ΤΑ ΞΗΜΕΡΩΜΑΤΑ
Πριν από μέρες, ήρθε και με βρήκε ένα Μαύρο Πουλί.
"Φύγε", έκρωξε. "Φύγε από εδώ. Κινδυνεύεις."
Έκανα πως δεν άκουσα. Το έδιωξα κακήν κακώς.
Πέρασαν μέρες. Έφτασα στο Χείλος της Αβύσσου.
Τα ξημερώματα, το Μαύρο Πουλί ξανάρθε στο μαξιλάρι μου.
"Φύγε", έκρωξε. "Δεν έχεις άλλα περιθώρια. Φύγε αμέσως, αλλιώς θα χάσεις τα Πάντα."
"Τα πάντα;" γέλασα. "Δεν έχω "Πάντα". Έχω μόνο "Τίποτα". Τίποτα να χάσω, Τίποτα να κερδίσω."
"Έχεις. Έχεις να χάσεις ή να κερδίσεις τη Ζωή σου. Και δεν είναι λίγο. Μη χάνεις λεπτό.
Φεύγεις αμέσως, ζεις. Μένεις, πεθαίνεις. Τόσο απλά."
Δεν ήμουν έτοιμος να πεθάνω.
"Δεν θέλω να πεθάνω", απάντησα. "Αλλά δεν έχω Πουθενά να πάω".
"Δεν υπάρχει, αυτό το "Πουθενά"", μού απάντησε. "Υπάρχει μόνο το Ταξίδι. Πήγαινε οπουδήποτε, αρκεί να φύγεις από Εδώ.
ΑΝ θέλεις να ζήσεις. Αλλιώς, μείνε εδώ, και ψόφησε. Καλή τύχη".
Έκρωξε φριχτά, χαιρέκακα, και πέταξε μακριά.
Το φτερούγισμά του άφησε πίσω μιαν αποφορά Θανάτου.
Ένιωσα ξαφνικά σαν να ξύπνησα από βαθύ ύπνο. Σηκώθηκα, μάζεψα δυό τρία πράγματα, πότισα τα φυτά, άλλαξα νερό στο ψάρι, τάισα τη γάτα. Έγραψα αυτό εδώ.
Κοίταζω έξω από το παράθυρο. Ξημέρωσε πιά για τα καλά. Βλέπω Δρόμους. Δρόμους που μόνο η Απελπισία ξέρει ν' ανοίγει. Άνοιγω την Πόρτα.
Φεύγω. Δεν ξέρω για πού, ούτε ξέρω πότε θα γυρίσω.
Τώρα όμως, μένει μόνο το Ταξίδι.
Καλήν αντάμωση.
ΥΓ> Το κινητό μου δεν θα ισχύει για ένα διάστημα. Ούτε και το email.
Η Προεκλογική Εκστρατεία για το Δήμο συνεχίζεται κανονικά
από την Αντιδημαρχίνα Επί Τιμή και τους Ερίτιμους Αντιδημάρχους.
"Φύγε", έκρωξε. "Φύγε από εδώ. Κινδυνεύεις."
Έκανα πως δεν άκουσα. Το έδιωξα κακήν κακώς.
Πέρασαν μέρες. Έφτασα στο Χείλος της Αβύσσου.
Τα ξημερώματα, το Μαύρο Πουλί ξανάρθε στο μαξιλάρι μου.
"Φύγε", έκρωξε. "Δεν έχεις άλλα περιθώρια. Φύγε αμέσως, αλλιώς θα χάσεις τα Πάντα."
"Τα πάντα;" γέλασα. "Δεν έχω "Πάντα". Έχω μόνο "Τίποτα". Τίποτα να χάσω, Τίποτα να κερδίσω."
"Έχεις. Έχεις να χάσεις ή να κερδίσεις τη Ζωή σου. Και δεν είναι λίγο. Μη χάνεις λεπτό.
Φεύγεις αμέσως, ζεις. Μένεις, πεθαίνεις. Τόσο απλά."
Δεν ήμουν έτοιμος να πεθάνω.
"Δεν θέλω να πεθάνω", απάντησα. "Αλλά δεν έχω Πουθενά να πάω".
"Δεν υπάρχει, αυτό το "Πουθενά"", μού απάντησε. "Υπάρχει μόνο το Ταξίδι. Πήγαινε οπουδήποτε, αρκεί να φύγεις από Εδώ.
ΑΝ θέλεις να ζήσεις. Αλλιώς, μείνε εδώ, και ψόφησε. Καλή τύχη".
Έκρωξε φριχτά, χαιρέκακα, και πέταξε μακριά.
Το φτερούγισμά του άφησε πίσω μιαν αποφορά Θανάτου.
Ένιωσα ξαφνικά σαν να ξύπνησα από βαθύ ύπνο. Σηκώθηκα, μάζεψα δυό τρία πράγματα, πότισα τα φυτά, άλλαξα νερό στο ψάρι, τάισα τη γάτα. Έγραψα αυτό εδώ.
Κοίταζω έξω από το παράθυρο. Ξημέρωσε πιά για τα καλά. Βλέπω Δρόμους. Δρόμους που μόνο η Απελπισία ξέρει ν' ανοίγει. Άνοιγω την Πόρτα.
Φεύγω. Δεν ξέρω για πού, ούτε ξέρω πότε θα γυρίσω.
Τώρα όμως, μένει μόνο το Ταξίδι.
Καλήν αντάμωση.
ΥΓ> Το κινητό μου δεν θα ισχύει για ένα διάστημα. Ούτε και το email.
Η Προεκλογική Εκστρατεία για το Δήμο συνεχίζεται κανονικά
από την Αντιδημαρχίνα Επί Τιμή και τους Ερίτιμους Αντιδημάρχους.
“Το τραγούδι "Χάθηκα μέσα στη ζωή μου" από το θεατρικό έργο της Λούλας Αναγνωστάκη «Διαμάντια και μπλούζ» (1990-91), γράφτηκε ειδικά για την Τζένη Καρέζη και δεν επιτρέπεται καμμιά άλλη επανεκτέλεση.”Ελένη Καραΐνδρου
Αύγουστος, φώτα στην παραλία
τα πλοία φεύγουν για τα νησιά
φεύγουν οι φίλοι, φεύγουν τα πλοία
με γέλασες, και είν’ αργά...
Ήρθ’ ο Σεπτέμβρης, ήρθ’ ο χειμώνας
στην παραλία τη σκοτεινή
χάθηκα μέσα στη ζωή μου
χάθηκες μέσα στη βροχή
