ΙΔΟΥ ΤΟ ΦΟΒΕΡΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΟΥ ΦΟΒΕΡΟΥ ΜΥΣΤΙΚΟΥ

(Ω, φοβερό μυστικό!)

Το πιό φοβερό με τα φοβερά μυστικά είναι ότι καμμιά φορά αποκαλύπτονται. Και πως τότε φαίνεται καθαρά πως δεν ήταν καθόλου φοβερά, ίσως και καθόλου μυστικά, σε τελική ανάλυση. Ο Ουμπέρτο Έκο λέει στο Εκκρεμές του Φουκώ πως τα Μυστικά είναι σαν ένα κρεμμύδι με άπειρα στρώματα, μόλις ανακαλύπτεις το ένα ξεφυτρώνει ένα άλλο από κάτω, κι άντε πάλι από την αρχή. Εγώ λέω πως είναι σαν την κληρονομιά της θείας Αγαπίας, που μας υπόσχονταν τα πλούτη του Μίδα, και μάς παρέδωσε τελικά εν τη τελική της απουσία ένα τεράστιο μάτσο κατοχικά χαρτονομίσματα. Ενδιαφέροντα μεν, κι εντυπωσιακά, αλλά αξία μηδέν.

Αξία μηδέν τα Φοβερά Μυστικά, επειδή κι η ζωή μας αξίζει μηδέν. Αν εξαιρέσουμε φυσικά την κάποια αξία της στα αεροπορικά ατυχήματα, όπου πάει με το κομμάτι, και εκτιμάται σε κάτι ψιλά, το γράφει άλλωστε ρητά πάνω σε κάθε εισιτήριο: Τόσο η Αμερικάνικη ζωή, τόσο η Ευρωπαϊκή, τόσο η Τριτοκοσμική.

Φυσικά η ζωή αξίζει μηδέν ή περίπου μηδέν αντικειμενικά, γιατί υποκειμενικά αξίζει «τα πάντα». Και για τον ιδιοκτήτη και γι’ αυτούς που τον αγαπούν, αν είναι άξιος να έχει κάποιους να τον αγαπούν, ή αν είναι έστω τυχερός και ανάξιος, και έχει κάποιους να τον αγαπούν.


«Τα πάντα». Αχ αυτά τα πάντα. Όταν λες «είσαι για μένα τα πάντα», ή «θα κάνω για σένα τα πάντα», είναι σαν να εύχεσαι σε μια ενενηντάρα γιαγιά χρόνια πολλά και καλούς απογόνους. Τα πιό πολλά «πάντα» μας ημών των ανθρώπων είναι σχεδόν τίποτα, σχεδόν τίποτα μπροστά στο άπειρο. Και για το σχεδόν το συζητάμε.
Η συνειδητοποίηση αυτού του γεγονότος, της ασημαντότητάς του περάσματός μας από τον Κόσμο, θα έπρεπε να μάς κάνει λιγάκι πιό σεμνούς σαν ανθρώπινο γένος, και λίγο πιό αλληλέγγυους μεταξύ μας. Αντίθετα διαπιστώνω καθημερινά ότι συνήθως, η επαφή με το Μηδέν, μάς εξαγριώνει ακόμα περισσότερο. Είναι να τρίζουν τα κόκκαλα του Πρίγκηπα της Ουτοπίας Μιχαήλ Κροπότκιν και του γκουρού της χριστιανικής Αναρχίας και της μη-βίας Λέοντα Τολστόι στον τάφο τους. Ο άνθρωπος έλεγαν, τάχα, είναι καλός, οι συνθήκες είναι που τον κάνουν αρπακτικό και επιθετικό. Κούνια που σάς κούναγε, δυστυχώς. Έπρεπε να ρωτήσετε και τους ποιητές. Ο Ρωμαίος θεατρικός συγγραφέας Τίτος Μάκιος Πλαύτος το είπε Λατινικά και Λακωνικά, "homo hominis lupus", "ο άνθρωπος για τον άνθρωπο λύκος". Ο Καρυωτάκης που δεν ήταν ούτε κι αυτός πολιτικός φιλόσοφος, ούτε καν αρχαίος, το είπε ακόμα πιό παραστατικά:

όταν οι άνθρωποι θέλουν να πονείς
μπορούν με χίλιους τρόπους
ρίξε τα όπλα και σωριάσου πρηνής
όταν ακούσεις ανθρώπους

Αυτό είναι το φοβερό μυστικό. Οι άνθρωποι δεν είμαστε Θεοί. Είμαστε Θηρία. Μπροστά μας, τα πιό άγρια θηρία της ζούγκλας είναι αρνάκια. Γιατί τα θηρία της ζούγκλας είναι άλογα. Ενώ εμείς είμαστε Έλλογοι. Έλλογα θηρία, και γι’αυτό τα πιο τρομεροί από όλα τα θηρία. Θηρία με Θ κεφαλαίο.



Θέλετε να μάθετε και το πιό φοβερό μυστικό του πιό φοβερού μυστικού;

Το φοβερό Μυστικό δεν είναι καθόλου μυστικό, αλλά κοινότατη γνώση, που όλοι στο βάθος την κατέχουμε, αλλά αρνούμαστε να παραδεχτούμε πως την κατέχουμε και να αποδεχτούμε τις συνέπειες. Για να γλυτώσουμε από αυτές τις όντως φοβερές συνέπειες, κρεμόμαστε από θρησκείες και κοσμοθεωρίες, φιλοσοφίες και αμπελοφιλοσοφίες, ατομικά επιτεύγματα κι ατομικές καταστροφές, εθνικές περηφάνιες και εθνικές συμφορές, κοροϊδεύοντας τον εαυτό μας.

ΑΥΤΟ είναι το "Προπατορικό Αμάρτημα" των θρησκειών. ΑΥΤΗ ακριβώς η Γνώση.

Υπάρχουν όμως κι ακόμα χειρότερα. Και ακόμα πιο φοβερά. Και μη χειρότερα, και μη φοβερότερα.

Το πιο φοβερό απ’ όλα, είναι το μυστικό του μυστικού του φοβερού μυστικού:

Ακόμα και το γεγονός ότι είμαστε έλλογα Θηρία, και όχι Θεοί, δεν έχει καμμία, μα καμμία σημασία. Καμμία. Γιατί το Τελικό Τέλος είναι δεδομένο. Και όλα είναι μάταια. Μάταια των ματαίων.

Γιατί πίσω από την γωνία του Αιώνα των Αιώνων, αμήν, καραδοκεί η απόλυτη Εντροπία. Ο Θάνατος του Σύμπαντος. Μέσα σε μια απεραντοσύνη Σιωπής.

Θα μού πεις, αυτό ήταν; Σιγά τα αυγά. Σιγά το μυστικό. Μπούρδες. Εγώ πιστεύω στο Θεό, και στην μετά θάνατο ζωή, πιστεύω στην κοράκλα μου και στον γιόκα μου και στα μακρινά μου εγγόνια που θα φτάσουν όπου δεν έφτασα εγώ, πιστεύω στη νίκη της ομαδάρας, ή της κομματάρας, ή της Επανάστασης, πιστεύω στην Ανθρωπότητα, πιστεύω στον Ανθρωπισμό, πιστεύω στην Επιστήμη, πιστεύω στην εξερεύνηση και στον αποικισμό του Διαστήματος, ή και σε τίποτα απ’ όλα αυτά, αλλά στο σαρκίο μου και σε ό,τι φάει κι ό,τι πιεί κι ό,τι αρπάξει αυτό.

Έτσι θα μού πεις, και καλά θα κάνεις, και η ζωή θα συνεχίζεται.

Αλλά στο βάθος θα το ξέρεις καλά πως έχω απόλυτο δίκιο. Θα το ξέρεις, όπως το ήξερες ήδη και πριν σού το θυμίσω.

Θα το ξέρεις στο βάθος, καλά... αλλά δεν θα το πεις πουθενά, ε;

Είναι μυστικό…


4 Σεπτεμβρίου 2006

Οι φωτογραφίες των μικροσκοπικών θαλάσσιων ζώων και κοχυλιών
είναι από το site Image Quest Marine
.