"Αναλαμβάνουν την πολιτική ευθύνη για συμμετοχή στον «Επαναστατικό Αγώνα»"

Το Ποντίκι δημοσιεύει λέει τη νέα προκήρυξη του "Επαναστατικού Λαϊκού Αγώνα", μέσα από τη φυλακή.

 

Τί θα πει "αναλαμβάνουν την πολιτική ευθύνη;" Πολιτική πράξη είναι η σχιζοφρενής τυφλή βία;

 

Αρνούμαι να να πάρω στα σοβαρά τις αμπελοφιλοσοφίες ψυχοπαθών που σπέρνουν σφαίρες και βόμβες και θεωρούν "Επανάσταση" και "Λαϊκό Αγώνα" το να δολοφονούν τον πρώτο τυχαίο αστυνομικό (τον Διαμαντή) για να "εκδικηθούν", λέει, το "Σύστημα". 

 

.

 

του έΡωτα της ΣελήΝης και της άΝοιΞης

να μουρμουρίζω στίχους πεθαμένων
για σαλεμένους έρωτες

να μού φωτίζει το φεγγάρι αγαπημένων
σελίδες αφανέρωτες

.....

να με στοιχειώνουν των απελπισμένων
ελπίδες  ανεκπλήρωτες

.

.

ΦεγΓάΡι τοΥ ΑπΡίλη

Αχ, καλώς ή κακώς, η Μαυροδάφνη φυτρώνει μόνο στις Πάτρες, η Δικαιοσύνη είναι τυφλή, κι ο Έρωτας θεόστραβος- καλώς, ή κακώς; Μη βιαστείς ν' απαντήσεις...

Φεγγάρι του Απρίλη, στα άνυδρα χείλη

στάξε μου λίγη δροσιά

...καλώς ή κακώς, ακόμα κι αν ήμασταν βιολογικά Αθάνατοι, θα πεθαίναμε, λέει, στατιστικά, έτσι κι αλλιώς, από ατύχημα, το πολύ πολύ εκεί κάπου στα εξακόσια- πλήρεις αιώνων, ναι... μα ποιο ζευγάρι θ’ άντεχε τόσα χρόνια μαζί, "αιώνια" μου Αγάπη;

Φεγγάρι του Μάη, ο Χρόνος μακριά της

πονά

θυμάσαι που σού΄χα πει πως θα σ’ αγαπώ για πάντα; ήταν αλήθεια...   
ό,τι κι αν σημαίνει "πάντα"

φωτό: στα Κάστρα

Η ΕΠοΧή Του ήΛιοΥ

Η ΕΠοΧή Του ήΛιοΥ

Αλώνω τό νεαρό πράσινο, τα ροζ, τα κίτρινα, τα λευκά, τα μωβ άνθη.

Ξαπλώνω ανάσκελα στις πέτρες και τα χαλίκια. Αισθάνομαι τον ήλιο να καίει τα μαύρα μου ρούχα. Διερευνώ την απόσταση ανάμεσα στη θαλπωρή και την αποτέφρωση.

Αναλώνω λαίμαργα αρχέγονους ήχους, αγνοώ τους θορύβους, περιγελώ τους κρότους.

Απλώνω τα χέρια ν’ αγγίξω τον Άνεμο. Τον νιώθω να μού χαϊδεύει τις ρώγες των δακτύλων μου. Δεν προσπαθώ να τον πιάσω, όχι πιά.

Ίσως να μην υπήρξα μάταια παιδί. Ίσως να μην υπήρξα μάταια φίλος. Ίσως να μην υπήρξα μάταια εραστής.

Θα ξανάρθει ο Ήλιος!

---------------------

φωτογραφία δική μου, σήμερα, στον Παράδεισο

.

ΦΟΒΕΡέΣ Οι ΜΟΡΦέΣ ΤωΝ ΒΡάΧΩΝ

ΦΟΒΕΡέΣ

Οι 

ΜΟΡΦέΣ

ΤωΝ

ΒΡάΧΩΝ(*)

όταν τις ψάχνεις μόνος
αγαπημένη μου

(*) Οδυσσέας Ελύτης, Άξιον Εστί

H ΜέΣη του πουΘενά....

είΝαι στο "Θα"!!!

.

Με τον καυΛό να Μάς μπΕί, το ΔιΝιΤί, το ΔιΝιΤί....

.

 ....και μην ακούσω κιχ!!!!

πονάν, ωρέ, τα παληκάρια;;;

(όταν τους ψηφίζατε, και τους ΞΑΝΑψηφίζατε, 

και τους γλύφατε, και τους χρησιμοποιούσατε, 

καλά ήταν, ε;;;;;) 

.

Αν ΕΣΥ δεν διεκδικήσεις το δίκιο σου...

...ποιός περιμένεις να σού το χαρίσει;

.

ΑΠΟΡία ΨάΛτου ΒήΞ, ΓάΤου ΝύΞ

. 

τι λεν εκείνα τα πουλιά

που κρώζουνε "ουά, ουά"

σα νεογέννητα μωρά;

ποιόν νοιάζουνε οι στίχοι

πού 'ναι σκληροί

σαν τοίχοι;

.

ΓιαΤί ΟνειρεύΤηκα ΕσέΝα

Γι αυτό κοιμήθηκα γλυκά

και ξύπνησα χαρούμενος

κι έμοιαζαν όλα φωτεινά και όμορφα

όλα σωστά 


.

ΛίΓο ΠριN

Τσακώνονταν συνέχεια, χυδαία, με τα πάντα

Τσακώνονταν με το ξυπνητήρι «-σκάσε ρε γαμημένο» «-μα, αφού μού είπες να σε ξυπνήσω στις έξι, ρε ηλίθιε»

Τσακώνονταν με το ασανσέρ «-έλα ρε πούστικο επιτέλους» «-έρχομαι, δεν είσαι ο μόνος καθυστερημένος σ' αυτήν την κώλο-πολυκατοικία του κερατά»

Τσακώνονταν με το αυτοκίνητο «-πάρε μπρος ρε ηλίθια σακαράκα» «-ας μού είχες κάνει και κανένα σέρβις ρε άχρηστε- αλλά τί να περιμένεις από τέτοιον λούζερ»

Τσακώνονταν με το φανάρι «-άλλαξε ρε σκατοκόκκινο άλλαξε γαμώ την/τον/το *** μου» «-να περιμένεις τη σειρά σου, ρε πυροβολημένε»

Τσακώνονταν με την τηλεόραση «-πάλι τίποτα δεν έχει να δεις, το μαλακισμένο το χαζοκούτι» «-άμα δε σού αρέσω πάνε στο Μέγαρο να δεις καμμιάν όπερα, καριόλη»

Τσακώνονταν και με το κρεβάτι του «-σε βαρέθηκα, είσαι σκληρό και παγωμένο σαν φέρετρο» «-μη μού στεναχωριέσαι, και δε θ’ αργήσεις να παρκάρεις και σε τέτοιο»

......

Τσακώνονταν συνέχεια, χυδαία, με τα πάντα - με όλα τα άψυχα

Με τους ανθρώπους δεν τσακωνόταν πιά, δεν άξιζε τον κόπο-

κανείς δεν είχε πιά κουράγιο να τού απαντήσει

.

Το ΠαΡαμύΘι της ΆνοιΞης

.

ἔρωτες ὑπὲρ μὲν ἄγαν    
ἐ λθόντες οὐκ εὐδοξίαν 
οὐδ΄ ἀρετὰν παρέδωκαν

ἀνδράσιν·

Οι μέρες ήταν θαμπές και συννεφιασμένες- τα βράδια έβρεχε, μια βρώμικη βροχή, γεμάτη γύρη και καπνό- λέρωνε τ’ απλωμένα ρούχα, απέλπιζε τους μοναχικούς

.

εἰ δ΄ ἅλις ἔλθοι 
Κύπρις͵ οὐκ ἄλλα θεὸς εὔχαρις οὕτως. 
μήποτ΄͵ ὦ δέσποιν΄͵ ἐπ΄ ἐμοὶ χρυσέων τόξων ἐφείης 
ἱ μέρῳ χρίσασ΄ ἄφυκτον οἰστόν.

.

Μα κάθε πρωί έρχονταν έξι χελιδόνια και χόρευαν έξω από το παράθυρό του. Σε ποιόν ανήκουν τα χελιδόνια; Σε κείνον που τα βλέπει. Ήταν λοιπόν πλούσιος- σε χελιδόνια

 «Με ματωμένους κόπους αυτοί που αγάπησαν ξεχνούν-

αυτοί που αγάπησαν πενθούν για όλη τους τη ζωή»

Αυτοί που αγάπησαν πολύ, πενθούν και την Άνοιξη

.

ἐμοὶ μὲν φίλος οὔποτ΄ ἔσται.

.

Ο ΞΕΝιΤεμόΣ ως ΕΠιστΡοΦή

 όταν ξενιτεύεσαι σε μέρη της Καρδιάς

είναι σαν Επιστροφή

κι ας μην τα έχεις ξαναδεί.


.

MόΡτιΚο

(έχει και μουσική)

Δεν το μπορώ, μάγκα

αγάπη με φράγκα

εγώ ν’ αγοράσω

ούτε και να

παρακαλώ

για μια μερί

δα  όνειρο

ούτε και να παρακαλώ

για όνειρο

Αν νοιάζεσαι, φίλε

λίγη χαρά στείλε

όση μπορείς

αν μ'αγαπάς, φως μου
το χέρι σου δως μου
όσο μπορείς...
πριν τα τινάξω


...πριν τα τινάξω

-άλα - τίς!

.

ΚύΚνειον

αν είσαι καλοκαίρι

και τον εντοπίσεις, ανάμεσα σε τόσα

άστρα, για να σού τραγουδήσει πρέπει 

αν δεν πεθαίνει ήδη, πρέπει

να τον σκοτώσεις

.
.
.
.
.
.

εσύ

.

όΜΦΑΚΕΣ

Ξεκινάς από τα Πλούτη: όμφακες, εννοείται

όμφακες κι  ο Έρωτας - κι η Ομορφιά, όμφακες, όμφακες

 όμφακες τελικά κι η Υγεία, και τα Νειάτα

όμφακες ομφάκων

η μικρή μας Ζωή

...

όλΟ το Φώς του ΚόΣμου, και όλΕς οι ΒροχέΣ

.

στο πρόσωπό σου

όλες μου οι χαρές

στα μάτια σου

photo by armene

.

ΑκασιΚά πΑΙδία

Οι μελλοντικές μου εκδοχές

σε αποστειρωμένο, πλαστικό βαζάκι -μισές κι αυτές

όπως όλα

Kι ο ΑέΡας θα μυρίΖει ΚαταιΓίδα

Oπωσδήποτε Άνοιξη- δροσερή, κάπως συννεφιασμένη, αναποφάσιστα υγρή. Θα σε περιμένω στο Σταθμό, οπωσδήποτε στο Σταθμό, κι όταν θα φτάσεις, σαν με καθυστέρηση Αιώνων, θα βγει για λίγο ο ήλιος- θα το θεωρήσουμε καλό σημάδι. Θα σε πάω στα μέρη μου, όχι στα καθημερινά, με τους κακοντυμένους και ταλαιπωρημένους ανθρώπους, με τα κλειστά, βρώμικα μαγαζιά στη σειρά, με τις στρατιές τους κακόμοιρους να τσακώνονται με τις γάτες και τα  σκουπίδια- θα σε πάω στα λαμπερά μου μέρη, με τις φωτισμένες βιτρίνες και τα καλόγουστα καφέ, με τα λαμπερά κορίτσια και τους κομψούς νέους- θα είναι η μπλε ώρα, του δειλινού, οι λάμπες του δρόμου δεν θά‘ χουν ακόμα ανάψει, θα πέφτουν οι πρώτες στάλες της βροχής, πολύ ψιλές, πολύ ψιλές. Κι ο Αέρας θα μυρίζει καταιγίδα, κι όλοι θα τρέχουν βιαστικοί να προλάβουν μη τυχόν και βραχούν- μόνο οι μαύροι με τις ομπρέλες θα στέκουν και θα χαμογελούν τρισευτυχισμένοι σαν το Μπάρμπα Θωμά- τα πλακάκια θα γλυστρούν, και θα σε πιάσω να μη μου πέσεις. Θα σού αγοράσω από την Καστριτσίου μια γαλάζια χάντρα, όπως τα μάτια σου- κι αν τα μάτια σου δεν είναι γαλάζια, και γελάσεις αμήχανα, θα σού μιλήσω για τον Κούντερα, και θα γελάσεις ξανά, κολακευμένη.

Μετά θα πάρουμε την ανηφόρα αγκαλιασμένοι. 

Και θα φτάσουμε λίγο πριν αγριέψει η βροχή 

Σ’έΝαν ΙδανιΚό ΚόΣμο

Θα είχα σπρώξει τη μισάνοιχτη πόρτα του λουτρού σ’εκείνη τη σοφίτα, στη Σκιάθο, το καλοκαίρι της ενηλικίωσής μας, εσύ την είχες αφήσει μισάνοιχτη, θυμάσαι, ήμασταν δυό άφθαρτοι Έφηβοι διψασμένοι για Έρωτα και Ζωή… θα εξερευνούσες με το απαλό χεράκι σου όλο μου το σώμα, σε μια κρυφή κόχη στο Κάστρο της Νάξου, κοντά στο Μουσείο, και δε θα χόρταινα το ευωδιαστό σου στόμα… θα σού έκανα έρωτα όλη νύχτα στην παραλία της Μάγισσας, στην Αντίπαρο, κάτω από την Πανσέληνο, Ανατολή, Μεσουράνημα, Δύση, ο Ήλιος θα μας έβρισκε αγκαλιασμένους στην Ψαραλυκή... θα κολυμπούσαμε ολόγυμνοι στο κάμπιγκ, και στον κρυφό ορμίσκο, στο Σαλίγκαρο, μέσα στο νερό, θα επικονίαζα το γόνιμο ύπερό σου με τη γύρη μου- την Άνοιξη θα γεννιόταν οι καρποί, θα τους μεγαλώναμε με Αγάπη ώσπου ν'αγγίξουν την Ομορφιά, το Φθινόπωρο θα γινόμασταν οι πιο νέοι παππούδες, θα προλαβαίναμε να εξερευνήσουμε με την ησυχία μας και τον υπόλοιπο Κόσμο, χέρι χέρι… τις κρύες νύχτες του Χειμώνα στην παραλία, στην Ελιά, θα σού έδειχνα ξανά και ξανά τον Ωρίωνα- κεφάλι, ώμοι, πόδια, ζώνη, σπαθί… θα γελούσες, θα ήσουν η πιο όμορφη απ’ όλες τις γιαγιάκες, κι εγώ περήφανος παππούς, να σε γυρίζω παντού κλεισμένη στην αγκαλιά μου, και ποτέ να μη σε χορταίνω… δε θα μας άγγιζε ο Χρόνος, θα είχε σταματήσει για πάντα σ’ εκείνη τη σοφίτα, στη Σκιάθο, το καλοκαίρι εκείνο της ενηλικίωσής μας… δε θα μας άγγιζε ούτε ο Θάνατος, δεν έχει καμμιά Εξουσία στους Ερωτευμένους… κι ο μεγαλύτερος, ο μόνος μου Τρόμος, θα ήταν μη μού φύγεις πρώτη…

Στον κόσμο της Λύπης όπου ζούμε, των χαμένων ευκαιριών, μού γράφεις «σ’αγαπάω», και δε σού απαντώ

Αγάπη μου

ΑΠΟΚάΛΥΨΗ

...μού απάντησε πως οι Θεοί είν’ όλοι τους Λαμόγια

χλευάζουν τους Αγγέλους που τσακίζονται στη Γη

μού ‘μαθε πώς ο Διάβολος κουρδίζει τα ρολόγια

μού έδειξε το Θάνατο στα πιό ωραία λόγια

μ' έψεξε που λαχταρώ τη θλίψη σα Γιορτή

"οι Άγιοι", μού τόνισε, "αμάρτησαν πολύ..."
 .
. 
.

...αυτά μού είπε, κι άλλα, που μού σφίξαν την Ψυχή
 και δεν μού είπε, Αγάπη μου

πότε θα ρθεις Εσύ



.

Το ΣπέΡμα του ΠευΚώΝα

Το σπέρμα του Πευκώνα

-κίτρινο σύννεφο απαλό-
 φλερτάρει με την Άνοιξη
 χορεύει με τον Άνεμο




 

Το σπέρμα του Πευκώνα

μεθά ένα πολύβουο

αόρατο Μελίσσι

Το σπέρμα του Πευκώνα

ύπουλη σκόνη 
που λερώνει

Το σπέρμα του Πευκώνα
 .
.

κίτρινη λάσπη  
στην άκρη του Δρόμου

.

Του ΑνέΜου και του ΟνΕίΡου

μπορεί ποτέ να μην την έχω δει

μα ο Άνεμος την ξέρει

(λιγνό καλοκαίρι, λινό το κορμί)

θα ρθεί

και θα τη λένε Κλαίρη

.

ΝυχτεριΝή ΠτήΣη: ΑΠό τηΝ ΟαΞάκα (17°3'0"N,96°43'0"W) σΤο ΧαρΤούμ (15°35'57''N,32°33'21''E)

Πετώ στη Νύχτα. Κολυμπώ σε τοίχους. Κουτουλώ στο ταβάνι. Πίνω ήχους. Φτύνω στίχους. Φυλακίζω βλέμματα.  Ματώνω ψέμματα. Χουφτώνω θαλπωρή. Κλέβω ζωή. Δε μού φτάνει.

Να ΧρεωκοπήΣουμε επιτέΛους, να τελειώΝουμε

πολύ μετά την ηθική χρεωκοπία, έρχεται τώρα και η οικονομική

να μπορούν τάχα εκείνοι που μάς έσυραν στην πρώτη, 
να μάς σώσουν από τη δεύτερη;;;

ας έρθει λοιπόν μιαν ώρα αρχύτερα να τελειώνουμε!

αλλιώς θα πάθουμε έλκος εγκεφάλου με αυτό το σήριαλ
τρομοκρατίας και υποκρισίας.

.

ΟΝηριΚό ΛεξιΚό ΛορεντζάΤου, σελ 191

                    


                  Ίμερος

         


     Ιμερόεσσα, Ιμερτός

Ιμερόεν 

Κι έΤσι, μεΤά το ΘάΝαΤό μας, στη ΡίΖα του ΑρχαίΟυ ΚάΣτρου,

.

φύτρωσε ένα λουλουδάκι


<@> 

ήμουν εγώ; ήσουν εσύ; ήμασταν και οι δυό μαζί;

λένε πως μάς έμοιαζε

λιγάκι

 

φωτογραφίες: σήμερα, στα Κάστρα

ΓειάΣου

Δεν είναι τόσο που μιλάω με τη γάτα μου.

Είναι που καταλαβαινόμαστε κιόλας...

(η ΣκόΝη)

Το πΙό ΕυγεΝιΚό ΕπάΓγελμα τΟυ ΚόΣμου

δεν είναι ο Νευροχειρουργός, 

που πολεμά το γλοιοβλάστωμα, 

που τρώει τα μυαλά

είναι η Καθαρίστρια,

που πολεμά τη Σκόνη, 

που τα  απελπίζει

.

Μα ΠΟΙόΣ ΑΜόΛΗΣΕ Τα ΣΚΥΛΙά; "Η ΠολιτιστιΚή ΆΝοιΞη της ΘεσσαλονίΚης"

«Αυτό δεν το έχω ξαναδεί», ομολογεί άνθρωπος που γνωρίζει καλά τη νύχτα της Θεσσαλονίκης. «Τόση δίψα για μπουζούκια και διαρκώς αυξανόμενη…»

....μα ποιός αμόλησε τα σκυλιά;;;;
(κλικ στο κείμενο, ντε...)

"ΟυΡαΝόΣ, ΠαράΔεισος, ΜακαρίΤαι" - ΜάΛιστα, ΚαθηγηΤά ΠόΠλετον!

Μακαρίται δε οι αποθανόντες, 

ότι ουκ αισθάνονται τινός δεινού

ΧΡιστόΣ ΑνέΣτη!

Ω

Τa υπόλοιπα ΑρνάΚια;

.

ΜόΝο τα ξεΡά

δε λαχταρούν την Άνοιξη!


.

ΧαΜιντουΛά ΝατζάΦι, ετών 15, ΑνέΣτιοΣ, ΔΕΝ ΑνέΣτη

.

Δεν ΥπάΡΧΕΙ ανάΣταΣη αφού

παιδιά γίνονται κομμάτια

επειδή

.