Σ’έΝαν ΙδανιΚό ΚόΣμο

Θα είχα σπρώξει τη μισάνοιχτη πόρτα του λουτρού σ’εκείνη τη σοφίτα, στη Σκιάθο, το καλοκαίρι της ενηλικίωσής μας, εσύ την είχες αφήσει μισάνοιχτη, θυμάσαι, ήμασταν δυό άφθαρτοι Έφηβοι διψασμένοι για Έρωτα και Ζωή… θα εξερευνούσες με το απαλό χεράκι σου όλο μου το σώμα, σε μια κρυφή κόχη στο Κάστρο της Νάξου, κοντά στο Μουσείο, και δε θα χόρταινα το ευωδιαστό σου στόμα… θα σού έκανα έρωτα όλη νύχτα στην παραλία της Μάγισσας, στην Αντίπαρο, κάτω από την Πανσέληνο, Ανατολή, Μεσουράνημα, Δύση, ο Ήλιος θα μας έβρισκε αγκαλιασμένους στην Ψαραλυκή... θα κολυμπούσαμε ολόγυμνοι στο κάμπιγκ, και στον κρυφό ορμίσκο, στο Σαλίγκαρο, μέσα στο νερό, θα επικονίαζα το γόνιμο ύπερό σου με τη γύρη μου- την Άνοιξη θα γεννιόταν οι καρποί, θα τους μεγαλώναμε με Αγάπη ώσπου ν'αγγίξουν την Ομορφιά, το Φθινόπωρο θα γινόμασταν οι πιο νέοι παππούδες, θα προλαβαίναμε να εξερευνήσουμε με την ησυχία μας και τον υπόλοιπο Κόσμο, χέρι χέρι… τις κρύες νύχτες του Χειμώνα στην παραλία, στην Ελιά, θα σού έδειχνα ξανά και ξανά τον Ωρίωνα- κεφάλι, ώμοι, πόδια, ζώνη, σπαθί… θα γελούσες, θα ήσουν η πιο όμορφη απ’ όλες τις γιαγιάκες, κι εγώ περήφανος παππούς, να σε γυρίζω παντού κλεισμένη στην αγκαλιά μου, και ποτέ να μη σε χορταίνω… δε θα μας άγγιζε ο Χρόνος, θα είχε σταματήσει για πάντα σ’ εκείνη τη σοφίτα, στη Σκιάθο, το καλοκαίρι εκείνο της ενηλικίωσής μας… δε θα μας άγγιζε ούτε ο Θάνατος, δεν έχει καμμιά Εξουσία στους Ερωτευμένους… κι ο μεγαλύτερος, ο μόνος μου Τρόμος, θα ήταν μη μού φύγεις πρώτη…

Στον κόσμο της Λύπης όπου ζούμε, των χαμένων ευκαιριών, μού γράφεις «σ’αγαπάω», και δε σού απαντώ

Αγάπη μου