ΔΕΙΛΙΝό Στο ΠέΛΑΓΟ

η δύση του ήλιου από το κατάστρωμα του "Διαγόρα"

Θα μπορούσα να ζω μόνο για τούτη τη στιγμή.

Αφήνω πίσω μου την υγρασία και την ασχήμια της Θεσσαλονίκης και αρκετών από τους κατοίκους της, τον αγώνα δρόμου για να προλάβω να φύγω, το χαμένο για τρία λεπτά τραίνο, το κυνήγι του ΚΤΕΛ… Το ακριβοπληρωμένο, και δολοφονικό Γεφύρι της Άρτας που λέγεται «Αυτοκινητόδρομος ΠάΘΕ» (και σιγά μη μάθεις…)… Τη νεοελληνική κουτοπονηριά του Πασιάκου της Λαμίας και των ΚΤΕΛ για τη συλλογική ληστεία των εγλωβισμένων εκεί τσούρμων των επιβατών, με τα 2 ευρώ του αναψυκτικού και τα τέσσερα της σπανακόπιτας… Την ασχήμια της Ομόνοιας, την ασφυξία του μετρό με τα πράγματα, το τσιμεντένιο καμίνι του λιμανιού του Πειραιά… Την καθυστέρηση του καραβιού, που θα μού στοιχίσει κάποιες περιπέτειες στην Πάρο, ώσπου να φτάσω στην αγαπημένη μου Αντίπαρο…

Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν έχει πιά σημασία!

Έφυγα και φέτος!

Ξέφυγα και φέτος!

.