Ο ΘΕόΣ ΤωΝ ΜΕΛιΣΣώΝ

Έφτασα κατάκοπος στο απότομο ύψωμα του Φιλίππειου, πρώτη φορά μετά το ηλίθιο ατύχημα του Μαΐου, που μού κόστισε τόσο πολύ. Έσπευσα να δροσιστώ στη βρυσούλα του Καρά Τεπέ. Κι είδα, μέσα στο γεμάτο κουβά, μια μέλισσα ν' αγωνιά. Κολυμπούσε, το ζωύφιο, όσο άντεχε πριν πνιγεί- πολεμούσε κι αυτό να κρατηθεί στη ζωή...

Έμοιαζε εκείνη τη στιγμή με όλους εμάς όταν βρισκόμαστε στην κόψη του ξυραφιού, στον κίνδυνο, στην αρρώστια. Όταν παρακαλάμε κάποιον "Θεό" να μάς βοηθήσει, εμάς ή τους αγαπημένους μας... Ποιός να ξέρει αν από μέσα της η μέλισσα "παρακαλούσε" με τον τρόπο της κάποιον Μελισσοθεό να τη λυπηθεί και να τη σώσει. Κανείς δεν μπορεί να το ξέρει. Πάντως ο Θεός αυτός, εκείνη τη στιγμή, ΥΠΗΡΧΕ, κι ήμουν εγώ!

Την σήκωσα μαλακά μ' ένα στάχυ και την άφησα προσεκτικά πάνω σε στεγνό χορτάρι, να στεγνώσει τα φτεράκια της και να ξαναπετάξει. Τής έσωσα τη ζωή. 

Ποιός μπορεί να ξέρει αν υπάρχουν άγνωστά μας ανώτερα πλάσματα, απείρως πολυπλοκότερα από μας, όπως απείρως πολυπλοκότεροι είμαστε εμείς από τις μέλισσες. Πλάσματα που ίσως έχουν τη δυνατότητα, αν κατά τύχη μάς προσέξουν, κι αν είναι στη φύση τους, κι αν δε βαριούνται, να μάς απλώσουν ένα στάχυ την κρίσιμη στιγμή, και, ναι, να μάς σώσουν...

Το ξέρει κανείς;

Μια δεύτερη μέλισσα, πνιγμένη στον ίδιο κουβά 
λιγότερο τυχερή - ή λιγότερο Πιστή- από τη δική μου...

.