ΤΟ ΜΌΝΟ ΕΡΏΤΗΜΑ ( + ΣΧΟΛΙΑ)

Έργο του Pablo Picasso

Δε συζητάμε το αν υπάρχει θεός ή όχι. Ούτε αν υπάρχει προδιαγεγραμμένος και άνωθεν επιβεβλημένος "σκοπός" στη ζωή, ούτε αν υπάρχει ζωή μετά το θάνατο: ΔΕΝ υπάρχει, τίποτα απ'όλα αυτά. Εκτός, αν το φτιάξεις επίτηδες, και πείσεις μετά τον εαυτό σου να το πιστέψει. Η τακτική αυτή είναι πολύ συνηθισμένη, και συνιστά μια πολύ βολική άμυνα απέναντι στον τρόμο του κενού.

Δε συζητάμε αν ο κόσμος είναι δίκαιος ή όχι. Με τα ανθρωπιστικά κριτήρια, ΔΕΝ είναι ΚΑΘΌΛΟΥ δίκαιος, ούτε όμως άδικος είναι: Ο κόσμος απλά ΕΊΝΑΙ, αυτό που είναι.

Δε συζητάμε αν είμαστε ή όχι ελεύθεροι. ΔΕΝ είμαστε ελεύθεροι, γιατί δεσμευόμαστε από άγριες ανάγκες, από ορμέμφυτα, από το περιβάλλον μας, από το απρόοπτο.

Δε συζητάμε αν έκανες ή όχι λάθη, μικρά και μεγάλα, αν θα μπορούσες να τα είχες αποφύγει, αν θα τα ξανακάνεις, τα ίδια, ή λίγο διαφορετικά. Ναι, έκανες λάθη, και μικρά και μεγάλα, ίσως να μπορούσες να τα είχες αποφύγει, ίσως και όχι, δεν έχει σημασία, και ναι, θα τα ξανακάνεις, τα ίδια, ή λίγο διαφορετικά, αλλά και πάλι, δεν έχει σημασία. Γιατί το λάθος είναι βαθιά συνυφασμένο με την ανθρώπινη φύση.

Δε συζητάμε αν η ζωή υπήρξε δίκαια ή άδικη μαζί σου. Μπορεί να υπήρξε λιγότερο ή περισσότερο ευνοϊκή μαζί σου, σε σχέση με ό,τι υπήρξε για άλλους, αλλά, αυτή ΕΊΝΑΙ η ζωή, μέρος του κόσμου! Ούτε δίκαιη, ούτε άδικη. Απλά, ΕΊΝΑΙ.

Το μόνο ερώτημα, το μόνο που αξίζει να σε απασχολεί, η μόνη απόφαση που καλείσαι να παίρνεις την κάθε στιγμή, και που πρέπει να την ανανεώνεις την κάθε σου στιγμή, είναι:

ΘΈΛΕΙΣ ΝΑ ΖΉΣΕΙΣ, ΝΑΙ, Ή ΌΧΙ;

Το μόνο αληθινό ερώτημα.

Ας επιλέγουμε ΤΗ ΖΩΗ.

Και τις χαρές της, μικρές ή μεγάλες...

Πόσοι και πόσοι δεν επιλέγουν ΝΑ ΜΗΝ ΖΗΣΟΥΝ! Πόσοι και πόσοι ζωντανοί νεκροί δεν κυκλοφορούν γύρω μας...

Τα παιδιά και τα ζώα φυσικά και δεν έχουν τέτοια προβλήματα, κάποιος είχε πει "μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι"... Όλοι όμως οι υπόλοιποι, επιμένω, όλοι, ανεξάρτητα από την προσωπική μας ιστορία και από τις συγκυρίες που αντιμετωπίζει ο καθένας, πρέπει συνέχεια να επιλέγουμε, κάθε στιγμή. Μέσα στη δίνη των δεδομένων και των γεγονότων, αν σταματήσει κανείς να κολυμπά για να σκεφτεί την απάντηση, μπορεί βέβαια να πνιγεί, κι ας είναι για μια στιγμή.

Οι περισσότεροι όντως θα πνίγονταν, αν κάθονταν να το αναλύσουν, γι αυτό το λόγο η ΑΥΤΟΣΥΝΤΗΡΗΣΗ, το πανίσχυρο αυτό ένστικτο, δεν τους το επιτρέπει. Είναι λοιπόν βολικό για πολλούς να μην σκέφτονται καθόλου, να άλλη μια πολύ κοινή στρατηγική άμυνας απέναντι στο Κενό: Στην περίπτωση αυτή, την προτηγανισμένη επιλογή ΝΑ ΕΠΙΖΗΣΟΥΝ την αναλαμβάνει ο αυτόματος πιλότος, το υποσυνείδητο, και πάλι, καθε στιγμή. Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι οι άνθρωποι αυτοί ΖΟΥΝ. Θα έλεγα μάλλον ότι ΦΥΤΟΖΩΟΥΝ, αφού μόνος αυτό-σκοπός της ζωής τους είναι να αυτοσυντηρηθούν και να φυτρώσουν νέες παραφυάδες του εαυτού τους (άλλο καταναγκαστικό ένστικτο...).

Όμως η ανάλυση δεν επιφέρει αυτοδίκαια πνιγμό!

Θέλει πολλή εξάσκηση και πολλή καθαρότητα πνεύματος για να μπορείς να γνωρίζεις συνειδητά όλα τα παραπάνω και να μην πνίγεσαι.
Από την άλλη, είναι ποτέ δυνατόν να συμφιλιωθεί κανείς με τέτοια δεδομένα, και να ΖΗΣΕΙ;

Και όμως είναι. Δεν είναι εύκολο, αλλά γίνεται. Το πιό δύσκολο κομμάτι είναι να συμφιλιωθείς με τον Θάνατο, τον δικό σου και των αγαπημένων σου. Κι όμως, κάποιοι το κατορθώνουν, και μάλιστα χωρίς να γίνονται ψυχροί και απάνθρωποι, αλλιώς δεν θα είχε φυσικά καμμιά αξία. Ζηλεύω αυτούς που μπορούν και ξεπερνούν γρήγορα το χαμό των αγαπημένων, είναι απαραίτητο για να μπορέσεις να ζήσεις τη ζωή σου χωρίς να σού την δηλητηριάζει η θλίψη. Μιλάω εγώ, που σε κάθε αποχωρισμό, ακόμα και επαπειλούμενο, συντρίβομαι.

Μεγάλη κατάκτηση να συμφιλιωθείς με την μοίρα, τη δική σου και των αγαπημένων σου. Τα μόνα σου όπλα είναι η περηφάνια, το χιούμορ, και η πνευματική επικοινωνία, η αγάπη, και η φιλία. Κι ο εχθρός, το Κενό, είναι ύπουλος, παντοδύναμος, κι ανίκητος. Αν ποτέ νικήσεις, τον Εαυτό σου μόνο κατακτάς.

Δεν την έχω ακόμα ολοκληρώσει, αυτήν την κατάκτηση... Και τρέμω και μόνο στην ιδέα της επόμενης "αναχώρησης"...

Τουλάχιστον, ας αργήσει.


22 10 2006
Μικρό Καραμπουρνάκι

ΥΓ: Ευχαριστώ όλους τους φίλους που με τα σχόλιά τους
μού έδωσαν τα ερεθίσματα για να συμπληρώσω το κείμενο.
.