"ΤίποΤα, εΚτόΣ απΌ μιά ΠαγΕρή ΜοναΞιά, που ΓεμίζΕι το Νου με κΕνό, καΙ τηΝ καΡδιά με θΛίΨη"

Το Δεκέμβρη του 1897 ο Éric Alfred Leslie Satie (Honfleur, Νορμανδία 1866 - Παρίσι 1925), άγνωστος ακόμα στους πολλούς, τόσο ως Éric όσο και ως Erik Satie, επισκέφθηκε για πρώτη φορά το καλλιτεχνικό Cabaret της Μονμάρτρης "ο Μαύρος Γάτος" (αμ πως). Στην έντονη επιμονή του ιδιοκτήτη Rodolphe Salis, που ήταν γνωστό και ανελέητο πειραχτήρι, να μάθει το επάγγελμά του, αυτός απάντησε "γυμνοπαιδιστής", μάλλον για να τον μπερδέψει. Μερικούς μήνες αργότερα δημοσίευσε τις περίφημες Gymnopédies του.

Παιδί και παρα-παίδι μουσικών, που όμως είχε απορριφθεί από το Ωδείο του Παρισιού, παιδί ακόμα, ως ατάλαντος και τεμπέλης, αμιλλώμενος κρυφά με τον Claude Debussy, δάσκαλος του Maurice Ravel και πηγή έμπνευσης πολλών σύγχρονών του και μεταγενέστερων μουσικών, μεταξύ των οποίων και ο Μάνος Χατζιδάκις,  εχθρός των φανφάρων και των μουσικών φλυαριών τύπου Wagner, γεμάτος αυτοσαρκασμό για τον εαυτό του και λεπτό χιούμορ για τους άλλους, ο Eric Satie υπήρξε πάντα ένας διακριτικός και πνευματώδης άνθρωπος, μινιμαλιστής τόσο στη μουσική του όσο και στη ζωή του. 

Η Suzanne Valadon και ο γιός της Maurice Utrillo

Η μόνη γυναίκα που τον αγάπησε ποτέ, και στην οποία είχε προτείνει να παντρευτούν από την πρώτη βραδιά, η Suzanne Valadon, μοντέλο και καλλιτέχνις, τον παράτησε μετά από έξι μήνες σχέσης, αφήνοντάς τον στην κατάσταση που διαβάσατε στον τίτλο. Σε λίγο εκείνος έφυγε από την Μονμάρτρη, και στο φτηνό του δωμάτιο στο Arcaux, πέντε χιλιόμετρα από το Παρίσι, δε μπήκε ποτέ κανείς για τα επόμενα εικοσιοχτώ χρόνια, ώσπου πέθανε από χρόνια σούρωση ήπατος, οφειλόμενη σε δεκαετή αδιάλειπτη οινοποσία. 


Οι φίλοι του που μπήκαν στο νεκρικό του δωμάτιο βρήκαν χαμένες και άγνωστες συνθέσεις του παντού, πίσω από το πιάνο, στις τσέπες του βελούδινου γιλέκου του, και σε άλλα, απίθανα μέρη.


Κληρονομιά ενός υπέροχου ανθρώπου σε όλους εμάς...

Pierre-Auguste Renoir: H Πλεξούδα (Suzanne Valadon- Utrillo)