Το ΧρώΜα ΤοΥ ΘανάΤοΥ

-«Τί χρώμα είναι ο Έρωτας;» ρώτησε η Λουκία τον Γαβριήλ, τότε, που μόλις είχαν ερωτευτεί. 

-«Κατακόκκινος, αγάπη μου», απάντησε ο Γαβριήλ

-«Και τί χρώμα είναι ο Θάνατος;»  

-«Μαύρος, φυσικά, αγάπη μου, κατράμι- μα τί ερώτηση είναι αυτή, Δασκαλίτσα μου γλυκιά!»

Έκανε λάθος.

Ρε το μαλάκα τον ξεκωλιάρη. Μα καλά, μαλάκας είναι ο μαλάκας; «Έλα ρε μαλλλάκα, καλά ρε μαλλλάκα, μαλλλάκας είσαι, ρε πούστη μου; Τί σού είπα ρε μαλλλάκα; Να ρυθμίσεις την τουρμπίνα στο εργαλλλείο στις 2.500 στροφές ρε μαλλλάκα σού είπα, όχι στις 3.000 ρε μαλλλάκα, δεν πιάνω ούτε τα 280 ρε πούστη <<<ΜΠΑΜ>>>  -Όχι ρε πούστη δεν είπα τίποτα ρε μαλλλάκα, κάτι χτύπησα ρε μαλλλάκα, γαμώ την πουτάνα μου γαμώ- πού να ξέρω, δεν πρόλαβα να το δω- σε κλείνω ρε μαλλλάκα, έπαθα μεγάλη ζημιά σε λλλέω, έσπασε και το ψυγείο, όχι ρε πούστη μου, με περιμένει και το μωρό να την πάω βόλλλτα, γαμώ την ατυχία μου ρε πούστη γαμ-»

Ο Θάνατος ήταν ένα κίτρινο σπορ αυτοκίνητο, που έτρεχε σαν τρελλό στην Παραλιακή, ένα δειλινό Σαββάτου. Ένα κίτρινο σπορ αυτοκίνητο, με πειραγμένο κινητήρα, και διαταραγμένο οδηγό, που έτρεχε σαν δαιμονισμένο στην Παραλιακή, την ώρα που περνούσε απέναντι ο κυρ Γαβριήλ, ο γέρο Δάσκαλος, και η κυρία Λουκία, η ισόβια «Δασκαλίτσα» του. Είχαν αγοράσει με το εφάπαξ τους ένα διαμέρισμα κοντά στην Νέα Παραλία, και κατέβαιναν κάθε απόγευμα στη θάλασσα, να δουν τη Δύση του ήλιου, χεράκι χεράκι, όπως τότε, που σπούδαζαν ερωτευμένοι. Ήταν όμορφα να βλέπεις τα δυό κατάλευκα, κυρτά γεροντάκια, να κοιτάζουν το ηλιοβασίλεμα από το παγκάκι τους, κρατημένα χεράκι χεράκι. Κι εκείνα, είχαν μάθει όλα τα χρώματα του Δειλινού, γερνώντας μαζί, εκεί, στη Νέα Παραλία. Μα το χρώμα του Θανάτου τους, δεν το ήξεραν, ούτε ο κυρ Γαβριήλ, ούτε η κυρία Λουκία.

Ο κυρ Γαβριήλ, και η κυρία Λουκία, οι συνταξιούχοι Δάσκαλοι, που όλοι στη γειτονιά τους φώναζαν απλά «κυρ Δάσκαλε», και «κυρά Δασκάλα», που 35 χρόνια πέρασαν από τα χέρια τους εκατοντάδες παιδιά, κι όλα τους αγαπούσαν και τους θυμόταν, και τους χαιρετούσαν με αγάπη κάθε φορά που τους συναντούσαν, τόσα χρόνια μετά.

Ήξερε πολλά ο γέρο-Δάσκαλος, δεν ήξερε όμως το χρώμα του Θανάτου.

Το χρώμα του Θανάτου-του.