...ΗΤΑΝ, ΜΙΚΡΟ ΜΟΥ, ΜΙΑ ΦΟΡΑ, ΚΙ ΕΝΑΣ ΚΑΙΡΟΣ, ΠΟΥ ΒΑΣΙΛΕΥΕ Η ΔΙΧΟΝΟΙΑ ΣΤΟ ΜΠΛΟΓΚΟΧΩΡΙΟ...

Το Έπος των Μπλόγκερς
κ η τελική (?????) συμφιλίωση (?????????)

Πριν αρχίσει το κακό....

...πώς ξεκίνησε....




...μερικά χαρακτηριστικά στιγμιότυπα από τον "Πόλεμο των Μπλόγκς"....


... βρε έγινε τής - γκούχ γκούχ, σού λέω...


...το πεδίο της Μάχης μετά τη Μάχη...
(ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΟΝ ΓΙΑ ΜΙΚΡΟΥΣ ΚΙ ΑΘΩΟΥΣ ΒΛΟΓΓΕΡΣ )




...και τέλος (????)... μετά την καταστροφή....

Η ΣΥΜΦΙΛΙΩΣΗ
ΔΕ ΧΑΠΙ (???) ΕΝΔ (?????)

@@@@@@@

Επιλεγμένοι διάλογοι από το καλύτερο άλμπουμ του Αστερίξ: Η ΔΙΧΟΝΟΙΑ (LA ZIZANIE)
(μετάφραση Μαύρος Γάτος)

Φρουρός α: Θα σε μάθω εγώ να λες ότι είμαι το σκυλάκι του Εκατόνταρχου.
Φρουρός β: Σοβαρά; Και ποιος τού ψιθύρισε ότι γύρισα χτες μετά τις VIII στο στρατόπεδο;;;;

-----

Συγκλητικός: Μάλιστα, μάλιστα! Όταν η ιδέα δεν είναι του Βρούτου, ο Βρούτος σκάει από τη ζήλεια!!!

Βρούτος: Ζηλεύω, ε; Μπορεί να ζηλεύω, εγώ, αλλά δεν πρόδωσα τον Καίσαρα, εγώ! Ποτέ δεν ήμουν τσιράκι του Πομπήιου, εγώ.

Συγκλητικός: Εγώ τσιράκι του Πομπήιου; ΑΥΤΟΣ μπορεί να ήταν, για να μην αναφέρουμε κι αυτόν, κι εκείνον, αλλά εγώ ποτέ δεν πρόδωσα τον Καίσαρα!

-----

Δίοπος: Πειρατικό εν’όψει!

Ύπαρχος: Τον άκουσες, καπετάνιε;

Καπετάνιος: Όχι! Να μην τον ακούει κανείς αυτόν! Είναι τιμωρία! Τόλμησε να πει ότι ενώ εμείς ταξιδεύουμε, οι γυναίκες μας τη βρίσκουν στα όργια!

Δίοπος: Αν είναι έτσι δεν θα ξαναβγάλω άχνα! Χα! Για δες κάτι τύποι! Θα μπορούσαν να πουν ακόμα κι ότι μπήκα στο ναυτικό μόνο και μόνο επειδή η γυναίκα μου είναι κολλητή της κουνιάδας της δεύτερης ξαδέρφης του Ιουλίου Καίσαρα!!!!

-----

Καπετάνιος: ΕΙΠΑ ΠΡΟΣΩ ΟΛΟΤΑΧΩΣ!!!!

Ναύτης: Σταμάτα να χτυπιέσαι, Καπετάνιε, όλοι ξέρουμε τι είδους γλύψιμο έριξες για να πάρεις προαγωγή.

ΗΘΙΚΟΝ ΔΙΔΑΓΜΑ
"Στην αναμπουμπούλα, ο λύκος χαίρεται..."

«ΘΑ ΣΟΥ ΚΑΝΩ ΕΓΩ ΓΑΤΑΚΙΑ», ΜΟΥ ΕΙΧΕ ΠΕΙ ΤΟ ΦΙΛΑΚΙ

Η Τζέσσικα, ένα πανέμορφο θηλυκό, με συντρόφεψε επί δώδεκα χρόνια στην μοναχική μου πορεία, στις μακρόχρονες σπουδές μου, και στις ανά την Ελλάδα και την Ευρώπη περιπέτειές μου...

Τόσο πολύ αγαπιόμασταν, που κάποιες γυναίκες την ζήλευαν κυριολεκτικά!!!!! Όταν χάθηκε με πολύ άσχημο τρόπο, δεν ξαναπήρα γάτα, αφ’ενός λόγω της λύπης μου, και αφ’ετέρου γιατί είμαι πολύ αλλεργικός στις γάτες. Είναι αλήθεια ότι όσο είχα την Τζέσσικα επιβαρύνονταν πολύ το κατά τα άλλα ελαφρότατο αλλεργικό μου άσθμα.

Μετά από μερικούς μήνες, αφού επέστρεψα από το Ιράκ, μπήκε στην ζωή μου ένα υπέροχο πλάσμα, μια γυναίκα-γάτα, που τήν αγάπησα τόσο πολύ, και τόσο βαθιά, και δέθηκα τόσο αληθινά μαζί της, που πίστεψα ότι θα μέναμε για πάντα μαζί.

Με την αγάπη μου το Φιλάκι, είχαμε βρει έναν τρόπο να εκτονώνουμε την ένταση, όταν καμμιά φορά - όχι συχνά - διαφωνούσαμε έντονα. Έλεγα εγώ, «βρήκα τη λύση. Θα πάρουμε γάτα». Αυτή γελούσε, πόσο όμορφα γελούσε, κι έλεγε, «όχι, θα πάρουμε σκύλο». Επέμενα εγώ όχι θα πάρουμε γάτα, επέμενε κι αυτή όχι θα πάρουμε σκύλο, γελούσαμε κι οι δυό μαζί, και όλα ήταν πάλι όμορφα...

Μιά από αυτές τις φορές, στην επιμονή μου «θα πάρουμε γάτα», είχε απαντήσει, «θα σού κάνω εγώ γατάκια»…

Τελικά οι δρόμοι μας χώρισαν, μετά από δύο πολύ αγαπημένα χρόνια. Βασικότερη αιτία, το ότι αυτή ήταν σκυλόφιλη, ενώ εγώ γατόφιλος. Δεν ξέρω αν πήρε τελικά σκυλάκι, πάντως γατάκια εμένα δεν θα μού κάνει, είναι σίγουρο πιά…

Πέρασαν μήνες μοναχικοί και δύσκολοι, με κάθε είδους προβλήματα να συσσωρεύονται, και τις αντοχές να λιγοστεύουν. Ήθελα πάρα πολύ ένα γατάκι, κι ας κράδαινε η αδερφή μου τη σπάθα του Δράμαλη πάνω από την κεφάλα μου κάθε φορά που το άκουγε, για το καλό μου φυσικά, λόγω της αλλεργίας που σάς έλεγα. Ας έβρισκα όμως εγώ το κατάλληλο γατάκι, και σιγά μη δεν το έπαιρνα… Άργησα να το βρώ, δυστυχώς. Πέρασε το φθινόπωρο, πέρασε κι ο χειμώνας, πέρασε, σχεδόν, και η άνοιξη... Νομίζω ότι θα μού είχε κάνει πάρα πολύ καλό η παρουσία ενός γατιού, όλο αυτό το διάστημα.

Ήρθε όμως το πλήρωμα του χρόνου, κι ένα καλοκαιρινό βράδυ του Μάη, μια άλλη γυναίκα, μια αληθινή κουκλίτσα, εμφανίστηκε στη ζωή μου. Η κουκλίτσα αυτή, ήρθε για να μείνει!

Η αλήθεια είναι ότι πρόκειται για έναν κεραυνοβόλο διαδικτυακό έρωτα, για μια γνωριμία… μέσω ίντερνετ. Γνωριστήκαμε ηλεκτρονικά, μέσω του ημεροδιχτυού του θείου Μάνου, που τον είχε υιοθετήσει μέσω της θείας Δέσποινας. Ή μήπως είχε υιοθετήσει την θεία Δέσποινα μέσω του θείου Μάνου; Δεν θυμάμαι ακριβώς.

Με την κουκλίτσα μου έχουμε βέβαια μια …χμ… μικρή διαφορά ηλικίας… γύρω στα 36 χρόνια (παρά 27 ημέρες όμως, ε;), αλλά τα πάμε μια χαρά. Ο θείος Μάνος, που κανόνισε και το προξενιό, την φώναζε Σκράτς. Αυτή δεν ξέρω πώς τον φώναζε. Ούτε τη θεία Δέσποινα ξέρω πώς την φώναζε η μικρή, ξέρω όμως ότι την έχει υιοθετήσει μια αδερφούλα της, που την λένε Μέλπω.

Η Σκράτς, μόλις κατέφθασε από την Αθήνα, μετά από ελάχιστους ενδοιασμούς, κι αφού εξερεύνησε το σπίτι από άκρη σε άκρη, αποφάσισε να με υιοθετήσει κι εμένα. Με φωνάζει «Ίου Ίου», «Ιάου», «Μιαουού», ή «Νιαααά», ανάλογα με την περίπτωση. Εγώ την λέω άλλοτε Τζουτζούκα, άλλοτε Μικρή, άλλοτε Τζέσι (όπως την Τζέσσικα), άλλοτε Μίου Ίου, άλλοτε Σίντυ (σ'ας θυμίζει κάτι;;;), άλλοτε Αθηνά (γιατί είναι Αθηναία). Ακόμα δεν κατέληξα πώς θα την βαφτίσω, έτσι κι αλλιώς δεν ακούει σε κανένα από αυτά. Άρα δεν έχει βρεθεί ακόμα το αληθινό της όνομα… Οι υποψήφιοι νονοί και νονές, σπεύσατε!!!

Είναι ένα πολύ τρυφερό και πολύ παιχνιδιάρικο αλητάκι. Όλη μέρα τρέχει γύρω γύρω και κάνει ζημιές, ανακατεύει τα πάντα, προσπαθεί να πιάσει τον Σερ Λάνσελοτ τον Ψάρη (ευτυχώς δεν μπορεί, ακόμα…), κυνηγάει ό,τι κινείται, μετακινεί ό,τι δεν κινείται (από μόνο του). Όλη νύχτα κοιμάται στην αγκαλιά μου, ή κατά προτίμηση (προς μεγάλη μου ζήλεια) αγκαλιά με την μητέρα μου, τις μέρες που πηγαίνουμε στην άλλη πόλη, στο σπίτι της. Περιττό να σας πω ότι την υιοθέτησε και αυτήν…

Η Τζέσσικα, ήταν – έλεγαν κάποιες με ζήλεια - η πιο φωτογραφημένη γάτα του κόσμου, και να σκεφτείς τότε δεν είχα ακόμη ψηφιακή. Το ρεκόρ εκείνο κοντεύει ήδη να καταρριφθεί. Ένα πολύ μικρό δείγμα ανεβάζω εδώ.

Ευχαριστώ, θείε Μάνο, ευχαριστώ, θεία Δέσποινα. Θα είμαι άξιος υιοθετημένος μπαμπάς…

Στον "κήπο"

-Μια μέρα θα παίζω καλύτερα από σένα, θα το δεις...

-Χαίρω πολύ, Δεσποσύνη,
ονομάζομαι Σερ Λάνσελοτ ο Ψάρης...

-Εγώ να δεις πόσο χαίρομαι...
δε θα πέσεις μια μέρα στα νυχάκια μου;;;;

-Έλα μωρέ πώς κάνεις έτσι... απλά παίζαμε....

-Μα γιατί ασχολείσαι τόσες ώρες με αυτά τα κουμπάκια;

-Τί μού λες;;;; Δηλαδή τώρα με βλέπουν;;;;;

Σ;))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))

Η ΠΟΛΙΣ *ΔΕΝ* ΕΑΛΩ ΤΟ 1453. ΕΑΛΩ ΤΟ 1204, ΤΟ 1922, ΚΑΙ ΤΟ 1955...

Μού είναι αδύνατον να χύσω έστω κι ένα κροκοδείλιο δάκρυ για την Άλωση της Κωνσταντινούπολης στις 29 Μαΐου του 1453. Για την Άλωση της Πόλης που έχτισε και προίκισε με τ'όνομά του ο Ρωμαίος Αυτοκράτορας Μέγας Κωνσταντίνος (Ιβηρικής καταγωγής), στη θέση του Βυζαντίου, της ελληνικής αποικίας των Μεγαρέων, καθιστώντας την την νέα πρωτεύουσα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, αντί της ξεπεσμένης πιά Ρώμης. Γιά την Άλωση της Κωνσταντινούπολης, της πρωτεύουσας της μετέπειτα Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, που μετατράπηκε σταδιακά σε μιά Ελληνική Αυτοκρατορία, μόνο όμως τον πολύ τελευταίο καιρό, με τους Έλληνες Παλαιολόγους. Ως τότε, η λέξη Έλληνας, ήταν βρισιά.

ΤΟ ΔΕ ΤΗΝ ΠΟΛΙΝ ΣΟΙ ΔΟΥΝΑΙ ΟΥΤ΄ ΕΜΟΝ ΕΣΤΙΝ ΟΥΤ΄ ΑΛΛΟΥ ΤΩΝ ΚΑΤΟΙΚΟΥΝΤΩΝ ΕΝ ΑΥΤΗ. ΚΟΙΝΗ ΓΑΡ ΓΝΩΜΗ ΠΑΝΤΕΣ ΑΥΤΟΠΡΟΑΙΡΕΤΩΣ ΑΠΟΘΑΝΟΥΜΕΝ ΚΑΙ ΟΥ ΦΕΙΣΟΜΕΘΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΗΜΩΝ.

Αυτά είπε, ο Έλληνας, ο Κωνσταντίνος ο Παλαιολόγος, πριν πέσει μαχόμενος, και στο άκουσμά τους και μόνο ανατριχιάζω, και στην μνήμη του, τού ίδιου, και των ολιγάριθμων παλικαριών του, στέκω βουβός και συγκλονισμένος.

Μού είναι όμως αδύνατον κατά τα άλλα να χύσω έστω κι ένα δάκρυ για την τελευταία πράξη της Πτώσης της Αυτοκρατορίας της αλληλοφαγωμάρας, της διαπλοκής, της δολοπλοκής, της υποκρισίας. Που αφού δέχτηκε και την προ-χαριστική βολή της Άλωσης του 1204 από τους «χριστιανούς» Σταυροφόρους (τι τραγική ειρωνία), περιορίστηκε σε μια σκιά του πάλαι ποτέ ένδοξου εαυτού της, και ουσιαστικά αποτελούνταν πιά μόνο από την αποδεκατισμένη πληθυσμιακά Κωνσταντινούπολη. Που έφαγε η ίδια τις σάρκες της, με τις ατέλειωτες έριδες και συνωμοσίες των «Αρχόντων» της, που χρησιμοποιούσαν στους μεταξύ τους σκυλοκαυγάδες ΚΑΙ τους Οθωμανούς, δίνοντάς τους όλο και περισσότερη δύναμη, φέρνοντάς τους όλο και πιο κοντά.

Της Αυτοκρατορίας που έλαμψε με τους Έλληνες Παλαιολόγους τις τελευταίες της αναλαμπές, όταν ήταν πιά, αλίμονο, πάρα, μα πάρα, πολύ αργά. Που προτιμούσε, μέσα στην «χριστιανική» της μισαλλοδοξία, να αλωθεί από σαρίκι τούρκικο παρά από τιάρα παπική. Που παρ’όλα αυτά την υπερασπίζονταν Γενουάτες, ενώ την πολιορκούσαν τέως Βυζαντινοί «Άρχοντες» και στρατιωτικοί, πουλημένοι στον Σουλτάνο Μωάμεθ Β', τον μετέπειτα Πορθητή, γιό… Βυζαντινής πριγκήπισσας.

Μετά την φρίκη της Άλωσης, η Πόλη συνήλθε και άκμασε εκ νέου. Η ελληνική (ρωμαίικη) κοινότητά της μάλιστα υπήρξε η πιο δυναμική απ’όλες, ως το 1922. Όταν παρατρίχα να γίνει, για πρώτη φορά στην ιστορία της, μια Ελληνίδα Πόλη. Μετά, άρχισε η αντίστροφη μέτρηση. Ως την έκρηξη του τουρκικού εθνικισμού του 1955, τον διωγμό και την προσφυγιά. Και ως σήμερα, που έχει απομείνει πιά μόνο ένα θλιβερό φάντασμα του Ελληνισμού της Κωνσταντινούπολης.

Όχι, δεν θα φτάσει η Αγία Τράπεζα της Αγιασοφιάς στην ακτή του Βοσπόρου. Όχι, δεν θα ξαναγυρίσουν τα μισοτηγανισμένα ψάρια στο τηγάνι. Όχι, δεν θα ξυπνήσει ποτέ πιά ο Μαρμαρωμένος Βασιλιάς. ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΖΕΙ. ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΖΕΙ ΚΑΘΟΛΟΥ.

Κλάψτε για τους ξεριζωμένους Ρωμιούς της Πόλης, για το κεφάλι το κακό μας, του Γένους μας, για την αλληλοφαγωμάρα μας, για τους αλληλοσπαραγμούς μας, για την ανικανότητα των πολιτικών και των στρατιωτικών μας, για την ανεγκεφαλίαση των δήθεν «Υπερπατριωτών» μας.

Μην κλαίτε για την Πόλη. Η Πόλη, είναι ακόμα εκεί. Δεν έφυγε ποτέ.

Είναι μια Πόλη όμορφη, χρωματιστή, ολοζώντανη, γοητευτική.

Δεν είναι Ελληνική. Ε και; ΠΟΤΕ ΗΤΑΝ;

Μαύρος Γάτος
29 Μαΐου 2006

ΑΣΤΟ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΙΠΟΤΑ....

...είναι πού'χει απόψε Νοτιά
κι όταν φυσάει, σαν τραύμα πονά
εκείνη η παλιά μοναξιά

(Μαριανίνα Κριεζή)

BLOODY BLUES

Γύρισε με ανάποδα, από τις τσέπες μου θα πέσουνε δυό τρία κέρματα,
κάμποσα κοχύλια, λίγη άμμος

Σφάξε με, θα ματώσω λίγη θάλασσα του δειλινού

Άνοιξε μ’ένα μαχαίρι την καρδιά μου, δεν περιέχει τίποτα ,

μόνο άνεμο

28.5.2006

SURVIVOR - THE ULTIMATE CHALLENGE: " A LIFETIME ON PLANET EARTH", ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ REALITY ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ ΚΟΣΜΟΥ

-…τώρα που υπέγραψες, δούλε, να σού εξηγήσω, χαμένε, μερικές λεπτομέρειες, πρόβατο.

-Μα πώς μού μιλάτε έτσι; Τι πάθατε ξαφνικά;

-Καλό είναι να συνηθίσεις σιγά σιγά, ελεεινόν τέκνον. Για δες εδώ: «Εφεξής το συμβαλλόμενον μέρος «παραγωγή-tour operator» θα αποκαλείται «Κύριος και Θεός», ενώ το έτερον συμβαλλόμενον μέρος, «παίκτης-μέλος», θα αποκαλείται «δούλος του Θεού», «απολωλός πρόβατο», κλπ κλπ. Αμ τί νόμισες, ότι θα είμαστε ίσα κι Όμοια; Πώς; Τί Μού δείχνεις εκεί; Ναι, σωστά, γράφει "κατ'εικόνα και καθ'ομοίωση", αλλά Εγώ είμαι ο Όμοιος, κι εσύ η εικόνα, τί το πέρασες!

-Μά....

-Μά και ξεμά δεν έχει. Ας δούμε λοιπόν τα βασικά σημεία του Συμβολαίου λίγο πιό αναλυτικά. Όπως όλως τυχαίως αμέλησα να σού επισημάνω πριν υπογράψεις, η τροφή και η στέγη ΔΕΝ συμπεριλαμβάνονται στις Παροχές της Παραγωγής. Κατά συνέπεια, θα πρέπει να τρέχεις όλη μέρα (μπορεί και τη νύχτα) για να χορταίνεις την πείνα σου, για να αντιμετωπίζεις το κρύο, την κάψα, τις μπόρες, τα τσουνάμια (τσουνάμι: δες υποσημείωση 1234γ/Χριστούγεννα 2004 ). Τις λίγες ώρες που ίσως να σού περισσεύουν, θα τις αφιερώνεις ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ στην λατρεία Μου. Δηλαδή στο να Με παρακαλάς και να Με γλείφεις και να Με λιβανίζεις για να σε κρατώ σε σχετικά καλή κατάσταση. Μην ξεχνάς ότι στο Συμβόλαιο δεν προβλέπεται καμμία ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, μπορείς και οφείλεις να Με παρακαλάς και να Με ικετεύεις όποτε αρρωσταίνεις ή σακατεύεσαι, αλλά σε καμμιά περίπτωση δεν δεσμεύομαι να ανταποκρίνομαι στις εκκλήσεις σου για βοήθεια.

-!!!!!!!!!!

-Στο Συμβόλαιο που μόλις υπέγραψες, αναφέρονται αναλυτικά όλα τα ενσωματωμένα στο σασσί σου χαμερπή ένστικτα που συμπεριλαμβάνονται στο πακέτο (εντελώς δωρεάν), και που θα σε σπρώχνουν χωρίς σταματημό να κάνεις διάφορα ακατανόμαστα (εφεξής, «Αμαρτίες»). ΟΜΩΣ, όπως ΣΑΦΕΣΤΑΤΑ προβλέπεται στο Συμβόλαιο, θα αντιστέκεσαι όσο το δυνατόν περισσότερο στις τάσεις σου αυτές, όσο και να βασανίζεσαι, και όταν τελικά αναπόφευκτα θα υποκύπτεις, θα γεμίζεις Ενοχές (συμπεριλαμβάνονται κι αυτές στο Πακέτο, ΕΝΤΕΛΩΣ ΔΩΡΕΑΝ). Γιατί, όπως μπορείς να διαβάσεις εδώ, στα ψιλά γράμματα, Η ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΩΝ ΕΝΣΤΙΚΤΩΝ ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ ΑΠΑΓΟΡΕΎΕΤΑΙ ΑΥΣΤΗΡΑ, ΕΚΤΟΣ ΑΝ ΣΥΝΤΡΕΧΟΥΝ ΠΟΛΥ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΕΣ ΠΡΟΥΠΟΘΕΣΕΙΣ. Μην χλωμιάζεις, μέσα στην απέραντη ευσπλαχνία Μου, έχω προβλέψει για όλα, ανάξιε δούλε. Για να ανακουφίζεσαι πού και πού από τις Ενοχές, θα Με γλύφεις και θα Με παρακαλάς με τις ώρες. Και φυσικά, όπως προβλέπεται, θα Μού δίνεις αναφορά και θα είσαι υπόλογος όχι μόνο για ό,τι κάνεις, και για ό,τι σκέφτεσαι,αλλά και για ό,τι ΔΕΝ κάνεις, και για ό,τι ΔΕΝ σκέφτεσαι. Ακόμα και για ό,τι περνάει από το μυαλό σου.

-!!!! Μά!!!! Μού είχατε υποσχεθεί άφθονο σεξ, ηδονές, καταχρήσεις, κάθε λογής ακολασίες…

-Θα τα έχεις, θα τα έχεις, τέκνον, και να θέλεις δεν θα μπορείς να κάνεις κι αλλιώς, αλλά είπαμε, θα πρέπει να Με γλείφεις απεριόριστα μετά, και να Με παρακαλάς για να σε συγχωρέσω. Δες λίγο και τις Ρήτρες, ξέχασα να σού πω, είναι, χμμμ... κάπως αυστηρές. Μάλλον δεν θα θέλεις να παραβιάσεις τους Όρους του Συμβολαίου… Αν το κάνεις, και τα χαλάσουμε πριν την ώρα μας, θα πληρώνεις στον Αιώνα των Αιώνων στις Φλόγες της Κόλασης.

Ας μην χάνουμε όμως άλλο χρόνο, έχω πάρα πολλή δουλειά. Εκατομμύρια νέα μέλη Με περιμένουν για να υπογράψουν. Συνεχίζω. Όπως μπορείς να διαβάσεις εδώ (μα σταμάτα επιτέλους να τρέμεις, κράτα τον μεγεθυντικό φακό λίγο πιό σταθερά), θα σού στέλνω κατά καιρούς διάφορες κατραπακιές στην κεφάλα σου, και τότε, όχι μόνο δεν θα οργίζεσαι μαζί Μου, αλλά θα Με γλείφεις και στο πολλαπλάσιο.

-!!!!!!!!!!!!!!!

-Επίσης, όπως λέει σαφέστατα το Συμβόλαιο, «το συμβαλλόμενο μέρος «Κύριος και Θεός», διατηρεί το δικαίωμα να τερματίσει το παρόν Συμβόλαιο πριν από την ονομαστική του λήξη, χωρίς καμμιά απολύτως προειδοποίηση». Παναπεί, δεν θα ξέρεις πότε θα τά τινάξεις, ούτε από καν πού σού ήρθε η κεραμίδα, καλά καλά.

-!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

-Τέλος, κάτι πάρα πολύ σημαντικό: θα έχεις την έμφυτη τάση (και τον απαραίτητο Τεχνικό Εξοπλισμό), για να Μού φτιάξεις και να Μού παρέχεις τουλάχιστον ένα «Νέο Μέλος», κατά προτίμηση περισσότερα, , το οποία και θα κληρονομήσουν το Συμβόλαιο όταν εσύ περάσεις με το καλό ξανά στην Ανυπαρξία, ή στην Κόλαση, δούλε. Εις τον Αιώνα των Αιώνων, Αμήν.

-!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Δεν θέλω!!!! Παίρνω πίσω την υπογραφή μου!!!!!!!!!!!!!!!!!! Τώρα που το σκέφτομαι, δεν θυμάμαι να υπέγραψα πουθενά.... Να ακυρωθεί το Συμβόλαιο!!!! Πρόκειται για απάτη!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

-Πολύ αργά, απολωλός πρόβατο. Υπέγραψε άλλος για σένα, πάει πολύς καιρός... «Να προσέχεις πού βάζεις την υπογραφή σου, το πουλί σου, και τα δόντια σου»… να κάτι που δεν πρέπει ποτέ να ξεχάσεις. Άκουσε την φιλική μου αυτή συμβουλή, θα υποφέρεις κάπως λιγότερο… Αλλά τι λέω, ο Πάνσοφος, αφού φεύγοντας από εδώ δεν θα θυμάσαι τίποτα απ'όλα αυτά, δεν θα μπορείς να αρθρώσεις ούτε μια λέξη, δεν θα μπορείς καν να ελέγχεις τα μέλη σου, θα τα κάνεις επάνω σου, θα μάθεις σιγά σιγά - αν είσαι τυχερός - να περπατάς, θα εξαρτάσαι για πολλά χρόνια για την επιβίωσή σου από τους δούλους Μου και γονείς σου (αν είσαι τυχερός και έχεις)...

-!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Δεν θέλω !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Δεν παίζω!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Βοήθεια !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Ουαααααααααααααααααααααααααααααααααά!!!!

………………………………………………

Η Μαία βγήκε από την αίθουσα τοκετού χαμογελαστή.

«Συγχαρητήρια, μόλις αποκτήσατε ένα υγιέστατο αγοράκι. Να σάς ζήσει!»

...είπε στον κατάχλωμο μπαμπά, που περίμενε απ’έξω.


Μαύρος Γάτος
27 Μαΐου 2006

Ο ΨΑΡΑΝΤΩΝΗΣ ΚΑΙ Η ΝΙΚΗ ΞΥΛΟΥΡΗ ΣΤΗΝ ΑΙΓΛΗ (ΓΕΝΙ ΧΑΜΑΜ)

Στο πέταγμα του γερακιού, τ'άλλα πουλιά ζηλεύνε
όπα όπα, τ'άλλα πουλιά ζηλεύνε
γιατί πετούνε χαμηλά, α θένε, κι α δε θένε...

...

Έσβησ' αέρας το κερί που κράτουνα στην χέρα

κι είναι για μένα η ζωή, σκοτίδι νύχτα μέρα

Άντρας που δεν εκάτεχε τα μάτια του πως κλαίνε
αγάπησε και τρέξανε --- έλα, και τρέξανε
αγάπησε και τρέξανε
σαν τού μωρού, που λένε

(Από το δίσκο "Ιδαίον Άντρον")

Σάς έχω πει ότι είμαι από τρελλή γενιά. Σάς είπα και την τραγική ιστορία του Πόντιου προπάππου μου, του Ξανθόγιαννη.

Ένας άλλος προ-προπάππος μου, ο Χριστόδουλος, προσγειώθηκε ξαφνικά στην Θράκη, περίπου στα 1880, προερχόμενος από την Κρήτη, πιθανότατα από την περιοχή των Σφακιών-Ομαλού.

Κανείς δεν ξέρει γιατί εγκατέλειψε ο προ-προπάππος μου την Μεγαλόνησο. Σίγουρα όχι για κάποιον ασήμαντο λόγο. Ήταν εποχή μεγάλου επαναστατικού αναβρασμού, που οδήγησε τελικά στην απελευθέρωση της Κρήτης. Φοβόταν λοιπόν αντίποινα από τους Τούρκους για την συμμετοχή του σε κάποια εξέγερση; Ή ήταν καμμιά γυναίκα στην μέση; Καμμιά βεντέτα;;; Κανείς δεν θα μάθει ποτέ. Πάντως στην Θράκη κατέφυγε κυνηγημένος.

Εκείνη την εποχή, η Θράκη ήταν η περιοχή της πρωτεύουσας της αυτοκρατορίας, και ήταν γενικώς πιό "πολιτισμένη", όσον αφορά την Οθωμανική ασυδοσία, εν μέρει και λόγω των διεθνών παρατηρητών που υπήρχαν στην περιοχή. Παρείχε λοιπόν η Θράκη πολύ περισσότερη ασφάλεια στους ραγιάδες απ'ότι η ακριτική και πολυτάραχη Κρήτη.

Τέλος πάντων, αν και δεν κατάφερα να βρω τα ίχνη του Χριστόδουλου του Κουμαντάκη (Κουμαλδάκη; Κουμαλντάκη; Καταγράφτηκε σαν "Κειμηλδάκης"), όπως το είχε κάνει πριν πολλά χρόνια ο εγγονός του ο Χριστόδουλος, αδερφός της γιαγιάς μου, που δεν τον γνώρισα όμως ποτέ, η Κρήτη ανέκαθεν με τραβούσε πολύ, και ειδικά η μουσική της. Και ειδικά οι αδερφοί Ξυλούρη, ο αδικοχαμένος Ψαρονίκος (Νίκος Ξυλούρης), και ο ανεπανάληπτος Ψαραντώνης.

Ο Ψαραντώνης, λοιπόν, μαζί με την κόρη του Νίκη Ξυλούρη και την ορχήστρα τους, ήταν χτες, και θα βρίσκεται κι απόψε - και μόνο γι'απόψε, στην Θεσσαλονίκη. Ο Μαύρος Γάτος, ήταν, φυσικά εκεί.

Από τα βάθη του Χρόνου,

ο Ψαραντώνης, η αντρίκια φωνή της Ψυχής της Κρήτης
και η κόρη του, Νίκη Ξυλούρη, η αισθησιακή φωνή της αιώνιας Γυναίκας

σε έναν μαγικό χώρο, μια αταβιστική μυσταγωγία.

Αν πάτε, μην γκαρίζετε!!!! Ακούγεται πολύ. Στην αρχή απορούσα που ο Ψαρταντώνης δεν έκανε καμμιά απολύτως παρατήρηση. Στο διάλειμμα που τον γνώρισα, κατάλαβα ότι αυτός ο εξαιρετικός άνθρωπος, όχι μόνο δεν είναι τραχύς, όπως φαντάζεται κανείς λόγω του παρουσιαστικού του, αλλά είναι απίστευτα προσιτός κι ευγενικός, και δεν θα επέβαλε ποτέ την παρουσία του με το ζόρι. Κέρδισε την προσοχή του κοινού, αντί να την εκβιάσει.

Η είσοδος είναι (χωρίς ποτό) 15Ε και 11 το φοιτητικό.

στην Αίγλη (Γενί Χαμάμ), πίσω από τον Άγιο Δημήτριο τηλ. 2310270016
μόνο για σήμερα (εγώ πήγα χτες, μάλλον θα ξαναπάω)
Να είστε εκεί!

Μαύρος Γατάκης

ΒΡΑΔΥ ΟΠΟΥ ΠΟΝΕΣΕ ΠΟΛΥ, ΜΑ ΟΠΟΥ ΠΙΑ ΤΙΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΑΤΑΙΟ, ΤΙΠΟΤΕ ΓΙΑ ΤΗ ΣΤΑΧΤΗ

Ευγενικιά περήφανη μελαγχολία
Ύψος χαμόγελο κι ελευθερία
Επιτέλους σας βρίσκω στην όχθη της καρδιάς μου
Ένα βράδυ που η θάλασσα εισχωρεί
Βαθιά στις χώρες των βουνών
Ένα βράδυ όπου νιώθεται κανείς πιό νέος από την νιότη του,
Βράδυ όπου πόνεσε πολύ μα όπου πιά τίποτε
Πιά τίποτε δεν είναι μάταιο, τίποτε για τη στάχτη

Pierre Jean Jouve
Μετάφραση: Οδυσσέας Ελύτης
από το βιβλίο "Η δεύτερη γραφή", Ίκαρος 1980

ΈΤΣΙ ΕΞΗΓΕΊΤΑΙ!!!

"Όπου αγαπά", λέει,
"παιδεύει"...
(ον αγαπά Κύριος παιδεύει- από τις Γραφές)

.
...επομένως, λογικά, κι εντελώς φυσιολογικά...
.
όπου ΔΕΝ συμπαθεί, θα ευεργετεί!!!...
.
(θεός να σού πετύχει!)

.
Άσπρος Γάτος αγαπημένος, πεπαιδευμενός και προτηγανισμένος Σ;)))

ΠΕΤΡΩΜΕΝΟ

Νίκησα, εγώ, το πεπρωμένο
σφάδαζε, ταπεινωμένο
καθώς εγώ, θριαμβευτής
στο πετρωμένο μου κρατούσα χέρι
ένα παιδί
.
άσπρος γάτος (είπαμε.. Σ;)

ΤI ΣΟΥ ΛΕΊΠΕΙ;

Αναρωτιέσαι, "τί μού λείπει, που όλα τά'χω;"
και μοιάζει η ευτυχία σου με σφραγισμένο τάφο...

άσπρος γάτος (κυλιόμουν στα αλεύρια Σ;)

ΕΣΕΊΣ;ΕΚΔΊΔΕΣΤΕ;

...Να που τελικά κυκλοφόρησε σε βιβλίο το έργο μου. Μα πριν ακόμα δει το φως της δημοσιότητας, είχε γίνει πολύς λόγος γι'αυτό ανάμεσα στους λογοτέχνες. Ο κριτικός Μπ. διαβάζοντάς το, χειρόγραφο ακόμα, είχε χαρεί σαν παιδί. Αν κάποτε ένιωσα το συναίσθημα της ευτυχίας, δεν ήταν τον πρώτο καιρό της επιτυχίας μου. Ήτανε τότε, που σε κανέναν δεν είχα διαβάσει, ούτε καν δείξει, το έργο μου. Εκείνες τις ατελείωτες νύχτες, που ζούσα ανάμεσα στα όνειρα και στις μεγάλες προσδοκίες. Τότε, που γράφοντας με όλο μου το πάθος, βρισκόμουν ανάμεσα στα όντα που είχα ο ίδιος δημιουργήσει, και τα' νιώθα ολόδικά μου, σαν πρόσωπα στ'αλήθεια ζωντανά. Τ'αγαπούσα, έμπαινα στη χαρά και στον πόνο τους. Και, κάποια φορά, έχυσα στ'αλήθεια δάκρυα για την κατάντια κάποιου ήρωά μου...
Φ. Ντοστογιέφσκι, "Ταπεινοί και καταφρονημένοι", κεφ. 5
.
(pοst μέσω email)

H ΚΑΤΑΡΑ ΤΟΥ ΜΑΥΡΟΥ ΓΑΤΟΥ ΞΑΝΑΧΤΥΠΑ

Σας είχα προειδοποιήσει για την micro-γκαντεμιά μου (και την macro-κωλοφαρδία μου Σ;)))

1. μια βδομάδα χωρίς τηλέφωνο.
2. μόλις φτιάχνεται το τηλέφωνο, δεν δουλεύει το (ολόφρεσκο) DSL.
Λοιπόν τρίτωσε... Χτες κάηκε η motherboard! (Μάλλον, δηλαδή)

Ζήτω!!!!! Αλλά, λές κάτι να θέλει να μού πει, ο ποιητής;;;;;;

Λοιπόν. Δεν είναι να πηγαίνεις και πολύ κόντρα στη Μοίρα. Μέχρι να γίνει ο υπολογιστής (ευτυχώς είναι σε εγγύηση)

1 Δεν θα ξαναπάω σε netcafe (απ'όπου σας γράφω τώρα). Θα

2 Διαβάσω τους "ταπεινούς και καταφρονεμένους" του Ντοστογιέφσκι
3 Παίξω με την γάτα μου (είδατε, δεν πρόλαβα καν να τής κάνω post)
4 Πάω για μπάνιο (έκανα το πρώτο επιτέλους χτες)

Στο μεταξύ, σας χαιρετώ και σάς κλείνω και το μάτι. Παναπεί, ρίξτε μου και κανένα
e-ξεμάτιασμα, καλού κακού...

Σ;)))))

Ω, ΤΙ ΦΡΙΚΗ, ΠΑΠΠΟΥ…

…Και που λες, παιδί μου, κάποτε, για να αποκτήσεις αυτοκίνητο, έπρεπε να κάνεις πολλά χρόνια οικονομίες… Τα αυτοκίνητα ήταν πολύ λιγότερα, και οι άνθρωποι αναγκάζονταν να περπατούν πολύ περισσότερο, άσε που έμπαιναν πολύ πιό συχνά στα λεωφορεία και στα τρόλλευ…

-Πώ πω…Τραγικό…

-Επίσης, ντομάτες είχε μόνο το καλοκαίρι, πορτοκάλια μόνο το χειμώνα, κι αυτά ήταν μικρά και με ανώμαλα σχήματα, και μύριζαν έντονα, όχι όπως τώρα, που είναι τεράστια κι ολόιδια και άοσμα…

-Φοβερό…

-Τηλεόραση είχαμε μόνο δυόμισι κανάλια, κι αυτά έπαιζαν μετά τις πέντε το απόγευμα, και το πολύ μέχρι τις μία-δύο το πρωί (τότε ήταν "πρωί"). Μετά, χιόνια…

-Ά-πί-στέ-υτό!

-Τηλέφωνα υπήρχαν μόνο σταθερά, και για να βάλεις τηλέφωνο περίμενες χρόνια. Αρκετοί μάλιστα δεν είχαν καθόλου, κι όταν ήθελαν να τηλεφωνήσουν, πήγαιναν στους γείτονες, ή στους τηλεφωνικούς θαλάμους…

-Παππού, αρχίζω να πιστεύω πως με δουλεύεις. Γιατί δεν έπαιρναν από το κινητό;

-Σού είπα, δεν υπήρχαν κινητά, παιδί μου…

-Τι λές βρε παππού; Δεν υπήρχαν κινητά;;;;;

-Όχι, παιδί μου.

-Ούτε SMS, ούτε ringtones, ούτε «σας ακούμε», ούτε «είναι καλύτερα να μιλάς εφτά ώρες την ημέρα»; Δεν μπορούσες να επικοινωνήσεις την ώρα που περπατούσες στο δρόμο, την ώρα που ήσουν στο μάθημα, την ώρα που ήσουν στο μπάνιο, την ώρα που χάιδευες τη γιαγιά Σούλα στο παρκάκι; Δεν χτυπούσε κανένα κινητό στο σινεμά, δεν δεχόσουν καμμία κλήση όταν οδηγούσες το αυτοκίνητο;;;

-Όχι, παιδί μου. Όχι. Δεν υπήρχαν καθόλου σού λέω τα κινητά, ήταν κάτι πολύ μακρινό, σαν επιστημονική φαντασία...

-Τι λες βρε παππού; Μεγάλο ζόρι…

Αρχίζω όμως να πιστεύω πως με δουλεύεις. Για πες μου, αν είναι έτσι όπως τα λες, αν δεν υπήρχαν SMS, πώς ψήφιζε ο κόσμος στην Γιουροβίζιον, ε; Σε τσάκωσα, παλιοψεύτη! Και μη μού πεις τώρα ότι δεν υπήρχε ΟΥΤΕ Γιουροβίζιον, παλιοπαραμυθά!!!!! Σε λίγο θα μού πεις ότι δεν είχατε ούτε Dream Show!!!!!!!!

-Υπήρχε, παιδάκι μου, φυσικά και υπήρχε Γιουροβίζιον, αλλά τους χαλεπούς εκείνους καιρούς, δεν είχαμε αληθινή Δημοκρατία, όπως τώρα... Όλα τά’σκιαζε η φοβέρα, και τα πλάκωνε η σκλαβιά… Δεν ψήφιζε ο κόσμος... Ψήφιζε μια καταπιεστική Επιτροπή, με πρόεδρο έναν φαλακρό κύριο που έπαιζε σαξόφωνο. Σχεδόν δικτατορία σου λέω….

-Τρα-γι-κό!!!!!! Τι φρίκη, παππού...
Και πότε γίνονταν όλα αυτά τα τραγικά; Το 1821;;;;

-Ααααα, πολύ παλιά, πάρα πολύ παλιά, παιδάκι μου…. Το 1986…

ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΙ, ΝΑ ΜΠΟΡΕΣΩ, ΚΑΠΟΤΕ...

Να φάω το Φώς. Να φέρω το Φως.
Να Το υποφέρω. Να γίνω Φάρος.

Κι αν δε μπορέσω, να γίνω γλάρος.



Αφιερώμένο στο ο-2-8 που μού το ενέπνευσε
και στην Μαρίνα που τρώει τα χρώματα

ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΟΜΕΝ ΧΩΡΙΣ ΛΑΜΠΡΟΥΚΟΝ;;;;

....Ο ΠΙΘΗΚΟΣ ΑΥΤΟΣ ΗΤΑΝΕ ΜΙΑ ΚΑΠΟΙΑ ΛΥΣΙΣ.

Τα αυτά και για τον κον ΜακΜάνον (εν μέρει και δια τον κον Δον Γάτον, εν τη προτέρα του μορφή).


υγ1. Σαν πρώτος διδάξας στο "κλείνω-ανοίγω-ξανακλείνω το blog μου", καταλαβαίνω πολύ καλά το burn-out των φίλων. Ελπίζω να επιστρέψουν το συντομότερο, αν όχι, ίσως κάπου, κάποτε, συναντηθούμε. Επαναλαμβάνω, κάπου άκουσα ότι υπάρχει ζωή ΚΑΙ ΜΕΤΑ το blogging...

υγ2. Επιβεβαιώνω τις φήμες που λένε ότι εγώ ευθύνομαι για την απόφαση του Λαμπρούκου. Τον πλήρωσα αδρά για να αποχωρήσει. Μα, μού είχε φάει όλες τις γυναίκες, το παλιοπιθήκι.

ΜΟΥΣΙΚΟ ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ ΓΙΑ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟ ΚΑΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ

(0+10 επίκαιροι προβληματισμοί, προτεινόμενοι ως θέματα για ανάπτυξη από τους υποψήφιους των Γενικών Εξετάσεων)

0. Γιατί οι Νεοέλληνες ξέρουν τα πάντα για την Βίσση και για τον Καπουτζίδη και τίποτα για τον Ελευθερίου και τον Λειβαδίτη;;;

1. Όποιος κλέβει ή αδικεί τον εαυτό του, είναι άραγε ποινικά κολάσιμος;

2. Όποιος είναι ερωτευμένος με τον εαυτό του, είναι άραγε ομοφυλόφιλος;

3. Σχολιάστε την σεξουαλική διαστροφή του «Κουμπαρά», του άντρα που έλκεται έντονα ερωτικά από τις κουμπάρες του, και ενίοτε συνάπτει σεξουαλικούς δεσμούς με αυτές. Αντιδιαστείλετε με τον Κο-λο-μπαρά.

4. Ετυμολογία και έννοιες της λέξεως «Μαλακία». Λάβετε υπ’όψιν σας τις φράσεις «ίασον πάσαν νόσον και μαλακίαν» (από την Θεία Λειτουργία), «φιλοσοφούμεν άνευ μαλακίας» (από τον Επιτάφιο του Περικλή), και «τράβηξε μια μαλακία και κοιμήθηκε» (Τσαρλς Μπουκόφσκι, Απομνημονεύματα ενός πορνόγερου).

5. Τα παιδιά του Ζεββεδαίου, ΕΙΧΑΝΕ μητέρα;

6. Ποία η «Παναγιώταινα», για ποίους λόγους είναι καλύτερη από το ολότελα, και ποίος τέλος πάντων είναι αυτός ο κερατάς ο Παναγιώτης;

7. Γιατί εξαφανίστηκε ο Σεραφίνο (και δεν τον ξέρει ούτε το Word);

8. Η Θεωρία της Σχετικότητας: Αναπτύξατε τις εφαρμογές της στην υποατομική φυσική, στα δρομολόγια των μεταφορικών μέσων, στις ανθρώπινες σχέσεις, στο «ποτέ», και στο «πάντα» (όχι το ζώον).

9. Βρείτε είκοσι λέξεις που να αρχίζουν από «ξε-». Ντροπή σας, ξε-διάντροποι, όχι τέτοιες λέξεις.

10. Συμπληρώστε το παρακάτω δημώδες άσμα:

Τον Μανωλιό τον βάλανε σ’ένα καράβι μούτσο
και βγήκε ένα σκυλόψαρο και τού’φαγε τον ……

Αναλύστε τις αναμενόμενες εσωτερικές ψυχολογικές διεργασίες του θύτη και του θύματος, αναλογιζόμενοι την βαρβαρότητα που επιδεικνύει ο άνθρωπος απέναντι στην Φύση. Θεωρείτε επιβεβλημένη την ανάληψη δράσης από τις οργανώσεις προστασίας των δικαιωμάτων των ζώων, για να περιθάλψουν το τραυματισμένο ψυχολογικά σκυλόψαρο; Ποιάν τιμωρία προτείνετε για τον δράστη, τον Μανωλιό, που όχι μόνο τεμπελοσκύλιαζε αντί να δουλεύει, αλλά τριγυρνούσε και με τον μούτσο έξω; Συγκρίνετε με το έτΑΙρον δημώδες άσμα "Το Νινί σέρνει καράβι, αν δεν τό'χεις καταλάβει"....


Blackus Catus

"Όταν Ανθίζουν Πασχαλιές" - 2.5 ΜΒ mp3 - κλικ στους στίχους
ζητήστε μου αν θέλετε το original της φωτογραφίας (3ΜΒ)

Είπες πως θά'ρθεις να με βρεις
αγέρας η καρδιά μου
κι ούτε πουλί
φτερούγισε
μέσα στην ερημιά μου

Χελιδονάκι του Μαγιού
πόσο πολύ σού μοιάζω
όταν ανθίζουν πασχαλιές
κι όταν αναστενάζω

Σταύρος Κουγιουμτζής

Ο ΦΩΤΟΓΡΆΦΟΣ

Συνήθως πάνω στο τραπέζι μου εχω ανοιγμένη μια βαριά δερματόδετη Βίβλο. Σκέφτομαι πως εκεί μέσα υπάρχει κάποιος υπαινιγμός για το μεγάλο μυστικό που ο Θεός, εν τη μεγαλοψυχία του, μάς το απέκρυψε για να μη μάς προσθέσει κι άλλες θλίψεις. Όμως κάποτε θα τελειώσουν οι ιστορίες της γης και θα πρέπει να πω κι εγώ το δικό μου λόγο. Έτσι όταν ήρθε ο φωτογράφος "προς τι;" του λέω. Και καθώς ύστερα τον παρακολούθησα απ'το τζάμι τον είδα που πήγε και κάθησε λυπημένος στην ακρογιαλιά κι άρχισε να πετάει μικρές πέτρες στην απέραντη θάλασσα.

Τάσος Λειβαδίτης, "τα χειρόγραφα του φθινοπώρου", σελ 27

19 ΜΑΪΟΥ ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ - Η ΕΙΡΗΝΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΟ ΤΟΥΡΚΙΚΟ ΠΡΟΞΕΝΕΙΟ

Περισσότερες πληροφορίες για την Γενοκτονία των Ποντίων

Μεγάλη η συμμετοχή του κόσμου, έντονη η παρουσία των νέων παιδιών. Το σύνθημα που επικράτησε στην ειρηνική αυτή πορεία ήταν "ΌΧΙ ΑΛΛΕΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΕΣ". Θα δείτε κάτω κάτω, στο σημαιάκι της Παμποντιακής Ομοσπονδίας, και το "ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ". Ας μην τους ξεχάσουμε, τους 353.000 αθώους νεκρούς του Πόντου. Η άρνηση της μνήμης των Νεκρών, που ήταν όλοι άμαχοι, νέοι, γέροι, παιδιά, άντρες, γυναίκες, ισοδυναμεί με επανάληψη της γενοκτονίας, σε ήθικό επίπεδο αυτήν την φορά.

Δύο μελανά σημεία:

1. Η παρείσφρυση εθνικιστικών στοιχείων στην πορεία. Τα τέως Χρυσά Αυγά φώναζαν βροντερά "Ελλάς - Εθνικισμός" και ρατσιστικά συνθήματα όπως "Τούρκοι Μογγόλοι δολοφόνοι". Όλοι οι υπόλοιποι νιώθαμε εξαιρετικά άβολα, τους απομονώσαμε στην ουρά της πορείας, αλλά πολλοί εγκατέλειψαν την πορεία εξαιτίας τους.

2. Ο αποκλεισμός του Τουρκικού Προξενείου από τα ΜΑΤ, γιατί, άκουσον άκουσον, οι Τούρκοι επισκέπτες μας γιόρταζαν λέει μια έθνική γιορτή στο Προξενείο, και θα τούς... ενοχλούσαμε!!!!!

Ξέρετε ποιάν γιορτή γιόρταζαν οι φιλοξενούμενοί μας;;;; Την απόβαση του Μουσταφά Κεμάλ στην Σαμψούντα (Αμισό), στις 19 Μαϊου 1916, που σηματοδότησε - και - την αρχή της Γενοκτονίας των Ποντίων....

ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ, έγραφε το σημαιάκι. Ας μην ξεχάσουμε.

ΝΑΙ στην φιλία Ελλάδας-Τουρκίας, ΟΧΙ σε μιά φιλία που θα βασίζεται στο ψέμα, στην υποκρισία, και στη δουλοπρέπεια.

Μαύρος Γατίδης

Το σημαιάκι

19 ΜΑΙΟΥ – ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ 352.000 ΑΘΩΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ

Να’(μουν) σαν εσάς ψηλά ραχιά
πάντα χλωροφοράτε
Διαβαίν’νε χρόνια και καιροί
Καμμίαν (ποτέ σας) κι (δε) γερνάτε

Να έμ’ πουλίν και πέταγα
Να εμ αητός κι επαίγνα (πήγαινα)
Κι επαίγνα στα ραχία μου
Που κλαιν ορφανεμένα

Θα σύρω το τουφέκι μου
Α’τά ξαν(ά)’ θα βουίζ(ου)’νε (για να ξαναβουίξουν)
Για να θερρούν (θαρρούν) εκλώσταμε (γυρίσαμε)
Και ξαν’ να πρασινίζ’νε

Ποντιακό τραγούδι της Προσφυγιάς

Είμαι από τρελλή γενιά.

Ένας από τους τρελλούς προγόνους, μου, ήταν ο Ξανθόγιαννες, ο προπάππος μου από τα Κοτύωρα του Πόντου (Ορντού – Ordu - στα τουρκικά). Η παραθαλάσσια αυτή πολιτεία ιδρύθηκε τον 7ο αιώνα πριν το Χριστό από Αθηναίους αποίκους. Αναφέρεται από τον Ξενοφώντα στην «Κάθοδο των Μυρίων», ήταν η μόνη ελληνική αποικία των παραλίων του Ευξείνου που τούς υποδέχτηκε σχετικά φιλικά.

Ο Ξανθόγιαννες ήταν ναυτικός και έμπορος, καπετάνιος έλεγε ο παππούς μου, αλλά μπορεί να τα φούσκωνε και λίγο, άλλωστε ήταν πολύ μικρό παιδάκι όταν τον είδε τελευταία φορά. Ταξίδευε με το καράβι του σ’όλην την Μαύρη Θάλασσα, στην Οδησσό, στη Βάρνα, κι ακόμα παραπέρα, φτάνοντας μέχρι και τη Μασσαλία. Εμπορευόταν τα προϊόντα του Πόντου, φουντούκια (φουντούκι = «ποντικόν κάρυον» ) από τα εύφορα παρχάρια (λιβάδια), κεράσια της Κερασούντας, ασήμι από την Αργυρούπολη, τα ξακουστά ποντιακά καπνά…

Όταν γύριζε στο σπίτι του, ανάμεσα σε δυό ταξίδια, έριχνε λέει πάνω στο τραπέζι ένα σωρό από λίρες κάθε φορά, για να παίξουν τα παιδιά. Η μεγαλύτερη αδερφή του παππού μου γελούσε όταν τ’άκουγε αυτά, αλλά τέλος πάντων σίγουρα δεν ήτανε φτωχοί. Κι ακόμα πιο σίγουρα, κάθε φορά που εμφανιζόταν ο Ξανθόγιαννες, έσπερνε κι από ένα παιδί στην κυρά του τη Συμέλα, με αποτέλεσμα η οικογένεια να αυξάνεται και να πληθύνεται. Όταν ήρθε η ώρα του χαλασμού, είχαν εφτά παιδιά. Μεταξύ τους και ο παππούς μου ο Μιλτιάδης…

Ζούσαν οι πρόγονοί μου ειρηνικά και ευτυχισμένα, σε αρμονική συνύπαρξη με τους υπόλοιπους λαούς του όμορφου Πόντου, με τα άγρια καταπράσινα βουνά, που υψώνονται απόκρημνα κι απότομα δίπλα στη θάλασσα. Τη Μαύρη Θάλασσα, που για να την κατευνάσουν οι αρχαίοι ναυτικοί την βάφτισαν «Εύξεινη», ενώ ήταν άγρια και άξενη…

Άλλα είχε όμως γραμμένα η Μοίρα. Η φωτιά των Βαλκανικών Πολέμων, του Α’ Παγκοσμίου, και της Μικρασιατικής Εκστρατείας που ακολούθησε, δεν θα άφηνε ανέγγιχτο ούτε τον μακρινό Πόντο.

Το σχέδιο της γενοκτονίας ήταν καλά μελετημένο, από Γερμανούς αξιωματικούς, με επικεφαλής τον αρχηγό της γερμανικής στρατιωτικής αποστολής στη σύμμαχο Τουρκία, στρατηγό Φον Ντερ Γκόλτς. Σε αγαστή βέβαια συνεργασία με τους Νεότουρκους, και με ιδεολογικό υπόβαθρο τον ακραίο τουρκικό εθνικισμό. αποφασίστηκε η νέα τουρκική πατρίδα, που θα γεννιόταν από τις στάχτες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, να απαλλαχτεί με κάθε τρόπο από τις αλλόθρησκες μειονότητες.
Ένα από τα βασικά στελέχη των Νεότουρκων ήταν και ο Μουσταφά Κεμάλ (Ατατούρκ), γεννημένος στην χαμένη για τους Τούρκους Θεσσαλονίκη.

Η επιτυχημένη πρόβα τζενεράλε είχε γίνει λίγα χρόνια νωρίτερα, με την τρομακτική γενοκτονία των Αρμενίων. Τα θύματα της υπολογίζονται σε ενάμισι εκατομμύριο ψυχές.

Είχε έρθει πιά και η σειρά των Ελλήνων του Πόντου. Ο συνολικός αριθμός τους πριν την καταστροφή εκτιμάται σε ένα περίπου εκατομμύριο, από τους οποίους και εξοντώθηκαν κάπου 352.000, δηλαδή ένας στους τρεις ανθρώπους. Γι'αυτό και γίνεται λόγος για Γενοκτονία των Ελλήνων Ποντίων.

Η μεγαλύτερη καταστροφή έγινε στο Δυτικό πόντο, στις περιοχές της Κερασούντας και της Αμισού (Σαμψούντα). Στον Ανατολικό Πόντο, τα πράγματα ήταν πιο συγκρατημένα γιατί η περιοχή ως και την Τραπεζούντα ήταν ως το τέλος του 1917 υπό Ρωσική κατοχή και προστασία. Τα πράγματα άλλαξαν κι εκεί ραγδαία μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση στη Ρωσία, που ανάγκασε τα Τσαρικά στρατεύματα να εκκενώσουν τάχιστα τον Πόντο. Και πάλι όμως, τον πιο βαρύ φόρο αίματος τον πλήρωσε ο Δυτικός Πόντος, όπου γράφτηκαν από τους Νεότουρκους μερικές από τις πιο μελανές σελίδες της ανθρώπινης ιστορίας, με θύματα αυτήν την φορά τους Έλληνες του Πόντου.

Στην αρχή πήραν τους άντρες, και τους έστειλαν, τους περισσότερους χωρίς επιστροφή, στα βάθη της Μικρασίας, στα περίφημα Τάγματα Εργασίας, αφού πρώτα «εκκαθάρισαν» τους πιο ατίθασους. Ανάμεσά τους, ο μεγάλος αδερφός του παππού μου, ο Χαράλαμπος, δεκαεφτά χρονών παλικαράκι. Ο Χαράλαμπος ήταν από τα πρώτα θύματα των ανθρωπόμορφων τεράτων του αρχισφαγέα Τοπάλ Οσμάν. Τον έριξαν μέσα σε έναν λάκκο με ασβέστη, όπου κάηκε ζωντανός.

Ο προπάππος μου, η τρελλή και απροσκύνητή μου φλέβα, έλειπε σε ταξίδι όταν άρχισαν οι διωγμοί. Επιστρέφοντας διέφυγε στα απότομα βουνά του Πόντου, όπου συνάντησε τα υπόλοιπα παληκάρια που είχαν περάσει στην παρανομία, και έδρασε σαν αντάρτης για άγνωστο διάστημα. Από εκεί, τα ίχνη του χάθηκαν για πάντα. Το μόνο που απέμεινε από αυτόν, ήταν ένα τραγούδι, που άκουσε ο πατέρας μου να το τραγουδάει ένας γέρος Πόντιος στην Κωνσταντινούπολη, πολλά χρόνια μετά… Έλεγε κάτι σαν…

Έστησε παγίδα ο Ιμάμης στον Ξανθόγιαννο
και στον Καράχατζη τον Αρμένη
Στο σπίτι του μέσα τους έβαλε, και τους πρόδωσε
Αλλά αυτοί το αντιλήφθηκαν, κι αντιστάθηκαν
Πολέμησαν σαν λιοντάρια, και ξέφυγαν στα βουνά
Αφού χύθηκε πολύ αίμα

Η υπόλοιπη οικογένεια πήρε τον δρόμο της εξορίας, μαζί με όλους τους Έλληνες των Κοτυώρων και του υπόλοιπου Δυτικού Πόντου, της Πάφρας, της Κασταμονής, του Αλάτσαμ, της Αμισού, της Αμάσειας, της Φάτσας, της Σινώπης, της Οινόης. Γυναίκες, μικρά παιδιά, ηλικιωμένοι, άρρωστοι, μέσα στο δριμύ ψύχος του ποντιακού χειμώνα του 1916-17, πήραν πεζοί τον δρόμο της εκτόπισης, ουσιαστικά τον δρόμο του θανάτου, στα απότομα βουνά, με κατεύθυνση την Νεοκαισάρεια (Niksar) στο εσωτερικό της Μικρασίας. Λίγοι έφτασαν ως εκεί, κι ακόμα λιγότεροι γύρισαν πίσω. Κάποιους τους έκαιγαν όλους μαζί, αφού τους έκλειναν μέσα σε εκκλησιές. Οι περισσότεροι όμως, εξοντώθηκαν σύμφωνα με τα Ευρωπαϊκά "πολιτισμένα" πρότυπα του Στρατηγού Φον Γκολτς, από το κρύο, τις κακουχίες, τις αρρώστιες, την πείνα.

Η Σοφία, η μεγάλη αδερφή του παππού μου, ένα πανέμορφο ξανθό κορίτσι δεκαέξι χρονών, άφησε την τελευταία της πνοή κάτω από ένα δέντρο, στην μέση του τίποτα. Ο παππούς μου ο Μιλτιάδης, που ήταν τότε πέντε χρονών, θυμόταν να την τραβάει από το μανίκι όταν οι Τσέτες (άτακτοι στρατιώτες) έδωσαν το σύνθημα της αναχώρησης. Αλλά αυτή δεν μπορούσε πιά να ακολουθήσει. Το κορίτσι που έκαιγε τις καρδιές όλων των ανδρών της μικρής της πόλης, ήταν νεκρό…

Η μητέρα τους η Συμέλα, η Ευρώπη, 4-5 χρονών, και ο Ευριπίδης, μωρό στην κούνια, άφησαν επίσης την τελευταία τους πνοή στον δρόμο, από την πείνα, την εξάντληση, και τις κακουχίες. Από ολόκληρη την οικογένεια επέζησαν μόνο ο παππούς μου ο Μιλτιάδης, και οι δυό του αδερφές, η Περιστέρα, 13 χρονών, και η Ωραία, 12.

Την Περιστέρα και την Ωραία τις περιμάζεψε κάποια στιγμή ο Αμερικανικός Ερυθρός Σταυρός, που τις μετέφερε στην Αθήνα, όπου τις ξανασυνάντησε ο παππούς μου πολύ αργότερα, στο τέλος της δεκαετίας του ’30. Ο Μιλτιάδης, πέντε χρονών παιδάκι, ρακένδυτος, πετσί και κόκκαλο, με σκουληκιασμένο δέρμα, βρέθηκε μόνος και πεντάρφανος στη Νεοκαισάρεια, μαζί με κάποιους άλλους επιζήσαντες από τους εκτοπισμένους, που ήταν εξίσου εξαθλιωμένοι.

Θα χάνονταν έτσι χωρίς κανένα ίχνος, αλλά η Μοίρα δεν ήθελε να σβήσει η Τρελλή μου γενιά…

Αναγνώρισε κάποια στιγμή έναν θείο του, τον Μωυσή, άντρα της αδερφής του Ξανθόγιαννη. Τον άρπαξε από το μανίκι με το χεράκι του. «Θείε Μωυσή, θείε Μωυσή» τού έλεγε, με την σβησμένη του φωνούλα. Πού να ακούσει ο Μωυσής, τον απέδιωνχνε, αλλά βλέποντας την επιμονή του παιδιού, έσκυψε ν’ακούσει καλύτερα τον ξεψυχισμένο ψίθυρο. Κι άκουσε τ' όνομά του, κι αναγνώρισε το αγνώριστο παιδάκι. «Δόξα τω θεώ, είπε κλαίγοντας, ο Μιλτιάδης εν! Σώθηκε η γενιά του Ξανθόγιαννη…»

Ο Μιλτιάδης ήρθε στην Ελλάδα, και ρίζωσε στην περιοχή της Θεσσαλονίκης. Ασχολήθηκε με την γεωργία και με την κτηνοτροφία, στα τέως τούρκικα χωράφια που του παραχωρήθηκαν, και παντρεύτηκε την γιαγιά μου, επίσης πρόσφυγα, από την περιοχή της Νικομήδειας ( κοντά στην Κωνσταντινούπολη). Ήταν γενικά πολύ φιλομαθής, από τους ελάχιστους αγρότες που μιλούσαν τότε Γαλλικά, που τα έμαθε μόνος του από μια μέθοδο… Διάβαζε ό,τι έπεφτε στα χέρια του. Άνθρωπος φιλήσυχος, ειρηνικός, ποτέ δεν άκουσα από το στόμα του να κατηγορεί τους Τούρκους, και πολύ σπάνια διηγούνταν την ιστορία που σας αφηγήθηκα. Ούτε που φανταζόμουν, παιδάκι εγώ, το τί τράβηξε αυτός και η οικογένειά του. Την ιστορία του, που την είχα ακούσει πολύ αποσπασματικά από τον ίδιο, την συμπλήρωσα μέσω πληροφοριών που πήρα από τον πατέρα μου, και από κάποιες γραπτές σημειώσεις του ίδιου του Παππού.

Ο Μιλτιάδης απέκτησε πέντε παιδιά, τα σπούδασε σχεδόν όλα, τα είδε να προκόβουν, απέκτησε εγγόνια και δισέγγονα, και πέθανε το 1982.

Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει, αυτόν, και τους αδικοχαμένους του γονείς και αδέρφια, και όλα τα 352.000 θύματα της Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου, όπως και όλα τα θύματα της θηριωδίας του ανθρώπου απέναντι στον άνθρωπο .

Εν είδει μνημοσύνου, παραθέτω το τραγούδι «Εκάεν και το Τσάμπασι», που ήταν το ένα από τα δυό πιο Αγαπημένα του παππού μου. Το πρώτο είναι αυτό με το οποίο άρχισα το άρθρο μου. Το Τσάμπασι ήταν ορεινό θέρετρο των Κοτυώρων (Ορντού), κάτι σαν το Πανόραμα και το Ασβεστοχώρι της Θεσσαλονίκης.

Εκάεν και το Τσάμπασιν
Κι επέμναν (απόμειναν) τα ντουβάρεα γιαρ γιαρ αμάν
Και ερούξαν (τρέξαν) σο χουρντάρεμαν (να το σώσουν)
Τσ’ Ορτούς τα παλληκάρεα οϊ οϊ αμάν ( τα παληκάρια, μάλλον οι αντάρτες)

Βάι εκάεν κι εμανίεν (καρβουνιάστηκε), τσ’ Ορτούς το Παρχάρ (λιβάδι, ορεινός βοσκότοπος)
Εκεί άλλο δεν κι’ επέμνεν (απέμεινε)
Μοναχόν σ’αχτάρ (σταχτάρι, στάχτη)

Εκάεν και το Τσάμπασιν
Γιαβρούμ (ψυχή μου) τιδέν κι επέμνεν (τίποτα δεν έμεινε)
Ραχιά και λειβαδότοπα
Άλλο χορτάρ κι φέρνε (δεν φυτρώνει πιά)

Τρανόν γιαγκ’ν (φωτιά) σο Τσάμπασιν
Σπίτια κι θ’απομένεν (δεν θα μείνει ούτ’ ένα σπίτι) γιαρ γιαρ αμάν
Μικροί τρανοί, φτωχοί ζεγκίν (πλούσιοι)
Ολ’ κάθουνταν και κλαίνε οϊ οϊ αμάν

Κλαιν τη θεού τα πουλόπα (τα πουλάκια του θεού)
Κλαιν τα πεγαδομάτεα (τα «μάτια», οι τρύπες των πηγαδιών) γιαρ γιαρ αμάν
Κλαίει το Τσαμπλούκ, το Καρακιόλ (οικισμοί της περιοχής)
Κλαίν τ' έμορφα τ' ελάτια, γιαρ γιαρ αμάν…

Είθε η Ανθρωπότητα να μην ξαναζήσει ποτέ παρόμοιες θηριωδίες.

Μιλτιάδης – Μαύρος Γάτος
19 Μαίου 2006

"ΟΙ ΜΟΙΡΑΙΟΙ" ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ "Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΜΑΡΙΟΥ": ΤΟ ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΗΣ ΕΥΘΥΝΗΣ

"Ποιός φταίει, ποιός φταίει,κανένα στόμα
δεν τό'βρε και δεν τό'πε ακόμα..."

Ο Δάσκαλός μου Δον Γάτος (κατά κόσμον Νίκος Δήμου), με τον οποίο συχνά διαφωνώ, δημοσίευσε πρόσφατα στο Ημεροδίχτυ (blog) του την παρακάτω ιστορία...

Ο Θάνατος της Μαρίας (Πέμπτη, 11-5-2006)

...ζητώντας την ετυμηγορία μας πάνω στο ερώτημα "ποιός φταίει για τον θάνατο της Μαρίας, σε ποιό βαθμό, και γιατί".


Η υπόθεση περιληπτικά: Η Μαρία, μετά από μια ερωτική απογοήτευση στο τετράγωνο και μιαν επίσκεψη σε ψυχίατρο, ...δυστυχής, φεύγει για να γυρίσει στο σπίτι της. Στο δρόμο της συναντάει τον ληστή (Λ). Ο Ληστής της παίρνει όλα της τα χρήματα. Όταν φτάνει στον περαματάρη, αυτός αρνείται να την περάσει απέναντι χωρίς πληρωμή. Η Μαρία, πάντα απελπισμένη, πέφτει στο ποτάμι να περάσει κολυμπώντας. Όμως το ρεύμα είναι ορμητικό, την παρασύρει και πνίγεται.

Η προσωπική μου στάση απέναντι στο όλο ζήτημα ήταν από την αρχή εντελώς ξεκάθαρη. Αυτό που με προβλημάτισε πάρα πολύ, ο λόγος για τον οποίον επαναφέρω το θέμα προς συζήτηση, ήταν οι αντιδράσεις των υπόλοιπων συνομιλητών.

Κάποιοι ελάχιστοι τόνισαν την ευθύνη του ατόμου για την «μοίρα» του, λέγοντας ότι φταίει η Μαρία και μόνον αυτή, γιατί είμαστε υπεύθυνοι για τις αποφάσεις, τις πράξεις και τις παραλείψεις μας. Μεγάλη αλήθεια, την προσυπογράφω με όλη μου την ψυχή. Επιπλέον, εγώ αποδίδω σαφέστατες ευθύνες στον ληστή, που κυριολεκτικά στέρησε από την Μάρια τα μέσα επιβίωσης, και στον περαματάρη, που έδειξε πλήρη αδιαφορία και απανθρωπιά.

Πόσο διαφορετικές ήταν όμως, προς μεγάλη μου έκπληξη, οι απόψεις των υπόλοιπων πολυπληθών σχολιαστών! Αν και κανείς δεν συμφωνούσε ακριβώς με κάποιον άλλον, η συντριπτική πλειοψηφία ήταν εξαιρετικά πρόθυμη να αποσείσει την ευθύνη από τους ώμους της ίδιας της Μαρίας, "κατηγορώντας" για τον θάνατό της όλους τους υπόλοιπους εκτός από αυτήν.

Για να σας δείξω πού ακριβώς το πάω, θα σας πω ένα δικό μου παραμυθάκι...

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΜΑΡΙΟΥ

Ο Μάριος είναι ένας όμορφος νέος, αλλά λίγο αιμοβόρος. Τρελλαίνεται για μαχαίρια, σπαθιά, ξιφολόγχες, γιαταγάνια, πιστόλια, τουφέκια, πολυβόλα, φλογοβόλα, μπαζούκας, κανόνια, και γενικώς για ό,τι κυκλοφορεί σε φονικό εργαλείο .

Έπαιξε ρόλο σ’αυτό και ο αγαπημένος του παππούς, που ήταν δοσίλογος των Γερμανών στην Κατοχή. Και ο πατέρας του, που ήταν στις δόξες του Αρχιβασανιστής της Χούντας, και πλάκωνε συχνά και την μητέρα του Μάριου στο ξύλο, ώσπου τελικά την έσφαξε μ'ένα κουζινομάχαιρο, μια νύχτα, που το φεγγάρι δε βγήκε, και η βρόχα έπεφτε, ράιτθρου. Η μητέρα του Μάριου τού διάβαζε για να κοιμηθεί τις ιστορίες του Τζακ του Αντεροβγάλτη, κι ο μεγάλος του αδερφός, από δεκατριών χρονών επαγγελματίας μαχαιροβγάλτης, υπήρξε ανέκαθεν το πρότυπό του στη ζωή .

Το επάγγελμα του Μάριου είναι Ξεκαθαριστής Λογαριασμών κ Ενοχλητικών. Δύσκολη δουλειά, αλλά με την ανεργία που υπάρχει…

Μια μέρα, περνώντας από ένα κατάστημα με οικιακά είδη, το Γιόργο Μπόντα (ξαδερφάκι του Κόστα), βλέπει στην βιτρίνα ένα τεράστιο αστραφτερό μαχαίρι καθημερινής οικιακής χρήσης, για να τεμαχίζεις αστακούς. Ένα τέτοιο μαχαίρι λείπει από την συλλογή του. Δεν μπορεί να αντισταθεί, μπαίνει στο μαγαζί, και το αγοράζει.

Στο δρόμο της επιστροφής, νά'σου ξαφνικά μπροστά του ο αδελφικός του φίλος ο Μήτσος ο Κυανοπώγων, που έχει μόλις βγει από την φυλακή, όπου πέρασε δεκαπέντε ευτυχισμένα χρόνια αυτογνωσίας και ακολασίας. Μετά από τους σχετικούς αδελφικούς ασπασμούς, και τα σχετικά μπινελίκια μεταξύ αντρακλών, παρασυρμένος από την μεγάλη του χαρά, βγάζει να δείξει στον κολλητό του το νέο του απόκτημα, εκεί, στη μέση του δρόμου. Για κακή του τύχη όμως, εκείνη την ώρα περνάει από παραδίπλα μια διμοιρία των Ρουά Ματ, που είχε βγει για να μαζέψει παπαρούνες.

Το τελευταίο πράγμα που θα σκεφτόταν ο επικεφαλής αστυνομικός θα ήταν να ενοχλήσει τους δύο ερίτιμους φίλους. Έχει όμως κολλήσει από χτες συνάχι, από μια θειά του, και από την μεγάλη του συγκίνηση στη θέα των δυό διάσημων παλικαριών, φταρνίζεται έντονα, με αποτέλεσμα οι δύο φίλοι, που τρώνε το σταφύλι, να αντιληφθούν απότομα την παρουσία του ασκεριού, και να τραπούν αντνακλαστικά σε φυγή.

Δυστυχώς όμως τα τριγύρω πεζοδρόμια, οδοστρώματα, κ αγροτεμάχια, είναι ανασκαμμένα, όπως συνηθίζεται στην όμορφή μας χώρα, όπου ανθεί φαιδρά πορτοκαλέα, και θάλλει η ελαία και το λάδωμα γενικώς. Όλα ξεκίνησαν όταν έσπασε κάποτε, επί τουρκοκρατίας, ένας σωλήνας της ύδρευσης. Αυτοί που ήρθαν να φτιάξουν τον σωλήνα χάλασαν τα καλώδια του ΟΤΕ. Οι ΟΤΕτζήδες χάλασαν κάτι καλώδια της ΔΕΗ. Τελευταίοι και τυχεροί, οι ΔΕΗτζήδες ξαναχάλασαν τον σωλήνα της ύδρευσης, και έτσι ξεκίνησε η Βεντέτα μεταξύ των Υπηρεσιών, κατά τα πατροπαράδοτα ήθη και έθιμα, που συνεχίζεται ως τις μέρες μας.

Τρέχοντας λοιπόν σαν αίλουρος -διαγραφή- ελέφαντας ο Μάριος (ξέχασα να σας πω ότι είναι 1.95 και ζυγίζει 160 κιλά), πατάει ένα άθλιο σανίδι, που γεφυρώνει ένα άθλιο χαντάκι του ΟΤΕ (μπορεί και της ΔΕΗ, δεν παίρνω όρκο), που υποχωρεί κάτω από το βάρος του καλοφαγά Μάριου. Πέφτοντας μέσα στην τρύπα ο Μάριος, με το αγαπημένο του μαχαίρι στο χέρι, συναντά την κρύα και ανελέητη λάμα, και μένει στον τόπο.

Ζωή σε λόγου μας.

Και σας ρωτώ,ποιος φταίει, και ποιος δεν φταίει, και γιατί;

-Ο Μάριος;
-Ο παππούς του;
-Οι Γερμανοί;
-Η κατοχή;
-Ο πατέρας του, που τού έμαθε να αγαπάει το αίμα;
-Η χούντα;
-Η μητέρα του, με τα παραμύθια που τού διάβαζε;
-Ο αδερφός του, με το παράδειγμα που τού έδωσε προς μίμηση;
-Ο κατασκευαστής του μαχαιριού;
-Ο αντιπρόσωπος του Γιόργο Βόδα Ελλάδος;
-Η διακοσμήτρια που το έβαλε στην βιτρίνα και το είδε ο Γιώργος;
-Η πωλήτρια που τού το πούλησε;
-Ο Κυανοπώγων που βγήκε από την φυλακή ακριβώς εκείνη την ημέρα και ώρα;
-Οι αστυνομικοί που περνούσαν εκείνη την ίδια κακιά ώρα;
-Η θεία που κόλλησε στον επικεφαλής το συνάχι;
-Οι παπαρούνες;
-Ο εργολάβος που δεν περιέφραξε το χαντάκι;
-Οι εργάτες που το άνοιξαν;
-Ο ΟΤΕ, η ΔΕΗ, και η Ύδρευση;
-Ο κατασκευαστής του σανιδιού;
-Ο συγκεκριμένος εργάτης που το τοποθέτησε;
-Η Χασαποταβέρνα "Η ωραία Βλαχιά" όπου σύχναζε ο υπέρβαρος μακαρίτης ο Μάριος;
-Φταίει το κακό το ριζικό μας, φταίει ο Θεός που μας μισεί, φταίει το κεφάλι το κακό μας, φταίει πάνω απ’όλα το κρασί;;;;;;

Δεν θα μού φανεί παράξενο αν μού πείτε ότι φταίνε ΟΛΟΙ οι ανωτέρω, και τελευταίος ο κακομοίρης ο Μάριος. Μετά από τόσα χρόνια πλύσης εγκεφάλου από τους αλήτες-ρουφιάνους-εγκληματίες δημοσιογράφους και από τους διεφθαρμένους, ανεύθυνους, ανίκανους και ανάρχιδους πολιτικούς μας, οι περισσότεροι Νεοέλληνες έχουν την τάση να αποδίδουν την Ευθύνη σε όλους τους άλλους εκτός από τον εαυτό τους. Μάθαμε, μας έμαθαν, δεν ξέρω, ότι φταίνε ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΕΜΑΣ. ΟΛΟΙ οι άλλοι. Εκτός από Εσένα. Εσύ, "Εσύ", με κεφαλαίο, δεν φταις ποτέ. Ποτέ.

Έχτισες πάνω στο ρέμα και τα πήρε όλα η μπόρα; Φταίει το Κράτος που δεν σε προστάτεψε από την πλημμύρα. Έκαψες το δάσος, έχτισες βίλλα, και μερικά χρόνια μετά την έκαψε μια πυρκαγιά που έβαλε ο μπατζανάκης σου λίγο παραπέρα; Φταίει το κράτος που άργησε να στείλει τα πυροσβεστικά αεροπλανοφόρα. Έτρεχες με πεντακόσια στην Εθνική Οδό Φαλήρου-Ζαππείου και έφαγες τα μούτρα σου και καμπόσων άλλων μαζί; Φταίει το Κράτος που δεν φτιάχνει δρόμους, αγανακτισμένε μου Αυνάνα. Ψήφισες επί δεκαετίες άχρηστους και ανερμάτιστους πολιτικούς, αδιαφόρησες μεγαλοπρεπώς για τα κοινά, δεν μίλησες ποτέ όταν σού αφαιρούσαν λίγα-λίγα τα δικαιώματά σου στην εργασία, δεν αντέδρασες όταν χτυπούσαν τους πιο αδύναμους από εσένα, βόλεψες όσα άχρηστα ανηψάκια μπόρεσες με μέσο, και ξαφνικά διαπιστώνεις ότι δεν έχεις Υγεία, Παιδεία, Δικαιοσύνη, Εργασία, Δημόσιες Υπηρεσίες, Κράτος;

Ε, καλά να πάθεις, Νεοελληναρά μου.

Δειλός, Μοιραίος, κι Άβουλος αντάμα,
περίμενε, ίσως, κάποιο Θάμα...

"ΦΟΒΟΥ ΤΟΝ ΟΤΕ ΚΑΙ DSL ΦΕΡΟΝΤΑ": Ο ΜΑΥΡΟΣ ΓΑΤΟΣ ΣΤΟΝ ΜΑΓΙΚΟ (@#$%^%^%) ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ DSL

Αχ αυτή η μίκρο-γκαντεμιά μου...

Είμαι απίστευτα τυχερός στη ζωή. Οι αγαπημένοι μου άνθρωποι κι εγώ είμαστε σχετικά γεροί, έχω καλούς και αξιόπιστους φίλους, οι μεγάλες Πόρτες στέκουν ορθάνοιχτες, όλα ως τώρα μού πάνε καλά. Άλλο αν εγώ κάνω την ζωή μου δύσκολη όντας ίσως υπερβολικά αυστηρός με τον εαυτό μου, βάζοντας τον πήχυ όλο και πιό ψηλά, και στριμώχνοντας ο ίδιος τα περιθώριά μου ώστε να τρέχω σαν τον Βέγγο. Αλλά είπαμε, όλα ΤΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ μού έρχονται στρωτά...

ΕΚΤΟΣ από κάτι δευτερεύοντα, ας πούμε "τεχνικά" ζητήματα, που μού βγάζουν τον αδόξαστο. Ας πούμε, ό,τι έχει σχέση με υπολογιστές.

Για να μην πολυλογώ, θα σας πω μόνο για την #$%^&^ εμπειρία ADSL.

Η καλή μέρα από το πρωί, λέει, φαίνεται. Μπριτς! Ενώ φοβόμουν ότι λογικά (ε, με ξέρω πιά), όταν αποφάσισα να πάρω το Dsl cube της Vivodi, θα είχε εξαντληθεί, με μεγάλη μου έκπληξη το βρήκα, το πήρα, έστειλα και τα χαρτιά, και όλα ωραία και καλά...

Μέχρι που μού χάλασε το τηλέφωνο. Νεκρό. Δήλωση στις βλάβες του ΟΤΕ, και μέχρι να ασχοληθούνε σοβαρά, μιά βδομάδα χωρίς τηλέφωνο (το είχα σε εκτροπή και δεχόμουν κλήσεις). Ήρθαν (χωρίς να μού τηλ στο κινητό) και δεν με βρήκαν, μετά δεν μπορούσα εγώ... Τελικά δεν χρειάστηκε να έρθουνε καν!!!! Όταν τους πίεσα, ανακάλυψαν τηλεφωνικά ότι το πρόβλημα ήταν λέει στο κέντρο, κατά την μετατροπή της γραμμής σε DSL, "δεν πάτησε καλά ένα καλώδιο". Τεσπά. Ανθρώπινο. Αλλά ας το ανακάλυπταν χωρίς να μού σπάσουν τα νεύρα, προσπαθώντας μια βδομάδα να κλέισω ραντεβού για να έρθουν επιτόπου, ενώ δεν χρειαζόταν...

Έγινε λοιπόν το Dsl, πήρα και τους κωδικούς, πάω να συνδεθώ, νιέτ. Πάλι από την αρχή τηλέφωνα, στην Vivodi αυτήν την φορά. Μετά από άπειρες ώρες αναμονής, ένας ευγενέστατος και προφανώς πολύ καταρτισμένος τεχνικός κάθησε μαζί μου ώρες στο τηλέφωνο, αλλά κοκό (σύνδεση) νιέτ. Τελικά το παιδί αποφάσισε ότι φταίει και πάλι ο ΟΤΕ (και είχε δίκιο).

Εγώ όμως, άπιστος γάτος ων, δεν πολυπείστηκα. Λέω, λες να φταίει καμμιά άλλη ρύθμιση; Αφού έφαγα άπειρες ώρες μόνος μου δοκιμάζοντας όλες τις εναλλακτικές ρυθμίσεις, όλα τα καλώδια και όλους τους δυνατούς τρόπους να μού σπάσουν τα νεύρα, ξαναπαίρνω την Vivodi, όπου ένα απίστευτο παιδάκι αρνείται πεισματικά να με συνδέσει με τον τεχνικό, γιατί η βλάβη λέει είναι τού ΟΤΕ και δηλώθηκε ήδη, και ο τεχνικός έχει πολλή δουλειά και δεν μπορεί να ξαναασχοληθεί μαζί μου, και αν θέλω να πάω σε κανένα netcafe !!!!!!!

Αφού άκουσε τα σχολιανά του και δάγκωσε την γλώσσα του, μού ζήτησε συγνώμη και άκουσε τις - απλούστατες και γρήγορες - ερωτήσεις μου. Και τελικά, όχι, δεν έφταιγε καμμιά ρύθμιση, μάλλον.

Νέα α-συνεννόηση με τις βλάβες του ΟΤΕ. Λείπω πολλές ώρες, και κάποιες μέρες, και αυτοί δουλεύουν μόνο πρωί.

Άλλη μια βδομάδα λοιπόν χωρίς σύνδεση. Τελικά ήρθαν σήμερα, και το έφτιαξαν, ήταν λέει και πάλι ένα πρόβλημα από το κέντρο, αυτήν την φορά στα κεντρικά της Θεσσαλονίκης. Γκρρρρρρ...

Μην περιμένετε από εμένα να γράψω κάτι περισσότερο σήμερα! Δεν θέλω να βλέπω υπολογιστή και μόντεμ ούτε από μακριά (αυτό το άρθρο το έγραψα για να σας πω τον πόνο μου... Σ;(((

Από αύριο, όμως...

Θα πάρουν φωτιά τα ποντίκια και τα καλώδια!!!!!

Σ;)))))

BAGΗDAD BURNED - ΟΤΑΝ ΑΨΗΦΑΣ ΤΟΝ ΚΙΝΔΥΝΟ...

...μπορεί να συντρέχουν τρεις παράγοντες:

1. Η άγνοια του κινδύνου
2. Το θάρρος, με ή χωρίς αυταπάρνηση
3. Η απελπισία.

Τέτοιες μέρες, το 2003, αποφάσισα εν βρασμώ ψυχής να φύγω στην Βαγδάτη με τους Γιατρούς του Κόσμου. Ήθελα οπωσδήποτε να κάνω κάτι για τον μαρτυρικό αυτό λαό, αλλά ήμουν και αρκετά απελπισμένος γενικώς ώστε να αψηφήσω τον κίνδυνο, που όμως δεν αγνοούσα (πχ καθημερινές συμπλοκές, πλήρης διάλυση των υποδομών και του κράτους, δράση υπολειμμάτων των Σανταμικών, δράση αιμοβόρων ληστών και μαφιόζων, απεμπλουτισμένο ουράνιο, επιδημίες λόγω έλλειψης ηλεκτροδότησης και υδροδότησης και ανεφοδιασμού, οι απειλές του Σαντάμ για ολοκαύτωμα - οι απαγωγές ξένων μελών ΜΚΟ (μη κυβερνητικών οργανώσεων) δεν είχαν ακόμα αρχίσει, άρχισαν λίγο μετά.

Ο πόλεμος είχε τελειώσει επίσημα στις 2 Μαΐου, και χρειαζόταν κάποιος επιτόπου για να οργανώσει την δράση των Ελλήνων ΓΤΚ. Υπήρχε ήδη ένας Έλληνας εκεί, διοικητικός, και μιά παλαίμαχη χειρουργός των ΓΤΚ από την Κρήτη, που είχε φτάσει εκεί λίγες μέρες νωρίτερα, αλλά έπρεπε να γυρίσει πίσω. Αν και από τον Μάρτιο, πριν αρχίσει ο πόλεμος, είχα βομβαρδίσει τους Γιατρούς του Κόσμου και τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα με βιογραφικά, τηλεφωνήματα, και απειλές, επιδιώκοντας να πάω οπωδήποτε στο Ιράκ, μόνο ελλείψει κάποιου διαθέσιμου από τους παλαίμαχους αποφάσισαν να με στείλουν, εμένα τον αρχάριο.

Αυτή ήταν και η Αρχή του Ταξιδιού μου, που θα μπορούσε να είναι κυριολεκτικά Χωρίς Επιστροφή.

Τα κίνητρά μου, με κάθε ειλικρίνεια, ήταν:

1. 0%
2. 30-40%
3. 60-70%

Και μόνο αν σκεφτείτε ότι το λεωφορείο που με πήγαινε στο αεροδρόμιο, στις 15 Μαΐου 2003, τράκαρε στην μέση της Μεσογείων, και ότι παρ'όλα αυτά πήγα, μπορείτε να καταλάβετε το πείσμα μου, που υπερνίκησε κάθε δισταγμό, αλλά και την φοβερή πίεση που δέχτηκα από την οικογένειά μου για να μην πάω. Όχι από τους γονείς μου, παραδόξως. Από την αδερφή μου και τον αγαπημένο μου ξάδερφο, που είναι σαν μεγάλος μου αδερφός. Απίστευτο σπάσιμο. Ώρες στο τηλέφωνο, δράμα, κλάμα, και στο τέλος απειλές. Μια τρύπα στο νερό. Σηκώθηκα ένα πρωί στη , και μπήκα στο τραίνο Θεσσαλονίκη-Βαγδάτη.


Οι εξαιρετικοί άνθρωποι που γνώρισα στα κεντρικά των ΓΤΚ, τότε στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας, δεν αντιλήφθηκαν την γενικότερη απελπισία μου, σίγουρα όμως αντιλήφθηκαν ότι ήμουν αρκετά τρομαγμένος, αλλά και απίστευτα ξεροκέφαλος. Αν και προσπαθούσα όμως να τούς κρυφτώ, ένιωθα σε ένα βαθμό σαν μελλοθάνατος που παίρνει τις τελικές οδηγίες για την ταφή του, κυρίως λόγω των αντιδράσεων που σας είπα πριν. Την ώρα που απογειωνόταν το αεροπλάνο για το Αμμάν της Ιορδανίας (μόνο μέσω Ιορδανίας ήταν δυνατή η πρόσβαση στο Ιράκ, διασχίζοντας 500 χιλιόμετρα ερήμου, τον λεγόμενο "αυτοκινητόδρομο του Θανάτου", θα σας εξηγήσω αργότερα), ένιωθα την τάση ν'ανοίξω την έξοδο κινδύνου και να πηδήξω.

Highway of Death

Και όμως, πήγα. Και γύρισα.

Πριν πάω, έριξα και μια ματιά στο Ημεροδίχτυ της Ιρακινής κοπέλας που πρόσφατα βραβεύτηκε ("Η Βαγδάτη φλέγεται"). Αυτή ήταν και η πρώτη μου επαφή με το Ημεροδιχτείν (blogging). Και μού φάνηκε αντιπαθητικότατο σαν ιδέα, να βγάζεις τα σώψυχά σου (που λέει και κάποιος γνωστός μας ...καμηλιέρης) στο Δίχτυ.

Κι όμως, χωρίς να το ξέρω, τις επόμενες μέρες έγραψα κι εγώ το πρώτο μου blog, μέσω των email που έστελνα, όποτε ήταν δυνατόν, σε φίλους, οικογένεια, και φυσικά στους ΓΤΚ Τηλέφωνα υπήρχαν μόνο δορυφορικά κι αυτά σπάνια λειτουργούσαν, αλλά χάρη στους Γάλλους TSF ( Telecoms Sans Frontieres ), με τους οποίους συγκατοικούσα στην Βαγδάτη, είχα email, όταν το επέτρεπαν και αν λειτουργούσε η γεννήτρια...

Αυτά τα email, μαζί με ένα σύντομο χρονικό της εκεί εμπειρίας μου, θα τα αναπαράγω εδώ τις επόμενες ημέρες, για όσους ενδιαφέρονται.

Μιλτιάδης Μαύρος Γάτος

ΓΙΑΤΊ;

Γιατί να σε φυτέψω τόσο βαθιά μέσα στην ψυχή,
που να μη μπορώ να σε ξεριζώσω, χωρίς να μαραθεί
η ίδια μου η ζωή ;

ΤΙ ΕΧΕΤΕ ΝΑ ΜΑΣ ΠΕΙΤΕ, ΚΥΡΙΕ ROΝALD LAING, ΓΙΑ ΤΗ ΣΟΦΙΑ, ΤΗΝ ΤΡΕΛΛΑ, ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΟΗΣΙΑ;

Για τον Βίνσεντ, την Μιραντολίνα, και την Παπαρούνα

«Το να μιλάς στο Θεό, λέγεται προσευχή. Όταν ο Θεός σου απαντά, λέγεται σχιζοφρένεια…»
(αγνώστου)

…Στα πλαίσια της σημερινής μας διεισδυτικής τρέλας που ονομάζεται φυσιολογικότητα, διανοητική υγεία, ελευθερία, τα πλαίσια αναφοράς μας είναι ακαθόριστα και διφορούμενα.
Ένας άνθρωπος που θα προτιμούσε να πεθάνει, παρά να γίνει «Κόκκινος» [κομμουνιστής], είναι φυσιολογικός. Ένας άνθρωπος που λέει ότι έχασε την ψυχή του, είναι τρελός. Ένας άνθρωπος που ισχυρίζεται ότι οι άνθρωποι είναι μηχανές, μπορεί και να είναι ένας μεγάλος επιστήμονας. Ένας άνθρωπος που ισχυρίζεται ότι ο ίδιος είναι μηχανή, χαρακτηρίζεται, στην ψυχιατρική ορολογία, «αποπροσωποποιημένος». Ένας άνθρωπος που ισχυρίζεται ότι οι Νέγροι είναι κατώτεροι, μπορεί να είναι ένα αξιοσέβαστο μέλος της κοινωνίας. Ένας άνθρωπος που ισχυρίζεται ότι η λευκότητά του είναι μια μορφή καρκίνου, είναι βεβαιωμένα τρελός.
Ένα κορίτσι δεκαεφτά ετών μου είπε κάποτε σ’ένα ψυχιατρείο ότι είναι τρομοκρατημένη γιατί η ατομική βόμβα βρίσκεται μέσα της. Αυτό είναι παραλήρημα. Οι κυβερνήτες του κόσμου, που επαίρονται και απειλούν ότι κρατούν τα όπλα της Αποκάλυψης, είναι πολύ πιο επικίνδυνοι και πολύ πιο αλλοτριωμένοι από την «πραγματικότητα», από πολλούς που φέρουν την ετικέτα του «ψυχωτικού».
Η ψυχιατρική θα μπορούσε να είναι – και μερικοί ψυχίατροι είναι – στο πλευρό της υπερβατικότητας, της αληθινής ελευθερίας, και της πραγματικής ανθρώπινης ανάπτυξης. Αλλά η ψυχιατρική μπορεί εύκολα να γίνει τεχνική πλύσης εγκεφάλου, τεχνική αναπαραγωγής μιάς κατευθυνόμενης συμπεριφοράς, χρησιμοποιώντας (κατά προτίμηση) μη επώδυνα βασανιστήρια. Εκεί που οι ζουρλομανδύες έχουν πιά καταργηθεί, που οι πόρτες παραμένουν ξεκλείδωτες, και οι λευκοτομίες θεωρούνται πιά ξεπερασμένες, εισάγονται περισσότερο εκλεπτυσμένες λοβοτομίες και ηρεμιστικά, που τοποθετούν τα κάγκελα μέσα στον άρρωστο….


Ρόναλντ Λαίνγκ, «Ο Διχασμένος Εαυτός», 1960
Ελληνική μετάφραση, Εκδόσεις Καστανιώτη, 1975

ΜΟΝΕΥ ΜΟΝΕΥ ΜΟΝΕΥ

...όταν ΔΕΝ τα έχεις, δεν ξέρεις τί να κάνεις....

κι όταν τα έχεις, δεν ξέρεις τί να τα κάνεις....


Μαύρος Γάτος εν Μαύρη Σοφία (μη χέ) Έφα