όΛεΣ Οι ΑυγέΣ του ΚόΣμου

Η νύχτα που δεν ξημέρωσε έμοιαζε με όλες τις άλλες νύχτες του Κόσμου.

Κάπου έβρεχε, κάπου έκανε αφόρητη ζέστη, κάπου φυσούσε γλυκιά αύρα και τα τζιτζίκια τραγουδούσαν, κάπου χιόνιζε, κάπου οι  ψυχροί άνεμοι πάγωναν ό,τι συναντούσαν - ό,τι κάνουν συνήθως τα σύννεφα κi οι άνεμοι τη νύχτα. Παντού οι άνθρωποι διασκέδαζαν, συζητούσαν, έκαναν έρωτα, απελπίζονταν- κοιμόταν, γλεντούσαν, ή με κάποια αγωνία ξενυχτούσαν- ό,τι κάνουν οι άνθρωποι τη νύχτα.

Όμως σαν ήρθε η ώρα που κανονικά θα έπρεπε να ξημερώσει, δε συνέβη τίποτα. Μάταια τα πουλιά περίμεναν τις πρώτες αχτίδες του Ήλιου για να τού τραγουδήσουν. Μάταια τ' άνθη περίμεναν το φως του για να προσανατολιστούν. Μάταια τ' αστέρια περίμεναν τον ερχομό της μέρας για να κρυφτούν. Μάταια τα ξυπνητήρια μαχαίρωναν τα όνειρα όσων τολμούσαν - ακόμα - να ονειρευτούν.

Στα πολύπλοκα νευρωνικά δίκτυα των δίποδων σκεπτόμενων θηλαστικών, η αρχική αναμονή έγινε απορία, η απορία ανησυχία, κι η ανησυχία πανικός- μετά τον πανικό ήρθε η απελπισία, και μετά την απελπισία η πλήρης παραίτηση, και μετά την παραίτηση η ανασυγκρότηση, η προσπάθεια για επιβίωση, ακόμα και μια κάποια – μάταιη – ελπίδα. 

Μάταιη, γιατί η νύχτα που δεν ξημέρωσε είχε δολοφονήσει το Άπειρο. Κι ο εφήμερος νους έχει ανάγκη το Άπειρο για να συνεχίσει να ελπίζει: πώς ν’ αντέξεις το Άπειρο να ξεπέφτει ξαφνικά στο Πεπερασμένο; Οι Αυγές του Κόσμου ήταν άπειρες, κι η νύχτα που δεν ξημέρωσε τις είχε καταριθμήσει. Οι Μέρες του Κόσμου ήταν αμέτρητες, κι η νύχτα που δεν ξημέρωσε τις είχε καταμετρήσει.

Τόσες, ακριβώς. Ούτε μία παραπάνω.

Όλες οι Αυγές του Κόσμου.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
εικόνα: Paul Gauguin, "Te Po, La Grande Nuit"