ΚλίΚ

ΚλίΚ

Εκεί που περπατούσα, ο εαυτός μου έκανε κλικ. Κι επειδή ο εαυτός μου, απ' όσο γνωρίζω, είμαι εγώ, έβγαλα το συμπέρασμα πως εγώ ήμουν αυτός που έκανα κλικ. Έκανα κλικ, πώς να το πω, και πώς να το αρνηθώ, κι όχι μόνο ένα, ξερό, κοφτό, μεταλλικό, φριχτό μα ξεκάθαρο «κλικ»- έκανα σε κάθε βήμα κι από έναν τέτοιο αποτρόπαιο ήχο, που μερικές φορές μάλιστα, θα τολμήσω να το πω, ακούγονταν - αν είναι ποτέ δυνατόν! - κάπως σαν «κλακ»!!!

Τρόμαξα αφάνταστα. Το «κλικ» και το «κλακ» δεν ανήκουν στους ήχους που αρμόζει να παράγουν οι άνθρωποι. Ρωτήστε όποιον άνθρωπο θέλετε. Διαβάστε όποιο επιστημονικό σύγγραμμα και όποιο μίκυ μάους θέλετε. Οι άνθρωποι κάνουν «α!» και «εεεε;» και «ωωωω» και «σσσσστ» και «μμμμμ...», κάνουν «αχ» και «ωχ» και «κλαψ» και «λύγμ» και «μούμπλε» και «προυτς» και «γουρ γουρ» και «αψού», κάνουν έως και «χικ», κάνουν πολλά και διάφορα, αλλά όχι «κλικ». 

Κλικ κάνουν οι φωτογραφικές μηχανές. Κλικ κάνουν τα ποντίκια τω  υπολογιστών. Κλικ κάνουν τα ρομπότ. Ρωτήστε όποιο ρομπότ θέλετε.

Θα πάω να βγάλω μιαν ακτινογραφία. Με το ζόρι. Και θα κάτσω εκεί, από πάνω τους, μέχρι να εμφανιστεί το φιλμ, μην τυχόν και αλλάξουν την ακτινογραφία μου με καμμιάν άλλη, για να με κοροϊδέψουν. Κι ας λέει ό,τι θέλει ο γιατρός, όλοι μέσα στο κόλπο θα είναι, αν είναι. 


Μόνον έτσι θα σιγουρευτώ πως δεν είμαι ρομπότ. Πόσα και πόσα ρομπότ δεν νομίζουν άραγε πως είναι άνθρωποι! Λες να είμαι κι εγώ ένα από αυτά; Φρικτό ενδεχόμενο, μά στο κάτω κάτω, αν αυτή είναι η τρομερή αλήθεια, θα πρέπει να την ξέρω. Και να συμβιβαστώ μαζί της, μιαν ώρα αρχύτερα. Όλα τα συνηθίζουν οι άνθρωποι, ακόμα και την ιδέα πως δεν είναι άνθρωποι, αλλά ρομπότ. Ή μήπως θά ΄πρεπε να πω, «όλα τα συνηθίζουν τα ρομπότ, ακόμα και την ιδέα πως είναι ρομπότ;» Μα δεν είναι αυτονόητο; Ή μήπως είναι απλά ανόητο; Ε ρε μπλέξιμο…

Το αληθινό πρόβλημα όμως, τώρα που το σκέφτομαι πιό νηφάλια, θα προκύψει αν τελικά αποδειχτεί πως ΔΕΝ είμαι ρομπότ αλλά άνθρωπος, όπως άλλωστε πίστευα με τόση αφέλεια ως τώρα, τόσα και τόσα ανέμελα χρόνια. Άνθρωπος, τί ανακούφιση- ένας άνθρωπος όμως που κάνει, για φαντάσου,  «κλικ»! Πώς να συνεχίσω να περιφέρομαι ανάμεσα στους άλλους κάνοντας «κλικ» από δώ και «κλακ» από εκεί; Πώς άραγε θα με κοιτάζουν, με τρόμο, με συμπόνια, με απέχθεια; Και μόνο που σκέφτομαι τα τρομαγμένα και δύσπιστα βλέμματά τους, τα χάνω. Και τί θα σκέφτονται άραγε για μένα; Σίγουρα δεν θα σκέφτονται πως είμαι φωτογραφική μηχανή ή ποντίκι υπολογιστή, αφού ακόμα και για τους πιό καχύποπτους θα είναι οφθαλμοφανές πως δεν είμαι κάτι τέτοιο, θα πρέπει όμως συνέχεια να τους αποδεικνύω το αυτονόητο, πως είμαι άνθρωπος, κι όχι ρομπότ; 


Ο άνθρωπος δεν αρκεί να είναι άνθρωπος. Πρέπει και να το δείχνει. Πρέπει οπωσδήποτε να μην κάνει «κλικ». Από την άλλη όμως, τόσα και τόσα χρόνια που δεν έκανα «κλικ», και ήμουν σίγουρος, μέσα στην αφέλεια της άγνοιάς μου, πως είμαι άνθρωπος, πού τα βάζεις; Και πόσοι άλλοι άραγε να κυκλοφορούν ολόγυρα νομίζοντας πως είναι άνθρωποι, απλά και μόνο γιατί δεν έχουν αρχίσει ακόμα να κάνουν «κλικ»;

Τώρα που το σκέφτομαι, σαν πολλά «κλικ» και «κλακ» ν' ακούω τριγύρω τελευταία. Ως τώρα δεν έδινα σημασία, έλεγα πως θα είναι η ιδέα μου, ή πως το «κλικ» δεν μπορεί, θ' ακούστηκε από κάπου παραπέρα- από δω κι εμπρός όμως θα προσέχω.

Δεν θα μού ξεφύγει ούτε ένα «κλικ».

μ