Τα ΒρώΜικα ΧέρΙΑ της ΦτώΧειας

Κυριακή μετά από βάφτιση, κι όλα τα παιδάκια των καλεσμένων, καλοντυμένα και χορτασμένα, παίζουν ξετρελλαμένα με τις δυό Καλές Νεράιδες. Κάποια στιγμή εμφανίζονται στο γλέντι δυό φτωχοντυμένα κοριτσάκια 7-8 χρονών, πουλάνε επίμονα τριαντάφυλλα. "Δεν πας σχολείο;" ρωτάω το ένα. "Σχόλασα", βάζει την κασέτα που τού έχουν μάθει εκείνο. "Μα την Κυριακή δεν έχει σχολείο, πώς σχόλασες" τη στριμώχνω"- "Θα πάρεις τριαντάφυλλο;" επιμένει...

Τσιγγανάκια, μάλλον από Βουλγαρία ή Ρουμανία, αυτή και η χοντρούλα η αδελφούλα της, τα βλέπω χρόνια τώρα να τριγυρνούν όλη μέρα και να ζητιανεύουν, έχω δεί και τη μάνα τους, ένα ζώον, ξέρω περίπου και πού μένουν.

Ξέρω και πως δεν μπορώ να κάνω τίποτα...

Στην επιστροφή από το γλέντι, μέρα μεσημέρι στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, ήταν δυό-τρία πεντάχρονα και σκάλιζαν μ' ένα κατσαβίδι το "θησαυροφυλάκιο" ενός παρκόμετρου. Τους λέω έι, τί κάνετε κεί, φύγετε μη φωνάξω την αστυνομία. Μού λέει γελώντας το ένα, με σπασμένα ελληνικά, "εσύ μπορείς να πηδήξεις από κείνο το μπαλκόνι;" κοιτάω στιγμιαία, το είπε για να  μού αποσπάσει την προσοχή;;;; - "όχι" τού απαντάω - "εγώ μπορώ", μού  λέει και γελάει. "Σιγά μη μάς πιάσει η αστυνομία, εμείς την βλέπουμε και τρέχουμε και φεύγουμε". Πάω λίγο παραπέρα, ξαναπιάνουν τη δουλειά τους....

....