ΣχεδόΝ ΠανσέΛηνοΣ

Πρώτα έδιωξα τις παλιές μου Αγάπες:

εισέβαλαν ξεδιάντροπα στον ύπνο μου και ξαναζούσαν

φύτευαν Όνειρα στον ξύπνιο μου, μού κουβαλούσαν

 Παιδιά μου που ποτέ δεν θα γεννούσαν

Ύστερα σχόλασα τους φίλους που μού είχαν απομείνει

ούτε που το κατάλαβαν, είχαν από καιρό μακρύνει,

χαμένος ο καθένας στις ιδιωτικές του έγνοιες

Τέλος, σουτάρισα τους συγγενείς μου

δεν ήταν δύσκολο, εδώ αδέρφια σφάζονται,

παιδιά δολοφονούν γονείς, κι αντίστροφα

-δεν είναι μίσος πιό βαθύ από το ίδιο αίμα 

...

Μόνο η Μάνα μου δεν έλεγε να φύγει

έκλαιγε και χτυπιόταν, και με μάλωνε:

«Σε γέννησα Ελπίδα, όχι Θάνατο

σε βύζαξα Λιοντάρι, όχι Ασβό

σ' ανάθρεψα να πολεμήσεις για το Φώς!»

«Μητέρα, άφησε με- δυστυχώς

είμαστε λίγοι και δειλοί- η Σελήνη πάντα λειψή

κι ο Ήλιος είν' εχθρός- φύγε κι εσύ

άσε με να πεθάνω  ως αρμόζει,

Μοναχός»

μ

Photo: "Love_you_to_death" by alephunky