BAGΗDAD BURNED - ΟΤΑΝ ΑΨΗΦΑΣ ΤΟΝ ΚΙΝΔΥΝΟ...

...μπορεί να συντρέχουν τρεις παράγοντες:

1. Η άγνοια του κινδύνου
2. Το θάρρος, με ή χωρίς αυταπάρνηση
3. Η απελπισία.

Τέτοιες μέρες, το 2003, αποφάσισα εν βρασμώ ψυχής να φύγω στην Βαγδάτη με τους Γιατρούς του Κόσμου. Ήθελα οπωσδήποτε να κάνω κάτι για τον μαρτυρικό αυτό λαό, αλλά ήμουν και αρκετά απελπισμένος γενικώς ώστε να αψηφήσω τον κίνδυνο, που όμως δεν αγνοούσα (πχ καθημερινές συμπλοκές, πλήρης διάλυση των υποδομών και του κράτους, δράση υπολειμμάτων των Σανταμικών, δράση αιμοβόρων ληστών και μαφιόζων, απεμπλουτισμένο ουράνιο, επιδημίες λόγω έλλειψης ηλεκτροδότησης και υδροδότησης και ανεφοδιασμού, οι απειλές του Σαντάμ για ολοκαύτωμα - οι απαγωγές ξένων μελών ΜΚΟ (μη κυβερνητικών οργανώσεων) δεν είχαν ακόμα αρχίσει, άρχισαν λίγο μετά.

Ο πόλεμος είχε τελειώσει επίσημα στις 2 Μαΐου, και χρειαζόταν κάποιος επιτόπου για να οργανώσει την δράση των Ελλήνων ΓΤΚ. Υπήρχε ήδη ένας Έλληνας εκεί, διοικητικός, και μιά παλαίμαχη χειρουργός των ΓΤΚ από την Κρήτη, που είχε φτάσει εκεί λίγες μέρες νωρίτερα, αλλά έπρεπε να γυρίσει πίσω. Αν και από τον Μάρτιο, πριν αρχίσει ο πόλεμος, είχα βομβαρδίσει τους Γιατρούς του Κόσμου και τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα με βιογραφικά, τηλεφωνήματα, και απειλές, επιδιώκοντας να πάω οπωδήποτε στο Ιράκ, μόνο ελλείψει κάποιου διαθέσιμου από τους παλαίμαχους αποφάσισαν να με στείλουν, εμένα τον αρχάριο.

Αυτή ήταν και η Αρχή του Ταξιδιού μου, που θα μπορούσε να είναι κυριολεκτικά Χωρίς Επιστροφή.

Τα κίνητρά μου, με κάθε ειλικρίνεια, ήταν:

1. 0%
2. 30-40%
3. 60-70%

Και μόνο αν σκεφτείτε ότι το λεωφορείο που με πήγαινε στο αεροδρόμιο, στις 15 Μαΐου 2003, τράκαρε στην μέση της Μεσογείων, και ότι παρ'όλα αυτά πήγα, μπορείτε να καταλάβετε το πείσμα μου, που υπερνίκησε κάθε δισταγμό, αλλά και την φοβερή πίεση που δέχτηκα από την οικογένειά μου για να μην πάω. Όχι από τους γονείς μου, παραδόξως. Από την αδερφή μου και τον αγαπημένο μου ξάδερφο, που είναι σαν μεγάλος μου αδερφός. Απίστευτο σπάσιμο. Ώρες στο τηλέφωνο, δράμα, κλάμα, και στο τέλος απειλές. Μια τρύπα στο νερό. Σηκώθηκα ένα πρωί στη , και μπήκα στο τραίνο Θεσσαλονίκη-Βαγδάτη.


Οι εξαιρετικοί άνθρωποι που γνώρισα στα κεντρικά των ΓΤΚ, τότε στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας, δεν αντιλήφθηκαν την γενικότερη απελπισία μου, σίγουρα όμως αντιλήφθηκαν ότι ήμουν αρκετά τρομαγμένος, αλλά και απίστευτα ξεροκέφαλος. Αν και προσπαθούσα όμως να τούς κρυφτώ, ένιωθα σε ένα βαθμό σαν μελλοθάνατος που παίρνει τις τελικές οδηγίες για την ταφή του, κυρίως λόγω των αντιδράσεων που σας είπα πριν. Την ώρα που απογειωνόταν το αεροπλάνο για το Αμμάν της Ιορδανίας (μόνο μέσω Ιορδανίας ήταν δυνατή η πρόσβαση στο Ιράκ, διασχίζοντας 500 χιλιόμετρα ερήμου, τον λεγόμενο "αυτοκινητόδρομο του Θανάτου", θα σας εξηγήσω αργότερα), ένιωθα την τάση ν'ανοίξω την έξοδο κινδύνου και να πηδήξω.

Highway of Death

Και όμως, πήγα. Και γύρισα.

Πριν πάω, έριξα και μια ματιά στο Ημεροδίχτυ της Ιρακινής κοπέλας που πρόσφατα βραβεύτηκε ("Η Βαγδάτη φλέγεται"). Αυτή ήταν και η πρώτη μου επαφή με το Ημεροδιχτείν (blogging). Και μού φάνηκε αντιπαθητικότατο σαν ιδέα, να βγάζεις τα σώψυχά σου (που λέει και κάποιος γνωστός μας ...καμηλιέρης) στο Δίχτυ.

Κι όμως, χωρίς να το ξέρω, τις επόμενες μέρες έγραψα κι εγώ το πρώτο μου blog, μέσω των email που έστελνα, όποτε ήταν δυνατόν, σε φίλους, οικογένεια, και φυσικά στους ΓΤΚ Τηλέφωνα υπήρχαν μόνο δορυφορικά κι αυτά σπάνια λειτουργούσαν, αλλά χάρη στους Γάλλους TSF ( Telecoms Sans Frontieres ), με τους οποίους συγκατοικούσα στην Βαγδάτη, είχα email, όταν το επέτρεπαν και αν λειτουργούσε η γεννήτρια...

Αυτά τα email, μαζί με ένα σύντομο χρονικό της εκεί εμπειρίας μου, θα τα αναπαράγω εδώ τις επόμενες ημέρες, για όσους ενδιαφέρονται.

Μιλτιάδης Μαύρος Γάτος