Ο Συλλέκτης των Ονείρων

από μικρό παιδί μάζευε όνειρα/ τα συλλάμβανε με προσοχή, για να μην τα καταστρέψει, τα σκότωνε με στοργή, τ’ αποστείρωνε σχολαστικά, τα καρφίτσωνε σε χοντρό λευκό χαρτόνι, και τα κορνίζωνε με γούστο κι επιδεξιότητα

με το πέρασμα των χρόνων η Συλλογή του όλο και μεγάλωνε, ώσπου περιλάμβανε όνειρα κάθε είδους, κάθε χρώματος, κάθε αρώματος, καρφιτσωμένα στα λευκά τους καδράκια, προσεκτικά ταξινομημένα, το καθένα με τη λεζάντα του, επιμελώς συντηρημένα στη φορμόλη, λεπτομερώς καταλογογραφημένα

όσο μεγάλωνε όμως του γίνονταν όλο και πιό δύσκολο να βρίσκει καινούργια όνειρα για τη Συλλογή του/ δεν γεννιόταν καινούργια Όνειρα να σκοτώσει, παρά μόνο πολύ σπάνια, όλο και πιο ασήμαντα/ από την άλλη, όσες ώρες και να περνούσε θαυμάζοντας, μελετώντας, αναταξινομώντας τα παλιά του όνειρα, δεν ικανοποιούνταν πια το ίδιο/ έτσι η χαρά του όλο και λιγόστευε

μια νύχτα είχε στήσει καρτέρι σ’ ένα από τα παλιά του λημέρια, ένα πέρασμα όπου κάποτε είχε πιάσει μερικά από τα πιο Όμορφα όνειρα της Συλλογής του/ καραδοκούσε φρουμάζοντας σιωπηλός, χωρίς να ελπίζει πιά, πιο πολύ από συνήθεια, για πολλή ώρα

έξαφνα είδε, έκπληκτος, να περνά μπροστά του το πιο όμορφο Όνειρο που είχε δει ποτέ του!/ του κόπηκε για μια στιγμή η ανάσα από την  χαρά κι από την τόση Ομορφιά, όμως ο πεπειραμένος Κυνηγός Ονείρων που ήταν αντέδρασε αστραπιαία, αρπάζοντάς το

το θαυμάσιο όνειρο δεν αντιστάθηκε, δεν αντιστέκονται ποτέ τα όνειρα, είναι πανεύκολο να τα σκοτώσεις/ ακόμα και τα πιο Όμορφα

την ώρα όμως που το κάρφωνε με έξαψη στο χαρτονάκι του, αποστειρωμένο και ταξινομημένο, κι ετοίμαζε τα πασσαλάκια για το καδράρισμα, ήξερε, για κάποιο λόγο, πως αυτό το υπέροχο Όνειρο, το στερνό και μεγαλειώδες του Τρόπαιο

θα ήταν και το τελευταίο της Συλλογής του

.........

...........................

αυτό μετρίασε κάπως τη χαρά του


...

René AUBRY. Carolyn CARLSON. The Red Dress