12 Μαΐ 2010

ΤραΓουΔάκι ΠαραΜυΘάκι

 



Σαν ζαλισμένο ζουζούνι, που ψάχνει το φεγγάρι
και καίγεται στου δρόμου το φανάρι
γύρεψα τον Έρωτα... συνάντησα Εσένα
και βγήκα με τα φώτα αλλαγμένα

σαν τρελλαμένος αλητόγατος, νιαούριζα στον κήπο σου
τα όνειρα που ήμουνα γεμάτος
μα είχες ωτασπίδες, δε ξύπνησες αγάπη μου
να κλαίω στην αυλή σου δε με είδες

σαν το αφίλητο βατράχι, στη λίμνη μου γυρίζω
Πρίγκηπας δεν υπήρξα, και να γίνω δεν ελπίζω 
 μ'ας είχα ένα φιλί σου
κι ας ήταν πάντα βάτραχος να μείνω


ένα πολύ-πολύ παλιό μου τραγουδάκ...

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

xaxaxaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa

δεν παιζεσαι λεμε!

εκτος των αλλων

Αθανασία είπε...

Χαααααααχαααααααχα!γειάσου γατάκι μου...μα τί όμορφο!!...πανέμορφο.. πραγματικά...λυπάμαι γι αυτήν που φορούσε 'ωτοασπίδες'κ δε σ άκουγε τότε..αλλά μη σκάς...κάποτε θα βρεθεί αυτή που θα σε ακούσει...κ που θα της αρέσει,το γλυκήτατο κ πανέμορφο τραγουδάκι σου..φιλάκια...γατουλίνι μου...