ΔραΠέτης σΤη ΔιάσΤαΣη των πουλιώΝ

.
"Χελιδόνι την Άνοιξη, Κοράκι το Χειμώνα, Περιστέρι το Μεσημέρι,

Δεκαοχτούρα το Πρωί, Σπουργίτι το Φθινόπωρο, Γλάρος το Καλοκαίρι


το Βράδυ Αηδόνι"

Λίγο πριν δραπετεύσει σκεφτόταν πως όταν μια συνταγή αποτυχαίνει, δεν την επαναλαμβάνεις πάλι και πάλι και πάλι, ώσπου να πετύχει- την αλλάζεις. Αλλάζεις τα υλικά, ή τη μέθοδο, ή και τα δύο. Μαγειρεύοντας τη γλυκιά ευτυχία, π.χ.: πώς να  ελπίζεις να πετύχεις, διατηρώντας τις ίδιες συνήθειες, τις ίδιες συμπεριφορές, τις ίδιες εμμονές,  ανεχόμενος τους ίδιους αγαπημένους ανθρώπους να σού φορτώνουν συστηματικά τα ίδια ψυχικά βάρη, ελπίζοντας στους ίδιους αδιάφορους φίλους, ποθώντας τα ίδια βασανιστικά φαντάσματα, ζώντας στην ίδια πάντα ξιπασμένη, εκνευρισμένη, βιασμένη, βρώμικη πόλη, συναναστρεφόμενος καθημερινά τους ίδιους προβληματικούς ανθρώπους, συμβιώνοντας με τους ίδιους ασεβείς κι απαίδευτους συμπολίτες; Πώς να δέσει το γλυκό με αλάτι;  

Καλύτερα λοιπόν δραπέτης, παρά επαίτης, σκεφτόταν.

Μετά κανείς δεν τον ξανάδε. Αυτά σκεφτόταν όμως λίγο πριν  δραπετεύσει, λίγο πριν του στρίψει τελείως, λίγο πριν πετάξει για πάντα στη Διάσταση των πουλιών, λίγο πριν ο Κόσμος του αποκτήσει ράμφος και βγάλει φτερά: Χελιδόνι την Άνοιξη, Κοράκι το Χειμώνα, Περιστέρι το Μεσημέρι, Δεκαοχτούρα το Πρωί, Σπουργίτι το Φθινόπωρο, Γλάρος το Καλοκαίρι, το Βράδυ Αηδόνι.

Κανείς ποτέ δεν τον ξανάδε στη Γη.