ΠΑΠΠΟΎ ΧΡΌΝΕ

(τελικό)
.

Ο μικρός ο Αύγουστος και ο μικρός Σεπτέμβρης
έπαιζαν σε μιά βοτσαλόστρωτη αυλή, πνιγμένη στα γιασεμιά
και ένας γέρος ασπρογένης
με καμάρι τους κοιτούσε
-"Παππού Χρόνε, παππού Χρόνε,
εσύ που ξέρεις τόσα και τόσα, κι άλλα πολλά,
για όλα τα καράβια, για όλα τα λιμάνια, για όλα τα ταξίδια
τα περασμένα, τα μελλούμενα, τα τωρινά
πε μου κι εμένα,
τί θα γίνω όταν μεγαλώσω";
.
Έστριψε λίγο τ'άσπρο το μουστάκι του ο γέρος, χαμογέλασε κάτω απ'το ψαθάκι του,
κι αποκρίθηκε:
"Μικρέ μου Αύγουστε,
θά'σαι τού Έρωτα, τού Φεγγαριού, τού Άνεμου ο Βασιλιάς,
ο Πρίγκηπας της Ξενοιασιάς"
-"Κι εγώ, παππού; Εγώ;" πετάχτηκε ο Σεπτέμβρης
-"Εσύ, μικρό μου, όταν ανδρωθείς
θά'σαι ο
Αφέντης τού Χλωμού του Ήλιου
και της Νέας της Αρχής!"
.
Νάξος, Σεπτέμβρης 2006