ΝέμεΣις

…ύστερα, πίσω από το Αρχαίο τους Κάστρο, βγήκε τελικά ένα αποτρόπαιο κάτι, σαν Φεγγάρι- τόσο μεγάλο, τόσο κόκκινο, τόσο λερό, σαν χαλασμένο αίμα, που όλοι πίστεψαν πως ήρθε πια στα σίγουρα το Τέλος, και άρχισαν να πέφτουν στα γόνατα, και να μετανιώνουν για τις ασήμαντες πράξεις τους, και για τις αξιογέλαστες παραλείψεις τους, και να κλαίνε, και να παρακαλάνε για Έλεος- όταν όμως πέρασαν οι ώρες, και δε φάνηκε κανένας Άγγελος Τιμωρός, και δεν έλαμψε καμμία Πύρινη Ρομφαία, και δεν ξέσπασε κανένα Θεϊκό Μένος, κι από την Ανατολή άρχισε δειλά δειλά να σπάει το Σκοτάδι, και να χαράζει η Νέα Μέρα, τότε αλάφιασαν τελείως, κι άρχισαν, Δίκαιοι και Άδικοι, να βυθίζουν οι ίδιοι τα μαχαίρια τους στο στήθος τους, και στο στήθος των παιδιών τους, κι έπεφταν σαν ποντίκια όλοι μαζί από τις ψηλές επάλξεις, κι από τους άγριους γκρεμούς, κι έβαζαν στο λαιμό τους θηλιές, και μόνοι τους κρεμιόταν- ώσπου δεν έμεινε πιά σχεδόν κανένας τους Ζωντανός, μόνο κάτι μωρά, που σπαρταρούσαν στο κλάμα 

τόσο πολλή ανάγκη είχαν, οι άνθρωποι εκείνοι, λίγη Δικαιοσύνη

μια κάποια Τιμωρία

μ