ωΔή στη θάΛασσα

Εδώ στο νησί

η θάλασσα

και τί θάλασσα

όλη την ώρα 

λέει «ναι», λέει «όχι»,

λέει «όχι, όχι, όχι»

λέει «ναι», σε μπλε

σ’ αφρό, σε καλπασμό,

λέει «όχι, όχι».

Δε μπορεί να μείνει ήσυχη,

«με λένε θάλασσα», λέει και ξαναλέει,

χαστουκίζοντας ένα βράχο,

μα δεν τον πείθει, και τότε,

μ’ εφτά πράσινες γλώσσες,

κι εφτά πράσινες τίγρεις,

κι εφτά πράσινες θάλασσες,

τον τριγυρίζει, τον φιλά

τον καθυγραίνει

και, χτυπώντας τα στήθια της, λέει και ξαναλέει

τ’ όνομά της.

Ω θάλασσα, έτσι σε λένε.

Ω, σύντροφε ωκεανέ, 

μη χάνεις χρόνο και νερό,

και μην παραχτυπιέσαι,

αλλά, βοήθησέ μας.

Είμαστε μικρούτσικοι

ψαράδες,

άνθρωποι της ακτής,

κρυώνουμε, πεινάμε,

και σ’ έχουμε εχθρό.

Μη μας χτυπάς τόσο σκληρά,

και μην ουρλιάζεις έτσι,

άνοιξε τα πράσινά σου τα σεντούκια

και δώσε μας

σ’ όλους εμάς,

τ’ ασημένιο σου δώρο:

το ψάρι ημών το επιούσιο.



Pablo Neruda
μετάφραση Μίλτος Σαρηγιαννίδης (c)