Μια Καιρά κι έναν Φορό, ήΤαν Το ΑΠόΛυΤο και το ΣΧετιΚό

Μια φορά κι έναν καιρό, όταν τα μοσχάρια ήταν παχιά, και τα λάχανα βαριά, τότε, που όποιος είχε το όνομα είχε και τη χάρη, και την τιμή και το καμάρι, και τη φούντα με το μαργαριτάρι, και τα ετερώνυμα έλκονταν... 


...κάπου εκεί, σε μια χώρα στρουμπουλή... 


...ζούσε το Μικρό μαζί με το Μεγάλο, κι είχανε και τέσσερα μέτρια παιδιά:  το Μιλό, το Μεγακρό, το Μεκρό, και το Μιγάλο. 


Γείτονες τους ήταν το Σχετικό και το Απόλυτο, ένα όμορφο ζευγάρι, με τα παιδάκια τους, το Σχετιτό, το Αποκό, και το Απόλυκο. Εκεί κοντά ζούσαν κι οι κουμπάροι τους, το Βραχυπρόθεσμο και το Μακροπρόθεσμο, κι οι καλοί τους φίλοι, το Αυτόφωτο και το Ετερόφωτο. Και ζούσαν όλοι αυτοί καλά, κι εμείς όχι ακόμα.

Ήρθανε όμως κάποτε δύσκολοι καιροί, και μαύροι χρόνοι, μα του πεύκου το βελόνι, κι όλα άλλαξαν- έπαψαν τα γέλια και ξεράθηκαν τ’αμπέλια. Η δυστυχία ξαπλώθηκε φαρδιά πάνω στην ευτυχία, κι  ήρθαν τα κάτω πλατιά, στη μικρή μας γειτονιά…

Όλα άρχισαν όταν τσακώθηκε το Μικρό με το Μεγάλο, και πήγε και τα ‘φτιαξε με το Σχετικό, οπότε παίρνει και το Μεγάλο τα μάτια του και πάει και συζεί με το Κουμπαράκι του το Μακροπρόθεσμο, που χωρίζει εξ αιτίας του το Βραχυπρόθεσμο και παρατάει και τα δυό παιδάκια τους, το Μαχυπρόθεσμο και το Βρακροπρόθεσμο. Απελπισμένο το Βραχυπρόθεσμο πάει και αποπλανεί το γείτονα το Ετερόφωτο, βάζοντάς το να πάρει διαζύγιο από το Αυτόφωτο. Και το Αυτόφωτο όμως δεν έχασε καιρό, τί κι αν κλαίγαν τα παιδάκια του, το Αυτερόφωτο και το Ευτόφωτο, μαζί με όλα τ’ άλλα διαλυμένα παιδάκια, τρέχει και τα κάνει πλακάκια με το Απόλυτο, και παίρνει έτσι κι αυτό την διεκδίκησή του. 


Όλοι ήταν λοιπόν εκ των ετερωνύμων τους χωρισμένοι κι εξ απόψεως πεισματωμένοι κι εξ όψεως   κατευχαριστημένοι, εκτός φυσικά από τα έρμα τα παιδάκια, που δεν είχαν πια τους γονείς τους αντίθετους κι αγαπημένους, αλλ' αγάθετους και αντιμένους… «Θέλω τη Μπαμά μου»… «γιατί Μπαμπά»… «μη φεύγεις Μαμπά»… «μείνε μαζί μας, Μαμά»… άκουγες παντού, κι έβλεπες τριγύρω λυπημένα και κλαμμένα τα παιδικά μουτράκια. Χωρίς κανείς από τους γονείς τους να τους δίνει σημασία… 

Όλα τα λειαίνει όμως ο Καιρός, και η Ζωή βιάζεται, και στροβιλίζεται, και Είναι, και δε μας περιμένει ούτε να θρηνήσουμε εκείνο που Ήταν, ούτε να ελπίσουμε το άλλο που Θα Είναι. Κι έτσι, από τη νέα τάξη θαυμάτων γεννήθηκαν νέα άτακτα θαυματάκια: γέννησε το Σχετικό το Σχετικρό και το Μιτικό, παιδιά του Μικρού, ενώ και το Μεγάλο και το Μακροπρόθεσμο δεν έμειναν πίσω κι έκαναν το Μεγαπρόθεσμο και το Μακρογάλο. Το Βραχυπρόθεσμο με το Ετερόφωτο απέκτησαν το Βραχύφωτο και το Ετεροπρόθεσμο, ενώ το Αυτόφωτο και το Απόλυτο έφεραν στον κόσμο το Αυτόλυτο και το Απόφωτο. Και ούτω καθεξής, και το γάλα της λοξής.

Μερικά από τα παιδιά των ετερόκλητων αυτών γάμων βγήκαν ομολογουμένως ετερατάκια, ενώ άλλα, παραλόξως, σκέτα καγγελάκια, μα και σε μερικές περιπτώσεις τεραλάκια, ακόμα - για φαντάσου! -κι αγγετάκια. Σκέτο μπάχαλο δηλαδή. Αλλά, σε αναλυτική τελείωση, μήπως και πριν, μπάχαλο δεν ήταν;

Κι ούτε συ ήσουν εκεί, ούτε γω που σού μιλώ. Μα έτσι έγιναν τα πράγματα και φτάσαμε ως εδώ. Κάποιοι απαισιστές  πεσιμιόδοξοι λένε πως έκοψε η κόλλα και πάει, τέλειωσαν όλα. Η νέα γενιά όμως δεν κάθεται με σταυρωμένα τα ταίρια! Όλοι οι συνδυασμοί είναι πια πιθανοί και όλες οι πιθανότητες συνδυαστικές! Να φανταστείς, το Μιγάλο, το παιδί του Μεγάλου και του Μικρού, ερωτεύτηκε λέει το Απόλυκο, του Απόλυτου και του Σχετικού, και περιμένουν και παιδί- μάλλον θα το πουν Απόλο. Ή Μίλυκο. Το αλύποτο χάμπαλο σού λέω!!!

Και μια και τό 'κουρε η φεβέντα, ακούω πως και το γέρο-Απόλυτο ξαναείναι έγκυο τελευταία… μη με ρωτάτε από ποιό!  Ή τί -ακόμα- θα βγει από αυτό!