ΓΙΑΤΙ ΧΑΣΑΜΕ; Η ΣΤΙΓΜΗ ΚΑΙ Η ΗΤΤΑ, Η ΣΤΙΓΜΗ ΚΑΙ Η ΝΙΚΗ

Χάσαμε σήμερα, για τον ίδιο ακριβώς λόγο που κερδίσαμε προχτές.

Το μπάσκετ μού αρέσει ιδιαίτερα, γιατί επιβεβαιώνει απόλυτα την θεωρία μου για την τιτάνια δύναμη της Στιγμής και του Τυχαίου, και την επακόλουθη ασημαντότητα των πάντων.

Ζούμε τη ζωή μας θεωρώντας την ύπαρξή μας το πιό σημαντικό πράγμα στον Κόσμο. Κι όταν η Στιγμή μάς ταπεινώνει με μιαν ήττα, μιαν απώλεια, ένα ατύχημα, ένα θάνατο, αυτό που λέμε "κατραπακιά" ή "ταμπλά" ή "κεραυνό", γαμώ το Δία μου, ούτε καν τότε δεν καταλαβαίνουμε πόσο αστεία, πόσο ασήμαντα, πόσο μάταια είναι όλα, της αφεντιάς μας συμπεριλαμβανομένης. Ούτε καν τότε δεν καταλαβαίνουν οι περισσότεροι ότι οι άνθρωποι είμαστε μυρμηγκάκια που περνιόμαστε μεταξύ μας για Θεοί, είναι κι αυτή μια άμυνα, για να μπορέσουν να συνεχίσουν να ζουν.

Για την σημερινή ήττα, κρίμα, πολύ κρίμα, όχι τόσο γιατί χάσαμε....

...αλλά γιατί δεν παίξαμε όπως θα μπορούσαμε.

Τι θα πει όμως "όπως θα μπορούσαμε"; Αν "μπορούσαμε", γιατί δεν παίξαμε;

Δεν παίξαμε γιατί η ρουλέτα γύρισε και η μπάλα έκατσε στο μαύρο, ενώ είχαμε ποντάρει στο κόκκινο.

Στο μπάσκετ, όπως και στη ζωή, ΟΛΑ, μα ΟΛΑ, κρέμονται από μια τρίχα. ΚΑΘΕ Στιγμή. (Όταν φυσικά οι ομάδες είναι περίπου ισοδύναμες, όχι στον αγώνα ΗΠΑ - Μάλτα.)

Στο μπάσκετ αυτό είναι ολοφάνερο, σε αντίθεση με τη Ζωή, όπου το γεγονός είναι καλά συγκαλυμμένο και εξουδετερωμένο με διάφορες ασφαλιστικές δικλείδες, ώστε ο μέσος άνθρωπος να μπορεί να συνεχίσει να ζει χωρίς να του στρίψει. Όλα κρέμονται από μια τρίχα, ένα επιτυχημένο καλάθι μπορεί να φέρει μια καταιγίδα αυτοπεποίθησης και τη νίκη, ένα άστοχο καλάθι μπορεί να φέρει την καταστροφή. Ο ρόλος της τύχης στο μπάσκετ, λόγω του γρήγορου ρυθμού και των πολλών εναλλαγών, είναι τεράστιος. Ανάλογος με την ρουλέτα. Ποντάρεις τα πάντα στο κόκκινο, στη Νίκη, αλλα στο τέλος, η μπάλλα είναι που θ'αποφασίσει σε ποιόν θα "κάτσει"..... Και θα "κάτσει", όπως έλεγε η σιχαμερή διαφήμιση της θλιβερής ΤΙΜ ("θέλω... νακάτσι ναχάσι"), μόνο στον έναν από τους δύο, όσο και να "θέλουν" και οι δύο. Προχτές έκατσε σ' εμάς, σήμερα έκατσε στους Ισπανούς.

Μπράβο στα παιδιά που τα κατάφεραν κι έφτασαν ως εκεί. Μπράβο τους για το ήθος τους, μπράβο τους για την συνεργασία τους, μπράβο τους για την ψυχραιμία τους, αν και αυτή ήταν που τους πρόδωσε στο τέλος. Μπράβο τους, και εις ανώτερα!