"ΔΙόΤΙ ΠΟΛύ ΗΓάΠΗΣΑ" *
τα Λάθη μου
αλάτι και βροχή
ακούτε: Franz Scubert, Violin Sonatina no1
15-12-09
* Κατά Λουκάν Ευαγγέλιο: "ἀφέωνται αἱ ἁμαρτίαι αὐτῆς αἱ πολλαί, ὅτι ἠγάπησε πολύ·" (7,40)
photo: Sea_Salt_Tears by kaylalemmons
photo: Sea_Salt_Tears by kaylalemmons
6 σχόλια:
Ωραία, ήρθα ν' ακούσω μουσικούλα κι έπεσα πάνω σε νέα κι όμορφη ανάρτηση! Να 'σαι καλά και πάλι. Μάλλον να σου άφηνα δωράκι μια παλιά εγγραφή που είχα ανεβάσει - μια σκούπα για τα λάθη μου..
http://personal.pblogs.gr/2008/11/mia-skoypa-gia-ta-lathh-moy.html
καληνύχτα και πάλι από θαλασσάκι.
Καλημέρα φίλε μου!
Για την αγάπη που έδωσες ποτέ μην μετανιώσεις! Τα λάθη είναι πάθη ή και αντίστροφα...αλλά και αυτά κομμάτι της ανθρώπινης φύσης μας είναι! Χωρίς λάθη θα ήταν πολύ βαρετή η ζωή μας, θα ήταν σαν να ξέραμε τα πάντα! Η βροχή μπορεί να πει κάποιο ότι εξαγνίζει- ξεπλένει…
Θαλασσάκι μου, το pathfinder με δυσκολεύει στην προσπάθεια να σού αφήσω σχόλια εκεί. Ευχαριστώ πολύ για τα γλυκά σου σχόλια κι εδώ και αλλού. Με τιμούν ιδιαίτερα γιατί προέρχονται από σένα.
Φίλε μου Νίκο, μετανοιώσω δεν μετανοιώσω μάλλον πάντα τα ίδια λάθη θα κάνω... περνώ την φάση της οριστικής συμφιλίωσης με τον εαυτό μου.
Καλό απόγευμα φίλοι
Mιλτιάδη, εσύ με τιμάς και σ' ευχαριστώ - να μη σε απασχολεί καθόλου το θέμα των σχολίων γιατί το ότι περνάς κάποιες φορές απ' τη σκιά εμένα μου φτάνει και μου περισσεύει. Έχω μια ευαισθησία όσον αφορά τα "λάθη" - είναι κάτι που δε θα πάψει ποτέ να με απασχολεί, και στέκομαι σ' αυτό που έγραψες για την οριστική συμφιλίωση με τον εαυτό σου. Είναι πράγματι τεράστια διεργασία αυτή κι εγώ ακόμη αγωνίζομαι.. Σε αφήνω για σήμερα, σ' ευχαριστώ για την υπέροχη μουσική που συνοδεύει για μια ακόμη φορά το σημείωμά μου. Καλό βράδυ να έχεις.
ηγάπησα ,ηγάπησες ,ηγάπησε...άλλος άλλονε,για άλλο λόγο ο καθείς και λάθρες αγάπες βιώσαντες χανόμαστε σε πορείες αποκλίνουσες, επί ματαίω αναμένοντεςσυναντήσεις μοιραίες και αγάπες αέναες
Για τα ταλέντα σου, την ενήλικη και ώριμη ομορφιά σου, καλή κι... αγαπία σου!!!
Χειμωνιάτικη βροχή, σαν κλάμα παιδικό, σβησμένη μηχανή χωρίς φρένα στη μεγάλη κλίση στο Δυράχη λίγο πριν την κορφή του Ταΰγετου, ανάμεσα στις καστανιές. ¨Όρθιος χωρίς γρατσουνιά με αγάπη, χωρίς αγάπη δεν θυμάμαι, όρθιος. Κομπάρσος της ηδονής ευτυχισμένος όρθιος. Το εμβόλιο της ευτυχίας, για κάθε νόσο και κάθε μοναξιά. Όρθιος και η μηχανή μετανιωμένη κι ερωτευμένη έτοιμη γι’ άλλα κόλπα. Μ’ αγάπη χωρίς αγάπη δεν θυμάμαι, θα σε γελάσω. Και μετά μου λες…
Δημοσίευση σχολίου