O ΜέΓαΣ ΘεόΣ έΡΩΤαΣ ΙΙ: ΑΓάΠΗ ΚΑι έΡΩΤΑΣ

Ο Μέγας Θεός Έρωτας, Μέρος ΙΙ
Αγάπη Και Έρωτας
(συνέχεια από το Πρώτο Μέρος)

- Πες μου, τι ξέρεις για τον Έρωτα;

- Κοιμήσου αγοράκι, έπαιζες όλη μέρα

- Σε παρακαλώ, πες μου, τι ξέρεις για τον Έρωτα;

- Είν' ένα παραμύθι, το πι' όμορφο απ΄όλα…

- Πες το μου, κάθε νύχτα ξαγρυπνώ για να τ'ακούσω.

- Κοιμήσου, αγοράκι, είσαι πολύ μικρό για τόσο φως.

- Όλη μου τη ζωή τ'ονειρεύομαι… ας καώ!

- Και τι ξέρεις εσύ για την ζωή!

- Είναι ένα παραμύθι, το πιο αληθινό απ'όλα.

Ίσως να σάς φάνηκε παράξενο που δέχτηκα πρόθυμα να παραμυθιαστώ με τον Έρωτα, ενώ λίγο πριν [Σ. στο κεφάλαιο "Θεός", που προηγείται του "Έρωτα"] είχα αρνηθεί κατηγορηματικά να πράξω το ίδιο στο θέμα της ύπαρξης του θεού. Δεν είναι όμως θέμα επιλογής, αλλά βιωμάτων. Είχα πει, αν θυμάστε, "μακάρι να μπορούσα να παραμυθιαστώ με τον Χριστό" και "μακάριοι όσοι μπορούν και πιστεύουν βαθιά". Όμως εγώ, αν και ανατράφηκα σε χριστιανικό περιβάλλον, δεν μπορώ να πιστέψω σε Θεό, αφού ποτέ δεν ένιωσα την παρουσία Του, πουθενά δεν είδα αποδείξεις της ύπαρξής Του. Αντίθετα, διαπίστωσα πολλές και σοβαρές αποδείξεις της ανυπαρξίας Του. Έβαλα τον τύπον επί των ήλων και έπιασα το απόλυτο κενό. Ενώ τον Μέγα Θεό Έρωτα, τον είδα με τα μάτια μου, είδα τον ουρανό σφοντύλι, τον έζησα με όλο μου το κορμί, σαν ένα τσουνάμι που παρασέρνει κι αλλάζει τα πάντα. Δεν τον έψαξα εγώ,  αυτός με έψαξε, με σημάδεψε, με τόξευσε, και μού άλλαξε τα φώτα- προς το καλύτερο όμως. 

Ό,τι και να λες λοιπόν, φίλε Αρθούρε [Σοπενχάουερ, βλέπε προηγούμενο κεφάλαιο], πλαναίσθηση ξε-πλαναίσθηση ηδονής, εγώ πιστεύω στον Έρωτα, αυτό το Mysterium Maximum et Tremendum, γιατί τον έχω ζήσει ως το μεδούλι!

Αγάπη και Έρωτας. Υπάρχουν. Αγάπη όπως Χριστός. Έρωτας όπως Πάθος. Δίνουν νόημα στη ζωή. Χωρίς αυτά, το χάος.

Τι είναι όμως η αγάπη; «Είναι ένα δέντρο, που τό’χουν κόψει, κι όμως πετάει, κι όμως πετάει, κι άλλα κλαδιά»; Είναι μυστήριο, είναι βασανιστήριο, είναι ιερουργία, είναι μαγεία, είναι;

Τα πράγματα είναι απλά. Τόσο υπερβολικά απλά, που μοιάζουν υπερβολικά περίπλοκα:

Αγάπη είναι να επικοινωνείς, να κατανοείς, να συμπονείς, να συγχωρείς.

Αυτοί είναι οι τέσσερις ακρογωνιαίοι λίθοι του οικοδομήματος της Αγάπης. Ένας και μόνο από αυτούς αν λείψει, το οικοδόμημα γκρεμίζεται, και η αγάπη πάει περίπατο:

Αγάπη χωρίς επικοινωνία, δε γίνεται. 

Αγάπη χωρίς κατανόηση, δεν υπάρχει. 

Αγάπη χωρίς «συμπάθεια»- συμπόνια, ψυχικό συντονισμό, να συμπάσχεις με τον Άλλο, να χαίρεσαι με την χαρά του, να πονάς με τον πόνο του, ν' ανησυχείς για τις αγωνίες του, να θλίβεσαι για τις πίκρες του, να ελπίζεις με τις ελπίδες του, αγάπη χωρίς να «πονάς» τον Άλλο, δεν υφίσταται. 

Αγάπη χωρίς συγχώρεση, δε νοείται.

Στον ΄Ερωτα τα πράγματα είναι λίγο πιο σύνθετα: εδώ κυριαρχεί το πέμπτο στοιχείο, εκείνη η περίφημη «χημεία», που υπάρχει, ναι, αντικειμενικά, δεν είναι απλά μια δικαιολογία για χυλόπιτα («δεν υπάρχει χημεία μεταξύ μας»). 

Υπάρχουν βέβαια κάποιες μορφές Έρωτα που δικαιούνται νομίμως να στερούνται πλήρως τα τέσσερα πρώτα στοιχεία. Ένας κεραυνοβόλος Έρωτας, για παράδειγμα, δεν μπορεί παρά να βασίζεται σχεδόν αποκλειστικά στη Χημεία…

…«Εκεί κύλησαν οι ώρες, ώρες που ανάσαιναν με μια πνοή, που οι καρδιές τους χτυπούσαν με μια καρδιά, ώρες που ο Κ. κατατρυχόταν από το αίσθημα ότι χάνεται, ή ότι περιπλανιέται σε μια παράξενη χώρα, πιο πέρα από εκεί που περιπλανήθηκε ποτέ του άνθρωπος, μια χώρα τόσο παράξενη, που ο αέρας της δεν είχε τίποτα κοινό με τον γνωστό του αέρα, όπου μπορούσες να πεθάνεις από την αίσθηση του παράξενου, και που ωστόσο η μαγεία της ήταν τέτοια, ώστε δεν μπορούσες παρά να προχωρείς και να χάνεσαι όλο και περισσότερο»…

Μόνο που συνήθως αυτή η "Χημική μαγεία" δεν κρατάει πολύ… πολύ γρήγορα αρχίζει να ξεφτίζει…

…«κυλίστηκαν πάνω στο στρώμα. Απόμειναν πλαγιασμένοι εκεί, αλλά δεν ξαναβρήκαν τη λησμονιά της πρώτης νύχτας. Γύρευε εκείνη κι εκείνος γύρευε, αγρίεψαν, παραμορφώθηκαν τα πρόσωπά τους, έχωναν τα κεφάλια τους ο ένας στον κόρφο του άλλου, γύρευαν, και τα σφιχταγκαλιάσματά τους, και οι σπασμοί των κορμιών τους, δεν μπορούσαν να τους κάνουν να λησμονήσουν, παρά μονάχα τους θύμιζαν εκείνο που γύρευαν. Σαν τα σκυλιά που απεγνωσμένα σκάβουν το χώμα, έσκαβαν ο ένας το κορμί του άλλου, και συχνά, ανέλπιδα ξεγελασμένοι, σε μια τελική προσπάθεια να φτάσουν στην ευτυχία, οσφραίνονταν κι έγλυφαν ο ένας το πρόσωπο του αλλουνού. Ο κάματος τους καταπράυνε τέλος, και τους έκανε να νιώσουν αμοιβαία ευγνωμοσύνη».

Φράντς Κάφκα, Ο Πύργος, (Der Schloss, 1926)

μετάφραση Αλέξανδρου Κοτζιά (με μικρές τροποποιήσεις)

Εκδόσεις Γαλαξία, Αθήνα 1964

Ο Έρωτας λοιπόν χωράει ακόμα και σε μια ευκαιριακή, επιπόλαιη «σχέση»  (τι αντιπαθητική λέξη-. ΕΧΕΙΣΧΕΣΗ, ΕΧΕΙΣΧΕΣΗ). Για να διαρκέσει όμως και ν' ανθίσει μία Σχέση, αν δεν πρόκειται για έναν Έρωτα δίχως αύριο, τύπου Ασφαλώς και δεν πρέπει να μας δούνε παρέα (τραγούδι του Άκη Πάνου με τη Βίκυ Μοσχολιού), αν πρόκειται το ζευγάρι να δεθεί και να καταλήξει σ' έναν Γάμο ή σε κάποιας άλλης μορφής μονιμότητα, πρέπει να υπάρχει από την αρχή ουσιαστική επικοινωνία, πέρα από την σωματική. Επικοινωνία που θα φέρει και την κατανόηση του άλλου, κατανόηση που περιλαμβάνει και την αποδοχή του ΟΠΩΣ ΕΙΝΑΙ, και όχι όπως μας παρουσιάστηκε, ή όπως θα θέλαμε να είναι. Μαζί θα έρθει και η συμπάθεια, με την έννοια της συμπόνιας, να πονάς τον άλλο και να τον σκέφτεσαι, να μην σκέφτεσαι μόνο τον εαυτούλη σου και τα θέλω σου, και να βάζεις κάτω τον εγωισμό σου όταν πρέπει, και τέλος, να τον αγαπάς τόσο, ώστε να μπορείς και να τον συγχωρείς. Αυτό το τελευταίο ίσως είναι και το πιο δύσκολο στην εφαρμογή…

Μόνη της λοιπόν η Χημεία δεν αρκεί για να στηρίξει τον Έρωτα, αν δεν πρόκειται για μιαν αρπαχτή. Η Χημεία βοηθάει όμως τα μέγιστα τον Έρωτα, σαν Καταλύτης: διευκολύνει κι επιταχύνει την κατάκτηση της Αγάπης, καθώς σιγά-σιγά ανακαλύπτεις τον Άλλο με τα προτερήματα και με τα ελαττώματά του, καθώς σιγά-σιγά δένεσαι μαζί του, καθώς αρχίζεις να νιώθεις άνετα μαζί του, καθώς, σιγά-σιγά, τον αγαπάς, καθώς ανακαλύπτεις τι τού αρέσει, τι τον ενοχλεί, τι τον απωθεί, στην καθημερινή ζωή, αλλά και στην καθενυχτική ζωή, στο κρεβάτι… και μαθαίνει κι αυτός τι (δεν) σού αρέσει κι εσένα… Και όσο πιο πολύ επικοινωνείς μαζί του, τόσο πιο πολύ τον καταλαβαίνεις, τόσο πιο πολύ τον νοιάζεσαι, βάζοντας τον Εαυτό σου στην άκρη, τόσο πιο εύκολα συγχωρείς τις ατέλειες και τα λάθη του, γιατί ο αλάθητος άνθρωπος δε γεννήθηκε ακόμα πάνω στην γη, αν εξαιρέσουμε φυσικά τους Πάπες της Ρώμης, που λαμβάνουν το Αλάθητο με κούριερ κατ’ευθείαν από το Ουράνιο Βασίλειο, με το που εκλέγονται στον Παπικό Θρόνο.

Πέρα από το ρόλο της σαν Καταλύτης της Αγάπης, η ύπαρξη της Χημείας είναι απαραίτητη στη σωματική επαφή και στο σεξ. Δεν γίνεται όμως σεξουαλική Χημεία χωρίς πνευματικό συντονισμό, δεν είναι δυνατόν ο ένας να βρίσκει ερεθιστική την Σονάτα του Σεληνόφωτος του Μπετόβεν και ο άλλος να την βρίσκει με τον Γκουσγκούνη (Ντιν νταν -Τι θέλετε; -Έφερα τα ψάρια… –Μα δεν παραγγείλαμε ψάρια! –Παραγγείλατε δεν παραγγείλατε, εγώ θα σας γαμήσω!), ούτε μπορεί ο ένας να θέλει χαδάκια στη χάση και στη φέξη, και ο άλλος να έχει σεξουαλικές ορέξεις διαστάσεων Mauna Loa (το μεγαλύτερο ενεργό ηφαίστειο στον κόσμο, βρίσκεται στην Χαβάη, έχει ύψος 4170 μέτρα από την επιφάνεια της θάλασσας και άλλα 4500 κάτω από αυτήν, σύνολο δηλαδή κάπου εννιά χιλιόμετρα, όγκο περίπου 40000 κυβικά χιλιόμετρα, εξερράγη 15 φορές από το 1900, τελευταία φορά το 1984, όταν η λάβα έφτασε πάνω από πενήντα χιλιόμετρα μακριά, σε απόσταση 6,5 χιλιομέτρων από την πρωτεύουσα της Χαβάης, Χίλο).

Δεν γίνεται, και μην ακούτε βλακείες του τύπου τα αντίθετα έλκονται κτλ. Αν δε μιλάμε για μια  ευχάριστη ξεπέτα, μπορεί οι μεγάλες διαφορές να προκαλούν το ενδιαφέρον και την περιέργεια στην αρχή, στοιχεία που είναι φυσικά πολύ ερωτικά, στην πορεία όμως οι αντιθέσεις αυτές θα γίνουν ανυπέρβλητα εμπόδια. Όπως έλεγε και η Αρλέτα…

«Σού’ φερνα στρείδια απ’ το Ασπρονήσι, σού’φτιαχνα τσάι γιασεμιού

μα εσένα σ’είχαν συνηθίσει σε φασολάδες και τουρλού»

Πρέπει να υπάρχει ένα γενικότερο ταίριασμα στο ζευγάρι, στα χόμπυ, στα πιστεύω, στο οικογενειακό και το μορφωτικό υπόβαθρο, ακόμα και στο οικονομικό, βρε παιδί μου. Μη με παρεξηγήσετε, δεν θέτω ζήτημα «ανωτερότητας» ή «κατωτερότητας», τα γνώρισα άλλωστε από μικρός τα ΚΒΠ (Κωλόπαιδα Βορείων Προαστείων), και ξέρω τι ντενεκέδες ξεγάνωτοι είναι πολλοί από τους άντρες των "καλών οικογενειών", και τι κουφιοκέφαλες χαζογκόμενες είναι πολλές από αυτές τις γυναίκες. Ούτε και τρέφω ρομαντικές κομμουνιστικές ιδέες (τι οξύμωρο σχήμα, ε, «ρομαντικές κομμουνιστικές») περί «περήφανης και τιμημένης εργατιάς» κτλ- η αγραμματοσύνη, η αμορφωσιά και η τραχύτητα δεν με προσέλκυσαν ποτέ. Σας προλαβαίνω, δεν έχω εξιδανικεύσει την μεσαία τάξη, έχω πολλά να τής σύρω κι αυτής. Είναι κακό όμως και άδικο να χωρίζεις τους ανθρώπους σε κατηγορίες και να τους κρίνεις σε αυτήν την βάση, παντού υπάρχουν και καλοί και κακοί, και άξιοι και ανάξιοι, και αξιόπιστοι και αναξιόπιστοι, και αξιέραστοι και αναξιέραστοι. Το να κρίνεις εκ των προτέρων κάποιον άνθρωπο πριν  καλά-καλά τον γνωρίσεις με βάση π.χ. το κοινωνικό του στάτους και να του φέρεσαι ανάλογα είναι το λιγότερο επιπολαιότητα, κάπως σαν να τον κρίνεις με βάση το ζώδιό του. Δεν θέτω θέμα διαταξικής ερωτικής ασυμβατότητας λοιπόν, δεν είναι όλοι οι άνθρωποι σε μια κοινωνική ομάδα ("τάξη") ίδιοι. Θέτω όμως σαφώς θέμα συμβατότητας μεταξύ ανόμοιων ανθρώπων.

Αν δεν υπάρχει από την αρχή η απαιτούμενη συμβατότητα, μία σχέση είναι καταδικασμένη να βρίσκεται υπό συνεχή δοκιμασία. Μπορούν βέβαια να γίνουν και από τις δύο πλευρές βήματα, αλλά όχι μεγάλα: η απόσταση πρέπει να είναι από την αρχή μικρή, γιατί αλλιώς, αν οι διαφορές είναι μεγαλύτερες από τα όρια ανοχής των δύο μερών, το ζευγάρι δύσκολα θα επιβιώσει, θα τσακιστεί στο γκρεμό. Όλοι μας έχουμε κάποια περιθώρια αλλαγής, αυτό που οι μαστόροι στα συνεργεία το λένε «τζόγο». Τα περιθώρια αυτά συνήθως δεν είναι και πολύ μεγάλα, και σίγουρα δεν είναι καθόλου ελαστικά. Ακόμα και να θέλουμε, που συνήθως δεν θέλουμε, δεν μπορούμε να αλλάξουμε ριζικά τον εαυτό μας, πέρα από ένα δεδομένο σημείο- δεν αλλάζουν αυτά που είναι βαθιά ριζωμένα μέσα μας, αυτά που έχουμε ζήσει στην πατρική μας οικογένεια, και έχουμε εμπεδώσει από τότε που καταλάβαμε τον εαυτό μας, κι ακόμα πιο πριν, ούτε κι εκείνα που κουβαλάμε στο κύτταρό μας.

Μια παγωμένη μέρα του χειμώνα, ένας χωρικός βρήκε στην ύπαιθρο ένα φίδι, ετοιμοθάνατο από το κρύο και την πείνα. Πονόψυχος καθώς ήταν, το λυπήθηκε, το έβαλε στον κόρφο του, και το πήρε στο σπίτι του. Εκεί το ζέστανε κοντά στην φωτιά, το περιποιήθηκε, το ταΐσε.

Το φίδι συνήλθε, δυνάμωσε, και έγινε η αγαπημένη παρέα του χωρικού. Τον περίμενε σα σκυλάκι να γυρίσει στο σπίτι, κι όταν αυτός καθόταν να ξεκουραστεί, ανέβαινε στα γόνατά του και του κρατούσε συντροφιά.

Μια μέρα, καθώς κάθονταν μπροστά στο αναμμένο τζάκι, γυρίζει ξαφνικά το φίδι, και δαγκώνει με το θανάσιμό του δηλητήριο τον χωρικό.

-Γιατί το έκανες αυτό, λέει ξεψυχώντας ο χωρικός, γιατί το έκανες αυτό σε μένα, ξέχασες πως σού έσωσα την ζωή;

-Δεν το ξέχασα, απάντησε το φίδι, εσύ όμως, το ξέχασες πως είμαι ένα δηλητηριώδες φίδι; Ή μήπως όταν με έσωζες, δεν το ήξερες;

Από τους Μύθους του Αισώπου

Δεν πρέπει λοιπόν να ελπίζουμε και να περιμένουμε ν' αλλάξει ο άλλος ριζικά, να κάνει εκείνος τα βήματα ή τα άλματα που δεν θέλουμε ή δεν μπορούμε να κάνουμε εμείς. Αν ξεπεραστούν τα όρια ελαστικότητας, η φυσική συνέπεια είναι είτε η θραύση ίσον χωρισμός, είτε η αδιέξοδη δυστυχία, όταν για κάποιο λόγο μένουμε εγκλωβισμένοι σε μιαν αδιέξοδη σχέση (και υπάρχουν πολλοί τέτοιοι λόγοι…). Ας ξεχάσουμε επιτέλους τις βλακείες που μάθαμε παιδιά, ας πάψουμε να πιστεύουμε σε ανεδαφικά παραμύθια- παραμύθι ήταν το «Η κόρη μου η σοσιαλίστρια» όπου η κακομαθημένη «σοσιαλίστρια» - κόρη εργοστασιάρχη Αλίκη ερωτεύεται τον τραχύ «εργάτη» Παπαμιχαήλ, παραμύθια και τόσες άλλες ταινίες με το ζευγάρι αυτό της συμφοράς, κι άλλες με τον Ξανθόπουλο και τόσους ακόμα μιμητές, τις πόρνες με τους αριστοκράτες, τις Κυρίες και τους μούτσους, τα τόσα ακόμα αταίριαστα ζευγάρια. Παραμύθια, όπως  «Η Λαίδη κι ο Αλήτης» και «Οι Αριστογάτες» του Ντίσνεϋ-  αλλά εκεί οι πρωταγωνιστές είναι σκυλιά και γατιά. Όχι αητοί και πέρδικες...

Αητός αητό μεγάλωνε, τού’λεγε, και τον μάλωνε:

«αητόπουλο γεννήθηκες, μ’αητό να ζευγαρώσεις, αητούς κι εσύ να δώσεις

εσύ’σαι ένα αετόπουλο, της συννεφιάς ρηγόπουλο»

Κι εκείνο επαράκουσε, και πήγε και ξεστράτισε

μια πέρδικα ορέχτη, σε ρούγα πάει, και πέφτει

ένας αητός γκρεμίστηκε, και το βουνό εσείστηκε…

Γειά σου Μεγάλε Στράτο Διονυσίου με τα ωραία σου!

Προσέξτε καλά το ηθικό δίδαγμα αυτού του τραγουδιού. Σεβαστείτε τις διαφορές των ανθρώπων, και φυλαχτείτε από αυτές, ΔΕΝ γεφυρώνονται, αν από την αρχή δεν είναι γεφυρώσιμες. Και οι αβυσσαλέες διαφορές, όχι, δεν είναι γεφυρώσιμες, δεν αρκεί η Αγάπη και η Χημεία. Μπορώ εγώ, για παράδειγμα, με την ψυχοσύνθεσή μου, με τα βιώματά μου, και με όλα αυτά και άλλα πολλά  ακούσματα, να ζήσω με μια σκυλού; Κανένα δυο μήνες μπορεί, αν τα πάμε καλά σε άλλους τομείς, αλλά μετά, ή εγώ θα γίνω σκυλάς, και στο βάθος δε θα τής το συγχωρήσω ποτέ, ή εκείνη θα γίνει «κουλτουριάρα», και στο βάθος δε θα μού το συγχωρήσει ποτέ, ή θα χωρίσουμε. Θα μού πείτε, μα θα χωρίσετε με αφορμή τις μουσικές σας επιλογές; Δεν είναι τραγική επιπολαιότητα αυτό; Όχι, δεν είναι. Γιατί αυτή είναι η κορυφή του παγόβουνου, η μουσική που προτιμάς σημαίνει πολλά άλλα πράγματα. Επιρροές από τα ακούσματα και τους στίχους. Στάση ζωής. Τρόπο διασκέδασης. Άστα να πάνε.

Πολύ σπάνια λοιπόν μπορεί να συντονιστούν αρμονικά άνθρωποι με πολύ διαφορετικά backgrounds, υπόβαθρα, φόντα. Κι ας λένε το αντίθετο όλα αυτά τα παλιότερα και σύγχρονα σκυλοτράγουδα-και-όχι-μόνο, τ' αμέτρητα χαζομυθιστορήματα τύπου Άρλεκιν, τόσες και τόσες ηλίθιες εμπορικές ταινίες του Hollywood ή της εγχώριας παραγωγής. Όλα αυτά τα εγκληματικά προϊόντα «κουλτούρας» και υποκουλτούρας τα κατατάσσω στην ίδια κατηγορία με τα ναρκωτικά, αφού οι «παραγωγοί» τους όπως ακριβώς και οι έμποροι ναρκωτικών, δεν επιδιώκουν παρά  το κέρδος, αδιαφορώντας για τις τεράστιες ζημιές που προκαλούν στους «καταναλωτές» των «προϊόντων» τους.

Ανακεφαλαίωση: Αν μιλάμε για κάτι επιπόλαιο και ευκαιριακό, τότε όντως μπορεί να υπάρξουν πολύ μεγάλα ερωτικά πυροτεχνήματα τη στιγμή του ερωτικού βραχυκυκλώματος, τη στιγμή της ένωσης των Αντιθέτων, όταν ενώνονται Θετικό και Αρνητικό, Βάση και Οξύ, Φωτιά και Νερό. Μόλις όμως περάσει αυτή η στιγμή, μένουν πίσω στάχτες κι αποκαΐδια. Αυτά όριζει η ΦυσικοΧημεία του Έρωτα. Κι αν δεν τη σεβαστείς, τότε, στην πρώτη δύσκολη στιγμή…

Η πρώτη δύσκολη στιγμή, ήταν για σένα αφορμή

να μην μπορείς να με κοιτάξεις μες τα μάτια

η πρώτη δύσκολη στιγμή, ήταν για μένα αφορμή

να μάθω πόσα μας χωρίζουν σκαλοπάτια…

(«Είναι τόσο μικρό το κουράγιο»)

Γειά σου και σένα Μεγάλε Άκη Πάνου, γειά σου Λεβέντισσα Βίκυ Μοσχολιού!

Ποια αβυσαλλέα διαφορά χωρίζει τα διαμαντένια αυτά λαϊκά τραγούδια από, ας πούμε, εκείνο το ανεκδιήγητο…

"ΣΤΑ’ΔΩΣΑ ΟΛΑ ΚΙ ΕΜΕΙΝΑ ΣΤΟΝ ΑΣΣΟ"

συνεχίζεται

Μαύρος Γάτος (c) 2010