάγκωνε)

μάΡτη πΡοδότη

Μάρτη προδότη

γνωριζόμαστε, πια, πολύ καλά

για να κρυβόμαστε,

ε;

the loSt daTe

εγώ να σε ζητώ 

εκεί που ήσουν κάποτε

κι εσύ εμένα εκεί 

που δε θα είμαι

<μ<

photo by tfavretto.deviantart.com

ετυΜηγορία

Κάνε μου τη χάρη, πριν με καταδικάσεις, να με δικάσεις.

Απάγγειλέ μου μεγαλόφωνα όλα μου τα εγκλήματα- όλους μου τους έρωτες, και κυρίως τους ανεκπλήρωτους- όλες μου τις ρομαντικές αυταπάτες, και ειδικά εκείνες που μού προξένησαν τις μεγαλύτερες συμφορές- όλα μου τα δάκρυα, και ιδίως εκείνα που προκάλεσαν τα πιό ηχηρά γέλια. Απάγγειλέ μου ένα ένα όλα μου τα εγκλήματα, εκείνα που εσύ ονομάζεις «αμαρτίες», κι εγώ «ζωή».

Κάνε μου τη χάρη, σε παρακαλώ, πριν με καταδικάσεις, να με δικάσεις.

Και κάνε μου την χάρη, πολύ σε παρακαλώ, πριν μ’ εκτελέσεις, 

να μ’ αγαπήσεις, να μπορέσεις-

έστω λίγο.

<μ<

Κάποιος κοιτά, γυμνός και ξυλιασμένος
τα υπνωμένα, παγωμένα του όνειρα
δεν τα ξυπνά- πεθαίνουνε
χωρίς φωτιά

είναι και τούτο το ρολόι που χτυπάει

ανάποδα, τακ-τίκ, τακ τίκ, τακ τίκ

και μαχαιρώνει τη ζωή μου ολοένα

πιο βαθιά

το μπάνΤζο του Ζήση

"όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια, οι Θεοί ξεραίνονται στα γέλια"

Έναν βαρύ χειμώνα και Φλεβάρη παγωμένο, πήρα τη μάνα μου και το σαραβαλάκι μας, και ξεκινήσαμε για την Πατρίδα της, στα μυθικά εκείνα μέρη του βόρειου Έβρου, που σ’ όλη μου τη ζωή τ’ άκουγα και που ποτέ μου δεν τα είχα δει. 

Μεταξύ άλλων πολλών παραμυθένιων που συνέβησαν σ' εκείνο το Ταξίδι, κι ανάμεσα σε αναρίθμητες κάθε ηλικίας θείες και κάθε βαθμού ξαδέρφια, γνώρισα τότε κι ένα ζευγάρι άτεκνων συγγενών μας, 50-60 χρονών, που έμεναν σ’ ένα ισόγειο, φτωχικό σπιτάκι, στην άκρη της γειτονιάς, το Ζήση και την Αννούλα. Απλοί και καλόκαρδοι άνθρωποι, μας υποδέχτηκαν πολύ θερμά, ο Ζήσης έπαιξε για χάρη μας και λίγο μπάντζο, ένα αυτοσχέδιο, κακόμοιρο, μαδημένο μπάντζο, σαν τον ιδιοκτήτη του, και σαν τον κόκκορα που κυνηγούσε πρωί πρωί στην αυλή της η γριά θεία που μας φιλοξενούσε, για να μας τον ταΐσει τον κακομοίρη το μεσημέρι. Μάς κέρασαν και μπιρίτσα, και χωρίσαμε αγαπημένα, με την υπόσχεση να ξαναβρεθούμε.

Ο Ζήσης και η Αννούλα, την επόμενη φορά που ξαναπήγα στο Κάστρο, ένα-δύο χρόνια αργότερα, ήταν δυο σταυροί όλοι κι όλοι, σε δυό φτωχικούς τάφους, δίπλα δίπλα, εκεί, στο επικλινές κοιμητήρι, στην απέναντι όχθη του Ερυθροπόταμου. 

Το μπάντζο δεν ξέρω τί απέγινε.

η δευΤέρα της στάΧτης

Μια βόμβα μες στο στήθος μου χτυπάει, χτυπάει

"τίκ τάκ, τίκ τάκ, τίκ τάκ, τίκ τάκ"- και μού μιλάει, μιλάει:

"πέτα με, πέτα με μακριά, για να γλυτώσεις, γλυτώσεις!

είμαι μαρτύριο φρικτό άμα με νιώσεις!

πέτα με, πέτα με αλλού, είμαι καταραμένη!

χωρίς εμένα, η Ζωή σε περιμένει!"

Μια βόμβα μες στο στήθος μου χτυπάει, χτυπάει

Πότε, αχ, πού θα εκραγεί; Χτυπάει

Χτυπάει

<μ<

όΛα τα ροΛόγια του κόσμου πηγαίνουν Λάθος

η μόνη σωστή Ώρα, Αγάπη μου, είναι κείνη

που θα σε ξαναδώ

<μ<

Χαρακτικό του Τάσσου

προΦητικόν

Και θα πουλάν το αίμα σου μαζί με τα σκουπίδια

για να το πίνουν Σκοτεινοί, και Συνεργοί

και τη φωτιά σου θα τη λεν "αποκαΐδια"

και την αλήθεια σου "αφέλεια παιδική"

<μ<

Georges Bizet, Κάρμεν: "Habanera"

Έρωτα, άγριο πουλί

που δε σε δάμασε ποτέ κανείς

και κάθε κάλεσμα αγνοείς

αν δε γουστάρεις να δεχτείς!

Ούτε απειλές ή παρακάλια

ούτε γλυκόλογα, μόνο σιωπή

από αυτόν που προτιμώ

δεν λέει κουβέντα, αλλά τον ποθώ!

Έρωτα! Έρωτα! 

Έρωτα! Έρωτα!

Ο Έρωτας είναι Τσιγγάνος

νόμο δε γνώρισε ποτέ, ποτέ

αν δε με θες, εγώ σε θέλω

κι αν σε θελήσω, τότε πρόσεχε!

αν δε με θες, αν δε με θες εγώ σε θέλω

μ' αν σε θελήσω, αν σε θελήσω, 

πρόσεχε!

Το πουλί που νόμιζες δικό σου

πέταξε, έκανε φτερά

Είναι μακριά, περίμενέ το

Θα έρθει όταν δεν ελπίζεις πια!

Δίπλα σου είναι, κοίτα, πιάστο, πιάστο!

έρχεται, φεύγει, και ξαναγυρνά

λες πως τό’χεις, σού ξεφεύγει

λες να ξεφύγεις, σε κρατά!

Έρωτα! Έρωτα! 

Έρωτα! Έρωτα!

Ο Έρωτας είναι Τσιγγάνος

νόμο δε γνώρισε ποτέ, ποτέ

αν δε με θες, εγώ σε θέλω

κι αν σε θελήσω, τότε πρόσεχε!

αν δε με θες, αν δε με θες εγώ σε θέλω

μ' αν σε θελήσω, αν σε θελήσω, 

πρόσεχε!

Habanera του Georges Bizet από την όπερα "Κάρμεν"

μετάφραση Μίλτος Σαρηγιαννίδης 

με την επιφύλαξη κάθε δικαιώματος για τη μετάφραση αυτή

"Να είσαι, ή να μην είσαι: αυτό είναι το ζήτημα."

Να είσαι, ή να μην είσαι: αυτό είναι το ζήτημα.

Αν είναι για το νου πιο αξιοπρεπές να υποφέρει 

τα βέλη και τις μαχαιριές της άγριας μοίρας,

ή να παίρνει τα όπλα, κόντρα σε μία θάλασσα αντιξοότητες,

και να τους βάζει τέρμα, πολεμώντας; Θάνατος. Ύπνος,

τίποτ’ άλλο- Και μ’ έναν μόνον ύπνο να λες πως τέρμα πιά

ο πόνος της καρδιάς και τα χιλιάδες πλήγματα,

κληρονομιά της σάρκας- να μια τελείωση

που αρμόζει της βαθιά να λαχταράς. Θάνατος, ύπνος,

ύπνος- ίσως, όνειρα: αχ, νά ΄την η παγίδα:

Γιατί σ’ αυτόν τον ύπνο του θανάτου, άραγε, τί όνειρα να‘ρθούν, 

Σαν θά ΄χεις πια αποτινάξει τούτο το θνητό κουβάρι;

Στάσου και σκέψου: Να μια άποψη

που κάνει τη μακροζωία να φαντάζει συμφορά.

Γιατί ποιός θ’ άντεχε τις  πίκρες και τις βουρδουλιές του χρόνου,

το άδικο του καταπιεστή, τη σκληρότητα της περηφάνιας,

τη μαχαιριά του απαξιωμένου έρωτα, την έπαρση του νόμου, 

την κατάχρηση της εξουσίας και τη χλεύη

της  συνετής της αρετής  απ’ τον ανάξιο, 

αν – λέει - μπορούσε μόνος του να εύρει τη γαλήνη

μ’ ένα γυμνό στιλέτο; Ποιός θα τ’άντεχε, τόσα βάσανα,

να βογγά και να ιδρώνει σε μια ζωή ταλαιπωρίας,

αν δεν υπήρχε ο τρόμος για κάτι μετά θάνατο,

για την ανεξερεύνητη τη χώρα, που απ’ τα σύνορά της

κανένας ταξιδιώτης δε γυρίζει-

ο τρόμος, που μπερδεύει τη βούλησή μας,

και μας κάνει ν’ ανεχόμαστε τα τόσα μας παθήματα,

αντί να φτερουγίσουμε προς άλλα, άγνωστά μας.

Έτσι, η επίγνωση μας κάνει όλους μας δειλούς.

Το υγιές το χρώμα της αποφασιστικότητας

μολύνεται από της σκέψης τη χλωμάδα

κι εγχειρήματα μεγάλης βαρύτητας κι ουσίας

μ’ αυτήν την έγνοια, λοξεύουν την ορμή τους

και χάνουνε το όνομα της δράσης.


***
William Shakespeare, Hamlet
μετάφραση <μ< (c)