ΑΝ ΕΙΧΑ ΕΝΑ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΠΑΙΔΙ, ΘΑ ΤΟ ΔΙΔΑΣΚΑ…

.

...να μην εντυπωσιάζεται και να μην επηρεάζεται από λόγια, παρά μόνο από έργα. Θα το δίδασκα πως τα πολλά λόγια είναι ασύμβατα με τα έργα. Πως όπου περισσεύουν οι λέξεις, συνήθως σπανίζουν ή και απουσιάζουν οι πράξεις… Πως οι άνθρωποι κρίνονται στα δύσκολα και όχι στα εύκολα, ακριβώς όπως ο καλός καραβοκύρης φαίνεται μόνο στην φουρτούνα. Πως ο αληθινά Γενναίος, ο αληθινά Δυνατός, δεν είναι αυτός που δεν σφάλλει και δεν ηττάται ποτέ, αλλά αυτός που ξέρει να μαθαίνει από τα λάθη του, να ξανασηκώνεται όρθιος, και να συνεχίζει.

Θα το δίδασκα ν' ακούει με προσοχή τις συμβουλές, αλλά μόνο από ανθρώπους που έχουν επάξια κερδίσει την εμπιστοσύνη του, και που τα έργα τους είναι συνεπή σε σχέση με τα λόγια τους. Να ερευνά και να κρίνει τα πάντα, να βάζει το δάχτυλο στο σημάδι του καρφιού, να μην επαναπαύεται σε αποκρυσταλλωμένες απόψεις, συμπεριλαμβανομένων και των δικών μου συμβουλών, αλλά να επανεξετάζει κάθε στιγμή την ορθότητα των Πιστεύω του.

Θα το δίδασκα πως μόνο η Αλήθεια σώζει. Πως ο μόνος δυνατός τρόπος να είναι ένας άνθρωπος εντάξει με τον εαυτό του, να είναι Ευτυχισμένος, είναι να είναι ο εαυτός του. Πως όσες φορές παρασύρθηκα από φόβο, από επιπολαιότητα, ή από παραινέσεις και συστάσεις άλλων, και έδρασα ενάντια στην εσωτερική μου φωνή, όσες φορές δεν ήμουν ο εαυτός μου, το μετάνοιωσα πικρά. Ενώ όσες φορές εμπιστεύτηκα την συνείδησή μου, και την σεβάστηκα, κι είπα με σθένος την γνώμη μου, κι έπραξα με αποφασιστικότητα αυτό που ήξερα στο βάθος ότι είναι το Σωστό για εμένα, βγήκα δικαιωμένος, ακόμα κι αν όλες οι εξωτερικές ενδείξεις έλεγαν το αντίθετο.

Θα το δίδασκα πως τα ράσα δεν κάνουν με τίποτα τον παπά, αλλά επειδή ο κόσμος μας δεν είναι καθόλου τέλειος, και οι άνθρωποι δεν είναι θεοί, δεν είναι κακό να φοράς καμμιά φορά κι ένα ράσο, αν βέβαια είσαι παπάς.

Θα το δίδασκα να διαλέγει με πάρα πολλή προσοχή τους φίλους του, γιατί όποιος θέλει να είναι Αετός δεν μπορεί να συναναστρέφεται με Πέρδικες. Θα το δίδασκα ότι τους εχθρούς μας δεν τους επιλέγουμε εμείς, αλλά αυτοί.

Θα το δίδασκα να σέβεται τους συνανθρώπους μας και τον Κόσμο, και να απαιτεί και οι Άλλοι να τού δείχνουν σεβασμό. Να ωφελεί όσο μπορεί, χωρίς να υπολογίζει οπωσδήποτε σε κάποιο συμφέρον. Αν δεν είναι δυνατόν να ωφελεί, τουλάχιστον να μην βλάπτει. Να μην επιτρέπει την αδικία, όταν μπορεί να κάνει κάτι για να την αποτρέψει, και να σωπαίνει όταν δεν μπορεί, περιμένοντας μια πιο κατάλληλη στιγμή.

Θα το δίδασκα πως όλα αρχίζουν και όλα τελειώνουν σε αυτήν την γη, και πως δεν υπάρχει ούτε τιμωρός Θεός, ούτε Θεός Αγάπης, ούτε μετά τον θάνατο συνέχεια. Θα το δίδασκα πως η Ζωή, η δική μας και όλων των άλλων πλασμάτων, είναι ένα Δώρο, που πρέπει να το χαιρόμαστε, να το τιμούμε και να το σεβόμαστε. Πως αν θέλουμε οι Άλλοι να σέβονται εμάς, πρέπει κι εμείς να σεβόμαστε τους Άλλους.

Θα το δίδασκα πως η Χαρά είναι φευγαλέα και εύθραυστη, και όταν την έχουμε δεν πρέπει να την δηλητηριάζουμε με Φόβο και Πλεονεξία. Πώς πρέπει να προστατεύουμε τις Μικρές Χαρές και να αντιμετωπίζουμε με χιούμορ τις Μικρές Λύπες. Μόνο έτσι μπορούμε να αντέξουμε τις Μεγάλες Λύπες όταν αυτές έρχονται, και έρχονται, ΠΑΝΤΑ. Θα το δίδασκα πως ο Πόνος είναι ένα αναπόσπαστο στοιχείο της ανθρώπινης ζωής, και πολλές φορές είναι φίλος, προειδοποίηση, σωτηρία. Πως ο Θάνατος είναι απλά ένα είδος ύπνου, χωρίς Όνειρα, χωρίς Ξύπνημα.

Θα το δίδασκα να είναι ολιγαρκές και σεμνό, να μην επενδύει τη Χαρά του σε υλικά αντικείμενα, να μην στεναχωριέται ποτέ και καθόλου για υλικά θέματα, για οικονομικά προβλήματα, για υλικές ζημιές, για χαμένα πράγματα. Θα το δίδασκα να αντιμετωπίζει όσο το δυνατόν πιο στωϊκά ακόμα και το Χαμό των ανθρώπων, γιατί η Μοίρα όλων μας είναι ο Χαμός, και η Ζωή ΠΡΕΠΕΙ να συνεχίζεται.

Θα το δίδασκα να κρίνει τους πάντες και τα πάντα ανελέητα αλλά να αποφεύγει να κατακρίνει. Να έχει κατανόηση για τους ανθρώπους, να είναι όσο πιο μεγαλόψυχο και ειρηνικό γίνεται, ν’ ακούει και να υπολογίζει τη γνώμη των άλλων, αλλά να μην επιτρέπει σε κανέναν να καταπατά τα δικά του δικαιώματα. Να μην αφήνει να το δηλητηριάζει η ανθρώπινη κακία, η ανθρώπινη υποκρισία, η ανθρώπινη μισαλλοδοξία, η ανθρώπινη υστεροβουλία, ο ανθρώπινος φθόνος, η ανθρώπινη μικρόνοια. Ούτε καν όταν τα ανιχνεύει όλα αυτά στον ίδιο του τον εαυτό. Γιατί όλοι είμαστε άνθρωποι, και τίποτα ανθρώπινοι δεν μας είναι ξένο. Και όλα τα ελαττώματα είναι ανθρώπινα.

Θα το δίδασκα πως οι έννοιες «ποτέ» και «πάντα» δεν σημαίνουν πρακτικά απολύτως ΤΙΠΟΤΑ, για τα ανθρώπινα μέτρα. Πως ο Χρόνος είναι πεπερασμένος, και δεν πρέπει να τον σπαταλάμε σε δισταγμούς, εμμονές και φοβίες.

Θα το δίδασκα πως η Τύχη ευνοεί τους Τολμηρούς, θα το δίδασκα να τολμά. Να τολμά να ζει, να εκδηλώνει τα συναισθήματά του, να τολμά ν’ αγαπά πολύ, να τολμά να ερωτεύεται, να τολμά να ταξιδεύει, να τολμά να δίνεται, και το πιο σημαντικό, να μη διστάζει να κάνει μεταβολή και να γυρίζει πίσω, όταν διαπιστώνει ότι έχει πάρει λάθος δρόμο, όσο κι αν έχει προχωρήσει στο μεταξύ σε αυτόν τον λάθος δρόμο… Να μην διστάζει ποτέ να κάνει μια καινούργια Αρχή.

15/9/2006