ΚΡΥΟ ΒΑΡΥ, ΧΕΙΜΩΝΑΣ ΟΞΩ - ΤΡΕΜΟΥΝ ΟΙ ΦΩΤΙΕΣ ΣΤΑ ΤΖΑΚΙΑ- ΤΩΡΑ, ΠΟΙΟΣ ΤΑ ΣΥΛΛΟΓΙΕΤΑΙ ΤΑ ΚΑΗΜΕΝΑ ΤΑ ΠΑΣΟΚΙΑ;

Τα καημένα τα πασόκια
Του Ναπολέοντα Βατερλιώτη (*)


Kρύο βαρύ, χειμώνας όξω,
θεριεμένα είναι τα Tζάκια·
τώρα, ποιός τα συλλογιέται
τα καημένα τα πασόκια!

Tα πασόκια είναι στα χέρια,
τα πασόκια είναι στην κάλπη,
― μα το Κίνημά τους γέρνει
ο βοριάς το παρασέρνει·

η βροχή, και το χαλάζι,
κι ο βοριάς που θα περάσει,
― πάει το κόμμα, το μαζεύουν
στις Αυλές με το φαράσι...

Kι αν η νύχτα είναι μεγάλη,
κι έρχεται γιομάτη τρόμους,
κι αν ο θάνατος, απόψε,
φέρνει γύρα, μες στους δρόμους,

κι αν η παγωνιά θερίζει,
κι είναι δίχως ρουχαλάκια,
δε βαριέσαι, ― ποιος θυμάται
τα καημένα τα πασόκια...

Στα νουδού είναι τα καρπούζια,
στα νουδού και τα μαχαίρια:
τώρα, ποιος τα συλλογιέται
τα καημένα τα πασόκια;

Kι όταν γίνει, πάλι, βράδυ,
κι όλοι πάνε να πλαγιάσουν,
να χωθούν μες στα κρεβάτια,
μην τυχόν και ξεπαγιάσουν,

τα πασόκια τα καημένα,
τα πασόκια, τώρα, πέρα
θα χαθούν, χωρίς ελπίδα
να Κυβερνήσουνε μια μέρα...

δες και: "Της Βάσως"

(*) για όποιον τυχόν δεν αναγνώρισε το πρωτότυπο:
"Τα καημένα τα πουλάκια" του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη