ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΑΣΧΗΜΙΑ

Η μεγάλη Ασχήμια...

.
...δεν είναι οι δρόμοι, κορεσμένοι από τροχοφόρα ως το τελευταίο τετραγωνικό εκατοστό...
...δεν είναι τα πεζοδρόμια, γεμάτα παρκαρισμένα μηχανάκια, κινούμενα μηχανάκια, έργα, μικροπωλητές...
...δεν είναι τα μαύρα σύννεφα του δηλητηριώδη καπνού που ξεφυτρώνουν από παντού...
...δεν είναι η φασαρία, από χίλιες μεριές, από χίλιες πηγές, κρότοι, θόρυβοι, βόμβοι, κόρνες, εξατμίσεις, σειρήνες, κομπρεσσέρ...

...είναι τα πρόσωπα των ανθρώπων.

Παρατηρούσα τους διαβάτες στο πολυσύχναστο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Έναν έναν.

Η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων που συνάντησα σήμερα είχε ακριβώς την ίδια έκφραση. Τους παρατηρούσα επίτηδες έναν έναν. Κι έβλεπα σχεδόν σε όλους το ίδιο κι απαράλλαχτο προσωπείο, ένα μίγμα δυσφορίας και κούρασης, κάτι ανάμεσα σε κρεμασμένα μούτρα κι εκνευρισμό. Μια σκληρή έκφραση, απωθητική κι ανατιπαθητική, η ίδια σε όλους, άντρες γυναίκες και παιδιά: οι γωνίες του στόματος τραβηγμένες προς τα κάτω, τα φρύδια σφιγμένα, το στόμα ζαρωμένο. Ελάχιστοι ήταν αυτοί που διέφεραν, ακόμα πιό ελάχιστοι αυτοί που χαμογελούσαν. Ακόμα και τα παιδάκια, κατοίκων και τουριστών, έμοιαζαν τρομοκρατημένα στις αγκαλιές των γονιών τους.

Μετά από αρκετή ώρα, τσάκωσα και τον εαυτό μου να έχει ακριβώς την ίδια έκφραση. Ακριβώς. Το κατάλαβα μόλις είδα την Όμορφη γυναίκα:

Ναι, περπατώντας δυόμισι ώρες στο κέντρο, είδα μία και μόνο Όμορφη γυναίκα, μια γυναίκα με ένα ήρεμο απαλό χαμόγελο, μια γαλήνη στο πρόσωπο. Και δυό τρεις ακόμα που χαμογελούσαν, αλλά τελείως φτιαχτά, τελείως ψεύτικα: δύο που μιλούσαν στο κινητό, και μία ηλικιωμένη που μιλούσε με την φιλενάδα της. Χαμόγελα τελείως για πέταμα.

Αυτή είναι η μεγάλη ασχήμια. Οι αλλοτριωμένοι και αγέλαστοι άνθρωποι γύρω μας, συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού μας.

Δεν την βλέπουμε, αυτήν την Ασχήμια, γιατί την ζούμε κάθε μέρα. Εγώ όμως χτες τα ξημερώματα ήμουν ακόμα στην Αμοργό, και ακόμα μπορώ να βλέπω κάπως καθαρά, και να συγκρίνω. Και σάς βεβαιώνω ότι εκεί τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι. ΟΛΟΙ όσοι κυκλοφορούν χαμογελούν ή έχουν γαλήνιες εκφράσεις. Αλλά αυτοί ζούνε μέσα στην Ομορφιά, είπαμε, ενώ εμείς ζούμε μέσα στην Μεγάλη Ασχήμια, είπαμε...

Πώς την αντέχουμε;
.