ΑΓΚΆΘΙ ΤΗΣ ΆΜΜΟΥ

Την πάτησα. Μεγαλοπρεπώς. Την Δράκαινα.
Στην πιο πολυσύχναστη παραλία της Νάξου. Λίγο πριν φύγω. Αλλά έτσι δεν γίνεται πάντα; Πριν λίγα χρόνια στη Σκιάθο που γλύστρησα με τη μηχανή στα λάδια του κακοσυντηρημένου δημοτικού οχήματος, κυριολεκτικά την τελευταία ώρα, και γέμισα πίσω ολόκληρος τραύματα (δεν ξαναπάτησα στη Σκιάθο). Μετά στην Αντίπαρο με την Φ., την τελευταία μέρα των διακοπών, που έγειρε η μηχανή στην άμμο, και για να προστατέψω εκείνην κάηκε εμένα ολόκληρη η γάμπα μου κολλημένη στην εξάτμιση (δεν ξανακαβάλησα μηχανή). Πέρσι στη Σαντορίνη με τα πλοκάμια τής τσούχτρας κάηκε όλο το αριστερό μου αντιβράχιο (από τότε προσέχω πιο πολύ γύρω γύρω). Και φέτος το αγκάθι της άμμου, η Δράκαινα του Αη Γιώργη της Νάξου. Η Δράκαινα κάνει λέει όπως και η Σκορπίνα ωραία ψαρόσουπα, εγώ δεν την τρώω, το είπα στην νοσοκόμα, ότι δεν της έκανα τίποτα της Δράκαινας και γενικά τα ψάρια δεν τα τρώω καν, "παραβίασες το χώρο της", μου απάντησε, πολύ σωστά. Τi δουλειά έχουν οι γάτοι στις αμμουδιές;
.

Τέλος πάντων μετά από ορούς, τέσσερις πέντε ενέσεις και αφόρητο πόνο (αν δεν το νιώσεις δεν μπορείς να καταλάβεις, πονούσε το πόδι μέχρι το γόνατο και μούδιασα ολόκληρος ως το στήθος), τελικά μετά από δύο ώρες στο νοσοκομείο μαλάκωσε λίγο ο πόνος και το πρήξιμο και γύρισα στο δωμάτιό μου να ξαπλώσω. Φυσικά δεν έφυγα για Κουφονήσι, μόλις πριν από λίγο πέρασε τελείως ο πόνος.
.
Πέρασε και η σύντομη Κυκλαδίτικη μπόρα. Λες να πάω για κανένα μπανάκι; Στην ίδια παραλία; Σιγά που δεν θα παω. Σάς χαιρετώ, έφυγα.