ΜΕτά Το μΕΤά

…ύστερα δεν περίμενε πια κανείς τίποτα, ούτε εκείνοι που είχαν χρωματίσει τις γιορτές με χαρά, ούτε εκείνοι που δεν είχαν πια χρώματα, ούτε εκείνοι που δεν είχαν πια γιορτές να χρωματίσουν. Κι όταν όλα τα φώτα είχαν πιά σβήσει, κι όλες οι μουσικές είχαν πιά σιωπήσει, κι όλοι οι άνθρωποι είχαν πιά σκορπίσει, οι μέρες απέμειναν γυμνές και ταγκές- τα βράδια φυσούσε παγωμένος Βαρδάρης και τα πουλιά ξεπάγιαζαν στα δέντρα, κι όλοι κλείνονταν από νωρίς στα σπίτια τους, κι εκείνοι που είχαν πολεμήσει το κακό φτύνοντας αίμα, κι εκείνοι που είχαν πολεμήσει το κακό σκύβοντας το κεφάλι, κι εκείνοι που είχαν πολεμήσει το κακό χειροκροτώντας το, κι εκείνοι που το είχαν πολεμήσει φορώντας το. Στους έρημους δρόμους περιφέρονταν μόνο πεσμένα φύλλα παλιών φθινοπώρων, και σαδιστές, περιπαίκτες άνεμοι- κάπου κάπου όμως, μέσα στην απουσία, άκουγες μια Σειρήνα να ουρλιάζει. Όλοι φρούμαζαν, κάποιοι δένονταν ξανά  στα κατάρτια, άλλοι βούλωναν και πάλι τ’αυτιά, άλλοι απλά κοιτάζονταν με νόημα στα μάτια, κι άλλοι θρηνούσαν κι έλεγαν "τι ωφελεί, τί ωφελεί, τί ωφελεί- έτσι κι αλλιώς, όσοι Σύντροφοι γλυτώσουν από τον Κύκλωπα, θ’αφανιστούν στην Τρικυμία".

Δώσ' μου το χέρι σου μόνο

να μην κρυώνω

μ 

3/1/2011