Kι ο ΑέΡας θα μυρίΖει ΚαταιΓίδα

Oπωσδήποτε Άνοιξη- δροσερή, κάπως συννεφιασμένη, αναποφάσιστα υγρή. Θα σε περιμένω στο Σταθμό, οπωσδήποτε στο Σταθμό, κι όταν θα φτάσεις, σαν με καθυστέρηση Αιώνων, θα βγει για λίγο ο ήλιος- θα το θεωρήσουμε καλό σημάδι. Θα σε πάω στα μέρη μου, όχι στα καθημερινά, με τους κακοντυμένους και ταλαιπωρημένους ανθρώπους, με τα κλειστά, βρώμικα μαγαζιά στη σειρά, με τις στρατιές τους κακόμοιρους να τσακώνονται με τις γάτες και τα  σκουπίδια- θα σε πάω στα λαμπερά μου μέρη, με τις φωτισμένες βιτρίνες και τα καλόγουστα καφέ, με τα λαμπερά κορίτσια και τους κομψούς νέους- θα είναι η μπλε ώρα, του δειλινού, οι λάμπες του δρόμου δεν θά‘ χουν ακόμα ανάψει, θα πέφτουν οι πρώτες στάλες της βροχής, πολύ ψιλές, πολύ ψιλές. Κι ο Αέρας θα μυρίζει καταιγίδα, κι όλοι θα τρέχουν βιαστικοί να προλάβουν μη τυχόν και βραχούν- μόνο οι μαύροι με τις ομπρέλες θα στέκουν και θα χαμογελούν τρισευτυχισμένοι σαν το Μπάρμπα Θωμά- τα πλακάκια θα γλυστρούν, και θα σε πιάσω να μη μου πέσεις. Θα σού αγοράσω από την Καστριτσίου μια γαλάζια χάντρα, όπως τα μάτια σου- κι αν τα μάτια σου δεν είναι γαλάζια, και γελάσεις αμήχανα, θα σού μιλήσω για τον Κούντερα, και θα γελάσεις ξανά, κολακευμένη.

Μετά θα πάρουμε την ανηφόρα αγκαλιασμένοι. 

Και θα φτάσουμε λίγο πριν αγριέψει η βροχή