Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΟΥ ΔΕ ΜΑΣ ΕΜΑΘΑΝ ΠΟΤΕ - ΜΕΡΟΣ 2ο

ΠΡΟΣΟΧΗ: Απαγορεύεται κάθε αναδημοσίευση εκτός blogs
(c) Μαύρος Γάτος 2006

(συνέχεια από το 1ο μέρος)

Η ΑΝΤΑΛΚΙΔΕΙΟΣ ΞΕΦΤΙΛΑ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΗΣ ΣΤΟ 2006

Ο Επιτάφιος του Περικλή ήταν και ο επιτάφιος του Κλασικού ελληνισμού. Εκφωνήθηκε για τους νεκρούς του Πελοπονησιακού πολέμου, που εξάντλησε την Ελλάδα και την έφερε πολύ κοντά στην ολική καταστροφή. Ο φονικότατος λοιμός της Αθήνας (κάποια θανατηφόρα επιδημία, άγνωστο ακριβώς ποιά), που συνέβαλε σημαντικά στην τελική νίκη των Σπαρτιατών, πήρε και τη ζωή του ίδιου του Περικλή. Ακόμα και οι "νικητές" Σπαρτιάτες όμως, βρέθηκαν στο τέλος του πολέμου αποδεκατισμένοι και εξουθενωμένοι.



Οι Πέρσες δεν έχασαν την ευκαιρία, και αυτό που δεν κατάφεραν να πετύχουν με τα όπλα, το πέτυχαν με το πλήρωμα του χρόνου στην εξασθενημένη πιά Ελλάδα με το χρήμα και με την διπλωματία. Ταυτόχρονα στην Δύση, παρόμοια πίεση με αυτήν πού ασκούσαν οι Πέρσες στην Ανατολή, ασκούσαν στη Μεγάλη Ελλάδα της Σικελίας και της νότιας Ιταλίας οι Καρχηδόνιοι, και σε μικρότερο βαθμό η ανερχόμενη δύναμη της Ιστορίας, οι Ρωμαίοι.

Για την κυρίως όμως Ελλάδα, το θλιβερό επιστέγασμα της Δόξας των Θερμοπυλών, της Σαλαμίνας, των Πλαταιών, και του Μαραθώνα, ήταν η εξευτελιστική Ανταλκίδειος ειρήνη: μια επαίσχυντη συνθήκη μεταξύ της Ελλάδας και της Περσικής Αυτοκρατορίας...

Οι νικητές του Πελοπονησιακού πολέμου και κυρίαρχοι της Ελλάδας, οι εκφυλισμένοι Σπαρτιάτες του Αγησίλαου, τα βρήκαν γρήγορα και πάλι σκούρα με την Αθήνα, που σιγά σιγά ξανασήκωνε κεφάλι. Τσάκισαν λοιπόν με περσική βοήθεια τον Αθηναϊκό στόλο στους Αιγός ποταμούς, ο ηττημένος Αθηναίος ναύαρχος όμως τα έκανε πλακάκια με τους Πέρσες και αντιτσάκισε τον Σπαρτιατικό στόλο στην Κνίδο, και πάλι με περσική βοήθεια! Και όχι μόνο αυτό, αλλά ξαναέχτισε, και πάλι με περσικά χρήματα, τα τείχη της Αθήνας, που οκτώ χρόνια νωρίτερα είχε γκρεμίσει ο νικητής του Πελοπονησιακού πολέμου βασιλιάς της Σπάρτης Λύσανδρος, και πάλι με περσικά χρήματα φυσικά. Σόδομα και Γόμορρα, δηλαδή.
Πανικόβλητοι προφανώς οι Σπαρτιάτες απέστειλαν τον Ανταλκίδα σαν δουλική αντιπροσωπεία στα Σούσα, με την ουρά κατεβασμένη, και πρόσφεραν στους Πέρσες γη και ύδωρ, καθιστώντας τους de facto ρυθμιστές των Ελληνικών πραγμάτων, και αναγνωρίζοντας στους Πέρσες την κυριαρχία στις Ελληνίδες πόλεις των μικρασιατικών παραλίων. Όλα αυτά για να εγγυηθούν οί Πέρσες, με το χρήμα και με την επιρροή τους, την Σπαρτιατική κυριαρχία στην Ελλάδα. Ουσιαστικά, για να δείξουν τα δόντια τους στην Αθήνα.

Κάπου είχαν ακούσει οι Πέρσες φαίνεται το "διαίρει και βασίλευε", κάμποσους αιώνες πριν ειπωθεί… Δίνουν λοιπόν μιά, συλλαμβάνουν πάραυτα τον τέως φίλο τους τον Αθηναίο Ναύαρχο Κόνωνα, και βγάζουν μαζί με τους Σπαρτιάτες το εξής φιρμάνι - τελεσίγραφο:

«Ο βασιλιάς Αρταξέρξης θεωρεί δίκαιο να του ανήκουν όλες οι πόλεις της Ασίας, και οι Κλαζομενές, και από τα νησιά, η Κύπρος. Οι άλλες ελληνικές πόλεις, μικρές και μεγάλες, θα αφεθούν ελεύθερες, εκτός από τη Λήμνο, την Ίμβρο και την Σκύρο, που θα ανήκουν, όπως και πριν, στην Αθήνα. Όσους δεν αποδεχθούν την ειρήνη αυτήν, θα τους πολεμήσω, με συμμάχους όλους όσους θα την αποδεχθούν, από την ξηρά και από την θάλασσα, με τα όπλα και με τα χρήματα.»

Ο Θείος (θεϊκός) Πλάτωνας χαρακτήρισε το κείμενο αυτό, που μας το παρέδωσε ο Ξενοφών στα «Ελληνικά» του, αισχρό και προδοτικό. Για την επαίσχυντη αυτή Ειρήνη, που έμεινε στην ιστορία σαν Ανταλκίδειος, και τα όσα προηγήθηκαν, ο Αθηναίος ρήτορας Ισοκράτης έλεγε, κλαίγοντας σχεδόν, στον «Πανηγυρικό» του…

«Άλλοτε, εμείς περιορίζαμε τα όρια του κράτους του βασιλέως των Περσών, και κανονίζαμε το ποσοστό του φόρου τον οποίο έπρεπε να καταβάλουν ορισμένες υποτελείς του πόλεις, και του θέταμε φραγμούς στον ελεύθερο διάπλου των θαλασσών. Σήμερα, αντίθετα, εκείνος καθορίζει την ελληνική πολιτική κατάσταση, και υπαγορεύει στον καθένα τις υποχρεώσεις του, και μόνο που δεν διορίζει και σατράπες στις πόλεις της Ελλάδας. Γιατί, αν εξαιρέσουμε αυτόν, ποιος άλλος εξευτελισμός απομένει; Μήπως δεν διευθύνει εκείνος την πολιτική κατάσταση; Δεν κάνουμε ολόκληρο ταξίδι εμείς οι Έλληνες για να πάμε σ’αυτόν να κατηγορήσουμε ο ένας τον άλλον, σαν να ήταν ο αφέντης μας; Δεν τον προσφωνούμε με τον τίτλο του μεγάλου βασιλέως, σαν να ήμασταν αιχμάλωτοί του; Όταν πολεμούμε μεταξύ μας, δεν στηρίζουμε τις ελπίδες μας στην βοήθεια εκείνου, που με ευχαρίστηση θα εξόντωνε, αν μπορούσε, όλους μαζί τους Έλληνες; Αφού λοιπόν λάβουν όλα αυτά υπ’όψιν τους οι Έλληνες, επιβάλλεται να νιώσουν αγανάκτηση για το σημερινό κατάντημα, και να αποδώσουν μομφή στους Λακεδαιμονίους, γιατί ενώ κάποτε κήρυξαν τον Πελοποννησιακό πόλεμο με σκοπό την ελευθερία των Ελλήνων, κατέληξαν να παραδώσουν τους περισσότερους στους βαρβάρους».

Όλα αυτά έγιναν το 387π.Χ. Αν σάς θυμίζουν τίποτα από την σύγχρονη και την πρόσφατη ελληνική ιστορία, κάποια ταξίδια πρωθυπουργών στην Ουάσιγκτον, κάποιες εμφύλιες αλληλοφαγωμάρες, καλά κάνουν και σάς τα θυμίζουν, δυστυχώς η ιστορία επαναλαμβάνεται…

(συνεχίζεται)
.