Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΟΥ ΔΕ ΜΑΣ ΕΜΑΘΑΝ ΠΟΤΕ - ΜΕΡΟΣ 3ο

ΠΡΟΣΟΧΗ: Απαγορεύεται κάθε αναδημοσίευση εκτός blogs
(c) Μαύρος Γάτος 2006

Ο ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΚΟΣ ΚΑΙ ΟΙ (ΑΝ)ΑΞΙΟΤΙΜΟΙ ΚΛΗΡΟΝΟΜΟΙ ΤΟΥ
(3η συνέχεια: 1ο μέρος εδώ, 2ο μέρος εδώ.)

[...]

Όλα αυτά έγιναν το 387π.Χ. Αν σάς θυμίζουν τίποτα από την σύγχρονη και από την πρόσφατη ελληνική ιστορία, κάποια ταξίδια πρωθυπουργών στην Ουάσιγκτον, κάποιες εμφύλιες αλληλοφαγωμάρες, καλά κάνουν και σάς τα θυμίζουν, δυστυχώς η ιστορία επαναλαμβάνεται…

Στη θλιβερή αυτή κατάσταση, όπου οι Σπαρτιάτες με Περσική χρηματοδότηση ανταγωνίζονταν για την ηγεμονία της Ελλάδας με τους ανανήψαντες Aθηναίους και με τους Θηβαίους του Επαμεινώνδα ενώ οι Πέρσες έτριβαν τα χέρια τους καταχαρούμενοι, βλέποντας τους Έλληνες να αλληλοσπαράζονται χωρίς τελειωμό με τα χρήματα που εκείνοι υπερευχαρίστως τους χορηγούσαν, στην όμορφη λοιπόν αυτή κατάσταση, έβαλε τέλος ο Φίλιππος Β’ της Μακεδονίας, ο πατέρας του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Κατέλαβε με φωτιά και με σίδερο όλη την κυρίως Ελλάδα, και την ένωσε με το ζόρι κάτω από την Βασιλική του Ποδάρα, βάζοντας τα θεμέλια για την πανελλήνια εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου στην Ασία. Εκστρατεία σχεδόν πανελλήνια, φυσικά: ήταν μια εκστρατεία όλων των Ελλήνων, πλην Λακεδαιμονίων, που δεν πήγαν, γιατί απαγορεύονταν από το Νόμο του Λυκούργου να συμμετέχουν σε εκστρατεία όπου δεν θα ήταν αυτοί οι αρχηγοί… Αλλά, για Λακεδαιμονίους θα μιλάμε τώρα;

…Κι απ'την θαυμάσια πανελλήνιαν εκστρατεία,
την νικηφόρα, την περίλαμπρη,
την περιλάλητη, την δοξασμένη
ως άλλη δεν δοξάσθηκε καμιά,
την απαράμιλλη, βγηκαμ'εμείς.
ελληνικός καινούργιος κόσμος, μέγας.
(…)
Για Λακεδαιμονίους θα μιλάμε τώρα…

Κ.Π.Καβάφης, "Πλην Λακεδαιμονίων"

Ο Μέγας Αλεξάνδρος δεν εκδικήθηκε απλά τις Περσικές εκστατείες του Ξέρξη και του Δαρείου, στο όνομα όλων των Ελλήνων, πλην Λακεδαιμονίων: συνέτριψε και κατέλυσε την κραταιά Περσική Αυτοκρατορία, την μεγαλύτερη και ισχυρότερη Αυτοκρατορία εκείνης της εποχής. Και πήγε κυριολεκτικά ακόμα παραπέρα, κατακτώντας το μεγαλύτερο μέρος του τότε γνωστού κόσμου. Άνοιξε διάπλατα τους δρόμους, έφερε σε επαφή λαούς που ως τότε βρίσκονταν σε απομόνωση μεταξύ τους, τους έδωσε μια κοινή γλώσσα, την ελληνική, και ένα κοινό Κράτος, προετοιμάζοντας το έδαφος για την πρώτη παγκοσμιοποίηση της Ιστορίας, την παγκοσμιοποίηση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Αν ζούσε, ξέρουμε πως είχε σκοπό να συνεχίσει το έργο του με την Εκστρατεία στην Δύση, απαλάσσοντας την Μεγάλη Ελλάδα από την πίεση της Καρχηδόνας: στην περίπτωση που γινόταν αυτό, τότε ο Ελληνικός Πολιτισμός θα κύκλωνε την Μεσόγειο, όπως έκανε αργότερα η Ρώμη. Αν ζούσε λίγα χρόνια ακόμα, ίσως ο κόσμος να ήταν σήμερα πολύ διαφορετικός.


Όμως ο Μεγαλέκος πέθανε ξαφνικά, πολύ νέος ακόμα, και όλα τέλειωσαν απότομα.

Πέθανε στην Βαβυλώνα το 323 π.Χ., υπό περίεργες συνθήκες, και σε πολύ περίεργη γενική κατάσταση: έχοντας αποξενώσει έως και δολοφονήσει τους παλιούς του φίλους και πιστούς συναγωνιστές (είπαμε, «ουδείς βεβαιότερος εχθρός του ευεργετηθέντος»), έχοντας πικράνει σε πολλές περιπτώσεις τους Μακεδόνες του, έχοντας υιοθετήσει τα περσικά ήθη και έθιμα, και διάγοντας μια ανατολίτικη ζωή, δηλαδή έκλυτη, σε σχέση με τον λιτό ελληνικό τρόπο ζωής που ως τότε ακολουθούσε. Πεθαίνοντας, δεν όρισε κανένα διάδοχο, παρά μόνο το Χάος: άναψε συνειδητά τεράστιες φωτιές, με την σιβυλλική του ρήση [αφήνω την Αυτοκρατορία μου] "τω κρατίστω", "στον ισχυρότερο". Οι καταστροφικότατοι εμφύλιοι πόλεμοι που άναψαν αυτές οι δύο λέξεις κράτησαν πολλές δεκαετίες, και τελικά συνέβαλαν τα μέγιστα στο γκρέμισμα της Μακεδονικής Αυτοκρατορίας και στην τελική υποδούλωση του Ελληνικού κόσμου στους Ρωμαίους. Πολύ Μεγάλος, τελικά, ο Μεγάλος: "Αφού Εγώ πεθαίνω, εσείς, να πάτε όλοι να σφαχτείτε", είπε, κι αποχώρησε...

Αμέσως μετά το θάνατό του, η Αυτοκρατορία διαμοιράστηκε μεταξύ των ισχυρότερων στρατηγών, των λεγόμενων και Επιγόνων, που άρχισαν αμέσως να αλληλοσφάζονται με χαρά, όπως ακριβώς διέταξε ο Μεγάλος: Ο μέγας στρατηγός Πτολεμαίος ο [γιός του] Λάγου πήρε την Αίγυπτο, όπου ίδρυσε την ένδοξη δυναστεία των Λαγιδών. Η δυναστεία των Λαγιδών έφτασε στο απόγειό της δόξας της, της δικής της και της Αιγύπτου, με τον Πτολεμαίο τον 7ο τον Ευεργέτη (143-116 π.Χ..), όνομα και πράγμα. Η Αυτοκρατορία των Πτολεμαίων υπήρξε το μακροβιότερο από τα Ελληνιστικά Βασίλεια, και έσβησε το 30 π.Χ., με την εκτέλεση από τους Ρωμαίους του τελευταίου Πτολεμαίου: του μικρούλη Καισαρίωνα, που δεν ήταν άλλος από τον Πτολεμαίο 15ο-16ο, γιός του Ιουλίου Καίσαρα και της τελευταίας Πτολεμαίας Βασίλισσας της Αιγύπτου, της γοητευτικής Μακεδόνισσας Κλεοπάτρας της 7ης. ΤΗΣ Κλεοπάτρας, που είχε ήδη αποπλανήσει τον Ιούλιο (που μετά έγινε Ιούλιος Καίσαρ), που προσπάθησε να τον χρησιμοποιήσει για να αναστηλώσει το Πτολεμαϊκό Βασίλειο της Αιγύπτου, σε βάρος της Ρώμης. Αφού αυτός έφαγε το κεφάλι του, η Κλεοπάτρα την έπεσε επιτυχώς στον μεγαλύτερο εχθρό του, τον Μάρκο Αντώνιο... Πριν τους φάει όλους μαζί η μαρμάγκα, παναπεί ο θετός γιός της ο Οκταβιανός... Κορίτσι για σπίτι, δηλαδή… Ας πούμε ότι τα έκανε όλα για χάρη της χώρας της. Βέβαια η Αίγυπτος ήταν ουσιαστικά υπό Ρωμαϊκή κυριαρχία ήδη από τα τέλη του 2ου αι. π.Χ ...

Κλεοπάτρα : Οι Αιγύπτιοι είναι ο πιο ένδοξος και ο πιο υπέροχος λαός που υπήρξε ποτέ.
Ιούλιος Καίσαρ: Όχι, αγαπητή μου. Οι Ρωμαίοι είναι ο πιο ένδοξος και ο πιο υπέροχος λαός που υπήρξε ποτέ.
Κλεοπάτρα (σπάζοντας ένα βάζο): Όχι, οι Αιγύπτιοι είναι οι καλύτεροι!
Ιούλιος Καίσαρ: Γιατί διαμαρτύρεσαι; Δεν είσαι αληθινή Αιγύπτια! Η καταγωγή σου είναι από την Ελλάδα! Είσαι ψευτοαιγύπτια!
Κλεοπάτρα (σπάζοντας άλλο ένα βάζο): Αργγγγγγγγγγγγγκκκκκκκκκκκκ!
(από τη γαλλική ταινία του 2000 "Αστερίξ και Κλεοπάτρα" )

Αυτά στην Αφρική. Στην Ανατολή, ο έτερος μέγας στρατηγός Σέλευκος πήρε την τέως Περσική Αυτοκρατορία, που εκτεινόταν από την Ινδία μέχρι και την Μικρά Ασία. Με έδρα την Βαβυλώνα, ίδρυσε την δυναστεία των Σελευκιδών, που όμως δεν κράτησε πολύ… Τέλος ο στρατηγός Δημήτριος ο Πολιορκητής, γαμπρός του Μεγαλέκου, παντρεμένος με την ετεροθαλή αδελφή του Μεγάλου Θεσσαλονίκη, ναι, όπως η πόλη, αυτός ο ίδιος την ίδρυσε το 297 π.Χ. προς τιμήν της γυναίκας του, ο γαμπρός λοιπόν του Μεγάλου πήρε την Μακεδονία και την υπόλοιπη Ευρωπαϊκή Αυτοκρατορία, που περιλάμβανε για λίγο και τη νότια Ελλάδα.

Πέρα από τις δολοπλοκίες, τις δολοφονίες, τα μίση και την αλληλοφαγωμάρα που βασίλευαν πιά παντού μετά τον θάνατο του μόνου συνεκτικού κρίκου αυτής της αχανούς επικρατείας, του ίδιου του Μεγαλέκου δηλαδή, υπήρχε και η έχθρα των περήφανων για τα περασμένα τους μεγαλεία νότιων Ελλήνων ("και διηγώντας τα να κλαις"...) απέναντι στους «βάρβαρους» Μακεδόνες «καταπιεστές», έχθρα που βρήκε την απόλυτη ενσάρκωσή της στο πρόσωπο του Αθηναίου ρήτορα Δημοσθένη.

Ο Δημοσθένης γεννήθηκε πνέοντας μένεα εναντίον του Φιλίππου Β΄ του Μακεδόνα, του πατέρα του Μεγαλέκου, που κατέκτησε όπως είπαμε και ένωσε υπό την βασιλική του Ποδάρα όλην την υπόλοιπη Περσο-Ελλάδα ( για το "Πέρσο-", βλέπε προηγούμενο μέρος), και πέθανε βγάζοντας αφρούς ενάντια στον Μεγαλέκο τον ίδιο. Αλλά ο Δημοσθένης δεν ήταν καθόλου μόνος του: Σε κάθε ελληνική πόλη υπήρχαν δύο αντιμαχόμενα κόμματα που κυριολεκτικά αλληλοφαγώνονταν, (σας θυμίζει τίποτα αυτό;), το ένα φιλομακεδονικό, ίσον κάτι σαν «φιλομοναρχικό», και το άλλο αντιμακεδονικό, ίσον κάτι σαν «δημοκρατικό». Αυτή η πολιτική αλληλοφαγωμάρα ήταν η βασική αιτία της σταδιακής κατάκτησης του Ελλαδικού χώρου από την Ρώμη, η ίδια αλληλοφαγωμάρα που μας κόστισε, πολύ αργότερα, αλλά με συγκλονιστικά παρόμοιο τρόπο, την παραλίγο κατάπνιξη της Επανάστασης του 21, τη Μικρασιατική Καταστροφή, έναν καταστροφικότατο Εμφύλιο πόλεμο καπάκι στον Β΄Παγκόσμιο, και την τραγωδία της Κύπρου, μεταξύ πολλών άλλων.

Η αλληλοφαγωμάρα, η αιώνιά μας κατάρα...

(συνεχίζεται)
.