1 Αυγ 2006

"ΕΞΟΡΙΣΤΕ ΠΟΙΗΤΗ, ΣΤΟΝ ΑΙΩΝΑ ΣΟΥ, ΠΕΣ ΜΟΥ, ΤΙ ΒΛΕΠΕΙΣ;"

.
Marsha Conell, Dream Vessels #102: Exposure


Γεννήθηκα την εποχή των Παιδιών των Λουλουδιών. Δυό χρόνια μετά από έναν Μάη που θα άλλαζε, λέει, τον κόσμο. Ένα χρόνο μετά την κατάκτηση της Σελήνης.

Η παιδική ηλικία και η εφηβεία μου ήταν γεμάτες όνειρα: Διαστημόπλοια που θα διέσχιζαν, γρήγορα σαν ιδέες, το Άπειρο. Άφθαρτοι βιονικοί ανθρώποι. Εξυπηρετικά Ρομπότ που θα υπάκουαν σε ανθρώπινους Νόμους ανθρωπιάς. Νίκη εναντίον της Αρρώστιας. Νίκη εναντίον της Πείνας και της Δυστυχίας. Νίκη εναντίον του Πολέμου (τουλάχιστον στο εσωτερικό του Γαλαξία...). Θρίαμβο του Πνευματικού Ανθρώπου έναντι του ανθρώπου-ζώου. Νίκη εναντίον του ίδιου του Θανάτου.

Πότε θα συνέβαιναν όλα αυτά; Μα φυσικά, το μαγικό έτος…. 2000…


Και μόνο το άκουσμα της χρονολογίας αυτής με γοήτευε. Θυμάμαι που ονειροπολούσα προσπαθώντας να φανταστώ τον εαυτό μου το 2000. Μού ήταν αδύνατον. Τόσο εξωτική μού φαινόταν η χρονολογία «Δύο Χιλιάδες». Ακόμα και η δεκαετία του ’90 φάνταζε τότε, γύρω στα ’80, τόσο απόμακρη, τόσο γοητευτική… Θυμάμαι μια σειρά επιστημονικής φαντασίας που λεγόταν Διάστημα 1999, με βάσεις στη Σελήνη, και διαστημόπλοια (τους Αετούς) που κυριαρχούσαν στο Διάστημα (η Σελήνη είχε από ατύχημα αποσπαστεί από τη Γη) …

Υπήρχαν και ανησυχίες, ναι. Ο εφιάλτης του ψυχρού πολέμου, η Δαμόκλειος σπάθη ενός πυρηνικού ολοκαυτώματος. Η προοπτική μιάς ολοκληρωτικής οικολογικής καταστροφής, όπως αυτή που προφήτευε το περίφημο βιβλίο-απάτη «Εναλλακτική λύση 3». Το σοκ του Τσερνομπίλ. Υπήρχε όμως και βαθιά αισιοδοξία, που υπερκάλυπτε όλα τα υπόλοιπα…

Νά’μαι λοιπόν αισίως στα… 2006. Έξι χρόνια μετά το θρυλικό 2000!

Κοιτάζω γύρω μου. Και βλέπω προόδους, ναι. Καμμιά όμως σχέση με αυτά που θα σας έλεγα εγώ, ή οποιοσδήποτε άλλος δεκάχρονος, το 1980, αν τον ρωτούσατε για το 2000.

Βλέπω κινητά τηλέφωνα με τα οποία μιλάς παντού από παντού. Σιγά το πράγμα. Η βιονική γυναίκα μιλούσε από το μικρούτσικο ρολόι της, ούτε καν αυτό δεν έγινε ακόμα πραγματικότητα μαζικής παραγωγής.
Βλέπω επίπεδες τηλεοράσεις. Σαχλαμάρες. Πού είναι η τρισδιάστατη τηλεόραση, οι τοίχοι-οθόνες, οι ολογραφικές προβολές;
Βλέπω αυτοκίνητα με υπολογιστή ταξιδιού και DVD. Αηδίες. Κάθε αξιοπρεπές διήγημα ΕΦ προέβλεπε για το 2000 ιπτάμενα αυτοκίνητα με κινητήρες αντιύλης ή έστω σύντηξης, αθόρυβους, ανέξοδους, απόλυτα φιλικούς για το περιβάλλον.
Βλέπω κάποιες προόδους στην Ιατρική, νέες θεραπείες, μαγνητικούς τομογράφους και τα λοιπά. Απαράδεκτο! Πού είναι η συσκευές που θα έμπαινες μέσα και σε λίγα δευτερόλεπτα όχι μόνο θα είχαν εντοπίσει το πρόβλημα, αλλά θα είχαν εφαρμόσει επιτυχώς και την κατάλληλη θεραπεία;
Βλέπω μια άνοδο του μέσου όρου ζωής κατά μερικά χρόνια. Πλήρης απογοήτευση… Η Ανθρωπότητα το 2000 υποτίθεται ότι θα είχε επιτέλους νικήσει την αρρώστια, τα γηρατειά, ακόμα και τον Θάνατο…
Βλέπω τέλος το Διαδίκτυο, το απόλυτο εργαλείο επικοινωνίας, την Κιβωτό της ανθρώπινης Γνώσης, την Εγκυκλοπαίδεια των Πάντων, που νομίζω πως είναι το μόνο σκέλος της ανθρώπινης Προόδου που ξεπέρασε τις προσδοκίες και των πιο ευφάνταστων μελλοντολόγων.

Επίσης όμως βλέπω ότι ενώ περπατήσαμε στη Σελήνη 37 χρόνια πριν, δεν έχουμε πατήσει ακόμα ούτε καν στον διπλανό μας Άρη. Βλέπω τα πρωτοπαλίκαρα του Μάη του '68 (Peace and Love, θυμάστε;) να έχουν μεταλλαχθεί σε ατσαλάκωτους κι αδάκρυτους μάνατζερ και CEO. Βλέπω τον καρκίνο να θερίζει, βήματα μπροστά έγιναν, ναι, αλλά ο καρκίνος ακόμα θερίζει, ίσως και περισσότερο από παλιά, λόγω της αύξησης του μέσου όρου ζωής, λόγω της μόλυνσης, λόγω των πυρηνικών ατυχημάτων, των χημικών προσθέτων, της τρύπας του όζοντος…. Βλέπω «απλές» ασθένειες, όπως το κοινό κρυολόγημα, την ακμή, τα αρθριτικά, να βασανίζουν ακόμα τους ανθρώπους, παλιούς εφιάλτες όπως η φυματίωση και η λέπρα να επιστρέφουν και νέους, όπως το Aids, να θερίζουν. Βλέπω τα μέντιουμ και τους αστρολόγους να απολαμβάνουν κύρους και σεβασμού, κι οι μετοχές τους να ανεβαίνουν αντί να πέφτουν, και μάλιστα, το χειρότερο, μεταξύ των νέων… Βλέπω τις θρησκείες να συνεχίζουν να αφιονίζουν τους ανθρώπους, αντί να τους εξυψώνουν... Βλέπω η πείνα στον Κόσμο να αυξάνεται αντί να μειώνεται, η ψαλίδα ανάμεσα στους πλούσιους και τους φτωχούς να μεγαλώνει αντί να μικραίνει…τον Πόλεμο να δείχνει αδιάλειπτα το φρικτό πρόσωπό του, τους ανθρώπους να δείχνουν όλο και πιο ξεδιάντροπα το χειρότερο εαυτό τους… Βλέπω το Δίκαιο του Ανθρώπου να χάνει συνέχεια έδαφος, και το "Δίκιο" του ισχυροτέρου να θριαμβεύει....

‘Ολα αυτά βλέπω, και δεν τολμώ να ξαναντικρύσω έτη-Ορόσημα στο όποιο Μέλλον μου, ή στο Μέλλον της Ανθρωπότητας.

«Το δυό χιλιάδες, θα’ναι μπαμπάδες, οι σημερινοί πιτσιρικάδες», τραγουδούσε η Αρλέτα λίγο μετά το ’80. Πολλοί από τους συν-πιτσιρικάδες μου έγιναν. Εγώ πάντως όχι, τουλάχιστον όχι ακόμα. Αν πω «ευτυχώς», θα είμαι ένας Αλεπός που όσα δεν φτάνει, τα κάνει κρεμαστάρια;.



ENDURING TERRORS ( source )

• Number of people who died of hunger on 11th September 2001*: 24,000
• Number of children killed by diarrhoea on 11th September 2001*: 6,020
• Number of children killed by measles on 11th September 2001*: 2,700
• Number of malnourished children in developing countries: 149 million
• Number of people without access to safe drinking water: 1,100 million
• Number of people without access to adequate sanitation: 2,400 million
• Number of people living on less than a dollar a day: 1,200 million
• Number of African children under 15 living with HIV: 1.1million
• Number of children without access to basic education: 100 million
• Number of illiterate adults: 875 million
• Number of women who die each year in pregnancy and childbirth: 515,000
• Annual average number of people killed by drought and famine 1972-96: 73,606
• Annual average number of children killed in conflict 1990-2000: 200,000
• Annual average number of children made homeless by conflict 1990-2000: 1.2 million

*Assuming annual deaths were evenly spread

Statistics Reproduced from New Internationalist Magazine,
Nov 2001 edition, pp18-19.



11 σχόλια:

Debby είπε...

Να 'σαι καλά που έγραψες με τόση ακρίβεια την πιο απλή απορία που εκφράζω κάθε φορά που η κουβέντα φθάνει στην πρόοδο της επιστήμης.
Τι να την κάνω την πρόοδο που μπορεί να με πάει στο φεγγάρι αλλά δεν μπορεί να φτιάξει ένα φάρμακο και να γιατρέψει ένα άνθρωπο από μια αρρώστια.

Кроткая είπε...

Αχ, βρε Γάτε μου...
Θυμάμαι τη Μαφάλντα που έλεγε πως "παλιά οι άνθρωποι σκοτώνονταν με ρόπαλα, και σήμερα με πολυβόλα. Η τεχνολογία έχιε πάει τόσο μπροστά, αλλά οι προθέσεις έμειναν τόσο πίσω".

Γάτε μου, οι άνθρωποι δεν άλλαξαν, γι'αυτό και επί της ουσίας η πρόοδος είναι επιφανειακή.

Το ξέρεις θαρρώ πως υπάρχουν φάρμακα που έχουν μεν εφευρεθεί, αλλά δεν βγαίνουν στην αγορά γιατί "δεν συμφέρει ακόμα οικονομικά". Το ξέρεις θαρρώ, πως όσο οι προθέσεις και οι στόχοι είναι το ατομικό κέρδος, η ανθρωπότητα θα εξακολουθήσει να υποφέρει. Όσο ο πλούτος είναι συγκεντρωμένος στα χέρια των λίγων, οι πολλοί θα εξακολουθούν να πεθαίνουν από πείνα κια αρρώστιες.
Δεν ελπίζω πια.

Rodia είπε...

Οσο οι άνθρωποι θα σκοτώνονται για το χρήμα, όλα θα μένουν στάσιμα. Μόνη ελπίδα είναι να αλλάξει αυτή η παράμετρος.
Κουράγιο Γατούλη:-)

Καπετάνισσα είπε...

Η Ιστορία μας διδάσκει πως δεν διδασκόμαστε από αυτήν.

Κι η ροή του χρόνου χλευάζει τη ματαιοδοξία μας.

Η ουσία του ανθρώπου, η ίδια ναι.
Άγριο θεριό.
Με έναρθρο λόγο.
Κι όπλα έξυπνα.

Για να κρύβεται μια χαρά πίσω τους η ταυτότητα του ανθρώπου.

Περαστικός είπε...

Γεννηθείς του 1967, σε νοιώθω απόλυτα, είχα μάλιστα ένα αντίτυπο της "Εναλλακτικής λύσης 3" στη βιβλιοθήκη (τα διάβαζα αυτά σαν τρελός στα τελευταία παιδικά και πρώτα εφηβικά μου χρόνια) :-). Δεν είναι υπέροχος ο κόσμος του Star Trek;
Πάντως, όσες πρόοδοι και αν γίνουν, όσο και αν αυξηθεί το προσδόκιμο ζωής, για εμένα η αθανασία μοιάζει περισσότερο με εφιάλτης. Μια μεγάλη, ειρηνική ζωή, γεμάτη με μάθηση, δημιουργία, ομορφιά και καλούς φίλους, με ένα θάνατο στο τέλος της, χωρίς αρρώστια, επειδή έτσι θα έχει αποφασίσει η χορτασμένη καρδιά μου, ενδεχομένως ενώ θα απολαμβάνω ένα κομμάτι κλασσικής μουσικής ή θα τρέχω για τελευταία φορά ανάμεσα στα δέντρα, είναι το δικό μου ιδανικό.

Ανώνυμος είπε...

Της γενιάς σου είμαι κι εγώ.
Μόνο που εγώ έφερα ένα πλάσμα στον κόσμο, άρα δεν υπάρχουν περιθώρια...

Αυτός ο κόσμος πρέπει να...!

Lion είπε...

Λιγο "παλιοτερος" απο σενα Μαυρε Γατε. Πιστευω οτι δεν υπαρχει προοδος - μονο μεταλλαξη.
Προοδος σημαινει οτι α) υπαρχει καποιο τελος, καποιος στοχος β) τον γνωριζουμε γ) προοδευουμε προς αυτον.
Κανενα απο τα 3 πραγματα δεν συμβαινει σημερα. Μια ακανονιστη, χαωδης μεταλλαξη - αυτην βλεπω.

Διαφωνω με την αγαπητη Ροδια. Οι ανθρωποι δεν σκοτωνονται για το χρημα. Ο πολεμος και ο φονος ειναι κατα πολυ αρχαιοτερα του χρηματος.

ΠΡΕΖΑ TV είπε...

Εν ετη 2006...η δημιουργηκη μιζερια του λαου και η αγχωμενη μαλ**** που δερνει το πληθος εξακολουθει να υπαρχει και να ανθιζει...

Εργαστήρι Δημιουργικής Έκφρασης και Γραφής είπε...

Ποιος είπε ότι η τεχνολογική πρόοδος γίνεται με κριτήριο την καλυτέρευση των συνθηκών ζωής του ανθρώπου;
Απλώς τυχαίνει να είναι μια παράμετρος των άλλων συμφερόντων...
Είναι οι "παράπλευρες ωφέλειες"
(κατά το "παράπλευρες απώλειες")

Και ποιος είπε ότι η σημερινή διαμόρφωση του πολιτισμού μας έχει στόχο την εσωτερική ελευθερία του ανθρώπου;
(άσχετα τι διατυμπανίζεται εξωτερικά)

Μαύρος Γάτος είπε...

Καλησπέρα σε όλους!

Εγώ πάντως πιστεύω στην Πρόοδο. Σε όλα τα πεδία, Κυκλάκι. Αλλά γιατί να είναι τόσο, μα τόσο αργή...

δεν προλαβαίνω....

oistros είπε...

Είναι η αίσθηση μιάς χαμένης αθωότητας που δυσκολεύομαι να περιγράψω. Μου την θύμισες. Έτσι ακριβώς πιστεύαμε πως η γενιά μας θα αλλάξει τον κόσμο. Και τον άλλαξε πράγματι. Αλλά όχι όπως το χαμε φανταστεί. Το κείμενο σου μάστορα των αναμνήσεων μου τα ξεσήκωσε όλα και τώρα με κατακλύζουν οι εικόνες τους. ¨οχι τόσο την αστοχία μας στο τελικό αποτέλεσμα αλλά την αφέλεια μας στο ύψος των προσδοκιών. Να 'σαι καλά.