Ο ΜέΓΑΣ ΘεόΣ έΡΩΤαΣ, ΜέΡΟΣ Γ': ΣΤά'ΔωΣα όΛΑ Κι έμΕΙΝα ΣτοΝ άΣΣο

Μέρος Α - Ο Μέγας Θεός Έρωτας και Το Πήδημα των ΣκύΛων


Μέρος Β - Αγάπη και Έρωτας

Ο Μέγας Θεός Έρωτας - ΜέΡΟΣ Γ'

"ΣΤΑ’ΔΩΣΑ ΟΛΑ ΚΙ ΕΜΕΙΝΑ ΣΤΟΝ ΑΣΣΟ"

Αντιμετωπίζοντας δυσκολίες στη σχέση μου με την αγάπη μου, στράφηκα για παρηγοριάστα τραγούδια . Ψάχνοντας για ποιοτικά λαϊκά με την ανεπανάληπτη κι αναντικατάστατη Βίκυ Μοσχολιού, έπεσα πάνω σ' ένα άγνωστό μου ως τότε τραγούδι του Άκη Πάνου, το «Θα  κλείσω τα μάτια»:

ΘΑ ΚΛΕΙΣΩ ΤΑ ΜΑΤΙΑ

Στίχοι(;;;)-μουσική: Άκης Πάνου

Ερμηνεία: Βίκυ Μοσχολιού, 1970

Σε πότισα το πιό γλυκό μου δάκρυ, με πότισες τον πιο γλυκό καημό

σε άγγιξα στου ονείρου μου την άκρη, και στράγγιξα τον πρώτο στεναγμό

Λαχτάρησα ζωή απ΄τη ζωή σου, λαχτάρησες το φως του Αυγερινού

περπάτησα στα σύννεφα μαζί σου, και κι ανοίξανε οι πόρτες τ’ουρανού

θα κλείσω τα μάτια, θ’απλώσεις τα χέρια

να βρουν να φωλιάσουν λευκά περιστέρια

αγάπη μου πρώτη, αγάπη μεγάλη

θα κλείσω τα μάτια, κι όπου με βγάλει

Εντυπωσιάστηκα από την μουσική, από το στίχο, από την καταπληκτική ερμηνεία της Μοσχολιού. Τόσο πολύ με άγγιξε αυτό το τραγούδι  που θέλησα να μάθω περισσότερα για τον Άκη Πάνου, που τον  είχα μόλις ακουστά, σαν ένα λαϊκό συνθέτη που σκότωσε τον σύντροφο της κόρης του και πέθανε στην φυλακή. Βρήκα μια συνέντευξή του, κάποια πράγματα που άλλοι έγραψαν γι’αυτόν, και μερικά ακόμα τραγούδια του. Όσο πιο πολύ τον άκουγα, τόσο πιο πολύ με τραβούσε ο καθαρός και ντόμπρος στίχος του, οι μεστές μουσικές του, αλλά και η στάση που αυτός ο άνθρωπος φαινόταν να έχει στη ζωή, εκτός φυσικά από τον παράλογο φόνο του γαμπρού του. Προβληματίστηκα όταν μου είπαν πως τάχα αυτοκτόνησε στην φυλακή, δεν ταίριαζε αυτό με τα υπόλοιπα- αλλά όχι, δεν αυτοκτόνησε: πέθανε από καρκίνο του παγκρέατος, ναι, στη φυλακή.

Μού άρεσε ο Άκης Πάνου. Μού ταίριαζε η Αλήθεια του και η τόλμη του να τη λέει. Κι είπα, ε, αφού  αυτός ο αληθινός άνθρωπος είπε «θα κλείσω τα μάτια, κι όπου με βγάλει, αγάπη μου πρώτη, αγάπη μεγάλη», ας το πω κι εγώ… Κι όχι μόνο το είπα, αλλά το εφάρμοσα κιόλας!

Φαντάζεστε την έκπληξή μου όταν μερικές μέρες αργότερα έμαθα πως οι στίχοι που με νουθέτησαν ήταν πλαστοί! Ήταν στίχοι της λογοκρισίας της επταετίας, που αντικατέστησαν τους αυθεντικούς στίχους χάρη στην «Επανάσταση» του Παπαδόπουλου και των συνταγματαρχών του. Έτσι έγινε και φώλιασαν με το ζόρι στο τραγούδι «λευκά περιστέρια»,  διώχνοντας τη «φτώχεια και μιζέρια» που έγραφε ο Άκης στο πρωτότυπο.

Αναζήτησα με μανία και, ναι, με αγωνία την εκτέλεση με τους πρωτότυπους στίχους του 1967, που πρωτακούστηκαν το 1974, μετά την πτώση της χούντας. Οι φόβοι μου επαληθεύτηκαν όταν άκουσα τον αγαπημένο Γρηγόρη Μπιθικώτση να τραγουδάει:

ΘΑ ΚΛΕΙΣΩ ΤΑ ΜΑΤΙΑ

Στίχοι(!!!)-μουσική: Άκης Πάνου

Ερμηνεία: Γρηγόρης Μπιθικώτσης – Χαρούλα Λαμπράκη, 1967

Τον έρωτα φαρμάκωσε η μιζέρια, κομμάτιασε η φτώχεια την καρδιά

δεν ήρθανε για μας τα καλοκαίρια, και έγιν' η ζωή τόσο βαριά

Πού να βρεθεί ντροπή να με κρατήσει, στη λάσπη και στην ξύλινη σκεπή

τη φτώχεια που μας έχει γονατίσει, τη νιώθω μεγαλύτερη ντροπή

θα κλείσω τα μάτια, θ’απλώσω τα χέρια,

μακριά από τη φτώχεια κι από τη μιζέρια

θα πάρω τη στράτα κι εγώ τη μεγάλη

θα κλείσω τα μάτια, κι όπου με βγάλει

Ακριβώς λοιπόν το αντίθετο έγραψε στην πραγματικότητα ο Άκης Πάνου: Κλείσε τα μάτια, άπλωσε τα χέρια, και φύγε από την φτώχεια και τη μιζέρια, ήθελε να με συμβουλέψει. Κάποιοι όμως το θεώρησαν αυτό υπερβολικά ανατρεπτικό, και φρόντισαν να μετατρέψουν το τραγούδι σε καθωσπρέπει άσμα, ενσωματώνοντας με τη βία «λευκά περιστέρια» και «πρώτες, μεγάλες αγάπες», στις οποίες μένει κανείς πιστός πάση θυσία, κλείνει τα μάτια, απλώνει τα χέρια, και όπου τον βγάλει… και πού να τον βγάλει δηλαδή;;; Το πιθανότερο είναι να τον βγάλει εδώ:

ΝΑ ΕΙΧΑ ΤΟ ΚΟΥΡΑΓΙΟ

Στίχοι-μουσική: Άκης Πάνου

Ερμηνεία: Στράτος Διονυσίου, 1971

Είχα τα μάτια μου κλειστά κι έδωσα βάση

έκανα στάση στη δική σου γειτονιά

με αγωνίες και καημούς έχω χορτάσει

είχα τα μάτια μου κλειστά κι έδωσα βάση

Να είχα το κουράγιο, την αγκαλιά σου να την απαρνιόμουνα

να είχα το κουράγιο, στη γειτονιά σου να μην ξαναρχόμουνα

Είχα λουλούδια στην καρδιά κι εσύ μια πέτρα

κάτσε και μέτρα πόσο μού’κανες κακό

τι μού’χεις δώσει και τι πήρες κάτσε μέτρα

είχα λουλούδια στην καρδιά κι εσύ μια πέτρα

Προσέξτε την ημερομηνία, 1971: ένα χρόνο μετά την κυκλοφορία του πλαστού «θα κλείσω τα μάτια», που στο μεταξύ έχει γίνει μεγάλη επιτυχία της Μοσχολιού, ο Άκης Πάνου σχολιάζει με πίκρα το ίδιο του το διαστρεβλωμένο τραγούδι.

Θύμωσα. Θύμωσα με τη Βίκυ που είπε το πλαστό τραγούδι. Θύμωσα με τον Άκη, αν υποθέσουμε ότι δέχτηκε (;;;) να κυκλοφορήσει το τραγούδι με πλαστούς στίχους. Μα πιο πολύ θύμωσα με τον εαυτό μου, που αφέθηκα να νουθετηθώ από ένα τραγούδι, πανέμορφο ομολογουμένως και στις δυο του εκτελέσεις . Στο μεταξύ όμως η ζωή μου είχε ήδη πάρει το δρόμο της πρώτης (πλαστής) εκτέλεσης, «θα κλείσω τα μάτια, κι όπου με βγάλει» (κι αργότερα εκείνον του «να είχα το κουράγιο»…).

Η ιστορία αυτού του τραγουδιού και της αλληλεπίδρασής του με την αφεντιά μου δείχνει ξεκάθαρα το  πόσο μπορεί να επηρεαστεί η ζωή μας από ένα στίχο, από ένα τραγούδι, είτε προς το καλό, είτε προς το κακό.

Κακό θεωρώ τον δρόμο που προτείνει η λογοκρισία, να κλείσει κανείς τα μάτια μπροστά στα προβλήματα, την μιζέρια μιας κατάστασης, κι όπου τον βγάλει- αυτή η στάση στην ζωή βγάζει συνήθως στον γκρεμό. 

Καλό θεωρώ την ειλικρινή και ρωμαλέα στάση του Άκη Πάνου, την τόλμη να κάνει κανείς την τομή, να πάρει τη στράτα μακριά από την μιζέρια, με θάρρος, με ελπίδα, αλλά και με ρεαλισμό. Με επίγνωση των κινδύνων να παίρνει κανείς στη ζωή τη Μεγάλη Στράτα του άγνωστου, που, ναι, μπορεί και να τον βγάλει κάπου καλύτερα. 

Δυστυχώς τα περισσότερα τραγούδια σε παραπλανούν, σε αρρωσταίνουν, και σε σπρώχνουν στο κακό, στον λάθος δρόμο… Σε σημείο να δικαιώνεται απόλυτα ο Ποιητής που είπε πως ειν’αρρώστια τα τραγούδια:

Ειν’αρρώστια τα τραγούδια, τι θαρρείς

βρες αγάπες άλλες φως μου, να χαρείς

τα τραγούδια που έχουν αίμα και καρδιά

ειν’αρρώστια που δεν γίνεται καλά

Μάνος Ελευθερίου

Δυστυχώς τα περισσότερα τραγούδια είναι, ναι, αρρώστια. Αυτό δεν είναι και τόσο παράδοξο, αν σκεφτείς πως οι δημιουργοί τους μπορεί να είναι (ή να μην  είναι) αξιόλογοι ή/και επιτυχημένοι καλλιτέχνες,  αλλά αυτό δε σημαίνει πως έχουν λύσει και τα προσωπικά τους, πως δεν τους βασανίζουν τα ανθρώπινα προβλήματα που βασανίζουν κι όλους μας τους υπόλοιπους, και ειδικά τα του έρωτα... Γιατί λοιπόν να περιμένουμε να είναι σε θέση να μάς συμβουλέψουν και να μάς καθοδηγήσουν, είτε είναι αληθινοί καλλιτέχνες, είτε - ακόμα χειρότερα - πρόκειται για  «καλλιτέχνες» της συμφοράς! Κλείνω σε εισαγωγικά τους «καλλιτέχνες» δημιουργούς και εκτελεστές των «εμπορικών», ας το πούμε ευγενικά. «τραγουδιών», και στο εξής όταν λέω «τραγούδια» θα εννοώ τα σκουπίδια  τους .

Το ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι γράφουν ή ερμηνεύουν τραγούδια και «τραγούδια», το ότι δηλώνουν ή είναι καλλιτέχνες, δε σημαίνει πως είναι και αυθεντίες πάνω στη Ζωή και στον Έρωτα. Αντίθετα, οι περισσότεροι από αυτούς έχουν μια τάση να είναι ανεδαφικοί, αυτοκαταστροφικοί, υπερβολικά συναισθηματικοί, να κλείνουν τα μάτια στην λογική, δίνοντας το απόλυτο πάνω χέρι και το τιμόνι της ζωής στο θυμικό, στο συναίσθημα (τουλάχιστον στους στίχους των τραγουδιών τους). Και θα μού πείτε τώρα αγανακτισμένοι, «μα τι κακό έχει τέλος πάντων το συναίσθημα, αναίσθητος είσαι;»

Μα νομίζω σας έδειξα ήδη πόσο συναισθηματικός είμαι. Όμως εκτός από συναισθηματικός, είμαι, ή προσπαθώ να είμαι, και όσο γίνεται ΛΟΓΙΚΟΣ. Γιατί υπάρχουν στη ζωή αποφάσεις, κρίσεις, καταστάσεις, όπου ΠΡΕΠΕΙ να υπερισχύει η λογική απέναντι στο συναισθήμα, γιατί αλλιώς, πολύ απλά, δεν είναι δυνατόν να συνεχιστεί η ζωή, οπότε πάπαλα και το συναίσθημα  Σε νοσηρές σχέσεις, οικογενειακές, φιλικές ή ερωτικές, σε βαριές απώλειες, σε καταστάσεις κρίσης, όπου το συναίσθημα σε παραλύει, σε τσακίζει, ή απλά σε οδηγεί σε λάθος δρόμο, ΠΡΕΠΕΙ να κανείς να μπορεί να παίρνει αποφάσεις βασισμένες  στη ΛΟΓΙΚΗ, κι όχι στην παρόρμηση και την συγκίνηση. Γιατί αν η παρόρμηση σου λέει ΠΡΟΧΩΡΑ, και η λογική σου σου λέει ΜΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΕΙΝΑΙ ΓΚΡΕΜΟΣ, αν υπακούσεις στην παρόρμηση, τότε σε μερικά βήματα, θα τσακιστείς. Και όταν ο φόβος σου σού λέει ΜΗΝ ΚΟΥΝΙΕΣΑΙ, και γύρω σου σφυρίζουν σφαίρες και πέφτουν βόμβες, αν υπακούσεις, σε λίγο δε θα υπάρχεις πιά.

Τρέφω ιδιαίτερο μένος ενάντια στα τραγούδια και τα «τραγούδια» που επίτηδες ή όχι σε ωθούν προς τη μοιρολατρία και τον συμβιβασμό. Όριστε ένα ακόμα παράδειγμα, πέρα από το χουντικό «κλείσε τα μάτια»: let it be δεν έλεγαν οι Beatles; Don’t let it be, λέω εγώ- κάνε κάτι, κούνα το δαχτυλάκι σου! 

Ακόμα μεγαλύτερο μένος τρέφω για τα  εμπορικά «τραγούδια», που -εξ ορισμού- δεν είναι αυθεντικές καταθέσεις ψυχής, αλλά προϊόντα, που μοναδικό τους σκοπό ύπαρξης έχουν το να κάνουν τους δημιουργούς τους πλουσιότερους και διασημότερους (you are the one, you’re my number one, ok? Πάντως κουκλάρα η Έλενα και το τραγουδάκι ευχάριστο και μπράβο τους όλους, κι εγώ όταν ήμουν παιδάκι ονειρευόμουν να κερδίσουμε κάποτε το πανηγύρι που λέγεται Eurovision). Τα περισσότερα  τραγούδια ανήκουν στην κατηγορία του προϊόντος, και είναι κούφια, ψεύτικα.  Πήγα να γράψω «τα περισσότερα σημερινά τραγούδια», αλλά το έσβησα, γιατί πάντοτε ήταν η πλειοψηφία τα εμπορικά τραγούδια, από τότε που το τραγούδι καταγράφτηκε σε κάποιο μέσο, και έγινε δίσκος, κασέτα, CD, DVD, και επομένως προϊόν… Εδώ θα σάς πω ιαν αληθινή ισρτορία:

Την πρώτη φορά που συνάντησα τον Μάνο Χατζιδάκι (μη μασάτε, δύο φορές τον συνάντησα όλες κι όλες), ήταν στο ανοιχτό θέατρο της μικρής μου πόλης, γύρω στο 1990.  Πηγαίνοντας να τον βρω στα καμαρίνια αισθανόμουν μεγάλη συγκίνηση, έγραφα και κάποια τραγουδάκια και ήθελα να βολιδοσκοπήσω μια πιθανή τους προώθηση στον Σείριο. Προς μεγάλη μου έκπληξη, ενώ το μεγάλο αμφιθέατρο ήταν κατάμεστο, ήμουν από τους πολύ λίγους, αν όχι ο μόνος, που επιδίωξα αν τον συναντήσω μετά την συναυλία . Του συστήθηκα και συζητήσαμε για λίγα λεπτά, ήταν πολύ απλός και πολύ φιλικός. Του λέω, είστε όμως και τυχερός, ζήσατε και δημιουργήσατε σε μιαν εποχή πολύ πιο πνευματική από την σημερινή.

 Μα τι λέτε, μου απαντάει, ξέγετε πόση ΑΝΟΗΣΙΑ υπήγχε στον καιγό μου; Πολύ πεγισσότεγη απ' ό,τι σήμεγα. Εγώ κι ο Θεοδωγάκης αγωνιστήκαμε πολύ για να επιβάλουμε την  φωνή μας. Και ποιοί νομίζετε πως μας άκουγαν, τότε στην αγχή… μια πολύ μικγή μειοψηφία…

Μετά τον ρώτησα πού μπορώ να τον βρω για να του στείλω τα τραγούδια μου, και μου έγραψε την διεύθυνση και το τηλέφωνό του πάνω σ' ένα περιτύλιγμα σοκολάτας Lacta, το οποίο φυσικά φυλάω σαν ανεκτίμητο κειμήλιο, μαζί με το αυτόγραφό μου του Μίκη. Λίγους μήνες μετά αρρώστησε και σε λίγο πέθανε, αλλά πρόλαβα να τον επισκεφτώ μια φορά στο μεταξύ, στο σπίτι του, στην οδό Ρηγίλλης.

Από τα λίγα τραγούδια που μιλούν την γλώσσα της αλήθειας, ακόμα λιγότερα μιλούν την γλώσσα του υγιούς συναισθήματος, Αυτό είναι φυσικό, αφού τα τραγούδια γράφονται υποχρεωτικά υπό την επήρεια ενός ισχυρού συναισθήματος, και λίγοι γράφουν τραγούδια όταν είναι ερωτευμένοι κι ευτυχισμένοι, αφού έχουν άλλα πιο σπουδαία κι επείγοντα πράγματα να κάνουν.  Έτσι τα τραγούδια συνήθως φέρουν αρνητικό φορτίο, γεννημένο από  μιαν απώλεια ή έναν χωρισμό- ακόμα και στα ποιοτικά τραγούδια κυριαρχεί συνήθως η βαθιά μελαγχολία. Που δεν είναι κι ο καλύτερος σύμβουλος...

Είπα ποιοτικά τραγούδια όμως, κι αυτό είναι ένα ακόμα μεγάλο ζήτημα: Είπαμε, ναι, «όπως τη βρίσκει ο καθένας», και στην ουσία όλοι γι' αγάπη μιλάνε, συνήθως για την έλλειψή της- σκυλάδες και έντεχνοι και ροκάδες και μεταλάδες και λαϊκοί και παραδοσιακοί . Δεν έχουν όλοι όμως την ίδια ποιότητα. Παρασσάγγες και έτη φωτός απέχει το τραγούδι που δημιουργείται από την ανάγκη κάποιου να εκφραστεί, το τραγούδι που  βγαίνει από την ψυχή,  κι ας είναι και τo «πού να σε βρω να σου πω σ’αγαπώ» του Σώτη Βολάνη, από το τραγούδι που δημιουργείται για να καταναλωθεί σαν ένα οποιοδήποτε άλλο προϊόν, όπως το «στα 'δωσα όλα κι έμεινα στον άσσο» – α ρε Φοίβο αν σε πιάσω στο στόμα μου, δεν σε ξεπλένει ούτε ο… Ινδός. 

Tα περισσότερα τραγούδια είναι λοιπόν είτε ψεύτικα, είτε υπερβολικά φορτισμένα συναισθηματικά για να χωράνε έστω και λίγη λογική, και είναι φυσικό, κανείς δεν μπορεί να δηιουργήσει ή να τραγουδήσει αν δεν είναι σε μια κατάσταση ελαφρώς ή έντονα έκρυθμη- η καλλιτεχνική δημιουργία βγαίνει από την ψυχή όταν εκείνη βρίσκεται σε κατάσταση έντασης, έως και τρέλλας (τουλάχιστον αυτή που αξίζει, δεν μιλάμε – επαναλαμβάνω – για τους εμπόρους του συναισθήματος). Αλλιώς δεν πρόκειται για τέχνη, αλλά για χονδρική-λιανική.

Προϊόν έντονης συναισθηματικής φόρτισης είναι τα ΑΛΗΘΙΝΑ τραγούδια, όπως και κάθε μορφή αληθινής τέχνης. Η λογική δεν παράγει τραγούδια, εκτός αν πρόκειται για τα στιχάκια της νέα; επιτυχίας του Φοίβου (με κλεμμένη φυσικά την μουσική). Ναι, εντάξει, τραγούδια είναι θεωρητικά και αυτά, αλλά  με τα  ΨΕΥΤΙΚΑ τραγούδια δεν καταδέχομαι καν να ασχοληθώ. Άντε, ας ασχοληθώ λίγο, ενδεικτικά, με το «τραγούδι» που έδωσε τον τίτλο του στο κεφάλαιο, για να δείξω ότι τα «τραγούδια» αυτά, εκτός από ΨΕΥΤΙΚΑ, είναι και υπερβολικά ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΑ, και  θα έπρεπε να είναι ακατάλληλα για ανηλίκους (ενώ δυστυχώς συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο! Αυτές είναι οι ηλικίες που κυρίως ασχολούνται, 8-28 ετών): 

(πώς είπατε; "ανήλικοι στα 28";;;;;)

Καρδιά μου στα 'δωσα όλα κι έμεινα στον άσσο/ έτσι θέλησα να σου εκφράσω/ πως τη μέρα που θα φύγεις θα καταστραφώ/ γι'αυτό και στα 'δωσα όλα μέσ' απ' τη καρδιά μου/ πράγματα και συναισθήματά μου/ για να σου θυμίζουν κάθε ώρα και λεπτό: πώς νιώθω εγώ...

"ΦΟΙΒΟΣ"

Από πού ν' αρχίσω; Ποιός σού ζήτησε να τα δώσεις όλα; Σε μιαν υγιή σχέση δίνουμε και παίρνουμε, αλλά όχι ΌΛΑ. Κρατάμε ένα απόθεμα ατομικότητας και προσωπικής ζωής, ώστε στα δύσκολα να έχουμε μια καβάτζα, τόσο για μας, όσο και για τον Άλλο. Αν τα δώσεις ΌΛΑ σε μια σχέση είναι είτε γιατί δεν έχεις μυαλό, είτε γιατί περιμένεις να τού τα πάρεις πίσω ΌΛΑ συν τον τόκο- στην καλύτερη περίπτωση πρόκειται  για επιπολαιότητα, στην χειρότερη πρόκειται για  υστεροβουλία. Κι αν ο άλλος δεν θέλει να σού τα δώσει ΟΛΑ, που είναι και το πιο πιθανό; Και αν ο άλλος δεν ΠΡΕΠΕΙ να σού τα δώσει ΟΛΑ, που είναι και το πιο λογικό (σκέψου το λίγο); Ε, τότε θα μείνεις στον άσσο, ο Άλλος θα φύγει τρέχοντας. Πρόκειται για μια προβλέψιμη κατάσταση, αλλά στο Φοίβειο αυτό άσμα αυτή η απόλυτα λογική συνέπεια πυροδοτεί ένα "συντριπτικό" ΚΑΤΗΓΟΡΩ εναντίον του "εγκληματία" που προφανώς εγκαταλείπει (όπου φύγει φύγει) την στριγγλίζουσα αηδώ, που θεμελιώνει -κατά το κατηγορητήριο- εμπράγματο ενοχικό δικαίωμα κατά του βδελυρού αντιδίκου-κατηγορούμενου, γι’αυτό και αυτή (ποια είναι αλήθεια, το Δεσποινάκι ή η Βίσση;) απαιτεί ουρλιάζοντας την ισόβια τιμωρία του «ενόχου», «κάθε ώρα και λεπτό». Βρε καλά της έκανε!

 Αν δεν χορτάσατε ακόμα σαδομαζοχισμό, πάρτε μια - τυχαία – λίστα από σκυλάδικα να τ' αναλύσετε μόνοι σας. Σας έχω έτοιμο και τον τίτλο της σχετικής Διατριβής, «Εφαρμοσμένη ψυχοπαθολογία μέσα στο ελληνικό τραγούδι». Εγώ αρκετή χάρη σας έκανα που ασχολήθηκα με το «Στά’δωσα όλα», είδα και την ταινία του Αγγελόπουλου για να σας την αναλύσω, έλεος πιά!

.

· Είμαι καλά περνάω μια χαρά θέλω να του πεις ψέματα "πως είμαι καλά περνάω μια χαρά για μένα έχει σβήσει να δω τι θα απαντήσει"....
· Έμαθα να ζω χωρίς εσένα να κατηγορώ μονάχα εμένα μόνο η ελπίδα να γυρίσεις με κρατάει εδώ να προσπαθώ....
· Θυσία έχω γίνει και όλα στα 'χω δώσει και ότι κι αν μου κάνεις δεν το 'χω μετανιώσει θυσία έχω γίνει τι άλλο θες να κάνω να πέσω εδώ μπροστά σου να πεθάνω...
· Άλλη μια βραδιά με βρίσκει μόνη άλλη μια βραδιά για σένα αιμορραγώ ψάχνω απ' το κορμί σου ίχνη στο σεντόνι πως να κλείσω μάτι πάω να τρελλαθώ άλλη μια βραδιά με βρίσκει μόνη άλλη μια βραδιά για 'σένα αιμορραγώ πάλι με τη σκέψη σου η καρδιά ματώνει και δεν έχω δύναμη να ζω...
· Δε χρωστάω σε κανέναν να πληρώνω τα σπασμένα δε με νοιάζει που υποφέρεις έχεις φταίξει και το ξέρεις δε χρωστάω σε κανένα τόσα πλήρωσα για σένα δε με νοιάζει που υποφέρεις κι αν για 'μένα τώρα ξενυχτάς...
· Τέσσερις πήγε μου είπαν πάλι φύγε φύγε από το μαγαζί γιατί ήπια πάλι κι έκανα κεφάλι κι έγινα κακό παιδί. Με κατάντησες αλήτη δεν πηγαίνω πλέον σπίτι στα σοκάκια τριγυρίζω μεθυσμένος και σε βρίζω...
· Δεν αξίζεις τα φιλιά μου ούτε και την αγκαλιά μου με 'κανες κομμάτια το ξέρεις δεν αξίζεις τα όνειρά μου ούτε και τα δάκρυά μου κι ήρθε η ώρα να υποφέρεις...

Λίστα αγαπημένων στίχων μιάς 20χρονης(;) φοιτήτριας(;)

Από το Internet (pathfinder.gr)

Συμπέρασμα: μην βασίζεστε στα τραγούδια για να πάρετε αποφάσεις στη ζωή σας. Μην τα αφήνετε καν να σας επηρεάσουν, όταν έχετε να πάρετε σημαντικές αποφάσεις. Είναι αρρώστια, τα τραγούδια. Μπορούν να σας οδηγήσουν σε λάθος δρόμους, ακόμα και σε γκρεμούς. Μπορεί να παρατείνουν τον πόνο σας. Μπορούν ακόμα και να σας σκοτώσουν. Καλά θυμάστε, ναι, είχα πει στην Αρχή πως τα κατάλληλα τραγούδια, μπορούν και να σας σώσουν τη ζωή… Όχι, δεν αντιφάσκω.  Είναι δύσκολο κανείς να  ξεχωρίσει τ' ΑΛΗΘΙΝΑ τραγούδια από τα ΚΑΛΠΙΚΑ την ώρα που καίγεται και ζητά με αγωνία βοήθεια και συμβουλή. Ακόμα κι αν τα καταφέρει όμως, πώς είναι δυνατόν να μπορέσει εν βρασμώ ψυχής να ξεχωρίσει ανάμεσα στ' ΑΛΗΘΙΝΑ τραγούδια τα ΩΦΕΛΙΜΑ από τα ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΑ; Γι’αυτό σας λέω, συμφωνώντας με τον Μάνο Ελευθερίου, είναι αρρώστια τα τραγούδια.

Κι αφού τελειώσαμε με τη Θεωρία, να και μία Άσκηση για το σπίτι.

Ερώτηση: ποια είναι η πιθανότερη κατάληξη της παρακάτω «σχέσης»;
Απάντηση:  Τι κάνει νιάου νιάου στα κεραμίδια; Όχι, δεν είναι η Βανδή, εκείνη κάνει γαβ γαβ, όχι νιάου νιάου.

Στίχοι-Μουσική: Νίκος Μωραΐτης- G.Bella/G.Rapetti 

Εκτελέστρια(sic): Ραλλία Χρηστίδου, 2005

Με ρωτάς εγώ για σένα τι θα έκανα,

αν θα το 'σκαγα μια μέρα απ'τη δουλειά,

αν θα το 'σκαγα μια μέρα για να φύγουμε,

με τ' αυτοκίνητο για κάπου στ' άγνωστο.

Με ρωτάς εγώ για σένα τι θα έκανα,

αν θα άφηνα μια στάλα εγωισμού,

αν θα σ' άφηνα ή αν πίσω σου θα έτρεχα,

ρωτάς αν θα 'πεφτα για σένα στη φωτιά.

Εγώ για σένα, εγώ για σένα,

για σένα θα 'πεφτα πιο κάτω απ' τον καθένα.

Eγώ καρδιά μου, εγώ καρδιά μου,

εγώ θα σκότωνα για σένα τα όνειρά μου.

Μη ρωτήσεις τι κάνω για σένα, τι χάνω,

αν μπορώ να κοπώ, να καώ, να πεθάνω,

μη ρωτήσεις τι δίνω για σένα ψυχή μου,

μια στιγμή, μια βραδιά, μια ζωή, τη ζωή μου.

Εγώ για σένα, εγώ για σένα,

για σένα θα 'πεφτα πιο κάτω απ' τον καθένα.

Eγώ καρδιά μου, εγώ καρδιά μου,

εγώ θα σκότωνα για σένα τα όνειρά μου.

ΣΤηΝ ΕΠόΜΕΝΗ ΣΥΝέΧΕΙΑ

Ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο στον Έρωτα λέγεται Ζήλεια. Αντίθετα με τα τέσσερα+1 Στοιχεία, η Ζήλεια δεν είναι απόδειξη ούτε Αγάπης ούτε Έρωτα. Για την ακρίβεια είναι, απόδειξη Έρωτα, αλλά Έρωτα ναρκισσιστικού, αποδεικνύει μόνο τον εγωισμό και τον εγωκεντρισμό αυτού που ζηλεύει, και τίποτε άλλο. Ούτε και ο Φόβος, πείτε τον αν θέλετε Ανασφάλεια (αγαπημένη λέξη των γυναικών), ο Φόβος της μοναξιάς, του χωρισμού, της εγκατάλειψης, είναι ένδειξη αγάπης.

Μαζέψαμε λοιπόν όλα τα συστατικά του Έρωτα, την Χημεία και τα υπόλοιπα που λέγαμε. Όμως, τι λείπει; Τι φταίει, και η καρδιά μου κλαίει;

συνεχίζεται

Μαύρος Γάτος Πονη-ρόζ