22 Οκτ 2006

ΤΟ ΜΌΝΟ ΕΡΏΤΗΜΑ ( + ΣΧΟΛΙΑ)

Έργο του Pablo Picasso

Δε συζητάμε το αν υπάρχει θεός ή όχι. Ούτε αν υπάρχει προδιαγεγραμμένος και άνωθεν επιβεβλημένος "σκοπός" στη ζωή, ούτε αν υπάρχει ζωή μετά το θάνατο: ΔΕΝ υπάρχει, τίποτα απ'όλα αυτά. Εκτός, αν το φτιάξεις επίτηδες, και πείσεις μετά τον εαυτό σου να το πιστέψει. Η τακτική αυτή είναι πολύ συνηθισμένη, και συνιστά μια πολύ βολική άμυνα απέναντι στον τρόμο του κενού.

Δε συζητάμε αν ο κόσμος είναι δίκαιος ή όχι. Με τα ανθρωπιστικά κριτήρια, ΔΕΝ είναι ΚΑΘΌΛΟΥ δίκαιος, ούτε όμως άδικος είναι: Ο κόσμος απλά ΕΊΝΑΙ, αυτό που είναι.

Δε συζητάμε αν είμαστε ή όχι ελεύθεροι. ΔΕΝ είμαστε ελεύθεροι, γιατί δεσμευόμαστε από άγριες ανάγκες, από ορμέμφυτα, από το περιβάλλον μας, από το απρόοπτο.

Δε συζητάμε αν έκανες ή όχι λάθη, μικρά και μεγάλα, αν θα μπορούσες να τα είχες αποφύγει, αν θα τα ξανακάνεις, τα ίδια, ή λίγο διαφορετικά. Ναι, έκανες λάθη, και μικρά και μεγάλα, ίσως να μπορούσες να τα είχες αποφύγει, ίσως και όχι, δεν έχει σημασία, και ναι, θα τα ξανακάνεις, τα ίδια, ή λίγο διαφορετικά, αλλά και πάλι, δεν έχει σημασία. Γιατί το λάθος είναι βαθιά συνυφασμένο με την ανθρώπινη φύση.

Δε συζητάμε αν η ζωή υπήρξε δίκαια ή άδικη μαζί σου. Μπορεί να υπήρξε λιγότερο ή περισσότερο ευνοϊκή μαζί σου, σε σχέση με ό,τι υπήρξε για άλλους, αλλά, αυτή ΕΊΝΑΙ η ζωή, μέρος του κόσμου! Ούτε δίκαιη, ούτε άδικη. Απλά, ΕΊΝΑΙ.

Το μόνο ερώτημα, το μόνο που αξίζει να σε απασχολεί, η μόνη απόφαση που καλείσαι να παίρνεις την κάθε στιγμή, και που πρέπει να την ανανεώνεις την κάθε σου στιγμή, είναι:

ΘΈΛΕΙΣ ΝΑ ΖΉΣΕΙΣ, ΝΑΙ, Ή ΌΧΙ;

Το μόνο αληθινό ερώτημα.

Ας επιλέγουμε ΤΗ ΖΩΗ.

Και τις χαρές της, μικρές ή μεγάλες...

Πόσοι και πόσοι δεν επιλέγουν ΝΑ ΜΗΝ ΖΗΣΟΥΝ! Πόσοι και πόσοι ζωντανοί νεκροί δεν κυκλοφορούν γύρω μας...

Τα παιδιά και τα ζώα φυσικά και δεν έχουν τέτοια προβλήματα, κάποιος είχε πει "μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι"... Όλοι όμως οι υπόλοιποι, επιμένω, όλοι, ανεξάρτητα από την προσωπική μας ιστορία και από τις συγκυρίες που αντιμετωπίζει ο καθένας, πρέπει συνέχεια να επιλέγουμε, κάθε στιγμή. Μέσα στη δίνη των δεδομένων και των γεγονότων, αν σταματήσει κανείς να κολυμπά για να σκεφτεί την απάντηση, μπορεί βέβαια να πνιγεί, κι ας είναι για μια στιγμή.

Οι περισσότεροι όντως θα πνίγονταν, αν κάθονταν να το αναλύσουν, γι αυτό το λόγο η ΑΥΤΟΣΥΝΤΗΡΗΣΗ, το πανίσχυρο αυτό ένστικτο, δεν τους το επιτρέπει. Είναι λοιπόν βολικό για πολλούς να μην σκέφτονται καθόλου, να άλλη μια πολύ κοινή στρατηγική άμυνας απέναντι στο Κενό: Στην περίπτωση αυτή, την προτηγανισμένη επιλογή ΝΑ ΕΠΙΖΗΣΟΥΝ την αναλαμβάνει ο αυτόματος πιλότος, το υποσυνείδητο, και πάλι, καθε στιγμή. Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι οι άνθρωποι αυτοί ΖΟΥΝ. Θα έλεγα μάλλον ότι ΦΥΤΟΖΩΟΥΝ, αφού μόνος αυτό-σκοπός της ζωής τους είναι να αυτοσυντηρηθούν και να φυτρώσουν νέες παραφυάδες του εαυτού τους (άλλο καταναγκαστικό ένστικτο...).

Όμως η ανάλυση δεν επιφέρει αυτοδίκαια πνιγμό!

Θέλει πολλή εξάσκηση και πολλή καθαρότητα πνεύματος για να μπορείς να γνωρίζεις συνειδητά όλα τα παραπάνω και να μην πνίγεσαι.
Από την άλλη, είναι ποτέ δυνατόν να συμφιλιωθεί κανείς με τέτοια δεδομένα, και να ΖΗΣΕΙ;

Και όμως είναι. Δεν είναι εύκολο, αλλά γίνεται. Το πιό δύσκολο κομμάτι είναι να συμφιλιωθείς με τον Θάνατο, τον δικό σου και των αγαπημένων σου. Κι όμως, κάποιοι το κατορθώνουν, και μάλιστα χωρίς να γίνονται ψυχροί και απάνθρωποι, αλλιώς δεν θα είχε φυσικά καμμιά αξία. Ζηλεύω αυτούς που μπορούν και ξεπερνούν γρήγορα το χαμό των αγαπημένων, είναι απαραίτητο για να μπορέσεις να ζήσεις τη ζωή σου χωρίς να σού την δηλητηριάζει η θλίψη. Μιλάω εγώ, που σε κάθε αποχωρισμό, ακόμα και επαπειλούμενο, συντρίβομαι.

Μεγάλη κατάκτηση να συμφιλιωθείς με την μοίρα, τη δική σου και των αγαπημένων σου. Τα μόνα σου όπλα είναι η περηφάνια, το χιούμορ, και η πνευματική επικοινωνία, η αγάπη, και η φιλία. Κι ο εχθρός, το Κενό, είναι ύπουλος, παντοδύναμος, κι ανίκητος. Αν ποτέ νικήσεις, τον Εαυτό σου μόνο κατακτάς.

Δεν την έχω ακόμα ολοκληρώσει, αυτήν την κατάκτηση... Και τρέμω και μόνο στην ιδέα της επόμενης "αναχώρησης"...

Τουλάχιστον, ας αργήσει.


22 10 2006
Μικρό Καραμπουρνάκι

ΥΓ: Ευχαριστώ όλους τους φίλους που με τα σχόλιά τους
μού έδωσαν τα ερεθίσματα για να συμπληρώσω το κείμενο.
.

21 σχόλια:

Alkyoni είπε...

καλά τα ερωτήματά σου
απάντησέ μου όμως σε κάτι
κάποτε αρχές καλοκαιριού έγραψα στο μπλογκ μου πως διαγνώστηκε καρκίνος στον καλύτερό μου φίλο
σήμερα οι δικοί του έφεραν έναν κληρικό να τον μεταλάβει
πάω καθημερινά και τον βλέπω
έχει ήδη από καιρό "χαθεί",η εξέλιξη ήταν ραγδαία,δεν επικοινωνεί,έχει παραισθήσεις,δεν αναγνωρίζει κανέναν
με λίγα λόγια είναι σαν να έχει φύγει...τί λέω... έφυγε
λοιπόν τί αποφάσεις μπορεί πια να πάρει;
μήπως αυτό είναι ο αστάθμητος παράγοντας που ξέχασες να βάλεις στα ερωτήματά σου;
συγνώμη για την έκταση του σχόλιου....δεν θέλω να καταχραστώ το χρόνο και το χώρο σου,δεν άντεξα όμως να μην γράψω αυτά διαβάζοντας το ποστ σου
καλό σου απόγευμα φίλε

ΠΡΕΖΑ TV είπε...

Υπαρχει Θεος και η ζωη ειναι παντα γλυκια.
Ακομη και οταν βρεθεις ενα βημα πριν τον θανατο,θες ακομη να ζησεις...

thegypsy είπε...

Kαταλαβαίνω τι θέλει να πει η Alkyoni και συμφωνώ ότι πάντα υπάρχουν παράγοντες τους οποίους δεν μπορούμε να υπολογίσουμε γιατί ίσως απλά τους μπλοκάρουμε απο τις σκέψεις μας.
Θέλοντας όμως να απαντήσω σε αυτή την ερώτηση χωρίς να σκέφτομαι τίποτα άλλο απο αυτό που ζω τώρα,θα έλεγα ότι όσο περνάει απο το χέρι θέλω να ζω τη ζωή μου στο έπακρο. Να βιώνω την κάθε εμπειρία με όλες μου τις αισθήσεις και να απολαμβάνω και το δευτερόλεπτο που αναπνέω.
Υπέρμετρη αισιοδοξία, το νεαρό της ηλικίας μου ή απλά λόγια που ίσως και να μην τα εφαρμόζω... Τουλάχιστον έχω μια ιδέα του τι θέλω να κάνω και ίσως κάποια στιγμή να το εφαρμόζω 100%.
Είναι κι αυτό μια αρχή και είναι καλό να έχεις έστω και μια αρχή στο μυαλό σου.
Τις καλησπέρες μου...:)

Χαρυβδιςς είπε...

Το μόνο πραγματικο ερωτημα ειναι
''πώς θέλεις να ζήσεις'' και ΄΄πως δεν θέλεις να ζήσεις''...κατάτα λοιπά όλοι ζούμε..

Thn kalhspera moy

Μαύρος Γάτος είπε...

Αλκυόνη, ακριβώς αυτό λέω: με τα δεδομένα που είχε ο φίλος σου, που δεν τα διάλεξε, θέλησε να ζήσει το υπόλοιπο της ζωής που του απέμενε, ή
παραιτήθηκε;

Με τα δεδομένα που έχουμε όλοι μας, συμπεριλαμβάνομένων και των απρόοπτων, ζούμε τις ζωές μας, ή ζούμε σε βουβή παράιτηση;

Αυτή είναι η μόνη αληθινή απόφαση που μπορούμε ποτέ να πάρουμε... όπως λέει ο Gypsy, μπορούμε να ζήσουμε τη ζωή σε διάφορες ταχύτητες, και δεν είναι ανάγκη, φίλη μου Χάρυβδη, να πεθάνεις για να μη ζεις....

Φίλε μου Νίκο, σέβομαι όσους πιστεύουν και δεν θέλω να τους διαολίζω.

Ακταίον, συμφωνώ απόλυτα ως προς το πρώτο σκέλος, "αγάπα τη μοίρα σου", διαφωνώ απόλυτα ως προς το δεύτερο: δεν οδηγεί πουθενά. Απλά ζεις, ή δεν ζεις. Στο τέλος όλοι καταλήγουμε πάλι στο κενό. Αλλά η ζωή είναι ένα δώρο, και είναι κρίμα να το χαραμίζεις. Πρέπει να την ταξιδεύεις, όσο πιό πολύ γίνεται! Χωρίς επιστροφή.

Καλό ξημέρωμα, καλή εβδομάδα
Σ;)))

Alkyoni είπε...

ήταν τόσο ραγδαία η εξέλιξη κι απρόβλεπτη που δεν του δόθηκε η ευκαιρία της επιλογής..
αν είχε έστω -πιστεύω- και την ελάχιστη επαφή με την πραγματικότητα και συνειδητοποιούσε τί γίνεται,τί και πως πλησιάζει,πού και πώς οδηγείται θα προτιμούσε να φύγει μόνος του με αξιοπρέπεια...
καλή εβδομάδα

Ανώνυμος είπε...

Είδατε ποτέ ένα γάτο, έστω και όχι μαύρο, ν' αναρωτιέται αν θέλει να ζήσει; απλά ζει γιατί δεν "ξέρει" κάτι άλλο.
Είδατε ποτέ ένα μωρό, ν' αναρωτιέται; Είναι καλά όταν καλύπτει τις βασικές του ανάγκες.
Το μυαλό μας τα στήνει όλα.
Αν έχεις μυαλό με γωνίες, (και δεν είσαι πολύ άρρωστος, ή πολύ "κακοποιημένος" από τη ζωή), δεν έχει νόημα αυτό το ερώτημα:
Σήμερα μπορεί όλα να είναι έτσι που να μη θέλεις να ζεις, κι΄αύριο διαφορετικά.
Τόζησα και ξέρω (όχι ψυχολογικά ζητήματα, βαρύς τραυματισμός που μου άφησε αναπηρία).
Τότε ένοιωθα ότι δε θα μπορούσα να ζήσω, δε χώραγε το μυαλό μου αυτό που μου συνέβη.
Όμως είχε γωνίες κι΄έτσι ευτυχώς, ΔΕΝ το έθεσα το ερώτημα στον εαυτό μου:
Τότε θα έπαιρνα την απάντηση δεν θέλω να ζώ, και θάχα χάσει...
ΜΗΝ το ρωτάτε λοιπόν τον εαυτό σας αν θέλει να ζει...
Είμαστε συχνά πολύ αδύναμοι και η "εύκολη" απάντηση είναι δεν θέλω να ζώ...
Διαλέξτε τη δύσκολη ώρα, να πιαστείτε από αυτά που κάνουν ευτυχισμένο ένα μωρό ή ένα γάτο...
Ούζο στην παραλία, το χαμόγελο του παιδιού σας, την ανατολή του ήλιου, την αγαπημένη σας μουσική, μια υπέροχη σοκολατίνα...
Και πάλι δεν μιλάω γι΄αυτό που περιγράφει η Αλκυόνη

Ανώνυμος είπε...

Εξαιρετικο το post ου. Βεβαίως και δεν υπάρχει Θεός. Ο φόβος και η ανασφάλεια επινόησε τους θεους. Αν υπήρχε δεν θα επέτρεπε τόσες και τόσες αδικίες , ανοσιουργήματα, εγκλήματα, ασθένειες, πείνα και δυστυχία. Απλά ήρθαμε στη ζωή, γιατί κάποιοι άλλοι ηθελημένα ή αθέλητα το προκάλεσαν και από τη στιγμή που ερχόμαστε σε τούτον τον κόσμο υποτασσόμαστε αδιαμαρτύρητα (;) στα ΧΡΕΗ μας (Καζαντζάκης-"Ασκητική")
Είμαστε σαν τα μυρμήγκια, ναι τα βλέπουμε πώς δουλεύουν ακατάπαυστα, που κάποιο απρόσεκτο ή αδιάφορο πόδι σκορπάει σε άλλα το θάνατο, σε άλλα τη βασανιστική αναπηρία -συνεχίζουν όμως μαι όπου φτάσει- και άλλα ευτυχώς συνεχίζουν τη ...διαδρομή τους.
Ας χαρούμε λοιπόν το χαμόγελο ου παιδιού μας, του κάθε παιδιού, το ρομαντικό τοπίο, τα ζώα, τα φυτά, τα χρωματα, τα αρώματα......"ας σμίξουμε τις καρδιές μας"

An-Lu είπε...

Με τα δεδομένα, τα οποία μεταβάλοντια κάθε στιγμή.....



σκάμε και κολυμπάμε......


διότι αν σταματήσουμε το το αναλύσουμε πολύ.....


απλά θα πνιγούμε.

Μαύρος Γάτος είπε...

Δυστυχώς δεν είναι επιλογή μας γοργονίτσα (που έγινες μάγισσα;), το ερώτημα τίθεται από μόνο του, έστω και ασυνείδητα.

Πόσοι και πόσοι δεν επιλέγουν ΝΑ ΜΗΝ ΖΗΣΟΥΝ! Πόσοι και πόσοι ζωντανοί νεκροί δεν κυκλοφορούν γύρω μας...

Καλή μου Γεωργία, τα παιδιά και τα ζώα φυσικά και δεν έχουν τέτοια προβλήματα, κάποιος είχε πει "μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι"... Όλοι όμως οι υπόλοιποι, επιμένω, όλοι, ανεξάρτητα από την προσωπική μας ιστορία και τις συγκυρίες που αντιμετωπίζει ο καθένας, πρέπει συνειδητά, την κάθε μας στιγμή να επιλέγουμε ΤΗ ΖΩΗ.

Και τις χαρές που αναφέρεις, to be!

Καλημέρα ξανά σε όλους κ καλή εβδομάδα

Μαύρος Γάτος είπε...

Ξέχασα, γοργονομάγισσα, η ανάλυση δεν επιφέρει αυτοδίκαια πνιγμό! Θέλει όμως πολλή εξάσκηση και πολλή καθαρότητα πνεύματος. Οι πολλοί όντως θα πνίγονταν.

Σ;)

Ανώνυμος είπε...

Πολύ υπαρξιακό το σημερινό, αλλά θα διαφωνήσω ως προς το μόνο ερώτημα.

Για μένα το μόνο ερώτημα είναι το εξής: γιατί πρέπει να πεθάνουν κάποτε όλοι όσοι αγαπώ.

σιχτίρ για σύμπαν...

(το χειρότερο είναι ότι με την απάντηση - 42 φυσικά - δεν βγάζω άκρη!!!)

Μαύρος Γάτος είπε...

Είναι δυνατόν ποτέ κανείς να συμφιλιωθεί με τέτοια δεδομένα, Μπαμπάκη; Κι όμως είναι., κάποιοι το κατορθώνουν, και μάλιστα χωρίς να γίνονται ψυχροί και απάνθρωποι, αλλιώς δεν θα είχε φυσικά καμμιά αξία. Ζηλεύω αυτούς που μπορούν και ξεπερνούν γρήγορα το χαμό των αγαπημένων, είναι απαραίτητο για να μπορέσεις να ζήσεις τη ζωή σου χωρίς να σού την δηλητηριάζει η θλίψη. Μιλάω εγώ, που σε κάθε αποχωρισμό συντρίβομαι.

Μεγάλη κατάκτηση να συμφιλιωθείς με την μοίρα, τη δική σου και των αγαπημένων σου. Δεν την έχω ακόμα. Και τρέμω στην ιδέα της επόμενης "αναχώρησης"... Τουλάχιστον, ας αργήσει.

Μαύρος Γάτος είπε...

Ξέχασα, 42 και ξερό ψωμί!

Πάει όμως κι ο Douglas Adams. Θα το πιστέψεις,όταν έμαθα ότι πέθανε στεναχωρήθηκα περισσότερο απ'ότι όταν έχασα τον παππού μου! Το ίδιο και για τον Philip Dick, που όμως τον ανακάλυψα αφού είχε χαθεί (πέθανε το 1983).

Ανώνυμος είπε...

Για να παραφράσω ένα κλασσικό σύνθημα τοίχου "O Douglas Adams πέθανε, o Philip Dick πέθανε κι εγώ δεν αισθάνομαι και τόσο καλά τελευταία"...
;^)

Δεν ξέρω αν συμφιλιώνεσαι πραγματικά. Περισσότερο μαθαίνεις απλά να προχωράς και έτσι. Αλλά είσαι σαν τον αλκοολικό που κρατιέται μακρυά από το μπουκάλι: υπάρχει πάντα μια κρυμμένη αφορμή που μπορεί να σε ξαναρίξει εκεί: στην ανάμνηση, στην αναζήτηση, στην έλλειψη, στην απώλεια.

Φασκελωκουκούλωστα αδελφέ!

Ανώνυμος είπε...

http://www.youtube.com/watch?v=IGdXBo-ukCk&mode=related&search=
WE ARE MONKEYS:))
salud

Μαύρος Γάτος είπε...

Εξαιρετικό, Ήρωα!

Σ;0)

Ανώνυμος είπε...

gatouli m mia dieukrinisi mono....gomenos tis iris ipirxa me hroes den exo kamia sxesi:p

Αίσθησις είπε...

Πολύ ωραίο και βαθύ το κείμενο. Πόσα χρόνια μου πήρε να δεχτώ ότι η μεγαλύτερη απόδειξη ότι είμαι άνθρωπος είναι η ατέλειά μου και να δω κι αυτό το κομμάτι μου με τρυφερότητα.Κάθε στιγμή μπαίνει ένα ερώτημα στ' αλήθεια και είναι η απόδειξη πως είμαστε ζωντανοί, γιατί ακόμα επιλέγουμε. Και η ερώτηση είναι ακριβώς όπως την έθεσες.

Alkyoni είπε...

απλά σ ευχαριστώ κι εγώ
καλημέρα

Sissi Soko είπε...

Μου συμβαίνει, τώρα που μεγάλωσα, να υπάρχουν πολλές φορές δύο επιλογές. Κι εγώ λέω: και έτσι καλά και έτσι. Και το θεωρώ ευλγοία. Του Θεού;
Συμφωνώ πώς δεν υπάρχει.