«ΘΑ ΣΟΥ ΚΑΝΩ ΕΓΩ ΓΑΤΑΚΙΑ», ΜΟΥ ΕΙΧΕ ΠΕΙ ΤΟ ΦΙΛΑΚΙ

Η Τζέσσικα, ένα πανέμορφο θηλυκό, με συντρόφεψε επί δώδεκα χρόνια στην μοναχική μου πορεία, στις μακρόχρονες σπουδές μου, και στις ανά την Ελλάδα και την Ευρώπη περιπέτειές μου...

Τόσο πολύ αγαπιόμασταν, που κάποιες γυναίκες την ζήλευαν κυριολεκτικά!!!!! Όταν χάθηκε με πολύ άσχημο τρόπο, δεν ξαναπήρα γάτα, αφ’ενός λόγω της λύπης μου, και αφ’ετέρου γιατί είμαι πολύ αλλεργικός στις γάτες. Είναι αλήθεια ότι όσο είχα την Τζέσσικα επιβαρύνονταν πολύ το κατά τα άλλα ελαφρότατο αλλεργικό μου άσθμα.

Μετά από μερικούς μήνες, αφού επέστρεψα από το Ιράκ, μπήκε στην ζωή μου ένα υπέροχο πλάσμα, μια γυναίκα-γάτα, που τήν αγάπησα τόσο πολύ, και τόσο βαθιά, και δέθηκα τόσο αληθινά μαζί της, που πίστεψα ότι θα μέναμε για πάντα μαζί.

Με την αγάπη μου το Φιλάκι, είχαμε βρει έναν τρόπο να εκτονώνουμε την ένταση, όταν καμμιά φορά - όχι συχνά - διαφωνούσαμε έντονα. Έλεγα εγώ, «βρήκα τη λύση. Θα πάρουμε γάτα». Αυτή γελούσε, πόσο όμορφα γελούσε, κι έλεγε, «όχι, θα πάρουμε σκύλο». Επέμενα εγώ όχι θα πάρουμε γάτα, επέμενε κι αυτή όχι θα πάρουμε σκύλο, γελούσαμε κι οι δυό μαζί, και όλα ήταν πάλι όμορφα...

Μιά από αυτές τις φορές, στην επιμονή μου «θα πάρουμε γάτα», είχε απαντήσει, «θα σού κάνω εγώ γατάκια»…

Τελικά οι δρόμοι μας χώρισαν, μετά από δύο πολύ αγαπημένα χρόνια. Βασικότερη αιτία, το ότι αυτή ήταν σκυλόφιλη, ενώ εγώ γατόφιλος. Δεν ξέρω αν πήρε τελικά σκυλάκι, πάντως γατάκια εμένα δεν θα μού κάνει, είναι σίγουρο πιά…

Πέρασαν μήνες μοναχικοί και δύσκολοι, με κάθε είδους προβλήματα να συσσωρεύονται, και τις αντοχές να λιγοστεύουν. Ήθελα πάρα πολύ ένα γατάκι, κι ας κράδαινε η αδερφή μου τη σπάθα του Δράμαλη πάνω από την κεφάλα μου κάθε φορά που το άκουγε, για το καλό μου φυσικά, λόγω της αλλεργίας που σάς έλεγα. Ας έβρισκα όμως εγώ το κατάλληλο γατάκι, και σιγά μη δεν το έπαιρνα… Άργησα να το βρώ, δυστυχώς. Πέρασε το φθινόπωρο, πέρασε κι ο χειμώνας, πέρασε, σχεδόν, και η άνοιξη... Νομίζω ότι θα μού είχε κάνει πάρα πολύ καλό η παρουσία ενός γατιού, όλο αυτό το διάστημα.

Ήρθε όμως το πλήρωμα του χρόνου, κι ένα καλοκαιρινό βράδυ του Μάη, μια άλλη γυναίκα, μια αληθινή κουκλίτσα, εμφανίστηκε στη ζωή μου. Η κουκλίτσα αυτή, ήρθε για να μείνει!

Η αλήθεια είναι ότι πρόκειται για έναν κεραυνοβόλο διαδικτυακό έρωτα, για μια γνωριμία… μέσω ίντερνετ. Γνωριστήκαμε ηλεκτρονικά, μέσω του ημεροδιχτυού του θείου Μάνου, που τον είχε υιοθετήσει μέσω της θείας Δέσποινας. Ή μήπως είχε υιοθετήσει την θεία Δέσποινα μέσω του θείου Μάνου; Δεν θυμάμαι ακριβώς.

Με την κουκλίτσα μου έχουμε βέβαια μια …χμ… μικρή διαφορά ηλικίας… γύρω στα 36 χρόνια (παρά 27 ημέρες όμως, ε;), αλλά τα πάμε μια χαρά. Ο θείος Μάνος, που κανόνισε και το προξενιό, την φώναζε Σκράτς. Αυτή δεν ξέρω πώς τον φώναζε. Ούτε τη θεία Δέσποινα ξέρω πώς την φώναζε η μικρή, ξέρω όμως ότι την έχει υιοθετήσει μια αδερφούλα της, που την λένε Μέλπω.

Η Σκράτς, μόλις κατέφθασε από την Αθήνα, μετά από ελάχιστους ενδοιασμούς, κι αφού εξερεύνησε το σπίτι από άκρη σε άκρη, αποφάσισε να με υιοθετήσει κι εμένα. Με φωνάζει «Ίου Ίου», «Ιάου», «Μιαουού», ή «Νιαααά», ανάλογα με την περίπτωση. Εγώ την λέω άλλοτε Τζουτζούκα, άλλοτε Μικρή, άλλοτε Τζέσι (όπως την Τζέσσικα), άλλοτε Μίου Ίου, άλλοτε Σίντυ (σ'ας θυμίζει κάτι;;;), άλλοτε Αθηνά (γιατί είναι Αθηναία). Ακόμα δεν κατέληξα πώς θα την βαφτίσω, έτσι κι αλλιώς δεν ακούει σε κανένα από αυτά. Άρα δεν έχει βρεθεί ακόμα το αληθινό της όνομα… Οι υποψήφιοι νονοί και νονές, σπεύσατε!!!

Είναι ένα πολύ τρυφερό και πολύ παιχνιδιάρικο αλητάκι. Όλη μέρα τρέχει γύρω γύρω και κάνει ζημιές, ανακατεύει τα πάντα, προσπαθεί να πιάσει τον Σερ Λάνσελοτ τον Ψάρη (ευτυχώς δεν μπορεί, ακόμα…), κυνηγάει ό,τι κινείται, μετακινεί ό,τι δεν κινείται (από μόνο του). Όλη νύχτα κοιμάται στην αγκαλιά μου, ή κατά προτίμηση (προς μεγάλη μου ζήλεια) αγκαλιά με την μητέρα μου, τις μέρες που πηγαίνουμε στην άλλη πόλη, στο σπίτι της. Περιττό να σας πω ότι την υιοθέτησε και αυτήν…

Η Τζέσσικα, ήταν – έλεγαν κάποιες με ζήλεια - η πιο φωτογραφημένη γάτα του κόσμου, και να σκεφτείς τότε δεν είχα ακόμη ψηφιακή. Το ρεκόρ εκείνο κοντεύει ήδη να καταρριφθεί. Ένα πολύ μικρό δείγμα ανεβάζω εδώ.

Ευχαριστώ, θείε Μάνο, ευχαριστώ, θεία Δέσποινα. Θα είμαι άξιος υιοθετημένος μπαμπάς…

Στον "κήπο"

-Μια μέρα θα παίζω καλύτερα από σένα, θα το δεις...

-Χαίρω πολύ, Δεσποσύνη,
ονομάζομαι Σερ Λάνσελοτ ο Ψάρης...

-Εγώ να δεις πόσο χαίρομαι...
δε θα πέσεις μια μέρα στα νυχάκια μου;;;;

-Έλα μωρέ πώς κάνεις έτσι... απλά παίζαμε....

-Μα γιατί ασχολείσαι τόσες ώρες με αυτά τα κουμπάκια;

-Τί μού λες;;;; Δηλαδή τώρα με βλέπουν;;;;;

Σ;))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))