ΦΡΟΝΙΜίτΗΣ Ο έΓΚΛΕΙΣΤΟΣ ΜΙλά

Απ’ όλους τους πόνους, μού λες, ο πιο μεγάλος είναι εκείνος της καρδιάς. Τί να πω, μάλλον δεν σ’ έχει περιλάβει ποτέ ο Φρονιμίτης. Πώς αλλιώς να εξηγήσω τόση αστοχία. Πάνω από τρεις παλάμες. Παλάμη, λαιμός. Παλάμη, κλείδα. Παλάμη, βυζί. Και βάλε, ενίοτε. Ανάλογα με το βυζί.

Ο Φρονιμίτης είναι (άλλη μια) απόδειξη πως δεν υπάρχει Θεός. Ή πως υπάρχει, αλλά κάπου κάπου βαράει και κάνα τσίπουρο, και γίνεται ντίρλα. Γιατί μόνο έτσι μπορεί να σχεδίασε τον Φρονιμίτη, και δη τον έγκλειστο. Ντίρλα.

Όσο για το τσίπουρο, μην το δοκιμάσεις στον Έγκλειστο, κι άσε τη γιαγιά σου να λέει, από κει από τα θυμαράκια όπου βρίσκεται- μπορεί -ίσως, λέω- να μαλακώνει λίγο τον πόνο προσωρινά, αλλά μετά σε ξαναπιάνει ακόμα χειρότερος. Προτίμησε το Plax. Πριν πλαντάξ’ς. Και τα Mesulids. Πριν γίν'ς βίδ'ς.

Εκτός αν μέσω τσίπουρου καταφέρεις κι εσύ, ώ Θαύμα, να γίνεις ντίρλα. Ντίρλα Θεϊκή, τσιπουρική, που ούτε η Νιρβάνα του Βούδα δεν τη φτάνει- τότε ούτε Φρονιμίτες θα σκέφτεσαι, ούτε Θεούς, ούτε μένα, που γράφω αυτές τις πονεμένες μαλακίες.

Περαστικά μας…